[Ενώ η δημοσιότητα επισύρει την παγκόσμια προσοχή στο προσκήνιο του πολιτικού θεάτρου της Ουάσιγκτον και του πολεμικού θεάτρου στη Συρία, οι ταραχές και πολιτικές επιπτώσεις τους στην πρωτεύουσα Εριβάν της Αρμενίας, και οι ομοιότητες που παρουσιάζουν με το προηγούμενο της Πλατείας Μεϊντάν του Κιέβου, δημιουργούν την εντύπωση επικείμενης ανάφλεξης νέας εστίας, σε μιαν άλλη νευραλγική όσο και εύφλεκτη περιοχή. Το κατωτέρω άρθρο Αμερικανού σχολιαστή, προσφέρει μια χρήσιμη σύντομη ξενάγηση στους σκοτεινούς μαιάνδρους ενός παράλληλου, αδιάκοπου και φανατικού υπόγειου πολέμου, μεταξύ δύο ασυμβίβαστων πολιτισμικών συστημάτων.]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Η Αρμενία αποτελεί σημαντικό παράγοντα στα μακροπρόθεσμα σχέδια της Ρωσίας. Μέλος της Ευρασιατικής Οικονομικής ΄Ενωσης, η Αρμενία είναι το κλειδί προστασίας της νότιας πλευράς της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
΄Ετσι δεν ξαφνιάστηκα το 2016 όταν η διαφιλονικούμενη περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ αναζωπυρώθηκε από τις ΗΠΑ, ύστερα από μια σύντομη επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζων Κέρυ, σε αντίποινα για την ρωσική επέμβαση στην Συρία.
Το Ναγκόρνο Καραμπάχ ήταν ήρεμο για τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν την επίσκεψη Κέρυ. Και εντός ημερών εχθροπραξίες άρχισαν, από την αζερική πλευρά της περιοχής, που κείται μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας.
΄Ετσι, δεν είναι εκπληκτικό ότι, έχοντας ανακτήσει τον έλεγχο στον Λευκό Οίκο, οι Νεοσυντηρητικοί θα ξεκινούσαν μιαν χρωματιστή επανάσταση στην Αρμενία, ενώ ταυτόχρονα θα προκαλούσαν την Ρωσία στην Ουκρανία, στην Συρία, στην Βρετανία, στις χρηματοπιστωτικές αγορές και οπουδήποτε αλλού.
Η ιστορία σε συντομία έχει ως εξής: Ο πρώην Πρόεδρος Σερζ Σαργκσιάν εξελέγη πρωθυπουργός, δίνοντας στο καθεστώς μια πρόσοψη ανανέωσης. Αυτό πυροδότησε διαμαρτυρίες, που διογκώθηκαν σε σημείο να αναγκάσουν τον Σαργκσιάν να παραιτηθεί.
Χρωματιστές επαναστάσεις υποκινούμενες από Δυτικές ΜΚΟ (που ελέγχουν την εκπαίδευση και τα κοινωνικά δίκτυα στην Αρμενία) διεισδύουν σε ένα λαϊκό κίνημα ειρηνικής διαμαρτυρίας κατά της κυβερνητική πολιτικής και το μεταβάλλουν σε φανατισμένο πλήθος, με την κλιμάκωση της βίας στους δρόμους.
Γιατί να αρχίσουν τώρα οι Αρμένιοι να σπάνε τα τουρκικά μαγαζιά στο Χαλέπι (ναι στην Συρία), για ένα εσωτερικό πρόβλημα της Αρμενίας; Επειδή θα δώσει την ευκαιρία στον Ερντογάν να ολοκληρώσει την Αρμενική Γενοκτονία, (που ο Ερντογάν και το Ισραήλ αρνούνται να αναγνωρίσουν), την οποία άρχισαν οι πρόγονοί του πριν εκατό χρόνια.
Και αυτό με την προσδοκία ότι αυτή η πρόκληση θα βάλει μια σφήνα μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας, σε μια ώρα που όλων τα νεύρα είναι τεντωμένα σε σημείο ρήξεως.
