«Ούτε – ούτε»: «Τί μπρόκολα, τί λάχανα» ή «Ni Patrie, Ni Lepen, Ni Patron, Ni Macron» ;

Από την σκο­πιά της Αρι­στε­ράς η επί­δο­ση του Με­λαν­σόν ξα­να­νοί­γει την συ­ζή­τη­ση για τις δυ­να­τό­τη­τες μα­ζι­κής αρι­στε­ρής ρι­ζο­σπα­στι­κής πο­λι­τι­κής μέσα στην πε­ρί­ο­δο, καθώς συ­γκέ­ντρω­σε σχε­δόν 20%, δι­πλα­σιά­ζο­ντας την επί­δο­σή του το 2012, σε μια γραμ­μή, αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και ρι­ζο­σπα­στι­κή με ανοι­χτή την προ­ο­πτι­κή της ρήξης με την ευ­ρω­ζώ­νη χωρίς ωστό­σο να ξε­κι­νά από την προ­ϋ­πό­θε­ση της εξό­δου.
Σή­με­ρα, στη συ­ζή­τη­ση κυ­ριαρ­χεί το δίλ­λη­μα του β γύρου. Βέ­βαια το ζή­τη­μα τί­θε­ται δια­φο­ρε­τι­κά στην γαλ­λι­κή αρι­στε­ρά υπό την πίεση της συ­γκε­κρι­μέ­νης από­φα­σης και δια­φο­ρε­τι­κά στην συ­ζή­τη­ση που διε­ξά­γε­ται στην ελ­λη­νι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά, όπου προ­βάλ­λο­νται όλες οι εγ­χώ­ριες αντι­φά­σεις, εμπει­ρί­ες και κα­τα­στά­σεις τις οποί­ες δυ­στυ­χώς κα­θο­ρί­ζουν σε με­γά­λο βαθμό η απο­γο­ή­τευ­ση, η ητ­το­πά­θεια και ο σε­χτα­ρι­σμός.
Η πρώτη δή­λω­ση του Με­λαν­σόν («ούτε – ούτε») επι­δο­κι­μά­στη­κε έντο­να και ευ­ρύ­τα­τα στους κόλ­πους της ελ­λη­νι­κής αρι­στε­ράς – αν εξαι­ρέ­σου­με το ΚΚΕ το οποίο με συ­νέ­πεια στην γραμ­μή του βα­θιού πε­σι­μι­σμού και της ητ­το­πά­θειας δεν είδε τί­πο­τα αξιό­λο­γο και θε­τι­κό στην επί­δο­ση του Με­λαν­σόν και βέ­βαια τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο οποί­ος με διά­φο­ρους ελιγ­μούς (στή­ρι­ξη Με­λαν­σόν την τε­λευ­ταία ώρα και υπο­δο­χή της νίκης του Μα­κρόν από την πρώτη στιγ­μή) προ­σπα­θεί να στη­ρί­ξει το αφή­γη­μα της «αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης» που «ατύ­χη­σε» και  υλο­ποιεί σκλη­ρά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα μνη­μό­νια.
Όμως το γαλ­λι­κό «ούτε – ούτε» δεν είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ου­δέ­τε­ρο. Εξάλ­λου στην πο­λι­τι­κή η «ου­δε­τε­ρό­τη­τα» είναι στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις, μάλ­λον «θε­ω­ρη­τι­κό σχήμα», ιδιαί­τε­ρα δε σε τέ­τοιου εί­δους διλ­λή­μα­τα όπου το πλαί­σιο είναι αυ­στη­ρά  κα­θο­ρι­σμέ­νο (δεν επι­τρέ­πει «ανα­πλαι­σί­ω­ση»). Το πιο σαφές «ούτε – ούτε» εκ­φρά­ζε­ται από το σύν­θη­μα του γαλ­λι­κού κι­νή­μα­τος και της ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­μέ­νης νε­ο­λαί­ας «Ni Patrie, Ni Lepen, Ni Patron, Ni Macron (Ούτε Πα­τρί­δα, Ούτε Λεπέν, Ούτε αφε­ντι­κό, Ούτε Μα­κρόν)» το οποίο όμως απο­τε­λεί πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­πα­γαν­δι­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή