«…Και τώρα περπατούσα ξελιγωμένος από την πείνα, με τα έντερά μου να στριφογυρίζουν στην κοιλιά μου σαν φίδια και να μην υπάρχει πουθενά γραμμένο πως θα έβρισκα κάτι να φάω μέχρι να τελειώσει η ημέρα.» – Κνουτ Χάμσουν, Η Πείνα.
Παρακολουθώντας τους εκπροσώπους της Ευρωατλαντικής ελίτ, είναι εύκολο να παρασυρθεί κανείς και να υποθέσει πως είναι κι αυτοί άνθρωποι. Δεν είναι – κι ας έχουν δυο πόδια και δυο χέρια, κι ας μοιάζουν να χαμογελούν όταν δεν φορούν μάσκα κοροναϊού. Στην πραγματικότητα, ανάμεσα σε αυτούς και σε εμάς υπάρχει μια βιολογική άβυσσος, τόσο μεγάλη όσο αυτή που χωρίζει τους αυτότροφους από τους ετερότροφους οργανισμούς. Όχι, δεν είναι πολιτική εμπάθεια, είναι ζήτημα βιοχημείας· για να το εξηγήσω επιστημονικά, ότι κι αν γίνει αυτοί δεν πρόκειται να πεινάσουν…
Πιάνουν λοιπόν οι μάγκες κι αντί να πουν σε εκείνον τον σαλτιμπάγκο που έκανε πως έπαιζε πιάνο με το πουλί του «ώπα, μεγάλε, την είδαμε λάθος, βάλε όπισθεν…» του λένε «βάστα Ρόμμελ!» και «γεια σου λεβέντη Πετσενεγκοκτόνε!» και τα ρέστα. Κι αντί να στείλουμε στον Ταράς έστω υβρίδια της Monsanto, του δίνουμε νάρκες να σπείρει στα χωράφια του τους δράκους της Μήδειας, μπας και τρομάξουν οι Ρώσσοι που απαγορεύουν την καλλιέργεια μεταλλαγμένων, οι αφιλότιμοι…
Για αλληλεγγύη λοιπόν στον καψο-Ταράς, οι ελίτ κάνουν εμπάργκο στη Ρωσσία. Όμορφα. Δεν μας νοιάζει ρε, δεν έχουμε ЛАДА, παλιοκουμμούνια! Έχουμε γερμανικά και γαλλικά (άλλα παραδώσαμε πινακίδες καθώς δεν μας παίρνει για βενζίνη, τέλη και ασφάλεια…) Δεν καίμε φυσικό αέριο, ούτε πετρέλαιο που έγινε πιο ακριβό κι από το ελιξίριο για τη φαλάκρα. Πούτιν, αγόρι μου, σε έχουμε γραμμένο· δεν κρυώνουμε πια, το λέει το ίντερνετ, τον χειμώνα κάνουμε ηλιοθεραπεία ένεκα κλιματικής αλλαγής και τις βιομηχανίες τις στείλαμε στην Κίνα. Και δεν μας αρέσει το μπορς, οι ζαργάνες «Σώρις» και η βότκα. Ούτε θέλουμε μουσάτους συγγραφείς, ούτε διαστημόπλοια, ούτε τενίστριες, ούτε σκακιστές, ούτε μοντέλα. ZVEZDA εσείς; AIRFIX εμείς – κι ο στόκος δώρο! Κι είμαστε κι εγγόνια πειρατών άμα λάχει, σας παγώνουμε τα αποθεματικά και θα πείτε το ψωμί ψωμάκι!
«Да-Нет! – δεν νομίζω!», που λένε κι οι αρκούδες στην Ουφά, που ξυπνάνε σιγά-σιγά μέρες που είναι… Θέλετε να δούμε λιγάκι ποιος θα πεινάσει (κι όχι λιγάκι); Θέλετε να μιλήσουμε για ψωμί, κοτόπουλο, χοιρινό ή για λαδάκι του Θεού; Ώρα λοιπόν για μερικά απλά, μπακαλίστικα μαθηματικά: Τα προηγούμενα πακέτα κυρώσεων υπογράμμισαν την αξία της διατροφικής επάρκειας και η Μόσχα αναβάθμισε τον αγροτικό της τομέα σε βαθμό έγινε ο κυριότερος προμηθευτής δημητριακών στον κόσμο. Στη σύγχρονη κοινωνία αυτάρκης είσαι όταν μπορείς να θρέψεις και την οικογένειά σου και τους φίλους σου που οι κανονιοφόροι απειλούν κάθε τρεις να τους βάλουν σε αυστηρή δίαιτα (βλ. Συρία, Βενεζουέλα ή Ιράν). Σε γενικές γραμμές, τα βασικά τρόφιμα υπάρχουν σε επάρκεια και μάλιστα σε προσιτές τιμές, καθώς ο δικτάτορας Πούτιν δεν κωλώνει να βάλει πλαφόν. Ίσως η ζάχαρη να πέφτει κάπως ακριβή – καθότι οι Ρώσσοι αγαπούν πολύ το τσάι και η Κούβα κείται μακράν – όμως στην τελική οι Ρώσσοι πάντοτε μπορούν να δανειστούν λίγο μέλι από τις αρκούδες τους.
