Πριν από λίγα χρόνια ο Thomas Fazi είχε δώσει συνέντευξη στο Tvxs.gr. Προσκεκλημένος τότε στην ημερίδα «Πώς ν’ αντιμετωπίσουμε το δημόσιο χρέος; Μαθήματα και πολιτικές», που διοργάνωσε στο Ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, η ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είχε μιλήσει, μεταξύ άλλων, για το «πως μια ελιτ απήγαγε την Ευρώπη και πως θα την πάρουμε πίσω», με αφορμή το ομότιτλο βιβλίο του.
Σήμερα, ο 40χρονος Ιταλός, γεννημένος στο Λονδίνο από Βρεττανή μητέρα, συνεχίζει να γράφει βιβλία – το τελευταίο του The Covid Consensus: The Global Assault on Democracy and the Poor – A Critique from the Left θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2023 – να αρθρογραφεί για την οικονομία, τις ευρωπαϊκές υποθέσεις και την παγκόσμια πολιτική, να έχει πάντα στο μυαλό του τη σκηνοθεσία και πολλούς προβληματισμούς.
Στον απόηχο της επίσημης ανάληψης της πρωθυπουργίας της Ιταλίας από την Μελόνι την Κυριακή, και μόνο η άποψη του πως οι περισσότεροι Ιταλοί έχουν χάσει την πίστη τους στη δημοκρατία είναι ένας ισχυρός προβληματισμός.
Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο
Το τελευταίο μου βιβλίο, το οποίο έχω γράψει μαζί με τον Βρετανό ιστορικό Toby Green, παρέχει μια αριστερή οπτική γωνία για την παγκόσμια αντίδραση του Covid-19, η οποία είχε καταστροφικές συνέπειες τόσο για τον Παγκόσμιο Νότο όσο και για τους φτωχούς και μειονεκτούντες στις δυτικές κοινωνίες. Καθώς οι περιουσίες των πολύ πλουσιότερων εκτοξεύτηκαν στα ύψη, τα πανεθνικά λουκέτα προκάλεσαν την εξαφάνιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων από τον χάρτη, την έξαρση της βίας κατά των γυναικών και τη διακοπή της εκπαίδευσης δεκάδων εκατομμυρίων παιδιών. Υποστηρίζουμε ότι οι πολιτικές κλειδώματος συνέχισαν και επιδείνωσαν τις υπάρχουσες τάσεις ανισότητας, διαμεσολάβησης και επιτήρησης, με σοβαρές συνέπειες για το δημοκρατικό μέλλον. Το βιβλίο αντιμετωπίζει κατά μέτωπο την άρνηση της παγκόσμιας πολιτικής τάξης και των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης να αναφέρουν την πραγματική έκταση της κοινωνικοοικονομικής επίθεσης κατά των φτωχών και της διάβρωσης των δημοκρατικών διαδικασιών.
“Οι συνέπειες του τρόπου με τον οποίο έγινε η διαχείριση της πανδημίας τα τελευταία δυόμισι χρόνια ήταν τεράστιες. Υπήρξε μια μαζική αύξηση της ανισότητας, σε ένα πλαίσιο όπου πριν από το 2020 η αύξηση των ανισοτήτων είχε ήδη αποδοθεί από κοινωνικούς επιστήμονες και φιλελεύθερους ειδησεογραφικούς οργανισμούς όπως οι New York Times ως η αιτία μιας αυξανόμενης και αποσταθεροποιητικής δυσαρέσκειας με τη δυτική δημοκρατική πολιτική. Υπήρξε μια δραματική επιτάχυνση των προϋπαρχουσών τάσεων προς ολοένα και πιο συγκεντρωτικούς, ολιγαρχικούς και αυταρχικούς καπιταλιστικούς τρόπους εξουσίας. Στη συνέχεια, υπήρξε μια ριζική επιδείνωση κατά τη διάρκεια της πανδημίας των υφιστάμενων τάσεων πολιτικής πόλωσης, οι οποίες αποτελούσαν μέρος αυτής της διαδικασίας συγκέντρωσης της δημοκρατικής απογοήτευσης. Το πιο θεμελιώδες απ’ όλα, τα δύο χρόνια της πανδημίας είδαν την αφαίρεση των δικαιωμάτων που μέχρι τότε θεωρούνταν θεμέλιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας, όπως η ελευθερία της μετακίνησης, της λατρείας και του συνεταιρίζεσθαι, στη βάση μιας ιατρικής “κατάστασης εξαίρεσης”. Μέχρι το τέλος του 2021, το φιλελεύθερο δημοκρατικό μοντέλο βρισκόταν ουσιαστικά σε μηχανική υποστήριξη, καθώς οι δυτικές κυβερνήσεις είχαν προχωρήσει στην εφαρμογή ενός μοντέλου αυταρχικού καπιταλισμού, το οποίο εφαρμόζεται τώρα και ως απάντηση στη σύγκρουση στην Ουκρανία”.