Η Τουρκία ανακοίνωσε στα τέλη της περασμένης εβδομάδας πως επαναπατρίζει όλον τον χρυσό της από τα θησαυροφυλάκια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας στην Νέαν Υόρκη. Το Ιράν αναγγέλλει ότι δεν δέχεται πλέον δολάρια και υιοθετεί το Ευρώ για τις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές του, εν όψει της αποχώρησης του Τραμπ από την διεθνή συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν και επαναφοράς των αμερικανικών κυρώσεων, που περιλάμβαναν τον αποκλεισμό του Ιράν από το σύστημα SWIFT.
Πιθανή πτώση της αρμενικής κυβέρνησης θα ακολουθήσει άμεση πίεση για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, πράγμα που θα δημιουργούσε ένα σκοτεινό εφιάλτη στην περιοχή.
Αυτό θα έφερνε όλους σε αδιέξοδο, επειδή η Ρωσία είναι υποχρεωμένη να υποστηρίζει την παρούσα κυβέρνηση με την οποία την συνδέει ισχυρός δεσμός στρατιωτικής ενότητας. Ως γνωστόν η Αρμενία είναι μέλος της Οργάνωσης της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας ( CSTO ) και έχει μια συμφωνία κοινής στρατιωτικής διοίκησης με την Μόσχα.
Ώστε η απόπειρα πραξικοπήματος αυτή την στιγμή είναι μια εντελώς κυνική και εμπρηστική, ερχόμενη μετά τις εκλογές στο Αζερμπαϊτζάν και την συνεχιζόμενη βελτίωση των ρωσο-αζερικών σχέσεων, με πιο πρόσφατη εξέλιξη την δέσμευση τον τριπλασιασμό των αζερικών εξαγωγών στην Ρωσία, κατά τα προσεχή χρόνια. Η Ρωσία , υπό τον Πούτιν, διαχειρίστηκε επιδέξια τις σχέσεις της με τις δύο χώρες- με την Αρμενία στρατηγικά σημαντικότερη προφανώς, αφού προστατεύει τη νότια πλευρά της Ρωσίας.
Και μια σταθερή Αρμενία σημαίνει μια βραδύτερη διείσδυση «τρομοκρατών» στην Ρωσία.
Ο στόχος στη Συρία, μεταξύ άλλων πραγμάτων, είναι η δημιουργία ενός αποτυχημένου κράτους και ενός ορμητηρίου τρομοκρατών για την αποσταθεροποίηση της περιοχής, περιλαμβανομένων του Ιράκ, του Ιράν και της Τουρκίας αλλά με τον τελικό στόχο την αφαίμαξη της Ρωσίας μέχρις θανάτου.
Και με την πτώση κάθε ντόμινο, θα γίνεται πιο δύσκολο για την Ρωσία να προστατεύσει τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Γι΄αυτό ο Πούτιν επικεντρώθηκε τόσο στην προσπάθεια για ανάπτυξη ισχυρών αμυντικών και οικονομικών δεσμών με αυτές τις χώρες. Με επιδέξια διπλωματία στο Ουζμπεκιστάν, για παράδειγμα, μετά τον θάνατο του μακρόβιου προέδρου του Καρίμοβ, τον Σεπτέμβριο 2016.
Το ίδιο μπορεί να λεχθεί για το πώς αυτός και ο Ιρανός Πρόεδρος Ρουανί χειρίστηκαν τις σχέσεις με το Αζερμπαϊτζάν, παρά την ανοιχτή πληγή του Ναγκόρνο Καραμπάχ.
΄Ετσι, όπως τα πράγματα εκτραχύνονται στην Αρμενία, το ερώτημα των επομένων ημερών θα είναι κατά πόσο η απομάκρυνση του παλαιού συμμάχου της Ρωσίας Σαργκσιάν θα αρκέσει να κατευνάσει την σημερινή οργή.
Δεν το ξέρω, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως αυτή η κατάσταση θα κλιμακωθεί κατά το πρότυπο της πλατείας Μεϊντάν του Κιέβου, εάν αρχίσει να δυναμώνει σε ένταση.
