Το χρονικό των… “συμπτώσεων” !!

Είναι κινήσεις απελπισίας με στόχο την δημιουργία παγκόσμιας αστάθειας και χάους;

Εκεί έχει καταφύγει ο νεοφεουδαρχισμός και ο πολιτικός βραχίονάς του, δηλαδή η αποκαλούμενη “συλλογική Δύση”;

Ερωτήματα που μάλλον βρίσκουν καταφατική απάντηση, αν δει κανείς το μέγεθος γεωπολιτικής και γεωοικονομικής συρρίκνωσης που υφίσταται ο νεοφεουδαρχισμός, στον αγώνα κυριαρχίας της ιστορικής εξέλιξης τα πρώτα είκοσι τέσσερα χρόνια αυτού του αιώνα.

“Συμπτώσεις” σε τραγικά περιστατικά που συμβαίνουν – όλως τυχαίως – σε κυβερνήσεις, χώρες και πολιτικά πρόσωπα που έχουν αντιταχτεί σθεναρά στον νεοαποικιακό, νεοαγγλοσαξονισμό και στην επιχειρούμενη νέα φεουδαρχία δεν μπορούν να αγνοηθούν, ούτε να θεωρηθούν τυχαία συμβάντα, όταν μάλιστα συμβαίνουν περιέργως τόσο κοντά χρονικά.

Έχουμε λοιπόν τις τελευταίες 15 ημέρες από την προσπάθεια ανατροπής του Ερντογάν στην Τουρκία, του οποίου η πολιτική μόνο πειθήνια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί έναντι των νεοταξιτών, τις “επιχειρήσεις” – απόπειρες πραξικοπημάτων – αλλαγής καθεστώτων σε Κογκό και Μπουρκίνα Φάσο, μέχρι τα τραγικά συμβάντα απόπειρας δολοφονίας του Σλοβάκου πρωθυπουργού Fico και τελευταία την απώλεια του Ιρανού ηγέτη.

Ακόμα διερευνώνται τα αίτια της συντριβής του Αμερικανικού ελικοπτέρου Bell-212, κατασκευής προ τριακονταετίας, στο οποίο επέβαινε ο Ιρανός πρόεδρος, ο υπουργός Εξωτερικών και επιφανή στελέχη της Ιρανικής κυβέρνησης και τα σενάρια δίνουν και παίρνουν, όχι τόσο για το τραγικό συμβάν που προκάλεσε παγκόσμιο αιφνιδιασμό, όσο για τις συμπτώσεις που έρχονται χρονικά η μία δίπλα στην άλλη τόσο σύντομα.

Ακόμα και αν δεχθούμε την εκδοχή του ατυχήματος, λόγω καιρικών συνθηκών ή και μηχανικής βλάβης, σε ένα ελικόπτερο Αμερικανικής κατασκευής που στερείται ανταλλακτικής υποδομής, λόγω των χρόνιων εμπάργκο των ΗΠΑ στο Ιράν, τα ερωτήματα παραμένουν με το βασικότερο κατά τη γνώμη μου :

Γιατί ο πρόεδρος του Ιράν Ebrahim Raisi επέλεξε την πτήση προς τον Αζερμπαϊτζάν με αυτό το ελικόπτερο και όχι ένα από τα ρωσικά αντίστοιχα ΜΗ-171 που ανήκουν στον στρατιωτικό αεροστόλο του Ιράν;

Ήταν τυχαίο γεγονός ή κάποιοι τον οδήγησαν σε αυτήν την επιλογή, που με την παλαιότητα του ελικοπτέρου έμοιαζε εξαιρετικά παρακινδυνευμένη;

Αυτό το ερώτημα μένει αναπάντητο ακόμα αν και είναι νωρίς να βγουν συμπεράσματα.

Το γεγονός του ατυχήματος και η χρονική συγκυρία μπορεί και να “δείχνουν” δολιοφθορά, με τις υποψίες να κινούνται περισσότερο προς το Ισραήλ, που έχει μια ανάλογη παράδοση, όσο και στις ΗΠΑ που θα εξυπηρετούνταν με μια αστάθεια στο εσωτερικό μιας μεγάλης μουσουλμανικής δύναμης, που παίζει καθοριστικό γεωπολιτικό και γεωοικονομικό ρόλο στην περιοχή και στον ήδη διαμορφωμένο παγκόσμια νέο χάρτη ισχύος.

Αν δεχτούμε ότι μια τέτοια κίνηση ήταν έξωθεν υπαγορευμένη, τι θα μπορούσε να αποφέρει σαν πολιτικό όφελος στο Ισραήλ, στις ΗΠΑ και το “νεοταξικό τόξο”;

Η γνώμη μου είναι ότι, αν πάρουμε την υπόθεση της “στόχευσης” του Ιρανού ηγέτη, αποτελεί μια τυφλή κίνηση χωρίς κανένα πολιτικό αποτέλεσμα.

Η πολιτική κατάσταση στο Ιράν δεν πρόκειται να αλλάξει και κανείς σοβαρός αναλυτής δεν μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξει κάτι ανάλογο.

Ο νέος προσωρινός πρόεδρος του Ιράν Mohammad Mokhber και πιθανότατα υποψήφιος στις εκλογές σε 50 μέρες, καθώς και ο νέος Υπουργός Εξωτερικών Ali Bagheri, θεωρούνται “σκληροί αντιδυτικοί” και συγκαταλέγονται σε αυτούς που υποστηρίζουν την σταθερότερη ενσωμάτωση του Ιράν στην ομάδα των BRICS.

Μάλιστα δεν είναι τυχαίο ότι ο νέος πρόεδρος, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του συνομίλησε τηλεφωνικά με τον Πούτιν, ώστε να διαρρεύσει η επίσημη δήλωσή του ότι “είναι ακλόνητη πεποίθηση της ηγεσίας του Ιράν η ενίσχυση της συνεργασίας με τη Ρωσία!”

Από τις πρώτες λοιπόν επίσημες δηλώσεις του νέου προσωρινού προέδρου του Ιράν φαίνεται καθαρά ότι, η επιδίωξη – αν υπήρχε σχέδιο δολιοφθοράς – της δημιουργίας αστάθειας στο εσωτερικό της μεγάλης δύναμης του αραβικού κόσμου, είναι μια “τρύπα σε νερό” ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μια κίνηση τυφλής απελπισίας, που απλά δηλώνει το πολιτικό αδιέξοδο της “συλλογικής Δύσης”, αφού εκκινώντας απ’ το Ουκρανικό μέτωπο και καταλήγοντας στις παγκόσμιες γεωοικονομικές κινήσεις της Ευρασίας – που υποστηρίζονται και από τον παγκόσμιο Νότο – για δυναμική αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας, δείχνουν ένα πρωτοφανές μέγεθος υποχώρησης και ήττας των “ιδιοκτητών του κόσμου” και των πολιτικών ενεργούμενών τους σε όλο το φάσμα της γεωπολιτικής και της γεωοικονομίας.

Η ανησυχία σε όσους σκέπτονται και καταλαβαίνουν βρίσκεται στο αδίστακτο των γεωπολιτικών κινήσεων που κάνει το “νεοταξικό τέρας” πριν την παραδοχή της απόλυτης ήττας του.

Κινήσεις αποσταθεροποίησης που αν και αποτυχημένες, φοβάμαι μετά βεβαιότητας ότι θα συνεχιστούν, σπρώχνοντας την παγκόσμια πολιτική σε ενεργά αδιέξοδα και στην τελική και ίσως ολέθρια αναμέτρηση.

Πάντοτε ευπειθής

Νίκος Σίμος