(Thomas Fazi και Toby Green, The Covid Consensus: The Global Assault on Democracy and the Poor – A Critique from the Left).
Πώς σας βρήκε η επόμενη ημέρα των ιταλικών εκλογών;
Η μέρα μου ήταν η ίδια όπως πάντα και υποψιάζομαι ότι το ίδιο συνέβαινε και για το 99,9% του ιταλικού πληθυσμού. Τα αποτελέσματα είχαν προβλεφθεί επαρκώς, οπότε κανείς δεν εξεπλάγη. Επιπλέον – εκτός από μερικούς ηλίθιους στην αριστερά που μιλούν για “φασιστική απειλή στην Ιταλία” (δεν υπάρχει) – κανείς δεν περιμένει πραγματικά να αλλάξουν πολλά. Οι περισσότεροι Ιταλοί γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχεδόν καθόλου εξουσία και ότι όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη (και την Ουάσιγκτον). Αυτό εξηγεί γιατί 1 στους 3 Ιταλούς δεν μπήκε καν στον κόπο να ψηφίσει.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη νέα κυβέρνηση στην Ιταλία;
Η νέα κυβέρνηση δεν έχει σχηματιστεί ακόμα, οπότε είμαστε ακόμα κολλημένοι με την κυβέρνηση Ντράγκι – την οποία θεωρώ μία από τις χειρότερες κυβερνήσεις στη μεταπολεμική ιστορία της Ιταλίας. Όσο κακή κι αν είναι λοιπόν η επόμενη κυβέρνηση, είναι απίθανο να είναι χειρότερη από αυτή – η οποία μέσα σε ένα χρόνο κατάφερε να εφαρμόσει το πιο αυταρχικό καθεστώς covid στη Δύση, να νεοφιλελευθεροποιήσει περαιτέρω την οικονομία και να μας σύρει σε έναν αντισυνταγματικό πόλεμο δι’ αντιπροσώπων με τη Ρωσία, ο οποίος έχει καταστροφικές επιπτώσεις στην ιταλική εργατική τάξη. Το πραγματικό πρόβλημα με τη μελλοντική κεντροδεξιά κυβέρνηση δεν είναι ότι θα είναι “φασιστική”, αλλά ότι σε όλα τα μείζονα ζητήματα της επικαιρότητας -η ένταξη της Ιταλίας στην ΕΕ/στο ευρώ, η ευρωατλαντική εταιρική σχέση και το ΝΑΤΟ, και η στρατιωτική υποστήριξη της Ουκρανίας- η θέση της Μελόνι δεν διαφέρει και πολύ από τη θέση του Ντράγκι. Η Μελόνι γνωρίζει πολύ καλά ότι η Ιταλία δεν είναι κυρίαρχο έθνος και ότι η νίκη στις εκλογές είναι μόνο ένα μέρος της προσπάθειας. Η υποστήριξη του ευρωπαϊκού (και αμερικανικού) κατεστημένου είναι εξίσου σημαντική, αν θέλει να παραμείνει στην εξουσία. Κι αυτό γιατί οφείλεται στο γεγονός ότι όλες οι σημαντικές οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται πλέον στις Βρυξέλλες και όχι στη Ρώμη. Αυτό είναι μια σαφής απόδειξη ότι μια χώρα που παραιτείται από τη νομισματική και οικονομική της κυριαρχία δεν είναι πλέον δημοκρατία με οποιαδήποτε ουσιαστική έννοια του όρου.
