Ο επικεφαλής της Wagner Γεβγκένι Πριγκόζιν υποστηρίζει ότι η Ρωσία δεν πρέπει να συμβιβαστεί στην Ουκρανία και ότι πρέπει να το πάει μέχρι τέλους, ώστε να νικήσει κατά κράτος τις ουκρανικές δυνάμεις.
Μάλιστα, ο επικεφαλής του στρατιωτικού εθελοντικού σώματος δημοσίευσε ένα μακροσκελή κείμενο σχετικά με τη στρατηγική που πρέπει να υιοθετηθεί στην Ουκρανία. Ορισμένα μέσα στο Κίεβο το παρουσίασαν ως έκκληση προς τον ηγέτη του Κρεμλίνου, Βλαντίμιρ Πούτιν, να σταματήσουν οι εχθροπραξίες. Ο Γεβγκένι Πριγκόζιν ισχυρίζεται, όμως, ακριβώς το αντίθετο.
Για την ακρίβεια, όπως αναφέρει η «La Repubblica», ο ίδιος καλεί «να μην ενδώσουμε σε συμβιβασμούς ακόμα και με το κόστος να υποστούμε βαριές στρατιωτικές ήττες» και «να αγγίξουμε πάτο», αλλά στη συνέχεια «να ξανασηκωθούμε πιο δυνατοί και συμπαγείς από πριν». Ο τίτλος του δοκιμίου του Γεβγκένι Πριγκόζιν είναι «Μόνο δίκαιη μάχη, καμία συμφωνία».
Το «βαθύ κράτος»
Ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν αρχίζει από μια υπόθεση: Οι «Αγγλοσάξονες», δηλαδή οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, αναβάλλουν την ουκρανική αντεπίθεση. Αυτό συμβαίνει επειδή, σύμφωνα με τον ίδιο, θέλουν να καταστρέψουν τη διάδοχο χώρα της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή τη Ρωσία, και για να το κάνουν αυτό «δεν χρειάζονται έναν γρήγορο πόλεμο, χρειάζονται έναν πόλεμο που θα οδηγήσει στην πειθώ και στη νίκη του Βαθέος Κράτους».
Με τον όρο «βαθύ κράτος» ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν εννοεί «μια κοινότητα οιονεί κρατικών ελίτ που λειτουργούν ανεξάρτητα από την πολιτική ηγεσία του κράτους και έχουν στενούς δεσμούς και τη δική τους ατζέντα». Μάλιστα, αναφέρει τα ονόματα τεσσάρων Ρώσων ολιγαρχών: Του Μιχαήλ Χοντορκόφσκι που βρίσκεται εξόριστος στο Λονδίνο, του Μιχαήλ Φρίντμαν που είναι επικεφαλής του τραπεζικού ομίλου Alfa Group με έδρα το Λονδίνο – από τους λίγους που μίλησαν κατά της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία, του Αρκάντι Ντβόρκοβιτς που είναι πρώην πρωθυπουργός της Ρωσίας και προέδρος του ιδρύματος Skolkovo και του Ανατόλι Τσουμπάις που είναι πρώην ειδικός απεσταλμένος, οι οποίοι διέφυγαν στο εξωτερικό αμέσως μετά την έναρξη της λεγόμενης «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης».
Σύμφωνα με τον Γιεβγκένι Πριγκόζιν, θα είχαν ακόμα επιρροή σε κάποιους που είναι «σιωπηλοί», αλλά θα ήθελαν «να επιστρέψουν επειγόντως στην κανονική τους ζωή, στις παλιές τους συνήθειες και ανέσεις» και οι οποίοι, προκειμένου να το πετύχουν, θα ήταν πρόθυμοι να «προδώσουν τα συμφέροντα της Ρωσίας» πιέζοντας για παραχωρήσεις που θα γίνουν, ειδικά στην περίπτωση που η επανειλημμένα αναβληθείσα ουκρανική αντεπίθεση επιτύχει. Όπως θα αποδείκνυε και ο Ιωσήφ Πριγκόζιν, μουσικός παραγωγός, σε ένα ηχητικό απόσπασμα.