δή­λω­ση παρά πο­λι­τι­κή – εκλο­γι­κή τα­κτι­κή. Η τα­κτι­κή του Με­λαν­σόν επί­σης δεν είναι ου­δέ­τε­ρη. Στην «δια­βού­λευ­ση» με τους οπα­δούς του έθεσε τρεις εν­δε­χό­με­νες επι­λο­γές: την αποχή, το λευκό και τον Μα­κρόν. Η σφο­δρή επί­θε­ση που δέ­χε­ται από τον γαλ­λι­κό (και όχι μόνο) αστι­σμό δεν αφορά στην δήθεν ασαφή στάση του ένα­ντι της Λεπέν αλλά στην προ­σπά­θειά του να μην ταυ­τι­στεί με το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο συρ­φε­τό την ώρα που επι­διώ­κει να ξε­κα­θα­ρί­σει την από­λυ­τη αντί­θε­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς από τους φα­σί­στες. Τα συ­στη­μι­κά μέσα επι­χει­ρούν να πουν ότι η μη στή­ρι­ξή του στον Μα­κρόν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια για Λεπέν και ενώ η τε­λευ­ταία επι­χει­ρεί να προ­σελ­κύ­σει τους ψη­φο­φό­ρους του λέ­γο­ντας ότι πάρα τις δια­φο­ρές τους είναι και οι δυο ενά­ντια στο σύ­στη­μα και τα οι­κο­νο­μι­κά τους προ­γράμ­μα­τα μοιά­ζουν. Αντί­στοι­χα με τον Με­λαν­σόν και ο Που­τού, υπο­ψή­φιος του Νέου Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος, ο οποί­ος, πέρα από την εν­δε­χό­με­νη κρι­τι­κή για την επι­λο­γή του κόμ­μα­τος να μην συ­ντα­χτεί προ­ε­κλο­γι­κά σε ευ­ρύ­τε­ρη ενό­τη­τα, δεν αφή­νει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο υπο­τί­μη­σης του φα­σι­στι­κού κιν­δύ­νου και καλεί σε με­τε­κλο­γι­κή ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς και άμεσα σε αντι­φα­σι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις.
Απ’ την άλλη η σπου­δή του γαλ­λι­κού ΚΚ να σπεύ­σει να δώσει γραμ­μή Μα­κρόν δεν αφορά μόνο στον αντι­φα­σι­σμό του αλλά στην προ­σκόλ­λη­σή του στην κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή στρα­τη­γι­κή, την οποία έχει κα­τα­πιέ­σει στην πε­ρί­ο­δο της συμ­μα­χί­ας του με τον Με­λαν­σόν.
Στην ελ­λη­νι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά η σχε­τι­κή συ­ζή­τη­ση, χωρίς τον πρα­κτι­κό εκ­βια­σμό της επι­λο­γής, αφορά στο ζή­τη­μα της μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής, αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής. Η άποψη που απορ­ρί­πτει κάθε με­τα­βα­τι­κή λο­γι­κή και ανά­γει σε­χτα­ρι­στι­κά την μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή στην ώρα της … εφό­δου (ΚΚΕ και όχι μόνο) δεν πιέ­ζε­ται από τέ­τοια διλ­λή­μα­τα. Ξε­κι­νά από την «κα­θα­ρό­τη­τα» και φτά­νει στην μα­ζι­κή… αντι­πο­λι­τι­κή αντι­κα­θι­στώ­ντας την πο­λι­τι­κή με την προ­πα­γάν­δα (όχι όμως και στην κα­τάρ­γη­ση της μι­κρο­πο­λι­τι­κής η οποία είναι πάντα πα­ρού­σα).