Μιλώντας για εξαγωγές τροφίμων, η Ουκρανία βρίσκεται επίσης στις ψηλές θέσεις. Ειδικά όσον αφορά το ηλιέλαιο παράγει κάπου τις μισές ποσότητες στον πλανήτη, ενώ είναι δυνατή και στα δημητριακά. Όπως πάει το πράγμα όμως, φέτος στην Ουκρανία δεν θα σπείρουν ούτε στάρι, ούτε κριθάρι, ούτε ηλιοτρόπια. Έτσι κι αλλιώς τον καιρό της συγκομιδής τη χώρα θα την ελέγχουν οι Ρώσσοι, συνεπώς ότι και αν βγάλει εκείνη η μαύρη (κυριολεκτικά) γης, το CNN κι ο Δένδιας θα μας πουν πως είναι πιο ακάθαρτο και από τους αρουραίους της Μόρντορ, οπότε φτου-κακά…
Αν πιστεύετε πως το αλεύρι των αρτοσκευασμάτων που καταναλώνουμε στην Ελλάδα προέρχεται από το μύλο του παππού του φούρναρη, τότε ή βλέπετε πολύ Μάνεση ή πολλές διαφημίσεις. Η κουλτούρα του ψωμιού (και της μπύρας) μας είναι περισσότερο… βαλκανική από όσο ίσως αντέχετε. Αν μάλιστα νομίζετε πως τα κοτόπουλα και τα γουρουνάκια βόσκουν στα λιβάδια όπως στις συσκευασίες από τα παριζάκια, τότε πλανάσθε πλάνην οικτράν. Τα συμπαθή αυτά κατοικίδια τρέφονται βασικά με άλευρα: αν ένας εξωγήινος αρχαιολόγος εξετάσει στο μέλλον τα κοκαλάκια από το προχτεσινό σας μπάρμπεκιου, θα αποφανθεί πως κατά μυστήριο τρόπο τα ιχνοστοιχεία τους ταιριάζουν απόλυτα με αυτά των ομοειδών τους που εκτρέφονταν στις όχθες του Δνείπερου, την εποχή που ο πυρηνικός πόλεμος κατέστρεφε την ανθρωπότητα. Όποιος ξέρει την πιάτσα ή χαζεύει το MarineTraffic από χόμπι, γνωρίζει πολύ καλά πως τα bulk carrier και τα μότορσιπ που γέμιζαν τα σιλό της ελληνικής κτηνοτροφίας ξεκινούσαν το ταξίδι τους από το Νοβοροσσίσκ, την Οδησσό ή την Κωνστάντζα. Ελπίζω να πιάσατε τον Παρατατικό…
Έχουμε λοιπόν και λέμε: Ουκρανικό καλαμπόκι και λάδια γιόκ, για φέτος τουλάχιστον. Από τους Ρώσσους δεν θέλουμε – κι έτσι κι αλλιώς αυτοί έχουν να ταΐσουν και τους δικούς τους και τους φίλους τους και τους κατοίκους των περιοχών όπου διεξάγεται η ειδική στρατιωτική επιχείρηση. Θα φέρουμε από τις ΗΠΑ, ή τον Καναδά; Υπολογίστε λίγο τα μίλια και μάλιστα με τις νέες τιμές καυσίμων. Για να σας αγχώσω κι άλλο, είδατε την τιμή της αμμωνίας; Δεν εννοώ την αμμωνία για τα κουλουράκια του Πάσχα: ρίξτε μια ματιά στα commodities κι άλλη μια στην τιμή των λιπασμάτων, από δίπλα. Δείτε επίσης την τιμή του χάλυβα και του αλουμινίου, υπολογίστε τι θα κάψουν τα τρακτέρ, τα εργοστάσια και τα φορτηγά και ίσως και να αρχίσετε να υποψιάζεστε τους λόγους για τους οποίους το πιτόγυρο στην Ομόνοια πάει να γίνει πιο ακριβό κι από μπουκαλάκι με νερό στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών.