Πώς πέτυχε τη νίκη η ακροδεξιά; Γιατί οι Ιταλοί στράφηκαν στην ακροδεξιά;
Νομίζω ότι όροι όπως “ακροδεξιά (ή αριστερά)” δεν είναι χρήσιμοι για την κατανόηση του σημερινού πολιτικού τοπίου. Όπως αναφέρθηκε, ανεξάρτητα από τις ρίζες του κόμματός της, δεν υπάρχει τίποτα “ακραίο” στη Μελόνι. Οι θέσεις της δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές αρκετών “μετριοπαθών” ευρωπαϊκών συντηρητικών κομμάτων. Τούτου λεχθέντος, η νίκη της Μελόνι δεν θα πρέπει να υπερτιμάται. Ενώ είναι αλήθεια ότι, με 26% των ψήφων (από 4,4% το 2018), οι Αδελφοί της Ιταλίας είναι μακράν το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας – ακολουθούμενο από το Partito Democratico (19%) και το Κίνημα Πέντε Αστέρων (15,6%) – είναι επίσης πολύ μακριά από το 32,6% που έλαβαν τα Πέντε Αστέρια στις εκλογές του 2018. Επιπλέον, αν εξετάσουμε τους συνολικούς αριθμούς, τα τρία κόμματα του κεντροδεξιού συνασπισμού – οι Αδελφοί της Ιταλίας, η Λέγκα και η Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι – έλαβαν συνολικά σχεδόν τον ίδιο αριθμό ψήφων με το 2018: λίγο πάνω από 12 εκατομμύρια. Επομένως, δεν υπήρξε καμία μαζική “δεξιά μετατόπιση” μεταξύ του ιταλικού εκλογικού σώματος, όπως έχουν αφήσει να εννοηθεί αρκετοί αναλυτές- στην πραγματικότητα, αυτό που παρακολουθήσαμε είναι κυρίως μια αναδιάταξη των ψήφων μεταξύ των κεντροδεξιών κομμάτων. Αλλά αυτή δεν ήταν τόσο πολύ μια ιδεολογικά υποκινούμενη μετατόπιση. Με απλά λόγια, οι ψηφοφόροι επιβράβευσαν τη Μελόνι επειδή ήταν το μόνο μεγάλο κόμμα που δεν στήριξε την κυβέρνηση Ντράγκι. Έτσι, περισσότερο από μια ψήφο υπέρ της Μελόνι, ήταν μια ψήφος κατά του Ντράγκι.
Τι σκέφτεται ο μέσος Ιταλός;
Οι περισσότεροι Ιταλοί έχουν χάσει την πίστη τους στη δημοκρατία. Το πιο σημαντικό στατιστικό στοιχείο των εκλογών, όπως σημειώνεται, είναι η απίστευτα χαμηλή συμμετοχή – 64%, η χαμηλότερη στην ιστορία της Ιταλίας. Αυτό σημαίνει ότι το ένα τρίτο των Ιταλών δεν μπήκε καν στον κόπο να ψηφίσει, και ο αριθμός αυτός είναι βέβαιο ότι θα αυξηθεί. Ακόμη και πολλοί από αυτούς που πήγαν και ψήφισαν το έκαναν χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Πρόκειται για ένα αόριστο αίτημα για αλλαγή, αλλά οι προσδοκίες ότι η νέα κυβέρνηση θα μπορέσει πραγματικά να κάνει κάτι για να λύσει τις μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις που πλήττουν την Ιταλία – στις οποίες περιλαμβάνεται πλέον και η ενεργειακή κρίση – είναι χαμηλές.
Τι εκτιμάτε για το μέλλον της κυβέρνησης, της Ιταλίας;
Σε οικονομικούς όρους, τα περιθώρια της κυβέρνησης θα είναι σχεδόν μηδενικά. Όλα εξαρτώνται από το τι θα αποφασίσουν οι Βρυξέλλες και η Φρανκφούρτη. Η Μελόνι το γνωρίζει αυτό, γι’ αυτό και είναι πολύ προσεκτική ώστε να μην εξοργίσει την ΕΕ με προτάσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολύ “ακραίες” (όπως η σημαντική αύξηση του ελλείμματος για να βοηθήσει τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις να ξεπεράσουν την ενεργειακή κρίση). Μπορεί να περάσει μερικούς νόμους για τους μετανάστες, τους ΛΟΑΤ κ.λπ. αλλά τίποτα πολύ ριζοσπαστικό, υποψιάζομαι. Ακόμα και σε αυτό το μέτωπο, η ΕΕ θα κοιτάξει προσεκτικά. Αρκετοί σχολιαστές έχουν κάνει παραλληλισμούς με την Ουγγαρία του Όρμπαν, αλλά πέρα από τις διαφορές μεταξύ της Μελόνι και του Όρμπαν, η σημαντικότερη διαφορά είναι ότι η Ουγγαρία δεν είναι στο ευρώ: γι’ αυτό μπορεί να ξεφύγει με πολλά πράγματα που δεν θα μπορούσε να κάνει μια χώρα του ευρώ, επειδή η οικονομική και χρηματοπιστωτική επιρροή της ΕΕ στην Ουγγαρία είναι περιορισμένη. Η Ιταλία βρίσκεται σε πολύ διαφορετική κατάσταση.
