Παγκοσμιοποίηση, «Σύμμαχοι», «Εταίροι», «Φίλοι» και εχθροί εναντίον της Ελλάδας, του Ελληνισμού και της ανθρωπότητας… και ημείς άδομεν

Οι οικονομικές, κοινωνικές και εθνικές ανισότητες διευρύνονται επικίνδυνα σε παγκόσμια κλίμακα

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση[1] αποσκοπεί στην ενιαία συσσωμάτωση όλων των επιμέρους καπιταλισμών για τον περιορισμό των αρνητικών συνεπειών του ανταγωνισμού και την αποτελεσματικότερη άμυνα του κεφαλαίου απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού που διεκδικούν τον εκδημοκρατισμό της οικονομίας, το κλείσιμο της εισοδηματικής ψαλίδας, την εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας, την επίτευξη της κοινωνικής ισότητας και της παγκόσμιας ευημερίας, πράγματα εφικτά στην εποχή μας χάρη στην εξέλιξη των επιστημών και της ειρηνικής τεχνολογίας. Αντί γι αυτό ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού επιλέγει τη διεύρυνση της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας κι αυτό γιατί όσοι ελάχιστοι ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία γνωρίζουν ότι η επιβίωση του καπιταλισμού εξαρτάται από την αέναη διεύρυνση της ανισότητας και την άνευ οίκτου συγκεντροποίηση και συσσώρευση του κεφαλαίου, συνεπώς και της εξουσίας πάνω στις επιμέρους κοινωνίες και στην ανθρωπότητα συνολικά σε όλο και λιγότερα χέρια, δηλαδή σε όλο και λιγότερους οικονομικούς ομίλους. Όσο οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού εγκλωβισμένες στις στείρες ιδεοληψίες της αστικής συστημικής αριστεράς του 19 ου και του 20ου αιώνα αδυνατούν, ως απολογητές του κρατισμού, δηλαδή του κρατικού καπιταλισμού, να σταματήσουν αυτή την παρακμιακή κατρακύλα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τόσο οι κοινωνικές ανισότητες και η παγκόσμια φτώχεια θα διευρύνονται και θα παίρνουν τη μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της νέας παγκόσμιας φασιστικής τάξης πραγμάτων. Για να μην συμβεί αυτό καθίσταται ζήτημα ζωτικής σημασίας η πνευματική, ‘ιδεολογική’/πολιτική/οργανωτική αυτονόμηση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και η επεξεργασία μιας αυτόνομης στρατηγικής που θα αποσκοπεί στην ριζική αποκαπιταλιστικοποίηση του ατομικού και του συλλογικού φαντασιακού μας, στην διαμόρφωση μιας σύγχρονης ουμανιστικής κοσμοαντίληψης, στην κατάργηση του αστικού μοντέλου οικονομικής και κοινωνικής συμβίωσης και στην αντικατάστασή του από ένα μοντέλο κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης στη μορφή της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία σε τοπική, περιφερειακή και οικουμενική κλίμακα.

Ζούμε στο τελευταίο στάδιο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Το κεφάλαιο για να επιβιώσει είναι αναγκασμένο να καταφεύγει από το κακό στο χειρότερο, δηλαδή, να οξύνει συνεχώς τις οικονομικές, κοινωνικές και εθνικές ανισότητες. Οι καταστροφικές οικονομικές κρίσεις, έκφραση ενός αδυσώπητου οικονομικού πολέμου με πρωταγωνιστή τον αμερικανισμό και αντιπάλους συμπρωταγωνιστές τον νεογερμανισμό, αλλά και τον νεοκινεζισμό, τον νεοτσαρισμό και μετρικούς ακόμα κομπάρσους που επιδιώκουν να επιβιώσουν εντασσόμενοι στη σφαίρα επιρροής πότε του ενός και πότε του άλλου πρωταγωνιστή, αποσκοπούν στην καπιταλιστική ανασυγκρότηση μέσω της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης για τη σωτηρία του κεφαλαίου και σχεδιασμένα οδηγούν αναπόφευκτα σε αυτό που ζούμε σήμερα, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, όπου το 1% του παγκοσμίου πληθυσμού ελέγχει τον παγκόσμιο πλούτο και το 99% του παγκοσμίου πληθυσμού αναγκάζεται να φυτοζωεί σε συνθήκες καταστροφικών τοπικών πολέμων, μαζικής μετανάστευσης, γενικευμένης φτώχειας, ανεργίας και εξαθλίωσης, παρά το γεγονός πως η αύξηση του παγκοσμίου πλούτου γίνεται, χάρη στην ανάπτυξη και εφαρμογή των επιστημών και της τεχνολογίας κάθε χρόνο όλο και μεγαλύτερη. Αυτή η αντίφαση αποτελεί τη φύση του καπιταλισμού και καμιά “αριστερή διακυβέρνηση” του κεφαλαίου, όπως δείχνει και η τρέχουσα ελληνική εμπειρία δεν μπορεί να τη θεραπεύσει. Αντίθετα διευκολύνει τα σχέδια του κεφαλαίου για την προώθηση της νέας φασιστικής παγκόσμιας τάξης.