Απ’ την άλλη, η άποψη που αντι­λαμ­βά­νε­ται την μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή και την με­τα­βα­τι­κό­τη­τα κυ­ρί­ως ή μόνο ως εκλο­γι­κό στόχο βλέ­πει το άμεσα προ­φα­νές, δη­λα­δή την πάλη ενά­ντια στους δα­νει­στές, την Γερ­μα­νία και το ευρώ. Αλλά και γε­νι­κό­τε­ρα από­ψεις οι οποί­ες βα­σί­ζο­νται στην ανά­δει­ξη της δια­χω­ρι­στι­κής με­τα­ξύ πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης και εθνι­κών κρα­τών στο­χο­ποιούν κατά προ­τε­ραιό­τη­τα ή και απο­κλει­στι­κό­τη­τα τον Μα­κρόν, ως τον εκλε­κτό του ευ­ρω­παϊ­κού απα­ράτ – κάτι που είναι ασφα­λώς αλή­θεια, υπο­τι­μώ­ντας τους νε­ο­φα­σί­στες και σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις θε­ω­ρώ­ντας τους μι­κρό­τε­ρο κακό καθώς απο­τε­λούν του­λά­χι­στον προ­πα­γαν­δι­στι­κά ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στές. Σ’ αυτές τις εκ­δο­χές το exit είναι ση­μα­ντι­κό­τε­ρο από το ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό πρό­ση­μό του. Βλέ­που­με μά­λι­στα στις μέρες μας το­πο­θε­τή­σεις, όπως πρό­σφα­το άρθρο δήθεν έγκρι­του ανα­λυ­τή σε έντυ­πο της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, όπου η γραμ­μές αυτές απο­γειώ­νο­νται μέσα από θε­ω­ρί­ες συ­νο­μω­σί­ας, όπου οι πά­ντες και τα πάντα, λαός, κί­νη­μα, ψη­φο­φό­ροι, κόμ­μα­τα και ψη­φο­δέλ­τια της Αρι­στε­ράς είναι όλοι ακού­σια υπο­χεί­ρια ενός γερ­μα­νι­κού σχε­δί­ου που εν πολ­λοίς οι­κο­δό­μη­σε την επι­λο­γή και τη νίκη του Μα­κρόν κάτι που δεν θα συ­νέ­βαι­νε εάν έβγαι­νε η Λεπέν! Εύ­κο­λες και ατεκ­μη­ρί­ω­τες ή/και ιστο­ρι­κά ητ­τη­μέ­νες προ­πα­γαν­δι­στι­κές «θε­ω­ρη­τι­κο­ποι­ή­σεις» για τη «νέα τάξη», την δήθεν ευ­ρω­παϊ­κή ή/και πα­γκό­σμια «δια­κυ­βέρ­νη­ση», την ανα­βί­ω­ση των «προ­τε­κτο­ρά­των» και των «αποι­κιών», της «κα­το­χής» κ.ο.κ  εν τέλει εμπει­ρι­κά απο­δει­κνύ­ε­ται πως δεν απο­δί­δουν καν την ανα­με­νό­με­νη κοι­νω­νι­κή αντα­πό­κρι­ση, όταν εκ­φέ­ρο­νται από την Αρι­στε­ρά.
Μα­ζι­κή, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή και αντι­φα­σι­στι­κή πάλη
Όμως η αρι­στε­ρή, ρι­ζο­σπα­στι­κή, μα­ζι­κή γραμ­μή – δυ­να­τό­τη­τα η οποία ανα­δει­κνύ­ε­ται για πολ­λο­στή φορά, τώρα στην Γαλ­λία – και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο η δια­κη­ρυγ­μέ­να αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, δεν μπο­ρεί να είναι ούτε σε­χτα­ρι­στι­κή και στεί­ρα προ­πα­γαν­δι­στι­κή, ούτε να μι­μεί­ται την «ρεάλ πο­λι­τίκ» (μό­νι­μα αστι­κό προ­νό­μιο), ούτε βέ­βαια να περνά στον χώρο των θε­ω­ριών συ­νο­μω­σί­ας που αν μη τι άλλο φέ­ρουν ως πρώτο και κυ­ρί­αρ­χο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό την απα­ξί­ω­ση κάθε δυ­να­τό­τη­τας ανα­τρο­πής απ’ τα κάτω.
Η με­τα­βα­τι­κή αντί­λη­ψη δεν σχε­τί­ζε­ται με κα­νέ­να σχέ­διο στα­θε­ρο­ποί­η­σης και καμιά προσ­δο­κία κοι­νο­βου­λευ­τι­κής/ κυ­βερ­νη­τι­κής λύσης μα­κρού χρό­νου. Τέ­τοιο δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει. Η Βε­νε­ζου­έ­λα απο­τε­λεί το πιο ται­ρια­στό σύγ­χρο­νο πα­ρά­δειγ­μα. Η με­τα­βα­τι­κή αντί­λη­ψη και το πρό­γραμ­μα απο­τε­λούν μέ­θο­δο συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης και πο­λι­τι­κού και ιδε­ο­λο­γι­κού εξο­πλι­σμού του ίδιου του σύγ­χρο­νου προ­λε­τα­ριά­του και της δρώ­σας κοι­νω­νί­ας ώστε να απο­κτά διαρ­κώς με­γα­λύ­τε­ρη απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα η ίδια η αυ­τε­νέρ­γειά του.