Ποια είναι η κατάσταση στην αριστερά και την κεντροαριστερά;
Και πάλι, είναι σημαντικό να είμαστε ξεκάθαροι σχετικά με την έννοια αυτών των όρων. Αν αναφερόμαστε σε αυτό που κοινώς εννοούσαν ως “αριστερά” μέχρι πριν από τριάντα περίπου χρόνια – δηλαδή, μια πολιτική ιδεολογία που είχε τις ρίζες της στη σοσιαλιστική και κομμουνιστική παράδοση, η οποία στόχευε στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων της εργατικής τάξης και επικεντρωνόταν σε ταξικούς αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζομένων, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικονομική ασφάλεια κ.λπ. – τότε δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως “αριστερά” ή έστω “κεντροαριστερά” στην Ιταλία (ή στις περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες για την ακρίβεια). Αυτό που περνάει σήμερα ως κεντροαριστερά στην Ιταλία – δηλαδή το Partito Democratico – είναι ένα κλασικό παράδειγμα του είδους του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού που είναι το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης δυτικής “αριστεράς”: εκείνου που δεν θέτει πλέον τα κοινωνικά και πολιτικοοικονομικά προβλήματα στο επίκεντρο της πολιτικής του, και στην πραγματικότητα έχει υιοθετήσει πλήρως το νεοφιλελεύθερο παράδειγμα (υπέρ της παγκοσμιοποίησης, υπέρ της ΕΕ, υπέρ της αγοράς), αλλά μάλλον ζητήματα που αφορούν τον τρόπο ζωής, τις καταναλωτικές συνήθειες και τις ηθικές στάσεις (“πράσινες” επιλογές, φεμινισμός, αντιρατσισμός, πολυπολιτισμικότητα, δικαιώματα LGBTQ κ.λπ. ). Για προφανείς λόγους, αυτή η “αριστερά” απολαμβάνει χαμηλή και φθίνουσα συναίνεση, ιδίως μεταξύ των εργατικών τάξεων, και υποστηρίζεται πλέον σχεδόν αποκλειστικά από τις προοδευτικές μεσαίες και ανώτερες τάξεις των πόλεων. Όσο για τα κόμματα στα αριστερά του Partito Democratico, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα.
Ποια είναι η ευθύνη της Αριστεράς για το αποτέλεσμα στην Ιταλία και όχι μόνο;
Τα δεξιά κόμματα σήμερα κυριαρχούν σε μεγάλο βαθμό πρώτα και κύρια επειδή οι απλοί άνθρωποι έχουν κουραστεί να περιφρονούνται από αυτή τη νέα ελιτίστικη, αυτοδικαιωμένη αριστερά, η οποία περιφρονεί και κατακρίνει τις αξίες και τον τρόπο ζωής των μη προνομιούχων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν, κατηγορώντας συνεχώς όποιον δεν συμμορφώνεται με την ψευδοπροοδευτική κοσμοθεωρία τους ως φασίστα, ξενοφοβικό, εθνικιστή κ.λπ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: οι κατώτερες-μεσαίες εργατικές τάξεις τείνουν σήμερα να ψηφίζουν συντριπτικά δεξιά κόμματα σήμερα, επίσης επειδή τα τελευταία τείνουν να προσφέρουν πιο αναδιανεμητικές και φιλοεργατικές – δηλαδή πιο “αριστερές” – οικονομικές πλατφόρμες από ότι τα ονομαστικά αριστερά ή προοδευτικά κόμματα. Πάρτε για παράδειγμα τη Λεπέν έναντι της υπερ-νεοφιλελεύθερης πλατφόρμας του “προοδευτικού” Μακρόν στη Γαλλία. Επιπλέον, τα δεξιά κόμματα είναι τα μόνα που δίνουν φωνή, έστω και μόνο με καθαρά ρητορικούς όρους (όπως η Μελόνι), στην ευρέως διαδεδομένη δυσαρέσκεια για τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ έχει σφετεριστεί τις εθνικές δημοκρατίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα δεξιά κόμματα αντιπροσωπεύουν μια πραγματική εναλλακτική λύση στο status quo από τη σκοπιά των εργατικών τάξεων – δεν το κάνουν. Αλλά είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τα θεωρούν ως καλύτερη εναλλακτική λύση σε σχέση με τα “αριστερά” κόμματα.
