Η περίπτωση ηλικιωμένου, άρρωστου, μόνου, με πενιχρά σύνταξη που αργοπεθαίνει με κομμένο το ρεύμα στο σπίτι του!!!
Εξολοθρευτής ΔΕΔΔΗΕ με την στήριξη και τις ευλογίες όλων των μνημονιακών κοινοβουλευτικών και συστημικών κομμάτων.
Η ντροπή κρύφτηκε μεταξύ Μυλλέρου στη Κουμουνδούρου και Περραιβού και Καλλιρόης στον Νέο Κόσμο, στα δύο από τα κέντρα αποφάσεων του διαχειριστή δικτύου της ΔΕΗ που καταδικάζουν τους πολίτες που βιώνουν την οικονομική εξαθλίωση σε αργό θάνατο.
Εκεί βρεθήκαμε στις 27/12/2022 μια μικρή αντιπροσωπεία, μαζί με τον Παν. Λαφαζάνη, επικεφαλή του ΔΗ.Κ.Ε.Α και τον Τάσο Καραγιώργο από το κίνημα ΑΛ.ΑΝΥ.Α σε μια προσπάθεια να στηρίξουμε έναν 80χρονο μικροσυνταξιούχο με 380 ευρώ εισόδημα και πολλά προβλήματα υγείας, ο οποίος εδώ και δύο μήνες ζει στο σκοτάδι και την εξαθλίωση, χωρίς ρεύμα, αλλά το κυριότερο, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα και διάθεση για ζωή όπως μας εκμυστηρεύτηκε αφού αυτό, είναι ίσως το τελευταίο μεγάλο χτύπημα που του έχουν δώσει αυτοί που την τελευταία 12ετία αποφασίζουν και ρυθμίζουν τις ζωές μας. η μάλλον, αποφασίζουν για τον θάνατό μας.
Αυτό που τελικά διακρίναμε από τις δύο παρεμβάσεις που κάναμε στα δύο κτίρια-φρούρια-κέντρα αποφάσεων ενός ανάλγητου και αδίστακτου συστήματος που εξολοθρεύει ανεμπόδιστο πλέον τους ανυπεράσπιστους, πεσμένους στο καναβάτσο, σαστισμένους και ανήμπορους πολίτες, είναι η κυνικότητα, η αυθάδεια, η αλαζονεία, η έπαρση και η άνεση που τους παρέχει η στήριξη από τους πολιτικούς και διοικητικούς προϊσταμένους τους, να αντιμετωπίζουν όχι κάποιους κοινούς εγκληματίες, όχι κάποιους αδίστακτους παραβατικούς ποινικούς αλλά απλούς πολίτες που βιώνουν την ταπείνωση και ζητούν ”έλεος” από την κρατική αναλγησία, από το σύστημα που εξολοθρεύει και καταπίνει όποιον ”δεν προσαρμόζεται” αλλά και όποιον δεν διασώθηκε από το μνημονιακό τσουνάμι που ακόμα δηλώνει παρών παρά τα αντιθέτως λεγόμενα και θρυλούμενα από τους πολιτικούς ταγούς, τις εθελόδουλες μαριονέτες των βρυξελλών των τραπεζιτών και των αγορών που επελαύνουν και σαρώνουν ανενόχλητοι την χώρα, την κοινωνία, τους πολίτες.
Χτες για ακόμα μια φορά διαπιστώσαμε τα εγκλήματα όλων των κυβερνήσεων από το 2009 μέχρι σήμερα, εγκλήματα που δεν είναι απλώς καταστροφικά αλλά ανεπανόρθωτα καταστροφικά.