Η ριζική θεραπεία της παγκόσμιας οικονομίας απαιτεί την καθολική άρνηση του ξεπερασμένου και παρακμάζοντος κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία, στην ατομική-ιδιωτική επιχειρηματικότητα και συνεπώς στην ιδιωτική κερδοσκοπία σε βάρος της κοινωνίας και στην αντικατάστασή του από ένα οικονομικό σύστημα που θα στηρίζεται στον οικονομικό ορθολογισμό, στην κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής στην κοινωνική αυτοδιαχείριση της παραγωγής υλικών και άυλων, πνευματικών αγαθών για την καθολική ευημερία. Συνεπώς η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση δεν είναι μονόδρομος και ο καπιταλισμός δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας.

Μπαίνουμε σε περίοδο ψηλής αβεβαιότητας για τις εξελίξεις αναφορικά με την Ελλάδα, το Ευρώ, την Ευρωζώνη και την Ε. Ε.

Σε συνθήκες μετάβασης και υψηλής αβεβαιότητας είναι δύσκολη κάθε επιστημονική πρόβλεψη. Μπορούμε όμως να προβλέψουμε ότι κάθε απόπειρα απομάκρυνσης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη θα είναι καταστροφική για τον ελληνικό λαό και για τον Ελληνισμό γιατί αυτή θα οδηγήσει με βεβαιότητα στην εδαφική συρρίκνωση της χώρας, σε δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και στην απόλυτη αποσύνθεση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Αρνητικές μέχρι διαλυτικές θα είναι οι εξελίξεις για την ΕΕ και την ΕΖ και κατά συνεπεία και για την ανθρωπότητα συνολικά, γιατί η γενική αποσταθεροποίηση θα ανοίξει το δρόμο για την παγκόσμια ηγεμονία των δυνάμεων της καπιταλιστικής βαρβαρότητας η οποία θα ολοκληρωθεί μέσα από μία σειρά πολεμικών συγκρούσεων των ΗΠΑ με την Ρωσία, την Κίνα και τις όποιες ευρωπαϊκές χώρες αρνηθούν αυτές τις εξελίξεις. Αυτή είναι η καπιταλιστική πραγματικότητα, την οποία κάποιοι πολιτικοί σχηματισμοί προσπαθούν να την κρύψουν κάτω από ψευτοϊδεολογήματα περί μνημονιακών και αντιμνημονιακών, αποκρύπτοντας πως όσο θα υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχουν και μνημόνια λιτότητας, ανεργίας, φτώχειας, αλλοτρίωσης, οικονομικών καταστροφών και πόλεμοι. Όποιος υπόσχεται καπιταλισμό χωρίς μνημόνια είναι αφελής, αν δεν είναι συνειδητός απατεώνας. Μια για πάντα. Καλός καπιταλισμός δεν υπήρξε ποτέ και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει και στο μέλλον. Καπιταλισμός σημαίνει κυριαρχία των λίγων πάνω στους πολλούς, κι αυτό γίνεται εφικτό μόνο χάρη στην ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και συνεπώς  πάνω στο σύστημα κατανομής τού από τους πολλούς παραγόμενου πλούτου, πράγμα που σημαίνει ότι χωρίς την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας δεν είναι εφικτή ούτε η κατάργηση του καπιταλισμού σε όλες τις πιθανές και απίθανες μορφές του[2].