Στην Ελλάδα έχουμε εκλογές σε μερικούς μήνες. Πιστεύετε ότι το ιταλικό αποτέλεσμα θα παίξει κάποιο ρόλο;
Αμφιβάλλω. Η εντύπωσή μου είναι ότι η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι τόσο διαφορετική από εκείνη στην Ιταλία. Ουσιαστικά έχετε τρία κόμματα – Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ – τα οποία εκπροσωπούν τρεις διαφορετικές εκδοχές του status quo. Κανένα από αυτά δεν αντιπροσωπεύει μια εναλλακτική λύση. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους μπορούμε να περιμένουμε πολύ χαμηλή συμμετοχή και στην Ελλάδα, όπως συνέβαινε τα τελευταία χρόνια. Ειδικά μετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα περίμενα ότι πολλοί Έλληνες έχουν εγκαταλείψει την ιδέα ότι μπορούν να αλλάξουν πραγματικά τα πράγματα μέσω της κάλπης.
Στο παρελθόν έχετε πει “όποια και αν είναι τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, αντανακλούν τα λάθη ολόκληρης της ευρωπαϊκής αριστεράς του καθενός από εμάς ξεχωριστά”. Σήμερα βλέπετε μέλλον για την ευρωπαϊκή αριστερά;
Όχι, δεν βλέπω μέλλον για κανένα κίνημα/κόμμα που διατηρεί και συναισθηματική και αισθητική σύνδεση με την ιστορική εμπειρία της σοσιαλιστικής/κομμουνιστικής παράδοσης. Όχι επειδή θεωρώ ότι αυτές οι αξίες είναι ξεπερασμένες – το αντίθετο μάλιστα – αλλά επειδή αισθάνομαι ότι η εμπειρία της “υπαρκτής αριστεράς” τις τελευταίες δεκαετίες έχει προδώσει αυτές τις αξίες (ενώ συνεχίζει να ταυτίζεται τυπικά με αυτές) σε σημείο που έχει κάνει τους απλούς ανθρώπους βαθιά εχθρικούς απέναντι σε ολόκληρη την “αριστερή” παράδοση. Και για καλό λόγο. Νομίζω λοιπόν ότι η πρόκληση είναι να βρεθεί ένας νέος τρόπος να προωθηθούν και να διοχετευθούν αυτές οι αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας κ.λπ. – που είναι αιώνιες – χωρίς να τις προσδιορίζουμε ρητά ως “αριστερές”, και ειδικά με αυτό που σήμερα περνάει ως “αριστερά”. Νομίζω ότι το παράδειγμα αριστερά-δεξιά έχει γίνει το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πραγματοποίηση οποιασδήποτε σοβαρής αμφισβήτησης του status quo. Χρειαζόμαστε ένα νέο παράδειγμα.
Ο τίτλος του βιβλίου σας “Πώς μια ελίτ κατέλαβε μια ήπειρο και πώς μπορούμε να την πάρουμε πίσω” εξακολουθεί να αντικατοπτρίζει τις μέρες μας;
Θα έλεγα ότι είναι πιο αντιπροσωπευτικός από ποτέ για τη σημερινή κατάσταση. Η διαφορά είναι ότι όταν έγραψα το βιβλίο οι άνθρωποι έτρεφαν ακόμη την ελπίδα ότι το αντιδημοκρατικό οικονομικό και πολιτικό εποικοδόμημα της ΕΕ-ευρώ θα μπορούσε να αμφισβητηθεί μέσω εθνικών εκλογών. Ωστόσο, μετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και στη συνέχεια της ευρωσκεπτικιστικής κυβέρνησης Λέγκα-Πέντε Αστέρων στην Ιταλία το 2018, νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει αυτή την ελπίδα. Είδαμε πόσο εύκολα η ΕΕ είναι ικανή να συντρίψει οποιαδήποτε αντίσταση σε αυτήν. Στην πραγματικότητα, αυτό που είναι ξεκάθαρο από την ιταλική και την ελληνική εμπειρία, είναι ότι χωρίς σαφή βούληση για έξοδο από το ενιαίο νόμισμα (έστω και ως έσχατη λύση), κάθε πρόκληση κατά της ΕΕ είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει. Τα γεγονότα των τελευταίων ετών έχουν καταστήσει σαφές στους λαϊκιστές ότι η μισή καρδιά που χρησιμοποιεί τη δυσαρέσκεια κατά της ΕΕ για να οικοδομήσει συναίνεση, αν δεν είναι σοβαρό να την ακολουθήσει κανείς, είναι τελικά αυτοκαταστροφική. Τούτου λεχθέντος, είναι επίσης σαφές ότι οι κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της ενεργειακής κρίσης είναι πιθανό να πυροδοτήσουν έναν νέο λαϊκιστικό κύκλο. Ωστόσο, δεν είναι ακόμη σαφές ποια μορφή θα πάρει.
