Όταν δεν βλέπεις (τι κάνεις στον) κόσμο, βλέπεις «υποκινούμενους»…
Εάν τυχόν ευθυγραμμιζόταν, η «κουλουριασμένη» ανθρώπινη «ουρά» που είχε σχηματιστεί στο σταθμό του ηλεκτρικού, στο Μοναστηράκι, θα πλησίαζε την …Ερμού. Μέγα πλήθος, μέγιστη στωικότητα. Συχνά-πυκνά τη διατάρασσαν εκφράσεις θυμού και δυσθυμίας. «Βαριά» η εποποιία του ηλεκτρονικού εισιτηρίου και της ηλεκτρονικής κάρτας…
Κάποιοι, έτσι όπως ανέμεναν, διηγούνταν και …παράπλευρες περιπέτειες άλλων. «Ρε συ, πήγε στο ΚΕΠ για να του βεβαιώσουν τον ΑΜΚΑ και να φτιάξει φάκελο κι εκεί του είπαν πως δεν είχαν καμία εντολή, άλλο τι λένε στον κόσμο οι υπουργοί». «Και τι του’ παν να κάνει;» «Να πάει στην Εφορία. Που για να ξεμπερδέψεις θέλεις περισσότερη ώρα από όση για να σταθείς στην ουρά»…
Πριν από λίγες ημέρες ο υπουργός Μεταφορών Χρ. Σπίρτζης ζήτησε δυο «πράγματα» σε συσκευασία μιας δήλωσης: Ζήτησε υπομονή, ζήτησε και συγγνώμη από τον κόσμο για την αδιανόητη ταλαιπωρία. Επειδή όμως δεν γίνεται να παίζεις με τα νεύρα τόσων ανθρώπων χωρίς να παίζεις και λίγο την κολοκυθιά, μπήκε αμέσως στο περιβόλι της «συγγνώμης» ο υφυπουργός Ν. Μαυραγάνης. Για να την αξιώσει από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, που διέψευσε το υπουργείο, το οποίο διέψευσε τη Αρχή και, κάπως έτσι, μια χαρά κυνηγούν την ουρά τους τα κυβερνητικά γατόνια, την ώρα που ανθρώπινες ουρές κυνηγούν το αδύνατο. Ή μάλλον, αυτό που δεν πρόκειται να καταστεί δυνατόν, αν δεν προηγηθεί λιώσιμο -ψυχικό και σωματικό.
«Από τότε που βγήκε το “συγγνώμη” οι άνθρωποι γίνανε γαϊδούρια», διατείνεται η γνωστή, αρκούντως αυστηρή και σκληρή ρήση. Η τρέχουσα ηλεκτρονική ιλαροτραγωδία την καθιστά επακριβή, υπό άλλη έννοια, που δεν αφορά όσους εκστομίζουν τη «συγγνώμη», αλλά εκείνους που καλούνται να μαλακώσουν: Ναι, αυτοί «χρειάζονται» γαϊδουρινή υπομονή. Κι ενίοτε αντοχές σαρδέλας, στο συνωστισμό.
Μήπως, όμως, θα χρειαζόταν κι ένα κυβερνητικό «συγγνώμη» και προς τους εργαζόμενους της ΣΤΑΣΥ οι οποίοι, όταν προειδοποίησαν για το κωμικοτραγικό αλαλούμ που επερχόταν (εξηγώντας αναλυτικά γιατί επερχόταν) απειλήθηκαν από τον υπουργό με Πειθαρχικά και αντιμετωπίστηκαν -λεκτικώς, τουλάχιστον- λες και είχαν κάνει …στάση «κατά του πολιτεύματος»; Κοντεύει να συμπληρωθεί ένας μήνας από τότε. Ναι, ήταν τότε που ο Χρ. Σπίρτζης δήλωνε έτοιμος να επωμισθεί το «πολιτικό κόστος» για «τέσσερις ή πέντε μέρες ή επί μία εβδομάδα» (αλήθεια, τόσο νόμιζε ότι θα διαρκούσε η ταλαιπωρία του κόσμου;) και τα εύρισκε όλα εύρυθμα, με εξαίρεση ένα μηχάνημα στο σταθμό Ομόνοιας. Και σχολίαζε: «Σιγά τα λάχανα»…
Εξυπακούεται ότι δεν αναμένουμε καμία υπουργική «συγνώμη» προς τους εργαζόμενους που, εν προκειμένω, δικαιώθηκαν κατά …105%. Συγκρατούμε απλώς τη σκαιή, λουδοβίκεια συμπεριφορά απέναντί τους, διότι πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό που τείνει, πλέον, να μονιμοποιηθεί: Η κυβέρνηση έχει αφήσει πίσω τα αμυντικά «δεν γινόταν αλλιώς», «είμαστε αναγκασμένοι», κλπ. Τώρα …φωνάζει και καταγγέλλει τους εκάστοτε «ενοχλητικούς». Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται ακόμη και εκείνοι που απλώς την προειδοποιούν πως «τα κάνει μαντάρα», όπως στην προαναφερθείσα περίπτωση. Συμπεριλαμβάνονται όμως και όσοι υποφέρουν από μια …μεγαλειώδη ιδιότητά της: Την ιδιότητα του «μπαταχτσή».