Η ΕΕ και η ΕΖ έχουν πολλές ατέλειες και πολλές αδυναμίες, από τις οποίες μπορούν να απαλλαγούν μονό όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί θα τις απαλλάξουν από τα ιερατεία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που τώρα τη διευθύνουν με σχέδιο ενάντια στους λαούς και ενάντια στην πρόοδο. Αυτό είναι για όλους μας το στοίχημα και οφείλουμε να το κερδίσουμε. Να κάνουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη δική μας, δηλαδή των λαών, των δυνάμεων της εργασίας της επιστήμης και του πολιτισμού, της ισότητας, της ελευθερίας, της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας, του 21ου αιώνα και να εμποδίσουμε την επιστροφή της Ευρώπης και του κόσμου στον 19ο και στον 20 ο αιώνα. Ο καπιταλισμός δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας. Το μέλλον ανήκει στην οικονομική και την κοινωνική ισότητα.

Η ακατανόητη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης τροφοδότης της τουρκικής επεκτατικότητας σε βάρος της Ελλάδας της Κύπρου και της ίδια της Ε. Ε.

Η Τουρκία για μια ακόμα φορά έχει, δια του μεγαλοϊδεατισμού της νεκρανάστασης ενός νέο-οθωμανισμού, καταστεί ο «Μεγάλος ασθενής της Ανατολής», επειδή εγκατάλειψε την πολιτική της δυτικοποίησής της, δηλαδή της ενσωμάτωσής της στην ευρωπαϊκή κοινότητα, πράγμα που την οδήγησε σε απομόνωση από την Δύση και σε σταδιακή σύγκρουση με χώρες της Μέσης Ανατολής που βρίσκονται μεγάλοι κουρδικοί πληθυσμοί που διεκδικούν την αυτονομία τους σε ανεξάρτητο κράτος, το οποίο προσπαθούν οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής να θέσουν υπό τον έλεγχό τους με στόχο να ελέγξουν την ευρύτερη περιοχή, τη λεγόμενη Ευρασία, την Παγκόσμια Ενεργειακή Τράπεζα και μέσω αυτής να διατηρήσουν και να επεκτείνουν τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας.

Η αποτυχία της Τουρκίας στο να εμποδίσει αυτήν την προοπτική και ο φόβος αυτονόμησης των περίπου 17 εκατομμυρίων Κούρδων που ζουν στην νοτιοανατολική Τουρκία αναγκάζει την τουρκική ηγεσία να κινείται επεκτατικά προς την Δύση, κύρια προς την Κύπρο, όπου κατέχει το 28% περίπου του εδάφους της και επιδιώκει τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, και την Ελλάδα, της οπαίας διεκδικεί το μισό Αιγαίο και την Δυτική Θράκη. Υποκινώντας μάλιστα και τους βαλκανικούς συμμάχους της στην διεκδίκηση εδαφών της Ελλάδας καθιστά διαχρονικά την Τουρκία τον βασικότερο πραγματικό εχθρό της Ελλάδας.

Αυτή η πραγματικότητα δεν δικαιώνει την άποψη πολλών αναλυτών και πολλών πολιτικών, ότι τάχα η Τουρκία δεν αποτελεί απειλή για την Ελλάδα και συνεπώς οι λεκτικές απειλές και οι πυκνές παραβιάσεις του εθνικού μας χώρου και οι παραβάσεις του διεθνούς δικαίου, δεν γίνονται παρά μόνο για εσωτερική κατανάλωση και παραπλάνηση του τούρκικου λαού, που λογικά και δικαιολογημένα ανησυχεί με την αλλοπρόσαλλη και διχαστική πολιτική της κυβέρνησης του Ερντογάν.