Αν έπρεπε να επιλέξετε έναν τίτλο για σήμερα, ποιος θα ήταν αυτός;
“Πώς μια ελίτ κατέλαβε μια ήπειρο – και γιατί είναι τόσο δύσκολο να την πάρουμε πίσω”
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας
Είμαι μεγάλος θαυμαστής των δοκιμίων του Michel De Montaigne. Διαβάζοντάς τον μας θυμίζει πόσα κοινά έχουμε ως ανθρώπινα όντα ακόμη και με ανθρώπους που έζησαν αιώνες πριν. Οι ανησυχίες, οι προβληματισμοί, οι φόβοι και οι χαρές τους στη ζωή δεν είναι τόσο διαφορετικές από τις δικές μας. Όσο διαφορετικός κι αν είναι ο τρόπος ζωής μας, η θεμελιώδης εμπειρία της ζωής είναι η ίδια. Μερικές φορές είναι παρήγορο να γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε τόσο ξεχωριστοί ή μοναδικοί όσο νομίζουμε ότι είμαστε. Όπως έγραψε η Βιρτζίνια Γουλφ: “Τα μυαλά μας είναι όλα συνδεδεμένα μεταξύ τους… Κάθε ζωντανό μυαλό σήμερα είναι από το ίδιο υλικό με αυτό του Πλάτωνα και του Ευριπίδη. Είναι απλώς η συνέχεια και η εξέλιξη του ίδιου πράγματος. Είναι αυτό το κοινό μυαλό που συνδέει όλο τον κόσμο μεταξύ του- και όλος ο κόσμος είναι μυαλό”. Γι’ αυτό είναι τόσο ανησυχητική η τάση των σύγχρονων προοδευτικών να πιστεύουν ότι η κοσμοθεωρία τους αντιπροσωπεύει κάποια μορφή κορυφής του πολιτισμού – σε σημείο που κάθε άποψη του παρελθόντος που δεν συμμορφώνεται με τα σύγχρονα προοδευτικά πρότυπα να πρέπει να “ακυρωθεί”. Τώρα περισσότερο από ποτέ, σε μια εποχή που έχουμε ξεκάθαρα χάσει το δρόμο μας ως πολιτισμός στη Δύση, θα πρέπει να κοιτάξουμε στο παρελθόν για σοφία και καθοδήγηση αντί να προσπαθούμε να το διαγράψουμε.
Στην προηγούμενη συνέντευξη είχαμε μιλήσει για τον Καμύ που αγαπάτε. Η φράση του “επαναστατώ, ώστε να υπάρχω” σας βρίσκει σύμφωνο ή πρόκειται για μια άλλη ουτοπία;
Νομίζω ότι η φράση “Επαναστατώ για να υπάρχω” είναι επίκαιρη σήμερα στο βαθμό που βιώνουμε στη Δύση μια μορφή ψυχολογικού πολέμου που διεξάγεται με όπλα μαζικής χειραγώγησης – όχι μόνο τα παραδοσιακά εταιρικά μέσα ενημέρωσης, αλλά και τα ψηφιακά και κοινωνικά μέσα ενημέρωσης – που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πράγμα που σημαίνει ότι σήμερα η διατήρηση της ικανότητας για κριτική σκέψη είναι πιο δύσκολη από ποτέ. Αλλά στο βαθμό που οι ελίτ φαίνεται να έχουν σκοπό να δημιουργήσουν μια μάζα από μη σκεπτόμενα άτομα, η διατήρηση αυτής της ικανότητας θα μπορούσε πράγματι να θεωρηθεί ως η προϋπόθεση για να είναι κανείς πραγματικά άνθρωπος. Έτσι, ίσως μια καλύτερη φράση για την εποχή μας θα ήταν μια επαναδιατύπωση της διάσημης φράσης του Ντεκάρτ: “Σκέφτομαι κριτικά, άρα υπάρχω”.
