Η προσφυγή στη Χάγη έχει καταστεί το όχημα για να υποχρεωθεί η Ελλάδα να στρογγυλοκαθήσει άνευ όρων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και να αποδεχθεί την παραπομπή πακέτο στο Διεθνές Δικαστήριο όλων των παράλογων και παράνομων αναθεωρητικών διεκδικήσεων της Τουρκίας και μάλιστα χωρίς σαφές δεσμευτικό και έγκυρο νομικό πλαίσιο για την εκδίκασή τους από το Δικαστήριο.
Μια τέτοια προσφυγή στη Χάγη με αυτόν τον χαρακτήρα φαίνεται ότι την έχει επί της ουσίας αποδεχθεί όλη η κατεστημένη και η “ακαδημαϊκή” τάξη της χώρας (Ν.Δ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΜέΡΑ25 κλπ αλλά και τμήματα της Αριστεράς), όπως έχει αποδεχθεί κατά το μάλλον ή ήττον και την ελληνοτουρκική συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων είτε με είτε χωρίς προσφυγή στη Χάγη.
Αρκετά αποκαλυπτικός για αυτές τις κατευθύνσεις είναι ο Π.Κ. Ιωακειμίδης, ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Σύμβουλος του ΥΠΕΞ, ο οποίος συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις λειτουργεί ως λαγός του Συστήματος.
Έτσι, λοιπόν, ο Π.Κ.Ιωακειμίδης με άρθρο του στα “ΝΕΑ” (7/1) με τον προκλητικό και άκρως αντιφατικό τίτλο “μονόδρομος η προσφυγή στη Χάγη αλλά υπάρχουν δύο αγκάθια“, “προσεκτικά” μεν αλλά με σαφήνεια ανοίγει τον δρόμο για μια ελληνοτουρκική προσφυγή στη Χάγη με όρους που λίγο απέχουν από αυτούς που “προτείνει” και πιθανόν να αποδεχθεί η Άγκυρα και οι οποίοι είναι εντελώς ασύμβατοι με το Διεθνές Δίκαιο και ασύμφοροι για την χώρα μας.
Καταρχάς ο Π. Κ. Ιωακειμίδης πολύ σωστά παραδέχεται ότι πλέον τείνει να διαμορφωθεί μια ευρεία πολιτική “συναίνεση” στους κυρίαρχους πολιτικούς κύκλους αλλά και στους “ακαδημαϊκούς” κύκλους ότι στο τέλος της διαδικασίας πρέπει να προσφύγουμε στη Διεθνή Δικαιοσύνη εξέλιξη που ο Π. Κ. Ι. τη θεωρεί πολύ σημαντική πρόοδο.
Ο Π. Κ. Ι. σωστά τονίζει ότι για την προσφυγή στη Χάγη χρειάζονται δύο αλληλένδετα πράγματα: Πρώτον, η υπογραφή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας “συνυποσχετικού” και δεύτερον, η συμφωνία για το ποια θέματα “θα πάμε για εκδίκαση στη Χάγη“.
Και για τα δύο θέματα οι τοποθετήσεις του Π.Κ.Ι βάζουν την χώρα σε ένα αρκετά επικίνδυνο ναρκοπέδιο.
Για το πρώτο ζήτημα που αφορά την υπογραφή συνυποσχετικού, ο Π.Κ.Ι προβαίνει στην εξής υποτιμητική για τη χώρα μας τοποθέτηση. Γράφει, λοιπόν, επί λέξει: “Εάν η Ελλάδα εμφανισθεί με μια ολοκληρωμένη σοβαρή προσέγγιση, η εκτίμησή μου είναι ότι η Τουρκία τελικά θα συμπράξει υπό προϋποθέσεις στην διαδικασία“.
Ο Π.Κ.Ι, χωρίς να το αιτιολογεί, αφήνει να εννοηθεί ότι μέχρι τώρα η Ελλάδα δεν έκανε ολοκληρωμένη σοβαρή προσέγγιση όσον αφορά τη διαμόρφωση συνυποσχετικού. Εκείνο, όμως, που είναι πιο σοβαρό και το οποίο ο Π.Κ.Ι παρακάμπτει, είναι πως αμετάθετη βάση για ένα συνυποσχετικό ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία και επομένως βάση επί της οποίας θα διαμορφωθεί στο πνεύμα και το γράμμα του η κρίση του Δικαστηρίου, θα είναι το Διεθνές Δίκαιο και συγκεκριμένα η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Τυχαία η παράκαμψη; Λάθος η παράλειψη; Τέτοια λάθη απλώς δεν γίνονται.
Για το δεύτερο ζήτημα, “ποια θέματα θα πάμε στη Χάγη“, ο Π.Κ.Ι στρεψοδικεί και στρεψοδικεί σκοπίμως. Ως γνωστόν η Ελλάδα αναγνωρίζει και σωστά μια και μόνο διαφορά προς διευθέτηση με την Τουρκία: την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ. Η Τουρκία όμως αυθαίρετα και βουλιμικά βάζει στο τραπέζι ένα πακέτο διαφορών, που συνιστούν παράνομες διεκδικήσεις της με πλέον προκλητική την αμφισβήτηση εκατοντάδων βράχων, νησίδων και νησιών (γκρίζες ζώνες).
Στο ερώτημα λοιπόν, αν καταλήξουμε στο δίλημμα ή πάμε στη Χάγη με ευρύτερη δέσμη θεμάτων ή μόνο με την υφαλοκρηπίδα, ο Π.Ι.Κ λέει επί λέξει: “Η απάντηση δεν είναι εύκολη καθώς δεν μπορεί να εύκολη και η εγκατάλειψη της προσφυγής. Αποτελεί μονόδρομο. Το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να δείξει τόλμη και αποφασιστικότητα…“.
Στην ουσία ο Π.Ι.Κ συντάσσεται έτσι σχεδόν ευθέως και απροκάλυπτα για να πάμε πακέτο όλες τις “διαφορές“, που η Άγκυρα εγείρει παράνομα και επεκτατικά σε βάρος της χώρας μας, στην Χάγη και μάλιστα χωρίς ρητή δεσμευτική αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο και στην εκδίκαση με βάση το γράμμα και το πνεύμα του.
Πως χαρακτηρίζεται όμως μια τέτοια στάση και που οδηγεί;
Ποια χώρα χώρα θέτει στα Διεθνή Δικαστήρια τα διεθνώς κατοχυρωμένα σύνορα της και την εδαφική της ακεραιότητα;
Ποια χώρα προσφεύγει στα Διεθνή Δικαστήρια χωρίς ρητά και απαρέγκλιτα δεσμευτική αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο;
Τέτοιες πρακτικές μόνο προτεκτοράτα και μπανανίες μπορεί να υιοθετήσουν, οι οποίες έχουν προαποφασίσει την φοβική δορυφοροποίηση τους απέναντι σε θρασείς γείτονες. Δυστυχώς αυτές οι απόψεις που αντικειμενικά εξέθεσα δεν αντιπροσωπεύουν μόνο τον Π.Κ.Ι αλλά τις μύχιες σκέψεις του ελληνικού κατεστημένου, το οποίο δεν ξέρει τίποτα άλλο παρά να στέλνει στα Δικαστήρια όσους παλεύουν για τα στοιχειώδη δικαιώματα του ελληνικού λαού, όπως η πρώτη κατοικία, και όσους αγωνίζονται έντιμα και ανυστερόβουλα για την εθνική μας ανεξαρτησία , την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας και την κοινωνική αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού
Ν.Ζ