Γι αυτό εκτιμώ ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας οφείλει να εγκαταλείψει την ανόητη ή μήπως την σκόπιμα ενδοτική αντίληψη ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια εθνικά σύνορα και να κατανοήσει ότι η Ελλάδα απειλείται πραγματικά με εθνικό/εδαφικό ακρωτηριασμό και ο Ελληνισμός απειλείται με συρρίκνωση και να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για την αποτροπή αυτής της απειλής. Δεδομένης μάλιστα της ‘ουδετερότητας’ ή της αδιαφορίας των ‘συμμάχων’ μας στο ΝΑΤΟ και των ‘εταίρων’ μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση καλό είναι να ειπωθεί ολόκληρη η αλήθεια στον Ελληνικό Λαό για να συνειδητοποιήσει και να αναλάβει τις ευθύνες του για την υπεράσπιση της πατρίδας του και του απανταχού Ελληνισμού, πράγμα που προϋποθέτει το ξήλωμα όλων των οικονομικών και κοινωνικών θεσμών, δομών και λειτουργιών που αποκλείουν τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού από την διακυβέρνηση και την υπεράσπιση της πατρίδας μας. Όσο την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας έχει το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο με τους αχυρανθρώπους του κάθε λογής, κοπής και χρώματος τόσο η Ελλάδα θα ταπεινώνεται, θα ετεροπροσδιορίζεται και θα λεηλατείται με μνημόνια και από αμνήμονες βαρβάρους.

Η γνώμη της ανυπότακτης παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας είναι ότι στην εποχή μας οι πολεμικές συγκρούσεις για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο έχουν γίνει περιττοί γιατί η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν θέσει στη διάθεση των επιμέρους κοινωνιών και της ανθρωπότητας γενικά τη νέα μορφή ενέργειας με βάση τις συνδυασμένες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που προσφέρουν, αποκεντρωμένη σε επίπεδο καταναλωτή, φτηνή, άφθονη, καθαρή και ασφαλή ηλεκτρική ενέργεια με την ηλεκτρόλυση του νερού και την καύση του υδρογόνο με τις κυψέλες καύσης υδρογόνου που αποδίδουν ηλεκτρική ενέργεια, θερμότητα και καθαρό νερό[3]. Το θάψιμο αυτής της επιστημονικοτεχνικής δυνατότητας οφείλεται στο γεγονός ότι η επιβίωση του καπιταλισμού είναι δυνατή μόνο με τη διατήρηση του συγκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος η οποία είναι εφικτή μόνο με τον έλεγχο πάνω στα ορυκτά καύσιμα. Και επειδή αυτός ο έλεγχος καθορίζει και το ποια μεγάλη χώρα/δύναμη θα κατακτήσει την παγκόσμια ηγεμονία οδηγεί τις μεγάλες δυνάμεις σε ένα ανταγωνισμό ελέγχου ή απόκτησης ενεργειακών πηγών ορυκτών καυσίμων με σκοπό την διεκδίκηση της ηγεμονίας ή έστω της συνηγεμονίας.

Παραμένει μυστήριο το γεγονός ότι η, μέχρι τώρα στερημένη πια από ενεργειακές πηγές, Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ αποκτά ενεργειακές πηγές που βρέθηκαν στις χώρες μέλη της, Ελλάδα και Κύπρος, που θα την καθιστούσαν ενεργειακά αυτόνομη, ή έστω σχετικά ανεξάρτητη από την προμήθεια ενέργειας από την Ρωσία ή από τα ελεγχόμενα από τις ΕΠΑ μεσοανατολικά ενεργειακά δίκτυα διανομής, διστάζει να υπερασπιστεί αυτές τις ενεργειακές πηγές που βρίσκονται εντός των συνόρων της και αφήνει αυτές έρμαια στην κατακτητική διάθεση της Τουρκίας και άλλων μη ευρωπαϊκών χωρών, με κίνδυνο την συρρίκνωση και την εξαφάνιση της Κύπρου και της Ελλάδας και κατά συνέπεια του Ελληνισμού, αλλά και με συνέπεια την ενεργειακή και συνεπώς την οικονομική και όχι μόνο εξάρτηση της Ε. Ε.

