ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Πώς μας ξεγέλασε η άνοιξη η πανώρια
με τη δυναμική της νιότης τη μεγάλη
και με την ευωδία της ανθοφορίας!
Εκεί που εκαμάρωνε ο ουρανός τ’ αστέρια
κι η γη εντύθηκε της άνοιξης το φως
στα ξάφνου έπεσε τ’ ολόλαμπρο αστέρι
δαγκωματιά φαρμακερή αφήνοντας στα χείλη.
Λες και σβηστήκανε μεμιάς χιλιάδες ήλιοι
η άνοιξη ετρόμαξε κι εντύθη χειμωνιά.
Με γκρίζο τώρα ουρανό κι αντάρα στην καρδιά
τις Άνοιξες προσμένουμε αλλοτινών καιρών
στα μάτια ενός παλικαριού που σπάζουν το βοριά
και στ’ ασημοπαιχνίδισμα καινούριων βλασταριών.
Άρης Γ. Χαραλαμπάκης
Nuntiusweb