Δεν έχει το προηγούμενό του στην οικονομική ιστορία του ελληνικού κράτους από… γενέσεώς του.
Το ΤΧΣ , ή αλλιώς, Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ξόδεψε πάνω από 45 δισ. ευρώ, από αυτά που είχε δανειστεί το ελληνικό Δημόσιο με δρακόντειους όρους, για να εξασφαλίσει τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όμως η σταθερότητα αυτή παραμένει ζητούμενο ακόμη και σήμερα, την ίδια στιγμή που το ελληνικό Δημόσιο στο μεταξύ, από τους χειρισμούς της διοίκησης του ΤΧΣ, έχει απολέσει -με εξαίρεση την Εθνική Τράπεζα -την “κυριότητά” τους.
Στην τελευταία Έκθεση του Ελεγκτικού Συμβουλίου η ζημία για το Ελληνικό Δημόσιο υπολογιζόταν σε 36,4 δισ. ευρώ, ενώ η πιθανή ανακτήσιμη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου από τις τράπεζες στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να φτάσει τα 5,7 δισ. ευρώ!
Κανείς δεν έχει ζητήσει τον “λογαριασμό” και κάποιες εξηγήσεις είτε από τους προηγούμενους είτε από τους νυν, από τον κ. Martin Czurda, τον διευθύνοντα σύμβουλο της Εκτελεστικής Επιτροπής του Ταμείου. Πώς και γιατί μπορούν να “εξαερώνονται” δεκάδες δισ. ευρώ για τη στήριξη των τραπεζών και αυτές να εξακολουθούν να αναζητούν λύσεις αλλού;
Το εντυπωσιακό είναι ότι στην παρούσα συγκυρία το ΤΧΣ έχει καταθέσει πρόταση για την ταχύτερη απαλλαγή των τραπεζών από το βάρος των NPLs -μία μεταξύ πολλών άλλων-, η οποία, για να “τρέξει” χρειάζεται να καταφύγει και πάλι σε εγγυήσεις δημόσιου χρήματος.
Κι όμως από τον ιδιωτικό τομέα σήμερα η προσοχή στρέφεται κατά κύριο λόγο στο πώς η χρηματοπιστωτική σταθερότητα, δηλαδή η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών, θα στηριχθεί σε “μη κρατικό” χρήμα. Δηλαδή σε κεφάλαια που θα μπορούσαν να προκύψουν μέσα από χρηματοοικονομικά εργαλεία του ιδιωτικού τομέα, με βάση τις δυνατότητες που δίνει η σημερινή υψηλής στάθμης χρηματοοικονομική επιστήμη και η αγορά κεφαλαίων.
Βέβαια, η σύγκριση αυτή, πέραν των ερωτηματικών που θέτει για τη χρησιμότητα ή, ακριβέστερα, τον… ζημιογόνο χαρακτήρα και τον ρόλο του ΤΧΣ, θέτει και ένα ερώτημα- πρόκληση προς τους τραπεζίτες για το πόσο πραγματικά αξιοποιούνται σύγχρονα χρηματοοικονομικά εργαλεία στην αντιμετώπιση των NPLS, πέρα από τη σιγουριά της “χασούρας” του ελληνικού Δημοσίου.
*Πηγή: Capital.gr, Δημήτρης Παπακωνσταντίνου.