Τούτων δεδομένων, συμπερασματικά, η στάση της Τουρκίας τις τελευταίες μέρες απέναντι στη χώρας μας αποτελεί κλιμάκωση, ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα, στην εφαρμογή των επεκτατικών σχεδίων της, προφανώς και των σχεδίων του σκληρού πυρήνα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, με την μάσκα του αμερικανισμού, για την μέσω τοπικών πολέμων αλλαγή συνόρων στην ευρύτερη περιοχή για την διευκόλυνση της ολοκλήρωσης της αμερικανοελεγχόμενης παγκοσμιοποίησης στην περιοχή μας. Το γεγονός ότι πάνω από την Ελλάδα και την Κύπρο κράζουν πολλά μαύρα και πεινασμένα κοράκια έτοιμα να τις κατασπαράξουν και να καταστρέψουν τον Ελληνισμό δεν επιτρέπει σε κανέναν μας τον εφησυχασμό, ούτε την παραγνώριση ότι όλα αυτά οφείλονται στο καπιταλιστικό σύστημα και στους υπηρέτες του. Αυτή η κατανόηση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι σε συνθήκες καπιταλισμού δεν έχουν μέλλον ούτε ο Ελληνισμός, ούτε και οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ε. Ε. και του πλανήτη και συνεπώς ο αγώνας για την κατάργηση του καπιταλισμού ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό, μεταξύ των άλλων, και με τον τοπικό και διατοπικό αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο ο οποίος προϋποθέτει την αντικατάσταση του συγκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος των ορυκτών καυσίμων με το αποκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα της υδρογονοενέργειας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί τη σημαντικότερη κατάκτηση στην ιστορία των χωρών τη ευρωπαϊκής ηπείρου, ως απαίτηση όμως των λαών τους για ειρηνική συμβίωση, κοινωνική ισότητα, καθολική ευημερία και αντικαπιταλιστική πρόοδο της Ευρώπης και του πλανήτη[4]. Η αδυναμία των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να αναλάβουν οι ίδιες την αρχιτεκτονική δόμησης και τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η παραπλανητική πολιτική του κεφαλαίου υπό την κηδεμονία του αμερικανισμού και τη μορφή της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής για ένα κράτος περιορισμένης κοινωνικής προνοίας, που ήταν αναγκαία για την ανασυγκρότηση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, οδήγησαν στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση που τείνει να εξελιχθεί σε ζωτικό χώρο (lebensraum) του νεογερμανισμού που επιδιώκει τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον έλεγχο της ευρωπαϊκής ηπείρου, στα πλαίσια της παγκόσμιας ηγεμονίας του σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης με τη μορφή του αμερικανισμού και χάρη στον έλεγχο των λεγομένων παγκόσμιων οργανισμών και τον ‘σιδηρούν βραχίονα’ το ΝΑΤΟ και τις περίπου χίλιες (1.000) αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στον πλανήτη Γη. Σε αυτή την προοπτική η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ο εκφυλισμός της σε ημικρατικό καπιταλιστικό φασιστικό μόρφωμα δύο, τριών η και περισσότερων ταχυτήτων υπό γερμανοαμερικανική κηδεμονία φαίνεται να είναι στα σχέδια του σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

 Όμως υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί αντιλαμβάνονται σταδιακά τη μοίρα που τους επιφυλάσσει το κεφάλαιο και ιδιαιτέρα το γερμανικό κεφάλαιο που διεκδικεί συνδιαχείριση η ειδική μεταχείριση από τον αμερικανισμό προκειμένου να προσχωρήσει στα σχεδία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και αρχίζουν να αναζητούν και να σφυρηλατούν ένα νέο αφήγημα και ένα νέο, κοινό για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, όραμα μιας αντιγερμανικής, αντικαπιταλιστικής, αντιηγεμονικής πορείας των ευρωπαϊκών λαών με κατεύθυνση την οικονομική και κοινωνική ισότητα με τη μορφή της άμεσης δημοκρατίας και περιεχόμενο την αταξική κοινωνία σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο. Απέναντι στα σχεδία του σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης για μια Ευρώπη πεδίο σύγκρουσης η συγκυριαρχίας του αμερικανισμού με τον νεογερμανισμό οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού οφείλουν να αποκτήσουν τον έλεγχο των εξελίξεων και να μετασχηματίσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε Ευρώπη των λαών, την οποία θα επανασχεδιάσουν στην προοπτική των Ενωμένων Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης που θα ματαιώσει την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση κα θα δώσει καινούργια προοπτική σε ολόκληρη την ανθρωπότητα για έναν καλύτερο κόσμο. Σ αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση της Άμεσης Δημοκρατίας και όχι στην Ε.Ε. του κεφαλαίου ανήκει η Ελλάδα και γι αυτήν την Ευρωζώνη της οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης όλων των μελών της οφείλει να αγωνιστεί δίπλα τους.