Η παγίδα του συμβιβασμού
Ένας εφικτός συμβιβασμός με τις ΗΠΑ θα μπορούσε να είναι «η διατήρηση των συνόρων που υπάρχουν στις 24 Φεβρουαρίου 2023», υποθέτει ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν.
Και, για το θέμα αυτό, η Ρωσία θα μπορούσε να μπει στον πειρασμό να ανακοινώσει τον τερματισμό της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, υποστηρίζοντας ότι «κατά μία έννοια» οι στόχοι της έχουν επιτευχθεί: Να καταστρέψει ένα μεγάλο μέρος του εργαζόμενου ανδρικού πληθυσμού της Ουκρανίας, να αποκόψει την Αζοφική και ένα μεγάλο μέρος της Μαύρης Θάλασσας, να καταλάβει ένα μεγάλο κομμάτι του ουκρανικού εδάφους και να δημιουργήσει έναν χερσαίο διάδρομο προς την Κριμαία. Το πρόβλημα, προειδοποιεί, είναι ότι η Ουκρανία δεν είναι πλέον «μέρος της Ρωσίας», αλλά είναι πολιτικά αντίθετη με το Κρεμλίνο.
Ως εκ τούτου, ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν μάς καλεί να μην πέσουμε στην παγίδα. Ακόμα και σε περίπτωση μεγάλων ηττών. Επίσης, επειδή γράφει «τίποτα δεν απειλεί την ανώτατη δύναμη της Ρωσίας, αφού αποτελεί σύμβολο εθνικής ενότητας και αντίστασης στη Δύση».
Μια ήττα – υποστηρίζει ο επικεφαλής της Wagner – θα μπορούσε να αποδειχθεί ακόμα και επωφελής για τη Ρωσία, διότι αφού πιάσει πάτο, θα αναδυθεί, απελευθερώνοντας τον εαυτό της από το βάρος του «βαθέος κράτους» και «μεταμορφώνεται βήμα προς βήμα σε ένα στρατιωτικό τέρας, ικανό να νικήσει την Ουκρανία και να σαμποτάρει τα σχέδια των ΗΠΑ». Αυτό συμβαίνει επειδή «τα ριζοσπαστικά εθνικά αισθήματα θα αυξηθούν και θα λειτουργήσουν ως καταλύτης για έναν αναζωογονημένο ρωσικό πατριωτισμό».
Καμία συμφωνία, μόνο μάχη
Αν αντίθετα κάποιος υποκύψει στον πειρασμό να υπογράψει συμφωνίες, στο εσωτερικό «θα επιστρέψουν οι Φρίντμαν, οι Τσουμπάιw, μετά οι Κχοντορόβσκι και οι Ντβόρκοβιτς», αυτό το «φιλελευθεροποιημένο, αμερικανοποιημένο και δυτικά προσανατολισμένο βαθύ κράτος» που, αργά ή γρήγορα, θα πιέσει τις Αρχές «με διάφορες προφάσεις, να επιστρέψουν στην Ουκρανία τα εδάφη που βρίσκονται τώρα υπό τον έλεγχό μας». Ως εκ τούτου, καταλήγει ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν, «η Ρωσία δεν μπορεί να δεχθεί καμία συμφωνία, παρά μόνο έναν δίκαιο αγώνα και όσο πιο γρήγορα αρχίσει, τόσο το καλύτερο».
Και, προς αποφυγήν αμφιβολιών, το επαναλαμβάνει και για δεύτερη φορά. Σε περίπτωση ουκρανικής επίθεσης, «είτε οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας θα ηττηθούν σε δίκαιη μάχη, είτε η Ρωσία θα γλείψει τις πληγές της, θα δυναμώσει τους μυς της και θα διαλύσει τους αντιπάλους της ξανά σε δίκαιη μάχη», συμπληρώνοντας: «Ως εκ τούτου, πιστεύω ότι η επιλογή των συμφωνιών είναι αδύνατη για το μέλλον της Ρωσίας».
