Όποτε ζορίζεται ο Σόιμπλε έχει πρόχειρη την λύση: στρέφει τα πυρά του κατά της Ελλάδας προσπαθώντας να μην τεθεί σε επί της ουσίας συζήτηση η πολιτική του.
Ο Σόιμπλε, δηλαδή το Βερολίνο, γιατί αρκετά τράβηξε η ιστορία με την καλή κυρία Μέρκελ που δεν συμμερίζεται τις απόψεις του και όπου να ‘ναι θα τον μαζέψει, δεν κρύβεται απλώς πίσω από το δάχτυλό του. Προσπαθεί -όχι για πρώτη φορά- στοχοποιώντας την Ελλάδα να περιορίσει τη συζήτηση στις “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” που τάχα μου δεν έχουν γίνει και στο έλλειμμα “εμπιστοσύνης” που εμποδίζει την συνεργασία.
Κοροϊδεύοντας δηλαδή -όχι για πρώτη φορά- ολόκληρη την Ευρώπη παριστάνει ότι δεν έχει αντιληφτεί τις διαφορές όσων προτείνει ο ίδιος με αυτά που προτείνουν, για παράδειγμα, τα στελέχη της Ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας. Παριστάνει δηλαδή, ότι, αν κάνει πως δεν άκουσε, ο Μπενουά Κερέ δεν ζήτησε ποτέ “να συγκεκριμενοποιηθούν τώρα τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους”, μια πρόταση που ο Σόιμπλε απέρριψε και συνεχίζει να απορρίπτει, αλλά περιέργως δεν θέλει να αναλάβει και τις ευθύνες για αυτήν την απόρριψη.
Ίσως όμως, παρ’ ότι έχει ζωτικό ενδιαφέρον για εμάς και την χώρα μας, δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα. Για την Ευρώπη πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι, εννιά χρόνια μετά από την χρηματοπιστωτική κατάρρευση του 2008, η Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο δεν έχει βγει από την κρίση, αντίθετα από τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία που αποκρύνθηκαν από την δίνη του κυκλώνα, αλλά κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στο επίκεντρο μιας νέας κρίσης.
Για αυτά όμως δεν μιλά ποτέ ο λαλίστατος κατά τα άλλα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Γιατί εάν μιλούσε θα βρισκόταν πολύ σύντομα αναγκασμένος να εξηγήσει γιατί η χώρα του, που παράγει τα υψηλότερα εξωτερικά πλεονάσματα, είναι αυτή που επενδύει τα λιγότερα.
Σε αυτήν την περίπτωση όμως, ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της γερμανικής Ευρώπης θα βρισκόταν υποχρεωμένος να μιλήσει για τους κανόνες που έχει θέσει, σαν κι αυτόν των μηδενικών ελλειμμάτων, που με την επιβολή του μετέτρεψε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια σε περιοχή… μηδενικής σταθερότητας, αφήνοντας τελικά εκτεθειμένη ολόκληρη την ΕΕ.
Με την περιφέρεια της ΕΕ να μετατρέπεται σε ειδική οικονομική ζώνη και το δημοκρατικό πλαίσιο να στρεβλώνεται κανόνες υπό την πίεση της επιτροπείας, η Ευρώπη γίνεται όλο και πιο ευάλωτη στις πιέσεις των “αγορών” που εύκολα αντιλαμβάνονται αυτό που αποκρύπτει ο Σόιμπλε: με τις υφεσιακές πολιτικές που επιβάλλει, η “εικόνα της Ευρώπης παύει να είναι θελκτική” για τους πολίτες, όπως και το Βερολίνο έχει παραδεχτεί αλλά μόνο για τα μάτια του κόσμου, αλλά γίνεται ιδιαίτερα θελκτική για τα επιθετικά funds της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού.
Τελικά, ο “αντιλαϊκιστής” υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θεωρεί ότι κουνώντας διαρκώς, λαϊκίστικα, το δάχτυλο πίσω από το οποίο κρύβεται, προς τον Νότο και την Ελλάδα, θα αποφεύγει εσαεί την ουσιαστική συζήτηση: Για την ουσία, μέτρο – μέτρο, των συμφωνιών που μας επιβλήθηκαν, τις συγκυρίες που επιλέχτηκαν και τα αδιέξοδα που επισώρευσαν.
Είναι προφανές ότι πλανάται. Αλλά είναι επίσης προφανές ότι την γερμανική πλάνη θα την πληρώσει, άλλη μια φορά, ακριβά η Ευρώπη.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος του News 24/7
Ίσως όμως, παρ’ ότι έχει ζωτικό ενδιαφέρον για εμάς και την χώρα μας, δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα. Για την Ευρώπη πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι, εννιά χρόνια μετά από την χρηματοπιστωτική κατάρρευση του 2008, η Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο δεν έχει βγει από την κρίση, αντίθετα από τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία που αποκρύνθηκαν από την δίνη του κυκλώνα, αλλά κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στο επίκεντρο μιας νέας κρίσης.
Για αυτά όμως δεν μιλά ποτέ ο λαλίστατος κατά τα άλλα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Γιατί εάν μιλούσε θα βρισκόταν πολύ σύντομα αναγκασμένος να εξηγήσει γιατί η χώρα του, που παράγει τα υψηλότερα εξωτερικά πλεονάσματα, είναι αυτή που επενδύει τα λιγότερα.
Σε αυτήν την περίπτωση όμως, ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της γερμανικής Ευρώπης θα βρισκόταν υποχρεωμένος να μιλήσει για τους κανόνες που έχει θέσει, σαν κι αυτόν των μηδενικών ελλειμμάτων, που με την επιβολή του μετέτρεψε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια σε περιοχή… μηδενικής σταθερότητας, αφήνοντας τελικά εκτεθειμένη ολόκληρη την ΕΕ.
Με την περιφέρεια της ΕΕ να μετατρέπεται σε ειδική οικονομική ζώνη και το δημοκρατικό πλαίσιο να στρεβλώνεται κανόνες υπό την πίεση της επιτροπείας, η Ευρώπη γίνεται όλο και πιο ευάλωτη στις πιέσεις των “αγορών” που εύκολα αντιλαμβάνονται αυτό που αποκρύπτει ο Σόιμπλε: με τις υφεσιακές πολιτικές που επιβάλλει, η “εικόνα της Ευρώπης παύει να είναι θελκτική” για τους πολίτες, όπως και το Βερολίνο έχει παραδεχτεί αλλά μόνο για τα μάτια του κόσμου, αλλά γίνεται ιδιαίτερα θελκτική για τα επιθετικά funds της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού.
Τελικά, ο “αντιλαϊκιστής” υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θεωρεί ότι κουνώντας διαρκώς, λαϊκίστικα, το δάχτυλο πίσω από το οποίο κρύβεται, προς τον Νότο και την Ελλάδα, θα αποφεύγει εσαεί την ουσιαστική συζήτηση: Για την ουσία, μέτρο – μέτρο, των συμφωνιών που μας επιβλήθηκαν, τις συγκυρίες που επιλέχτηκαν και τα αδιέξοδα που επισώρευσαν.
Είναι προφανές ότι πλανάται. Αλλά είναι επίσης προφανές ότι την γερμανική πλάνη θα την πληρώσει, άλλη μια φορά, ακριβά η Ευρώπη.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος του News 24/7
