Στο τελευταίο Eurogroup, και οι τελευταίες μάσκες έπεσαν, το ευρώ είναι γυμνό και πλέον τίθεται πάλι ανοικτά το ερώτημα, γιατί μένουν χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία στην ευρωζώνη; ή και στην Ε.Ε; Ουσιαστικά η απόφαση του Eurogroup, λέει, «πάρτε κάποιο δάνειο, αυστηρά για υγειονομικούς σκοπούς» (και εδώ υπάρχει, σχετική αοριστία τι ακριβώς σημαίνει αυτό) «και μόνο όσο διαρκεί η κρίση. Αλλά το δάνειο είναι δάνειο.» Δεν υπάρχει κάποια βοήθεια, ή αλληλεγγύη από το κέντρο προς την περιφέρεια. Κι αν οι Ιταλοί, ή η Ελλάδα ή οι υπόλοιποι, θελήσουν να χρηματοδοτήσουν τη ζημιά στην οικονομία τους από το lockdown που επέβαλε ο κορωνοϊός; Πολύ απλά θα πάρουν πιστωτική γραμμή από τον ESM, αλλά με τους προβλεπόμενους όρους, δηλαδή μνημόνιο. Τα άλλα είναι σάλτσες και μάλιστα ξινές. Το ταμείο εγγυήσεων 25 δις ευρώ, μέσω του οποίου η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, υποτίθεται θα μοχλεύσει δάνεια 200 δις για μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δεν έχει καν στηθεί ακόμα, συνεπώς σήμερα χρήμα δεν υπάρχει. Από την άλλη, η δράση για 100 δις χρηματοδότησης μειωμένων ωραρίων εργαζομένων, (πέρα ότι ως ποσό είναι ασήμαντο) για να μην έχουμε απολύσεις στην Ευρώπη, προϋποθέτει και εγγυήσεις 25 δις ευρώ από τα κράτη μέλη.
Η μεγαλύτερη απάτη, κυρίως για να εξαπατηθεί ο Ιταλικός λαός που είναι οργισμένος με την Γερμανία, είναι τα «καινοτόμα χρηματοπιστωτικά εργαλεία» που θα μελετηθούν… Πρόκειται για μια διατύπωση που μοναδικό σκοπό έχει να μην φανεί ότι οι εννιά του Νότου, με επικεφαλής την Ιταλία συνετρίβησαν, μπας και Ιταλοί «διαβάζουν» ευρωομόλογα. Τώρα γιατί εννιά; (αλήθεια, ποια η παρουσία της κυβέρνησης Μητσοτάκη;). Μόνο που ο Ολλανδός υπουργός οικονομικών παραδέχθηκε ότι σκοπίμως υπήρξε λεκτική ασάφεια για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση για ευρωομόλογο.
Στην Ιταλία, δεν πέρασε χθες, το μύθευμα περί ελπίδας ευρωομολόγου, και η δεξιά αντιπολίτευση, μίλησε για ξεπούλημα της χώρας και εσχάτη προδοσία του Υπουργού Οικονομικών. Κάτω και από αντίδραση κομματιού των πεντάστερων, ο Κόντε αναδιπλώθηκε, και φαίνεται για λόγους τακτικής να αδειάζει τον υπουργό οικονομικών.
Το (εντός ευρώ) αύριο, είναι πολύ δυσάρεστο, όχι μόνο για την Ιταλία, αλλά πολύ περισσότερο για την Ελλάδα. Η χώρα μας βαδίζει σε βαθιά ύφεση, με νέα καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, απέραντη ανεργία, και υποβάθμιση των δυνάμεων της εργασίας και με ένα δημόσιο-εξωτερικό χρέος που θα ξεπεράσει το 220% του ΑΕΠ το 2020. Το Πέμπτο και χειρότερο μνημόνιο έρχεται. Η μόνη λύση, είναι η άρνηση πληρωμής του χρέους, η επιστροφή στην δραχμή, και η αλλαγή και των γεωπολιτικών συντεταγμένων της χώρας, με στροφή προς τη Μόσχα.
Προς το παρόν όμως, αν δεν ξεσηκωθούμε για να κάνουμε την Μεγάλη Παρασκευή του πολιτικού μας συστήματος, όπου η αντιπολίτευση, απλώς σχολιάζει, ότι τα ευρωπαϊκά μέτρα είναι «κατώτερα των περιστάσεων» και η κυβέρνηση παρακολουθεί, στέλνοντας τον Σταικούρα να τρώει πάστες στο Eurogroup, χωρίς καν να στηρίζει την Ιταλία, το μέλλον του ευρώ και το δικό μας θα κριθεί από τους Ιταλούς.
Η Ιταλία, μέχρι να μπει στο ευρώ, έπαιζε στα ίσια την Γερμανία χρησιμοποιώντας την μαλακή Λιρέτα και την υποτίμηση. Οι Ιταλοί ήταν ο εφιάλτης τους. Σε κατακεφαλήν ΑΕΠ ανά μονάδα αγοραστικής δύναμης, ήταν ίσοι με την Γερμανία. Ενώ κατά την διάρκεια του ευρώ η Γερμανία προηγήθηκε κατά 1/3. Με άλλα λόγια η Ιταλία, βυθίστηκε σε στασιμότητα. Όλα αυτά τα βίωσε ο μέσος Ιταλός. Πριν την ιστορική έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου υπήρχε ο φόβος, ενός «άγνωστου» βήματος. Τώρα τέτοιος φόβος δεν υπάρχει. Εξ άλλου η Ιταλία, η θα γίνει αποικία των Γερμανών, ή θα φύγει από το ευρώ και γιατί όχι και από την Ε.Ε.. Μάλιστα (τεχνικά) δεν χρειάζεται να φύγει, χρονικά αυτόματα, αλλά να το παρατείνει προς όφελός της, και να βασανίσει την Γερμανία.
Ένα είναι σίγουρο, για τους Ιταλούς ο κίνδυνος δεν είναι η ακροδεξιά, του όποιου Σαλβίνι, αλλά η σταύρωση του λαού από την ακραία λιτότητα. Και ότι και να λέει και η ελληνική κυβέρνηση, και ότι στάση να κρατήσει, στην κηδεία της ευρωζώνης θα παραστεί και σύσσωμος, ο ελληνικός λαός, γιατί θα σηματοδοτείται και η δικιά του Ανάσταση.