Οι Λαοί οφείλουν να μετακινηθούν από την θέση του αντικειμένου στην θέση του υποκειμένου της ιστορίας

Οι λαοί, ως ιστορικά υποκείμενα, δηλαδή ως διαχρονικές οντότητες σκέπτονται και δρουν στη διάσταση του μεγάλου ιστορικού κύκλου, σε αντίθεση με τα άτομα που συμπεριφέρονται στη διάσταση του βιολογικού τους κύκλου, η των θεσμών, ας πούμε των κομμάτων, που λειτουργούν στη διάσταση βραχυπροθέσμων στόχων, με αποτέλεσμα τη σύγχυση αναφορικά με το ρολό των λαών στο κοινωνικό γίγνεσθαι και στη διαμόρφωση της ιστορίας. Βέβαια η εκάστοτε εξουσία φροντίζει με κάθε πρόσφορο μέσο να αποπροσανατολίζει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και πρόσκαιρα το καταφέρνει με τη βοήθεια των θρησκευτικών μύθων[5], με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες, με το ψέμα, την παραπληροφόρηση, αλλά και με το φόβο και με τη βία των θεσμών, των δομών και των λειτουργιών κάθε εξουσιαστικού συστήματος. Τα πολιτικά κόμματα αποτελούν τα καλύτερα εργαλεία αποπροσανατολισμού των κοινωνιών, τις οποίες τα μεν συντηρητικά τις αντιμετωπίζουν ως “όχλο”, τα δε “προοδευτικά” ως ‘μάζες’ που δεν μπορούν τάχα να αυτοκυβερνηθούν και γι αυτό προσφέρονται οι κομματικές ηγεσίες να τις κυβερνήσουν, πάντα με το αζημίωτο φυσικά. Όμως τελικά οι λαοί ως άτομα και ως σύνολα καταφέρνουν πάντα να δημιουργούν τον κάθε φορά καλύτερο κόσμο μέσα στους κόλπους του παλιού και γράφοντας την ιστορία καταφέρνουν να γυρίζουν τις σελίδες της την ώρα που πρέπει. Η ωρίμανση των συνθηκών ανατροπής του παλιού παρακμασμένου κόσμου γίνεται μέσα από τις αντιφάσεις, τις αδυναμίες και τις αντικοινωνικές επιλογές της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης και των πολιτικών εκφραστών της και συντελείται σε κοινωνικό επίπεδο και παρά τα εμπόδια που βάζουν οι εκάστοτε άρχουσες τάξεις και οι εκάστοτε πολιτικοί διαχειριστές τους.

Η συμβολή του καθενός μας στην ωρίμανση της εκάστοτε κοινωνίας και συγκεκριμένα της σύγχρονης κοινωνίας να απαλλαγεί από τον μανιακό καπιταλισμό και να χτίσει έναν κόσμο της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της κοινωνικής ισότητας και του οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού, αποτελεί το μοναδικό κριτήριο προοδευτικότητας. Σε κατακλείδα, οι λαοί, που ως δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού,  δημιουργούν, έστω και χωρίς να το συνειδητοποιούν στην ολότητάς τους, με τους εκάστοτε αγώνες τους[6] και την καθημερινή πάλη τους για μια καλύτερη ζωή και για κοινωνική ισότητα, τον κάθε φορά καλύτερο κόσμο στη διάσταση του ιστορικού κύκλου, οφείλουν σήμερα με την βοήθεια της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας να αναδειχθούν από αντικείμενο σε υποκείμενο της ιστορίας και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε συνθήκες κοινωνικής ισότητας και ανθρωπισμού.

[1] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[2] Για μια σε βάθος ανάλυση της φύσης και του ρόλου της ατομικής ιδιοκτησίας, βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
[3] Για μια σε βάθος ανάλυση του παγκόσμιου ενεργειακού προβλήματος, βλέπε: Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την  καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Οι Ευρωπαίοι και πάλι ενώπιον της Ιστορίας, http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/oi-eyropaioi-kai-pali-enopion-tis-istorias-0,
[5] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015..
[6] Βλέπε σχετικά Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον πολιτισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.