Η Βασίλισσα Ελισάβετ ενέκρινε το αίτημα του Μπόρις Τζόνσον για κλείσιμο της Βουλής. Ο Τζόνσον επικράτησε και όλα δείχνουν ότι η σκληρή πτέρυγα των συντηρητικών (Τόρρις), οδηγεί τελεσίδικα την Βρετανία στην έξοδο από την Ε.Ε ( Brexit) στις 31 Οκτώμβρη, είτε με είτε χωρίς συμφωνία με τις Βρυξέλλες, σύμφωνα και με την εντολή του Βρετανικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε στο σχετικό δημοψήφισμα.
Η σημερινή εξέλιξη θα έχει συγκλονιστικές συνέπειες. Πολύ περισσότερο που ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ με δηλώσεις του, αμέσως μετά την απόφαση της Ελισάβετ, να αποδεχθεί το κλείσιμο της Βρετανικής Βουλής, τάχθηκε ανοιχτά στο πλευρό του Τζόνσον, με μία κίνηση που στρέφεται κάτι περισσότερο από ευθέως ενάντια στις Βρυξέλλες και την Ε.Ε και ειδικότερα κατά της Γερμανίας.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι έχει συγκροτηθεί ένα σκληρό μέτωπο ΗΠΑ – Βρετανίας, το οποίο εναντιώνεται ανοιχτά στην Ε.Ε και επιδιώκει την υπονόμευση και τη διάλυσή της.
ΗΠΑ και Βρετανία αλλά και σειρά ευρωπαϊκών χωρών που μετέχουν σήμερα στην Ε.Ε, δεν επιθυμούν με τίποτα να βλέπουν να συνεχίζεται η Γερμανική επικυριαρχία στην ηπειρωτική Ευρώπη με “παρτεναίρ” τη Γαλλία, η οποία για να συνεχίσει να συντηρεί τον μικρομεγαλισμό της, θέλει να δει να μετουσιώνεται σε πράξη η έξοδος της ανταγωνιστικής, στο πλαίσιο της Ε.Ε Βρετανίας.
Το πλήγμα για την Ε.Ε από το Brexit και μάλιστα χωρίς συμφωνία και η αλληλεγγύη των ΗΠΑ που το συνοδεύει και μεταφράζεται με μία μεγάλη προνομιακή διμερή εμπορική συμφωνία Βρετανίας – ΗΠΑ, είναι κάτι πολύ περισσότερο από βαρύ και μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο για την Γερμανία, την Ευρωζώνη και την Ε.Ε, πολύ περισσότερο που οι τελευταίες βιώνουν μία μακρόσυρτη οικονομική και πολιτική κρίση, η οποία έχει παροξυνθεί το τελευταίο διάστημα.
Αντίθετα, όλα δείχνουν ότι η Βρετανική οικονομία, παρά τις “κασσάνδρες“, που προέβλεπαν και προβλέπουν λιμούς και σεισμούς, δεν πρόκειται να γνωρίσει, λόγω σκληρού Brexit, αποσταθεροποίηση. Αντίθετα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ανακτώντας πλήρως την δυνατότητα άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής σε όλους τους τομείς και σε συνάρτηση με τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν, μπορεί να γνωρίσει οφέλη και ισχυρή ανάπτυξη.
Το βέβαιον είναι ότι ένα Brexit υπό την ηγεμονία της πιο συντηρητική πτέρυγας των Τόρρις, θα συνοδευτεί με νεοφιλελεύθερες πολιτικές που μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα επιθετικές και ακραία αντεργατικές.
Τα ισχυρά τμήματα του πιο “παραδοσιακού Βρετανικού μεγάλου κεφαλαίου” που στηρίζουν ένθερμα το Brexit είναι, σχεδόν, βέβαιο ότι θα θελήσουν να ενδυναμώσουν την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη τους, συμπιέζοντας μισθούς και εργασιακά δικαιώματα των Βρετανών εργαζομένων και πρώτα απ’ όλα των ξένων και μεταναστών στη Βρετανία.
