Η πορεία είχε καλεστεί για το Σάββατο 20/2 στις 4μμ. Ήδη από τις 3.30 κόσμος ξεκίνησε να συγκεντρώνεται στο πάρκο Κολοκάση, στο κέντρο της Λευκωσίας, από όπου ξεκίνησε η πορεία. Ομάδες ατόμων ερχόταν από όλες τις κατευθύνσεις και όλες τις πόλεις. Πέρα από τις οργανώσεις του αντιφασιστικού χώρου, της Αριστεράς και των αντιεξουσιαστών που καλούσαν στην πορεία, συμμετείχαν κινήματα και οργανώσεις ακόμη και χωρίς να το έχουν ανακοινώσει από πριν.
Τα συνθήματα και τα αιτήματα της πορείας
10.000 συμμετέχοντες, πορεύτηκαν σε όλους τους κεντρικούς δρόμους της Λευκωσίας σε μια από τις μεγαλύτερες πορείες που έχει δει η πόλη από την περίοδο του κουρέματος των καταθέσεων το 2013!
Το κυρίαρχο σύνθημα στρεφόμενο ενάντια στην κυβέρνηση ήταν «παραιτηθείτε», ενώ πολλά ήταν και τα συνθήματα ενάντια στην Υπουργό Δικαιοσύνης, Έμιλυ Γιολίτη. Άλλα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν για το να δοθούν λεφτά για την Υγεία και την Παιδεία, τομείς οι οποίοι νοσούν, και όχι στην αστυνομία, καθώς και σε αλληλεγγύη προς την Αναστασία, η οποία τραυματίστηκε από την αύρα της αστυνομίας στις 13/2 κι έχει γίνει σύμβολο ενάντια στην αστυνομική καταστολή.
Η πορεία στις 20/2 οργανώθηκε σαν απάντηση στην αστυνομική καταστολή που ασκήθηκε στην πορεία στις 13/2.
Η πορεία της 13ης Φλεβάρη
Στις 13/2, καλέστηκε από ομάδες κοινωνικών δικαιωμάτων, περιβαλλοντικές οργανώσεις, ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου και της Αριστεράς πορεία με τίτλο «Ως Δαμέ» (ως εδώ) ενάντια στον αυταρχισμό και την διαφθορά, ενάντια στην κακοδιαχείριση της πανδημίας και των αποτελεσμάτων της, με αίτημα για δημόσια υγεία, άνοιγμα των οδοφραγμάτων, κλείσιμο του χοτ-σποτ της Πουρνάρα, άρση της απαγόρευσης των διαδηλώσεων.
Η πορεία στις 13/2 αντιμετωπίστηκε με πρωτοφανή για τα δεδομένα της Κύπρου βία από την αστυνομία. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν βόμβες κρότου λάμψης, σπρέι πιπεριού και ο «Αίαντας», το «αντιοχλαγογικό άρμα» (αύρα) που είχε αγοράσει η κυβέρνηση Αναστασιάδη 2 χρόνια πριν.
Πολλοί από τους περίπου 300 διαδηλωτές της 13ης Φλεβάρη ένιωσαν τα γκλόμπς των αστυνομικών στις πλάτες τους, 11 συλλήφθηκαν και η Αναστασία, μια νεαρή μουσικός, τραυματίστηκε σοβαρά στο μάτι από βολή του Αίαντα, την ώρα που χόρευε στο δρόμο, με αποτέλεσμα, ακόμη και μετά την εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε την προηγούμενη Δευτέρα να κινδυνεύει να χάσει ένα μεγάλο μέρος της όρασής της.
Οι φωτογραφίες και τα βίντεο από την πρωτοφανή αυτή βία έκαναν τον γύρο του διαδικτύου και ανάγκασαν ακόμη και το κυβερνόν κόμμα να καταδικάσει την βία, ενώ η υπουργός και η κυβέρνηση προσπαθούσαν να ρίξουν τις ευθύνες στους αστυνομικούς που άσκησαν τη βία, αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την οργανωμένη επίθεση που δέχτηκε η διαδήλωση.
Η πρωτοφανής αυτή βία και η στάση της κυβέρνησης εξόργισε την κοινωνία. Η οργή για την αστυνομική βία ήρθε να προστεθεί σε όλα τα άλλα που ταλανίζουν τον τελευταίο χρόνο την κυπριακή κοινωνία.
Η κατάσταση στην κυπριακή κοινωνία
Μπορεί τα κυρίαρχα ΜΜΕ να δίνουν την εικόνα ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει πρωτοπορήσει στην διαχείριση της πανδημίας, κάνοντας χιλιάδες τεστ και πρόσφατα περισσότερα εμβόλια σε αναλογία πληθυσμού σε σχέση με άλλες χώρες, όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα η κοινωνία αναγκάστηκε να μπει ξανά σε λοκντάουν, καθώς τα κρούσματα αυξάνονταν και το σύστημα Υγείας είχε φτάσει στα όριά του. Από την αρχή της πανδημίας, παρόλο που δόθηκαν υποσχέσεις για επενδύσεις στην Υγεία, τελικά τα δημόσια νοσοκομεία αφέθηκαν να σηκώσουν το βάρος της πανδημίας χωρίς να γίνουν επιπλέον επενδύσεις σε αυτά ενώ εκατομμύρια ευρώ δόθηκαν στον ιδιωτικό τομέα για να καλυφθούν οι τρέχουσες ανάγκες της περιόδου.
