Χαιρετίζουμε τους εργαζόμενους και γενικότερα όλους τους πολίτες που έδωσαν το παρόν το Σάββατο 10/9 στην Δ.Ε.Θεσ/κης για να διαμαρτυρηθούν απέναντι στις πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη και των πολιτικοοικονομικών κατεστημένων κέντρων στη χώρα μας.
Δυστυχώς, όμως, η συμμετοχή του λαού στις συγκεντρώσεις και στις πορείες όχι μόνο δεν ήταν ανάλογη της γιγάντιας επίθεσης που δέχεται η χώρα και ο λαός μας και της φτώχειας και εξαθλίωσης που καλπάζει στην ελληνική κοινωνία αλλά θα λέγαμε ότι όχι μόνο ήταν κατώτερη των περιστάσεων αλλά και μάλλον απογοητευτική. Θα λέγαμε μάλιστα ότι όσο η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα εργασιακό κάτεργο αλλά τόσο οι αντιδράσεις στο νέο “μεσαίωνα” γίνονται πιο άψυχες και χλιαρές.
Οι λόγοι ασφαλώς είναι πολλοί και μέσα σε αυτούς θεμελιώδης η αξιοπιστία πολλών εκ των διοργανωτών των συγκεντρώσεων και κυρίως το γεγονός ότι οι διαμαρτυρίες έχουν καταντήσει μονότονες και επαναλαμβανόμενες ως καρμπόν, ανεξαρτήτως των εξελίξεων, ενώ εξίσου μονότονα και χωρίς αιχμές είναι τα αιτήματα των συγκεντρώσεων, μακριά από τα επίκαιρα διακυβεύματα της περιόδου και της συγκυρίας.
Είναι χαρακτηριστικότατο ότι από τις αγωνιστικές εκδηλώσεις της Θεσ/κης απουσίαζε σχεδόν το μέγα θέμα του αμερικανονατοϊκού καθοδηγημένου πολέμου στην Ουκρανία, των οδυνηρών οικονομικοκοινωνικών παρενεργειών του στους λαούς της Ευρώπης και στον ελληνικό λαό και κυρίως των κινδύνων να μετατραπεί από στιγμή σε στιγμή η Ευρώπη, η χώρα μας, αν όχι και ο πλανήτης σε ολοκαύτωμα.
Ενώ τα μεγάλα αιτήματα της περιόδου ενάντια στην “παγκοσμιοποίηση”, τον πολεμοκάπηλο ευρωπαϊσμό και πρώτα απ’ όλα την αμερικανονατοϊκή “παγκοσμιοποίηση” και το νέο υβριδικό παγκόσμιο πόλεμο. Ενώ τα μεγάλα αιτήματα επίσης ενάντια στις αντιρωσικές κυρώσεις, τις αποστολές όπλων στην Ουκρανία, την οργιώδη πολεμική χρήση της βάσης της Αλεξ/πολης κ.λπ. κ.λπ. και τελικά της ήττας του αγγλοσαξονικού ιμπέριουμ θα έπρεπε να ήταν στην πρώτη γραμμή, ως απολύτως αναγκαία και για την στήριξη των δυνάμεων της εργασίας και την απόκρουση της επίθεσης των πολυεθνικών κολοσσών κατεδάφισης, αυτά τα μείζοντα αιτήματα, σχεδόν, απουσίαζαν από τις διαδηλώσεις της Θες/κης, αν δεν απουσίαζαν και εντελώς, δίνοντας στις διαμαρτυρίες κάποιες μουσειακές, εκτός τόπου και χρόνου, όψεις.
Δυστυχώς μια αναγεννητική επίκαιρη ώθηση στο εργατικό λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να δοθεί με την προδοτική παραδομένη στην διαπλεκόμενη ολιγαρχία ΓΣΕΕ, ούτε με τον μνημονιακό εξαρτημένο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ούτε και το ανεκδιήγητο ΜΕΡΑ 25 των μισόλογων των προσδέσεων σε όλες τις κατευθύνσεις.
Όπως για άλλους λόγους μια αναγεννητική ανατρεπτική ωθήση δεν μπορεί να υπάρξει από αδίδακτες στις αποτυχίες δυνάμεις της Αριστεράς, που είναι προσκολλημένες σε αποτυχημένα πειράματα, που περίπου θεωρούν τον πατριωτισμό όχημα του αστισμού, που χαρακτηρίζουν, ξεμπερδεύοντας, πόλεμο ιμπεριαλισμών τη σύγκρουση στην Ουκρανία, αδιαφορώντας για την επικράτηση του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού και την συνεπαγόμενη νέα κατοχή που θα επέφερε στον πλανήτη και μαζί τον ενδεχόμενο εθνικό μας αφανισμό.
Η περίοδος που διανύουμε χρειάζεται μια νέα οπτική που θα θέσει στην ημερήσια διάταξη ένα μεγάλο ενωτικό λαϊκό μέτωπο που θα πολεμήσει για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, χωρίς τα προδοτικά πολιτικά και οικονομικά κατεστημένα.