Το “λάθος” του Τζ. Κόρμπιν
Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι ο ηγέτης των Εργατικών Τζ Κόρμπιν, παλιός “φανατικός” της μη ένταξης της Βρετανίας στην Ε.Ε και χαρακτηρισμένος μετέπειτα ως αντί-Ε.Ε ακτιβιστής, τασσόμενος όψιμα, μετά από πολλές δολιχοδρομίες, κατά του Brexit και ζητώντας νέο δημοψήφισμα για την τύχη του, ανεξάρτητα, σχεδόν, από συμφωνία ή όχι, έχει διαπράξει, στο όνομα της Αριστεράς και αυτός, μέγα στρατηγικό λάθος!
Κατ’ αρχάς ο Τζ. Κόρμπιν θα έπρεπε ανεπιφύλακτα να ταχθεί για λόγους και μόνο σεβασμού στην λαϊκή κυριαρχία, όπως αποτυπώθηκε στο σχετικό δημοψήφισμα υπέρ του Brexit σε κάθε περίπτωση, πολύ περισσότερο που η αλαζονική αδιαλλαξία των Βρυξελλών δεν επέτρεψε μέχρι τώρα αξιοπρεπή συμφωνία, γυρεύοντας με περισσή αλαζονεία να ταπεινώσει την Βρετανία και να τη χρησιμοποιήσει ως φόβητρο και για άλλες χώρες που θα επιθυμούσαν να δραπετεύσουν από την γερμανική ευρωενωσιακή φυλακή.
Πέραν αυτού, ο Τζ. Κόρμπιν, τασσόμενος τελικά και ουσιαστικά υπέρ του Bremain, χάρισε στους σκληρούς συντηρητικούς το έδαφος της εκμετάλλευσης των αισθημάτων βαθιάς εθνικής αξιοπρέπειας των λαϊκών Βρετανικών στρωμάτων, τα οποία στρώματα αισθάνονταν απέχθεια απέναντι στη Γερμανική μπότα και αλαζονεία στην Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα με αυτήν του τη στάση ο ηγέτης των Εργατικών ερχόταν σε αντίθεση με τις βαθιές πολιτιστικές παραδόσεις και καταβολές ελευθερίας και ανεξαρτησίας του Βρετανικού λαού.
Ο Τζ. Κόρμπιν αντί να ακολουθήσει μία στρατηγική που τον θέτει εκ των πραγμάτων στο πλευρό των Βρυξελλών και του Βερολίνου, θα έπρεπε να ηγηθεί ο ίδιος μαζί με όσους από Αριστερά ήθελαν και μπορούσαν να τον ακολουθήσουν, υπέρ ενός προοδευτικού και κοινωνικού Brexit και υπέρ μίας νέας Ευρώπης ελεύθερων, ανεξάρτητων, προοδευτικών και δημοκρατικών χωρών από την Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ, που θα ακολουθούσε το δρόμο της αλληλέγγυας συνεργασίας και συνανάπτυξης χωρίς ηγεμονισμούς και επικυριαρχίες.
Και η Ελλάδα;
Το Brexit μαζί με την Βρετανία και την Ευρώπη,αφορά και το παρόν και ιδιαίτερα το μέλλον και της Ελλάδας. Το Brexit δείχνει με τον τρόπο του ότι το αύριο της χώρας μας δεν είναι μέσα στη φυλακή του “ευρωμάρκου“, ούτε μέσα σε μία ενιαία αγορά κομμένη στα μέτρα του νεοφιλελευθερισμού και των πιο ισχυρών οικονομιών.
Και η επιλογή του Grexit παίρνει ακόμα πιο ρεαλιστικά και θα έλεγα πιο επείγοντα χαρακτηριστικά μετά το Brexit και τη συνεχιζόμενη νεοαποικιοποίηση της χώρας.
Τέλος, αν και θα πρέπει επ’ αυτού να επανέλθω, η αμετάκλητη μάλλον διαίρεση της Ευρώπης στην Γερμανική πλευρά από την μία και την αμερικανοβρετανική από την άλλη, διαίρεση που θα οξύνεται μάλλον με την πάροδο του χρόνου, βάζει την Ελλάδα μπροστά σε νέες πολιτικές, οικονομικές και γεωστρατηγικές περιπλοκές και καθιστά για την πατρίδα μας πιο αναγκαία την ανάγκη μίας νέας πολυδιάστατης πολιτικής διεθνών, οικονομικών και εξωτερικών σχέσεων.
