Η υπόθεση έχει πλάκα, κινείται μεταξύ φάρσας και κωμωδίας και είναι για το βιβλίο Γκίνες.
Αυξάνονται και πληθύνονται οι “μνηστήρες” για την αρχηγία σε ένα πολιτικό φορέα που δεν υπάρχει και είναι άγνωστος και για τον οποίο δεν ξέρουν ακόμα ούτε καν αν θα είναι ενιαίος ή πολυκομματικός.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Στ. Θεοδωράκης, ο οποίος δήλωνε μέχρι τώρα ότι ο ίδιος και το Ποτάμι έχουν ουσιώδεις διαφορές με την ΔΗΣΥ, φέρεται να αποφασίζει να θέσει υποψηφιότητα για αρχηγός του νέου άγνωστου φορέα, χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή συζήτηση και πολύ περισσότερο σύγκλιση επί προγραμματικών θέσεων.
Προφανώς η αθρόα και εύκολη προσέλευση υποψήφιων αρχηγών, οι οποίοι ανήκαν σε διαφορετικά κόμματα ή δεν είχαν καμία συμμετοχή μέχρι τώρα στα δρώμενα του ΔΗΣΥ, όπως π.χ. ο Γ. Καμίνης ή ο Γ. Ραγκούσης και δεν ξέρουμε πόσοι άλλοι θα ακολουθήσουν, καταδεικνύει ότι το πρόγραμμα και η ταυτότητα του νέου φορέα θα είναι ο μελλοντικός αρχηγός του (!), αν βεβαίως κατορθώσει, μετά την εκλογή του, να επιβεβαιώσει τον ρόλο του εν μέσω τόσο αδηφάγων προσωπικών φιλοδοξιών, δελφίνων και υπαρχηγών, χωρίς μάλιστα να διαθέτει ο φορέας “οπλίτες”, αφού τα στελέχη, οι πρώην αλλά και νυν αξιωματούχοι, οι παράγοντες και οι παραγοντίσκοι περισσεύουν, θεωρώντας ο καθένας τον εαυτό του ως αναντικατάστατο σωτήρα του τόπου και το “ανύπαρκτο” έργο του, συνήθως καταστρεπτικό, ως θεμέλιο για το μέλλον.
Ως τώρα υποψήφιοι για την αρχηγία του νέου “φορέα” φέρονται η Φ. Γεννηματά, ο Γ. Καμίνης, ο Στ. Θεοδωράκης, ο Γ. Ραγκούσης, ο Γ. Μανιάτης, πιθανότατα ο Θεοχαρόπουλος, ίσως οι Ν. Ανδρουλάκης και Γ. Τούντας κλπ και δεν αποκλείεται στο τέλος να προκύψει ο μέγας “σωτήρας” ΓΑΠ με περικεφαλαία. Άλλωστε “αυλή” του ΓΑΠ και πολιτικά του συμπληρώματα είναι όλοι σχεδόν στη σημερινή “Κεντροαριστερά” με μεγάλο “αρχιερέα” τον Κ. Σημίτη. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σημιτισμός κυβερνά και κυριαρχεί συνεχώς και αδιαλείπτως την χώρα από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και ο οποίος έχει διεισδύσει επί της ουσίας σε όλες τις πτέρυγες της πολιτικής ζωής.
Πέραν αυτών, επί της ουσίας, η λεγόμενη “Κεντροαριστερά”, η οποία χρησιμοποιεί ψευδώνυμα το “Αριστερά” αλλά από μια άποψη ίσως και το “Κέντρο”, αποτελεί την καραμπινάτη και ακραιφνή νεοφιλελεύθερη δεξιά και είναι αυτή η παράταξη που έχωσε στην ζούλα και ερήμην των πολιτών, την Ελλάδα στον μνημονιακό Καιάδα και στην επιτροπεία, τα οποία υπερασπίζεται στο όνομα του “ευρωπαϊσμού” με το μεγαλύτερο πάθος και με τον πιο φανατικό τρόπο απέναντι σε κάθε διαφορετική δημοκρατική άποψη.
Ο Θεοχαρόπουλος σε μια ασυνήθιστη γι’ αυτόν στιγμή ευστοχίας πέταξε και μια εξυπνάδα: όποιος, είπε, από την ΔΗΣΥ, θέλει να γίνει υπουργός του Μητσοτάκη, να πάει τώρα στη ΝΔ.
Ο δύσμοιρος ο Θεοχαρόπουλος, όμως, ξέχασε να προσθέσει ότι δεν φτάνει να θέλει κάποιος/α από την ΔΗΣΥ να γίνει υπουργός της ΝΔ, πρέπει και να του το υποσχεθεί και ο Κυρ. Μητσοτάκης.
Ε, λοιπόν, κύριε Θεοχαρόπουλε, αν ο Μητσοτάκης μοίραζε υποσχέσεις υπουργοποίησης στη ΔΗΣΥ, οι τάξεις σας πιθανότατα να αραίωναν σημαντικά, ενδεχομένως να αραίωναν ακόμα περισσότερο οι μνηστήρες της ηγεσίας του νέου φορέα σας.
Τι δηλοί ο μύθος;
“Όλοι” το ίδιο είμαστε, πρόξενοι της παρακμής και διαχειριστές της, με την ΔΗΣΥ, καλύτερα το νέο “φορέα”, “μήλον της έριδος” και “μπαλαντέρ” στο παιχνίδι της μνημονιακής καρέκλας ανάμεσα σε νεομνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και “παλαιομνημονιακή” ΝΔ. Διαλέξτε τα χάλια “μας” και τα χάλια “τους”.
Η Ελλάδα χρειάζεται ανατροπή. Αλλά αυτό σημαίνει ανατροπή λαϊκών συνειδήσεων, νοοτροπιών και αντιλήψεων. Αλλιώς, το “μαζί τα κάναμε” θα γίνει σήμα κατατεθέν του αφανισμού αυτής της χώρας.