Οι ευάλωτες ομάδες έμειναν απροστάτευτες με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γηροκομεία τα οποία γίνονταν χώροι υπερμετάδοσης του ιού, το ένα μετά το άλλο. Τα επιδόματα που δόθηκαν στο πρώτο λοκντάουν δεν συνεχίστηκαν ενώ πολλοί, ιδιαίτερα νέοι έχουν μείνει άνεργοι. Το φθινόπωρο η αποκάλυψη από το Al Jazeera του σκανδάλου με τα χρυσά διαβατήρια (πολιτογραφήσεις μετά από επενδύσεις) ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, με χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνει έξω από τη Βουλή, γεγονός που οδήγησε στην παραίτηση του προέδρου της Βουλής, όχι όμως στο να αναλάβει η κυβέρνηση οποιαδήποτε ευθύνη. Την ίδια στιγμή οι απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στο «κέντρο υποδοχής» που έχει η Κύπρος είχαν ήδη ξεσηκώσει κάποιες αρκετά μαζικές νεολαιίστικες κινητοποιήσεις το καλοκαίρι.
Λοκντάουν, αυταρχισμός και καταστολή
Όπως στις περισσότερες χώρες τα λόκνταουν συνοδεύονταν με αύξηση της αστυνομοκρατίας. Το δικαίωμα στη διαδήλωση αρχικά περιορίστηκε, με ένα διάταγμα που ζητούσε να οριστεί υπεύθυνος διαδήλωσης, να κρατούνται οι αποστάσεις και να φορούν οι συμμετέχοντες μάσκες, όμως στο τελευταίο λοκντάουν το δικαίωμα της διαδήλωσης απαγορεύτηκε πλήρως.
Κάθε κριτική αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση με πρωτοφανή αλαζονεία. Ακόμη και στα κυρίαρχα ΜΜΕ η λογοκρισία και οι εκβιασμοί έχουν πάρει τέτοιες διαστάσεις που το αποτέλεσμα είναι ακόμη και η παραίτηση επιφανών δημοσιογράφων.
Παράλληλα τους τελευταίους μήνες γίνεται προσπάθεια αστυνόμευσης και καταστολής ακόμη και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με πιο τρανταχτό παράδειγμα την καταγγελία και σύλληψη ύποπτης για την διαχείριση λογαριασμού παρωδία στο τουίτερ (parody account) στο όνομα της Υπουργού Δικαιοσύνης.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στην αρχή του μήνα επετράπη η επαναλειτουργία των mall και των εκκλησιών αλλά δεν ανακλήθηκε το διάταγμα που απαγόρευε τις διαδηλώσεις, οδήγησαν μια σειρά οργανώσεις να καλέσουμε την πορεία στις 13/2. Παρόλες τις προσπάθειες που έκανε η αστυνομία να τρομοκρατήσει τον κόσμο για να μην κατέβει στην πορεία στις 20/2, με δηλώσεις ότι στην πορεία θα παρεισφρήσουν άτομα για να κάνουν επεισόδια, ή ότι οι διοργανωτές έχουν «κρυμμένα υλικά» και «όπλα» που θα πετάξουν στους αστυνομικούς στο πάρκο στο οποίο καλούνταν η διαδήλωση δεν έπιασαν τόπο. Η κοινωνία έχει φτάσει πραγματικά «ως εδώ» – «ως δαμέ».
Η μαζικότητα μπλοκάρει τις απαγορεύσεις
Η εκπληκτική συμμετοχή στην πορεία κατάργησε στην πράξη το διάταγμα για την απαγόρευση των διαδηλώσεων.
Παρόλα αυτά το διάταγμα παραμένει σε ισχύ. Αν και μετά από αυτή την πορεία η κυβέρνηση δεν το καταργήσει σημαίνει ότι ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί. Όσο το διάταγμα είναι σε ισχύ σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα έχει το πάτημα να καταστείλει οποιαδήποτε διαμαρτυρία οργανωθεί στο μέλλον. Και η καταστολή θα μοιάζει με τις 13/2 όταν η κυβέρνηση θα θεωρεί ότι «την παίρνει».
Η πορεία στις 20/2 πρέπει να μετατραπεί σε κίνημα, να είμαστε στους δρόμους κάθε Σάββατο και για όσα Σάββατα χρειαστεί, μέχρι την οριστική κατάργηση του διατάγματος. Και με τελικό στόχο να κάνουμε πραγματικότητα μια καλύτερη Υγεία και Παιδεία για τα λαϊκά στρώματα, που αποτελούν βασικά άμεσα αιτήματα του κινήματος, και μια κοινωνία που να υπηρετεί τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών.
