Διαίρει και βασίλευε. Ο Νικολό Μακιαβέλι στο βιβλίο του ” Ηγεμόνας” προφανώς και γνώριζε πολύ καλά τι έγραφε. Αυτός ο παλαιός τρόπος χειραγωγήσεως της κοινωνίας,όπως και ιστορικώς έχει αποδειχθεί, είναι πλήρως αποτελεσματικός. Η εξουσία,ο “Ηγεμόνας” είναι ελεύθερος να πράττει ό,τι θέλει στρέφοντας κοινωνικές τάξεις,επαγγελματικές ομάδες και πολίτες,τους μεν εναντίον των δε,διχάζοντας τους σε ” καλούς” και ” κακούς”.
Προκειμένου να διατηρείς την εξουσία στα χέρια σου και να είσαι ασφαλής, φροντίζεις να καλλιεργείς τον διχασμό. Ο Διονύσιος Σολωμός στον “Ύμνο προς την Ελευθερία” που αποτελεί τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας στις 144-147 στροφές αναφέρει”[….] 144.Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή’καθενός χαμογελάει, παρ’ το, λέγοντας και συ.145. Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά’ μην το πιάστε,γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά. 146. Από στόμα οπού φθονάει,παλικάρια, ας μην ‘πωθεί,πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.147. Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: Εαν μισούνται αναμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά[….]”. Ο ποιητής ορά εκ του παρελθόντος και του παρόντος τα μέλλοντα,επισημαίνει,προειδοποιεί και φανερώνει μεγάλες αλήθειες. Οι αιώνες μπορεί να περνούν,ωστόσο οι συνταγές που διατηρούν την εξουσία στην θέση της,μέσω της απώλειας της ελευθερίας των πολιτών,παραμένουν ανόθευτες και απρόσμικτες. Ο ποιητής είναι προφητικός.
El pueblo unido jamas sera vancido! Πρόκειται για Χιλιανό λαικό τραγούδι των Σέρχιο Ορτέγα και Κιλαπαγιούν και γράφτηκε το 1973,λίγο πριν την πτώση της κυβερνήσεως του Σαλβαδόρ Αλιέντε και φυσικά στα καθ’ ημάς μεταφράζεται ως: Λαός ενωμένος,ποτέ νικημένος!
Αυτό το λαικό τραγούδι βγαλμένο από την ιστορική αλήθεια της πάλης των πολιτών και της κοινωνίας για την Ελευθερία και την Δημοκρατία συναντά τον Ύμνο προς την Ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού ακριβώς και αμετακλήτως. Η Ιστορία πορεύεται δια της αποδεικτικής αλήθειας και δια των πραγματοποιηθέντων συμβάντων της. Ούτως και σήμερα γράφεται Ιστορία,αν μπορείς να διακρίνεις πέρα από το δέντρο του διχασμού και έχεις την δυνατότητα της διακρίσεως να οράς το δάσος της ενότητος,της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.
Είναι διαφορετική η σημασία του διχασμού από εκείνη της πολυφωνίας,της διατηρήσεως των διαφορετικών απόψεων επί ζητημάτων ουσίας,διότι έαν το ζήτημα είναι ανούσιον, δεν υπάρχει έδαφος αναπτύξεως διαφορετικών απόψεων και λογικών. Το γνωστό διαλεκτικό σχήμα της θέσεως και της αντιθέσεως που παράγουν την σύνθεση,νοηματοδοτείται επί ουσιαστικών θεμάτων και μόνον. “[….] Οι πραγματικές αλήθειες βασίζονται στην πείρα και εκφράζουν το περιεχόμενο( συμπεριλαμβανομένων και των νόμων) των συγκεκριμένων επιστημών. Σε αντιπαράθεση του νεοποζιτιβισμού( νεοθετικισμού) που πραγματεύεται τις αναλυτικές προτάσεις σαν γλωσσικές συμφωνίες,ο διαλεκτικός υλισμός,θεωρεί,πως όλες οι επικυρώσεις της οποιασδήποτε επιστήμης,σε τελευταία ανάλυση, είναι αιτιοκρατικές της υποκειμενικής πραγματικότητας. Η διαίρεση των προτάσεων σε αναλυτικές και συνθετικές,σχετικά,προσδιορίζει τον ρόλο τους στο σύστημα των γνώσεων[….[” ( Μ.Μ.Ρόζενταλ ” Φιλοσοφικό Λεξικό” Εκδόσεις ” Γνώσεις”1976,σελ.811).
Η αιτιοκρατική υποκειμενική πραγματικότητα, μπορεί να αναφέρεται αφ’ ενός στον κάθε πολίτη και αφ’ ετέρου μέσω της διαφοροποιήσεως των πολιτών- αφού ο καθείς ενδέχεται να έχει και να ζει διαφορετική υποκειμενική πραγματικότητα-,συντίθεται η ενιαία αιτιοκρατική υποκειμενική πραγματικότητα της κοινωνίας,ας πούμε του Νεπάλ, η οποία και αυτή με την σειρά της ενδέχεται να είναι και είναι διαφορετική από εκείνη,ας πούμε της Γουατεμάλας και τοιουτοτρόπως συντίθεται και η αιτιοκρατική υποκειμενική πραγματικότητα του κόσμου όλου,η οποία αποτελεί προιόν συνθέσεως και ουχί ενός απολύτου μονοφυσιτισμού,ομοιόμορφων υποκειμενικών αιτιοκρατιών της πραγματικότητος. Αυτή είναι η διαδικασία της συνθέσεως των απόψεων,καθώς κάθε άποψη στηρίζεται σε διαφορετικά υποκειμενικά αίτια,τα οποία διαμορφώνουν την πραγματικότητα του καθενός και κατά συνέπεια και της κάθε κοινωνίας και αυτή η σύνθεση δεν έχει καμία σχέση με την διχογνωμία και την καταστροφική για τους πολίτες και την κοινωνία διχόνοια, η οποία παράγει ρατσισμό και φασισμό.
Το γνώρισμα με βάση το οποίο αναγνωρίζουμε έναν διαλεκτικό στοχασμό είναι η σύγκρουσή του με την παράσταση- εκπροσώπηση. Ένας τέτοιος στοχασμός ιχνηλατεί στο πεδίο του μη αναπαραστάσιμο-μη εκπροσωπήσιμο σημείο απ’ όπου αποδεικνύεται ότι αγγίζουμε το πραγματικό[….]” ( Alain Badiou “Η πολιτική και η λογική του συμβάντος” Εκδόσεις ” Πατάκη” 2008, σελ.104)
Nuntiusweb