Ούτε πέντε, ούτε δέκα. Εξήντα τρία εκατομμύρια ευρώ χρωστάει το υπουργείο Παιδείας (ΥΠΕΠΘ) στους εκδοτικούς οίκους. Η καθυστέρηση στην απαρχή της διαδικασίας εξόφλησης ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Οίκοι «μικρομεσαίου» οικονομικού βεληνεκούς κινδυνεύουν να «βουλιάξουν» (με όσα αυτό συνεπάγεται), εξ αιτίας της υπουργικής ασυνέπειας. Κάποια στιγμή, ο Σύλλογος Εκδοτών Επιστημονικού Βιβλίου (ΣΕΕΒΙ) αποφάσισε να διακόψει την παροχή σπουδαστικών συγγραμμάτων για το χειμερινό εξάμηνο 2017-2018, ώστε να αντιληφθεί η ηγεσία του ΥΠΕΠΘ ότι η κατάσταση έφθασε στο απροχώρητο.
Πώς αντέδρασε ο υπουργός Κ. Γαβρόγλου; Με μία ανακοίνωση που εμπεριείχε ένα οικονομικό στοιχείο και μερικές εκτιμήσεις. Το στοιχείο: Ότι το ΥΠΕΠΘ συνέχιζε «κανονικά» τις εκδόσεις χρηματικών ενταλμάτων και απόδειξη ήταν πως είχε ήδη καταβληθεί το ποσό των 11.992.828,97 ευρώ. Τι δεν έλεγε το υπουργείο; Ότι το ποσό αυτό αντιστοιχούσε σε οφειλές για το εαρινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 2015-16. Να το επικαλείσαι αυτό το φθινόπωρο του 2017 για να δείξεις ότι είσαι …ευσυνείδητος καλοπληρωτής, είναι κομμάτι προκλητικό. Ειδικά όταν, βάσει κυβερνητικής απόφασης, οι εκδοτικοί οίκοι θα πρέπει να εξοφλούνται δύο μήνες μετά το τέλος της διανομής ανά εξάμηνο.
Αλλά το μεγάλο …πανηγύρι ήταν οι χαρακτηρισμοί: Σύμφωνα με το ΥΠΕΠΘ ο ΣΕΕΒΙ έκανε «ωμό εκβιασμό», με «εμφανή πολιτική στόχευση» και με «τη στήριξη της ΝΔ». Δηλαδή, τους αποκαλεί …υποκινούμενους, επειδή ζητούν τα λεφτά τους! Εκεί που τους χρωστούσαν, τους είπαν και …Νου Δούδες.
Υπό μία έννοια, φαντάζει «λογικό»: Στο κυβερνητικό οπτικό πεδίο ελάχιστα διακρίνεται, πλέον, κάτι από κοινωνία. Υπάρχει το «εμείς» και οι «άλλοι», όπου «άλλοι» οι δυνάμεις της διαπλοκής που δεν δικαιούνται να ομιλούν, διότι, κλπ, κλπ. Δικαιούται ο κόσμος να επιβιώσει; Καλά, καλά, θα επιβιώσει έπειτα από τον Αύγουστο του 2018, ε, δηλαδή το …2060. Μέχρι τότε, όποιος δεν είναι ευχαριστημένος με εμάς είναι …υποχείριο των άλλων. Διότι, εκεί που δεν βλέπεις (τι κάνεις στον) κόσμο, βλέπεις φαντάσματα και υποκινούμενους…
*Πηγή: prin.gr (έντυπη έκδοση: εφημερίδα «ΠΡΙΝ» 05-11-2017).