Μια τέτοια παρέμβαση την περίοδο 2010 μέχρι το 2015-16, ήταν υπόθεση ρουτίνας και πάντα κατέληγε σε αίσιο τέλος αφού τα κοινωνικά κινήματα που παρενέβαιναν, είχαν δυναμική, δυνατότητα λόγου και έργου παρέμβασης, ενέπνεαν σεβασμό αλλά και φόβο και αντιμετωπίζονταν σαν ισότιμοι συνομιλητές, σαν ο μοναδικός συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην πελαγωμένη κοινωνία και ένα ανάλγητο αλλά τρομαγμένο κράτος που έκανε τα πάντα προκειμένου να απορροφηθούν οι κραδασμοί, απόρροια των άθλιων πολιτικών που εφάρμοζαν, να εκτονωθεί η οργή και ο θυμός των πολιτών που είχαν βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα και στροβιλίζονταν χαμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν. Χτες δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Τα κινήματα, αυτοί οι ακούραστοι και άμισθοι εργάτες που κρατούσαν όρθια μια ήδη εξουθενωμένη κοινωνία που δέχονταν τα απανωτά χτυπήματα στριμωγμένη στη γωνία με κατεβασμένα χέρια. Αυτά τα κινήματα που μπήκαν μπροστά σαν κυματοθραύστες σταματώντας τα τεράστια κύματα που απειλούσαν να παρασύρουν και να πνίξουν τα νοικοκυριά πετώντας σωσίβια και δίνοντας λύσεις και ανάσες ζωής έστω και προσωρινές στα εκατομμύρια καθημερινά προβλήματα επιβίωσης, απαιτώντας παράλληλα οριστικές πολιτικές παρεμβάσεις και λύσεις και φυσικά, πάντα έπαιρναν υποσχέσεις από τις κυβερνήσεις και ειδικά από την καταστροφική κυβέρνηση Τσίπρα που αποτέλεσε και την ταφόπλακα στα όνειρα τις ελπίδες τις προσδοκίες τόσο των ενεργών πολιτών όσο και των απλών καθημερινών ανθρώπων που πίστεψαν και ήλπιζαν σε ένα καλύτερο αύριο.
Χτες διαπιστώσαμε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το ζητούμενο για το σύστημα, δεν ήταν απλά να επιβάλλει βάρβαρες, αδίστακτες, εξοντωτικές κοινωνιοκτόνες πολιτικές, αλλά να μπορέσει να τις καθιερώσει σαν δεδομένο και αποδεκτό από την πλειοψηφία της κοινωνίας χωρίς να υπάρχουν αγκάθια και σπίθες αντίδρασης και αμφισβήτησης να τους ενοχλούν.
Και για να γίνει κάτι τέτοιο, έπρεπε να αμφισβητηθούν, να χτυπηθούν, να περιθωριοποιηθούν, να γραφικοποιηθούν, να κατακερματιστούν και να αφανιστούν τόσο τα ασυμβίβαστα κινήματα πολιτικής ανυπακοής και κοινωνικής δικαιοσύνης, όσο και κάθε φωνή από τα σπλάχνα του συστήματος που δεν δέχονταν να συμβιβαστούν διατηρώντας με κάθε κόστος την πολιτική και ιδεολογική τους συνέπεια με εντιμότητα και αυταπάρνηση, προσόν που δεν συγχωρείται από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Και χτες διαπιστώσαμε για ακόμα μια φορά πως στη μάχη μεταξύ του ”καλού και του κακού”, του δίκαιου και του άδικου, του αγώνα και της παράδοσης, της προόδου και της συντήρησης, της ανθρωπιάς και της απανθρωπιάς, νικητές στα σημεία που όμως κάνει τη διαφορά, είναι οι αρνητικοί πρωταγωνιστές που διέλυσαν, κατέστρεψαν, ταπείνωσαν, εξαθλίωσαν, ξεπουλήθηκαν, πρόδωσαν και παρ όλα αυτά, επιβραβεύτηκαν από τα θύματά τους, σε βάρος αυτών που με περηφάνια, συνέπεια, εντιμότητα, ανιδιοτέλεια, αυτών που κοιτώντας την ώρα και όχι τον μηχανισμό του ρολογιού προσπάθησαν να αλλάξουν τους κανόνες καταθέτοντας ψυχή και με προσωπικό κόστος συνέχισαν και συνεχίζουν να ακολουθούν την καρδιά τους και να υπερασπίζοντεαι το δίκαιο και που τελικά τιμωρήθηκαν και εισέπραξαν περιφρόνηση γιατί ήταν υπερβολικά ρομαντικοί και επαναστάτες με αιτία και όχι για την καρέκλα και τα οφίτσια.
Εμείς το μόνο που μπορούμε να υποσχεθούμε είναι πως πως θα επανέλθουμε και αν κάποιοι νομίζουν πως, μας έβγαλαν στο περιθώριο, κέρδισαν και όλα τελείωσαν, δεν είναι έτσι αν έτσι νομίζουν και πως σύντομα αλλά και πάντα θα μας βρίσκουν μπροστά τους, θα μας βλέπουν στα όνειρά τους, θα χαλάμε τα σχέδια τους, θα είμαστε ο εφιάλτης τους όχι από κάποιο βίτσιο η επειδή απλά, έτσι γουστάρουμε, αλλά επειδή η συνείδησή μας δεν μας επιτρέπει να κάνουμε εκπτώσεις στο δίκαιο και να δεχόμαστε παθητικά η να συμβιβαζόμαστε με την ήττα επειδή απλά, είμαστε γεννημένοι υπερήφανοι νικητές και αυτοί υποταγμένα ανθρωπάκια.