Ο επικρατέστερος για την γαλλική προεδρία είναι γόνος της “αριστοκρατίας του κράτους” όπως έχει επισημάνει η Monde Diplomatique, αλλά κέρδισε γιατί ξιφούλκησε κατά των “συμφερόντων των ελίτ που εμποδίζουν την Γαλλία να προχωρήσει”
Ας ξεκινήσουμε από μια διαπίστωση που δεν συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια: οι δημοσκοπήσεις σε ό,τι αφορά τις γαλλικές προεδρικές εκλογές έπεσαν απολύτως μέσα! Από τον Μάρτιο ήδη καταγράφουν την τάση που οδηγούσε στην αναμέτρηση Μακρόν – Λεπέν στον δεύτερο γύρο. Αν μάλιστα θέλουμε να είμαστε αυστηροί με τους δημοσκόπους, αυτό που δεν είδαν εγκαίρως, ίσως γιατί δεν ήθελαν να το δουν, ήταν η μεγάλη άνοδος του Μελανσόν και η κατρακύλα του Αμόν.
Εν πολλοίς, μάλιστα, η πορεία προς την επιτυχία του Μακρόν έχει ήδη προδιαγραφεί εδώ και χρόνια από τις σχεδόν πάντοτε θετικές αναφορές των μεγάλων μέσων ενημέρωσης, και όχι μόνο των γαλλικών, και από την ουσιαστική στήριξη όλων των κινήσεων του από τα ΜΜΕ, από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην πολιτική.
Τα ΜΜΕ λόγου χάριν, και συγκεκριμένα οι New York Times, ήταν που τον αποκάλεσαν “νέο πρόσωπο του γαλλικού σοσιαλισμού” μόλις ανέλαβε το υπουργείο Οικονομίας, και τα ΜΜΕ, όπως ο Guardian, έσπευσαν να προσδιορίσουν το στίγμα του, με πολύ πιασάρικο τρόπο, αναφέροντας πχ ότι “επαγγέλλεται τον τρίτο δρόμο, όπως ο Μπιλ Κλίντον, ο Τόνι Μπλερ και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ. Είναι η λιγότερο κακή επιλογή για τους Γάλλους σοσιαλιστές” .
Ο ίδιος, που άφηνε να γράφονται όλα αυτά και να… αποδίδουν, δήλωνε απλώς… αντισυστημικός και ξεσπάθωνε κατά των ελίτ “που εμποδίσουν την Γαλλία να προχωρήσει γιατί φροντίζουν τα δικά τους συμφέροντα”. Και καθώς υπήρξε επενδυτικός σύμβουλος στην τράπεζα Rothschild, ανήκε δηλαδή στις ελίτ που κατακεραύνωνε, πολύ μεθοδικά, μετέτρεψε το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα δηλώνοντας στις συγκεντρώσεις των οπαδών του, “θα σας πω ένα μυστικό. Γνωρίζω καλά αυτό που κάνουν οι ελίτ. Ήμουν μέρος αυτού του συστήματος”.
Πολύ μεθοδικά οργανώθηκε την κατάλληλη ώρα και η αποχώρησή του από την κυβέρνηση Ολάντ που πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, μια αποχώρηση “ σχεδιασμένη με την ακρίβεια στρατιωτικής επιχείρησης”, όπως πολύ εύστοχα σχολίασε το RTL.
Και πολύ μεθοδικά, επίσης, ο Εμανουέλ Μακρόν παρουσίασε το προεδρικό του πρόγραμμα για “περικοπές ύψους 60 δισ.” και “μεγάλες μεταρρυθμίσεις”, στην παιδεία, την “κοινωνία της εργασίας”, την οικονομία, την ασφάλεια, τη διεθνή στρατηγική και την “ηθικοποίηση” της πολιτικής ζωής, αφού πρώτα τα μέλη του κινήματός του πήραν… “συνεντεύξεις” από χιλιάδες πολίτες και μετά οι υπολογιστές με το “προχωρημένο λογισμικό” μετέτρεψαν -υποτίθεται- τις ανάγκες που καταγράφτηκαν σε πρόγραμμα.
Το περίγραμμα πάντως όσων θα “κατασκευάζουν” τα έξι “εργοτάξια μεταρρυθμίσεων” που υπόσχεται να στήσει ο Μακρόν το έχει δώσει ο ίδιος όταν ως υπουργός του Ολάντ ξιφουλκούσε κατά της μονιμότητας στο Δημόσιο και κατά του 35ωρου.
