Ποιο είναι το καθήκον μας;

Διαβάζω πολλούς συντρόφους που εκφράζουν – με αφορμή εκλογικές αναμετρήσεις σε κλαδικούς χώρους (πχ Μηχανικοί Δημοσίου, Δικηγόροι κλπ.) – την επιθυμία τους για “ενότητα“ των “κινηματικών” δυνάμεων, για “να γίνει κάτι”, να “κουνηθεί κάτι” κλπ. Ένα πρώτο σχόλιο πάνω σε αυτό, εν αναμονή μιας πιο συνολικής τοποθέτησης τις επόμενες μέρες.

Ζούμε μέρες ΠΟΛΕΜΟΥ. Υπάρχει σε εξέλιξη ιμπεριαλιστικός πόλεμος που έχει εξαπολύσει το ΝΑΤΟ και η Δύση, με αιχμή του δόρατος τον Ουκροναζισμό, τον Ισλαμοφασισμό τύπου ISIS, την ακροδεξιά στη Λατινική Αμερική, όπου οι λαοί πάνε να σηκώσουν κεφάλι. Η χώρα μας, η ελληνόφωνη (γιατί ελληνική, δηλαδή “εθνική” δεν ήταν ποτέ…) αστική τάξη, συμμετέχει από θέσεις κολλαούζου, στην επίθεση, βάφει τα χέρια της στο αίμα του λαού του Ντονμπάς, της Συρίας κλπ. Το αίτημα ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΙ Ο ΝΑΤΟικος ιμπεριαλισμός, ο “δικός μας” (και μοναδικός) ιμπεριαλιστικός συνασπισμός και μαζί και η “δική μας”, διεφθαρμένη, λούμπεν, ξενόδουλη και κομπραδόρικη άρχουσα τάξη είναι το ΑΜΕΣΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ! Όλα πρέπει να υποταχθούν σε αυτό, τακτικές, οικονομικά αιτήματα, άμεσα πολιυτικά συνθήματα κλπ.

Από την άποψη αυτή, το πραγματικό δίλημμα, για την αληθινή Αριστερά, δεν είναι “μόνοι ή μαζί”… αλλά ΜΕ ΠΟΙΑ ΓΡΑΜΜΗ? Υπάρχει σήμερα τεράστιο πολιτικό κενό έκφρασης της πατριωτικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντιΝΑΤΟ Αριστεράς. Το να εκφραστεί αυτό το ρεύμα σε όλα τα μέτωπα πάλης, στο μαζικό κίνημα και στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι το Νο 1 ζήτημα της στιγμής. Αυτό και ΟΧΙ οι “ενότητες” και οι συμψηφισμοί “για να μαζέψουμε τα κουρέλια του 2015” που δεν πατάνε πουθενά πάνω στο κύριο επίδικο, αλλά στοχεύουν αντικειμενικά μόνο στην επιβίωση διάφορων περισσότερο ή λιγότερο χρεωκοπημένων κομματικών “μικρομάγαζων”.

Σύντροφοι, να εμπιστευόμαστε το λαό. Όταν οι συστημικές δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν την Ελλάδα ως την χώρα με την πιο αντιΝΑΤΟική κοινή γνώμη, με τέτοια μαύρη προπαγάνδα και χωρίς καμία αντιπολίτευση, όταν ξεπερνά το 15% το ποσοστό όσων τάσσονται ανοιχτά με τη Ρωσία, αυτό πώς γίνεται να το προσπερνάμε και να μην το λαμβάνουμε υπόψη μας ως ΑΦΕΤΗΡΙΑ του πολιτικού μας σχεδιασμού; Μιλάμε για ενάμιση εκατομμύριο κόσμου, σύντροφοι. Κόσμου, βασικά, εργατολαϊκού από κοινωνικοταξική σκοπιά – τι νομίζετε ότι το Κολωνάκι είναι με τη Ρωσία; Έλεος, δηλαδή… Τι περισσότερο μαζικό ακροατήριο θέλουμε;