Οι δημοσκόποι πρόλαβαν να δουν την ψαλίδα να κλείνει και το exit poll έπεσε διάνα αλλά οι αναλυτές που προφήτευαν επί μήνες το τέλος του Κόρμπιν ψάχνουν ακόμα να βρουν τη μιλιά τους.
Το πρώτο που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι δεν αρκεί κάποιος να προηγείται είκοσι μονάδες δημοσκοπικά για να προκηρύξει εκλογές και να τις κερδίσει δια περιπάτου, όπως περίμενε η Τερέζα Μέι και αμέτρητοι αναλυτές που εδώ και μήνες λοιδορούσαν τον Τζέρεμι Κόρμπιν.
Για να κερδίσεις τις εκλογές, όπως όφειλε να γνωρίζει και η Μέι και οι αναλυτές και πρωτοκλασάτοι των Εργατικών που περίμεναν στη γωνία να φάνε τον Κόρμπιν, χρειάζεται και… πρόγραμμα και η εμπιστοσύνη των πολιτών.
Αλλά πρόγραμμα δεν είναι η νεοφιλελεύθερη αναζήτηση καινούργιων διαρκώς τρόπων για να γίνουν τα μεσαία στρώματα πληβειακά και να ριχτούν ο πληβείοι στον Καιάδα. Δεν είναι “οι νοσηλευτές που πεινούν”, τα σχολεία “σε παρακμή” και η “τσακισμένη χώρα”, όπως λέει το τραγούδι “Liar Liar Ge2017” που καταγγέλλοντας την Βρετανίδα πρωθυπουργό έφτασε στις κορυφαίες θέσεις των τσαρτς παρ’ ότι οι μεγαλύτεροι ραδιοφωνικοί σταθμοί της Βρετανίας αρνήθηκαν να το παίξουν.
Και εμπιστοσύνη δεν υπάρχει όταν οι νέοι δεν βλέπουν παρά ένα τοπίο μαύρο και άραχνο, μέσα στο οποίο οι πολιτικοί που τους έφεραν μέχρι εδώ θέλουν να συνεχίσουν να κρατούν το τιμόνι για να “εγγυηθούν” ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμη χειρότερα.
Και σε αυτό το πλαίσιο, η ψήφος στον Κόρμπιν, παρά τα όσα αναμασούσαν οι “ειδικοί”, αποδείχτηκε ότι μπορούσε να είναι μια κάποια λύση: κυρίως γιατί με αυτά που διαχρονικά υποστήριξε, χωρίς να τα κάνει γαργάρα όπως συνηθίζεται, έδειξε ότι ακόμη και σε αυτούς τους αγοραίους καιρούς μπορεί να γίνεται πολιτική χωρίς να εκπίπτει σε εκτέλεση συμβολαίων και δίχως να αναθεωρείται κατά πώς ορίζουν οι ρυθμοί των funds, των offshore και του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος.
Υπό μία έννοια, οι ψηφοφόροι αξιολόγησαν ετεροχρονισμένα το “όχι” του Κόρμπιν στην επέμβαση στο Ιράκ και το τίμησαν όπως του άξιζε, ενώ παράλληλα ζήτησαν να προστατευτεί -ειδικά τώρα που ξετυλίγεται το Brexit- με… παραδοσιακό τρόπο ο κόσμος της εργασίας.
Τελευταίο αλλά όχι έσχατο: οι βρετανικές κάλπες μάς έδειξαν -σε πείσμα των αναλυτών του συρμού και του πολιτικού προσωπικού παντός συστημικού καιρού- ότι η επικράτηση των ακροδεξιών δεν είναι “μονόδρομος” όπως ισχυρίζονταν, και η ήττα όσων πολιτεύονται με αριστερό κοινωνικό πρόσημο, μην απεμπολώντας τις λαϊκές αναφορές τους, δεν είναι αναπόφευκτη.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος. Πηγή: News 24/7.
Αλλά πρόγραμμα δεν είναι η νεοφιλελεύθερη αναζήτηση καινούργιων διαρκώς τρόπων για να γίνουν τα μεσαία στρώματα πληβειακά και να ριχτούν ο πληβείοι στον Καιάδα. Δεν είναι “οι νοσηλευτές που πεινούν”, τα σχολεία “σε παρακμή” και η “τσακισμένη χώρα”, όπως λέει το τραγούδι “Liar Liar Ge2017” που καταγγέλλοντας την Βρετανίδα πρωθυπουργό έφτασε στις κορυφαίες θέσεις των τσαρτς παρ’ ότι οι μεγαλύτεροι ραδιοφωνικοί σταθμοί της Βρετανίας αρνήθηκαν να το παίξουν.
Και εμπιστοσύνη δεν υπάρχει όταν οι νέοι δεν βλέπουν παρά ένα τοπίο μαύρο και άραχνο, μέσα στο οποίο οι πολιτικοί που τους έφεραν μέχρι εδώ θέλουν να συνεχίσουν να κρατούν το τιμόνι για να “εγγυηθούν” ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμη χειρότερα.
Και σε αυτό το πλαίσιο, η ψήφος στον Κόρμπιν, παρά τα όσα αναμασούσαν οι “ειδικοί”, αποδείχτηκε ότι μπορούσε να είναι μια κάποια λύση: κυρίως γιατί με αυτά που διαχρονικά υποστήριξε, χωρίς να τα κάνει γαργάρα όπως συνηθίζεται, έδειξε ότι ακόμη και σε αυτούς τους αγοραίους καιρούς μπορεί να γίνεται πολιτική χωρίς να εκπίπτει σε εκτέλεση συμβολαίων και δίχως να αναθεωρείται κατά πώς ορίζουν οι ρυθμοί των funds, των offshore και του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος.
Υπό μία έννοια, οι ψηφοφόροι αξιολόγησαν ετεροχρονισμένα το “όχι” του Κόρμπιν στην επέμβαση στο Ιράκ και το τίμησαν όπως του άξιζε, ενώ παράλληλα ζήτησαν να προστατευτεί -ειδικά τώρα που ξετυλίγεται το Brexit- με… παραδοσιακό τρόπο ο κόσμος της εργασίας.
Τελευταίο αλλά όχι έσχατο: οι βρετανικές κάλπες μάς έδειξαν -σε πείσμα των αναλυτών του συρμού και του πολιτικού προσωπικού παντός συστημικού καιρού- ότι η επικράτηση των ακροδεξιών δεν είναι “μονόδρομος” όπως ισχυρίζονταν, και η ήττα όσων πολιτεύονται με αριστερό κοινωνικό πρόσημο, μην απεμπολώντας τις λαϊκές αναφορές τους, δεν είναι αναπόφευκτη.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος. Πηγή: News 24/7.