Η Μπριζίτ Τορνιέ πάντως αντί να ξεκαθαρίζει το τοπίο της επόμενης ημέρας μάλλον θολώνει τα νερά, δηλώνοντας ότι ο σύζυγός της είναι “ένας φιλόσοφος, ένας ηθοποιός που έγινε τραπεζίτης, ένας συγγραφέας που δεν έχει ακόμη δημοσιεύσει τίποτα, αλλά εγώ κρατώ όλα του τα χειρόγραφα”. Γιατί έτσι, το πιθανότερο είναι οι Γάλλοι να διαβάσουν μια και καλή τα γραφτά του!
Και ίσως για αυτό η Liberation, με περισσή δηκτικότητα, έχει σημειώσει προ καιρού ότι “το πρόβλημα με τον Μακρόν είναι ότι του λένε πως είναι ο μελλοντικός Κένεντι της Γαλλίας κι εκείνος έχει αρχίσει να το πιστεύει”.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.
*Πηγή: news247
Τα ΜΜΕ λόγου χάριν, και συγκεκριμένα οι New York Times, ήταν που τον αποκάλεσαν “νέο πρόσωπο του γαλλικού σοσιαλισμού” μόλις ανέλαβε το υπουργείο Οικονομίας, και τα ΜΜΕ, όπως ο Guardian, έσπευσαν να προσδιορίσουν το στίγμα του, με πολύ πιασάρικο τρόπο, αναφέροντας πχ ότι “επαγγέλλεται τον τρίτο δρόμο, όπως ο Μπιλ Κλίντον, ο Τόνι Μπλερ και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ. Είναι η λιγότερο κακή επιλογή για τους Γάλλους σοσιαλιστές” .
Ο ίδιος, που άφηνε να γράφονται όλα αυτά και να… αποδίδουν, δήλωνε απλώς… αντισυστημικός και ξεσπάθωνε κατά των ελίτ “που εμποδίσουν την Γαλλία να προχωρήσει γιατί φροντίζουν τα δικά τους συμφέροντα”. Και καθώς υπήρξε επενδυτικός σύμβουλος στην τράπεζα Rothschild, ανήκε δηλαδή στις ελίτ που κατακεραύνωνε, πολύ μεθοδικά, μετέτρεψε το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα δηλώνοντας στις συγκεντρώσεις των οπαδών του, “θα σας πω ένα μυστικό. Γνωρίζω καλά αυτό που κάνουν οι ελίτ. Ήμουν μέρος αυτού του συστήματος”.
Πολύ μεθοδικά οργανώθηκε την κατάλληλη ώρα και η αποχώρησή του από την κυβέρνηση Ολάντ που πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, μια αποχώρηση “ σχεδιασμένη με την ακρίβεια στρατιωτικής επιχείρησης”, όπως πολύ εύστοχα σχολίασε το RTL.
Και πολύ μεθοδικά, επίσης, ο Εμανουέλ Μακρόν παρουσίασε το προεδρικό του πρόγραμμα για “περικοπές ύψους 60 δισ.” και “μεγάλες μεταρρυθμίσεις”, στην παιδεία, την “κοινωνία της εργασίας”, την οικονομία, την ασφάλεια, τη διεθνή στρατηγική και την “ηθικοποίηση” της πολιτικής ζωής, αφού πρώτα τα μέλη του κινήματός του πήραν… “συνεντεύξεις” από χιλιάδες πολίτες και μετά οι υπολογιστές με το “προχωρημένο λογισμικό” μετέτρεψαν -υποτίθεται- τις ανάγκες που καταγράφτηκαν σε πρόγραμμα.
Το περίγραμμα πάντως όσων θα “κατασκευάζουν” τα έξι “εργοτάξια μεταρρυθμίσεων” που υπόσχεται να στήσει ο Μακρόν το έχει δώσει ο ίδιος όταν ως υπουργός του Ολάντ ξιφουλκούσε κατά της μονιμότητας στο Δημόσιο και κατά του 35ωρου.
Η Μπριζίτ Τορνιέ πάντως αντί να ξεκαθαρίζει το τοπίο της επόμενης ημέρας μάλλον θολώνει τα νερά, δηλώνοντας ότι ο σύζυγός της είναι “ένας φιλόσοφος, ένας ηθοποιός που έγινε τραπεζίτης, ένας συγγραφέας που δεν έχει ακόμη δημοσιεύσει τίποτα, αλλά εγώ κρατώ όλα του τα χειρόγραφα”. Γιατί έτσι, το πιθανότερο είναι οι Γάλλοι να διαβάσουν μια και καλή τα γραφτά του!
Και ίσως για αυτό η Liberation, με περισσή δηκτικότητα, έχει σημειώσει προ καιρού ότι “το πρόβλημα με τον Μακρόν είναι ότι του λένε πως είναι ο μελλοντικός Κένεντι της Γαλλίας κι εκείνος έχει αρχίσει να το πιστεύει”.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.
*Πηγή: news247