Την τελευταία φορά που τσίμπησαν σοβαρά οι τιμές των τροφίμων – πριν δεκαπέντε χρόνια – έφταιγε μια σχετικά μικρή άνοδος στο κόστος των εφοδίων και βέβαια οι κερδοσκόποι που έπαιζαν με τις τιμές στο χρηματιστήριο του Σικάγο. Το αποτέλεσμα ήταν χιλιάδες νεκροί από τον υποσιτισμό και αιματηρές ταραχές σε δεκάδες χώρες του Παγκόσμιου Νότου. Αν τότε οι τζογαδόροι είχαν μονάχα τις αφορμές του κόστους και των βιοκαυσίμων για να σπεκουλάρουν, τώρα έχουν την προοπτική ενός παγκόσμιου πολέμου. Την ίδια στιγμή το ραμολί ο Μπάιντεν κι οι υποτακτικοί του στέλνουν τις τιμές στον Θεό και τινάζουν στον αέρα τις πραγματικές εφοδιαστικές αλυσίδες. Που θα πει πως αν χθες τα μακαρόνια ήταν corona – που θα πει ελαφρώς τσιμπημένα – αύριο θα είναι πολύ-πολύ ακριβότερα…
Εμάς βέβαια η βαριά βιομηχανία μας είναι ο τουρισμός – μόνο που οι τουρίστες πιάνονται όλο και πιο δύσκολα και δεν τρώγονται (ακόμα). Ενώ ξεσπάει η θύελλα, η κυβέρνηση μας ταΐζει σανό, ζητώντας από την Ε.Ε. plan B για την αντιμετώπιση της επισιτιστικής κρίσης. Κρίνοντας ωστόσο από τις εικόνες στα ευρωπαϊκά σουπερμάρκετ ήδη όμως εφαρμόζεται το plan Α, δηλαδή το παλιό και δοκιμασμένο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Όχι πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς – για τον «δημοκρατικό κόσμο» ο κεντρικός σχεδιασμός ισοδυναμεί με κομουνιστική αίρεση, ενώ οι εφεδρείες της «ελεύθερης αγοράς» είναι για γέλια: ποιος έμπορος θα στοκάριζε ευπαθή προϊόντα πληρώνοντας αποθήκες, ψυγεία και ρεύματα για τη απίθανη εκείνη περίπτωση που οι ελίτ θα αποφάσιζαν να κάνουν (στους υπόλοιπους) χαρακίρι; Μιλώντας για την κυβέρνηση, προσέξατε μια μικρή λεπτομέρεια; Από τις διατάξεις περί υποχρεωτικής δήλωσης αποθεμάτων τροφίμων απουσιάζει το ελαιόλαδο, μόλο αποτελεί είδος στρατηγικής σημασίας καθώς υποκαθιστά όλα σχεδόν τα υπόλοιπα έλαια που σπανίζουν. Το ‘πιασες, μεγάλε: αυτό γίνεται για να επωφεληθούν μπορούν οι εξαγωγείς από τις αυξημένες τιμές χωρίς περιορισμούς. Είχε γίνει και στην Αιθιοπία, όπου τα θερμοκήπια έκαναν εξαγωγές ενώ ο κόσμος… Έ ρε μάνα μου, δε θα μείνει λαδάκι ούτε για βαφτίσια…
Ας μην παραμυθιαζόμαστε· σε συνθήκες έλλειψης τροφίμων καμμιά «οργανωμένη πάλη του λαού κατά της ακρίβειας» και κανένα αίτημα για αυξήσεις δεν θα μας σώσει. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή είναι φανερό πως χρειάζεται μια δραστική αλλαγή πολιτικής στις χώρες που σύρονται πίσω από το άρμα του ΝΑΤΟ. Μόνο έτσι ίσως εξομαλυνθεί η κατάσταση πριν να είναι αργά, για να είμαι όμως ειλικρινής δεν βλέπω σε ποιες δυνάμεις μπορεί να στηριχτεί αυτή η ελπίδα. Φοβάμαι πως οι λαοί της Ευρώπης θα πληρώσουν πολύ ακριβά τη στάση της αριστεράς «του σεβασμού στο διεθνές δίκαιο» που έχει εδώ και καιρό ξεχάσει το «Ειρήνη και Ψωμί» της Οκτωβριανής Επανάστασης…
Κατά τη διάρκεια του μαύρου χειμώνα του 1941-42 δεκάδες – ίσως και εκατοντάδες – χιλιάδες συμπατριώτες μας χάθηκαν από την πείνα και τις αρρώστιες που τη συνοδεύουν. Κύριες αιτίες για εκείνον τον λιμό ήταν βέβαια η Κατοχή και η λεηλασία από τα στρατεύματα του Άξονα, μολαταύτα στην εγχώρια ιστοριογραφία αποσιωπάται εσκεμμένα ο ρόλος του αποκλεισμού των λιμένων της χώρας από τα αγγλικά πολεμικά πλοία. Πολλοί χάθηκαν μέχρι οι Σύμμαχοί μας να επιτρέψουν την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας, ωστόσο όταν το παμπάλαιο καραβάκι με την τούρκικη σημαία και το σήμα του Ερυθρού Σταυρού έδεσε τελικά στον Πειραιά, έφερε τη σωτηρία για χιλιάδες δικούς μας…
Δεν ξέρω· ίσως τελικά να σταθούμε τυχεροί και να βρούμε κάτι να φάμε μέχρι να τελειώσει η ημέρα, ωστόσο αυτό δεν είναι πουθενά γραμμένο… Ο κόσμος έγινε πολύ πιο μικρός κι αλληλοεξαρτώμενος, οι Τούρκοι δεν είναι πια και τόσο φίλοι μας και το «Κουρτουλούς» εδώ και δεκαετίες αναπαύεται στο βυθό της θάλασσας του Μαρμαρά…