Μά­λι­στα στην εποχή της «αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­σης», ιδιαί­τε­ρα στους κόλ­πους της νε­ο­λαί­ας, η ανοι­κο­δό­μη­ση της «μνή­μης του κι­νή­μα­τος» σε μα­ζι­κή κλί­μα­κα απο­τε­λεί την κε­ντρι­κή πρό­κλη­ση για την οι­κο­δό­μη­ση των υπο­κει­με­νι­κών όρων της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­τρο­πής σε μια εποχή βα­θιάς κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης όπου η επι­και­ρό­τη­τα του Σο­σια­λι­σμού και οι αντι­κει­με­νι­κά ώρι­μες συν­θή­κες ανα­δει­κνύ­ο­νται διαρ­κώς.
Το ζή­τη­μα του φα­σι­σμού (του ρα­τσι­σμού και του πο­λέ­μου) βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο. Μετά τις εμπει­ρί­ες του 20ου αιώνα δεν υπάρ­χει κα­νέ­ναν πε­ρι­θώ­ριο για την υπο­τί­μη­ση της πιο σκλη­ρής και βάρ­βα­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής δια­χεί­ρι­σης, λύσης για την διά­σω­ση και διαιώ­νι­ση της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, που έχει προ­κύ­ψει πολ­λά­κις όταν η βαθιά κρίση απο­στα­θε­ρο­ποιεί το σύ­στη­μα, εκ­θέ­τει και απο­δο­μεί τα κυ­ρί­αρ­χα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα και βγά­ζει στο προ­σκή­νιο επι­θε­τι­κά τις δυ­νά­μεις των «από κάτω» να διεκ­δι­κούν το «αδύ­να­το», την ανα­τρο­πή έως και την «έφοδο στους ου­ρα­νούς».
Πο­λι­τι­κές αντι­με­τω­πί­σεις που με ευ­κο­λία ταυ­τί­ζουν κάθε εί­δους σκλη­ρή, τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή των «από πάνω» με τον φα­σι­σμό και τις χού­ντες είναι επι­πό­λαιες και στο βάθος δια­κα­τέ­χο­νται από ητ­το­πα­θή υπο­τί­μη­ση του ίδιου του κοι­νω­νι­κού υπο­κει­μέ­νου. Η «ευ­λο­γία» του μα­κρού χρο­νι­κού δια­στή­μα­τος ει­ρή­νης και σχε­τι­κά εύ­ρυθ­μης λει­τουρ­γί­ας της (αστι­κής) δη­μο­κρα­τί­ας και βέ­βαια η ιδε­ο­λο­γι­κή ήττα του ’89, έχουν αδυ­να­τί­σει την συλ­λο­γι­κή μνήμη για το μέ­γε­θος της αστι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας όταν νοιώ­σει πραγ­μα­τι­κά απει­λού­με­νη.
Κα­θή­κον και υπο­χρέ­ω­ση της σύγ­χρο­νης αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι η οι­κο­δό­μη­ση κρι­τη­ρί­ων στο κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο στο οποίο απευ­θύ­νε­ται και επη­ρε­ά­ζει και βέ­βαια στα μέλη της.
Η ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά αντι­πα­ρα­τί­θε­ται με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή εδώ και δε­κα­ε­τί­ες και ιδιαί­τε­ρα στην ευ­ρω­παϊ­κή της διά­στα­ση. Η κρίση εξάλ­λου, τα μνη­μό­νια και η σκλη­ρή λι­τό­τη­τα έχουν απο­δο­μή­σει στα μάτια του κοι­νω­νι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου όλα τα επι­χει­ρή­μα­τα της πάλαι ποτέ μίας και μο­να­δι­κής, δε­σπό­ζου­σας στρα­τη­γι­κής δι­χά­ζο­ντας πλέον και το αστι­κό στρα­τό­πε­δο (πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση/ νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός – εθνι­κι­σμός/ προ­στα­τευ­τι­σμός). Η πρό­κλη­ση βρί­σκε­ται στο να προ­τεί­νει εναλ­λα­κτι­κή λύση και προ­ο­πτι­κή με μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή απεύ­θυν­ση και αντα­πό­κρι­ση, ρι­ζο­σπα­στι­κή, ρη­ξια­κή και ανα­τρε­πτι­κή του ση­με­ρι­νού κα­θε­στώ­τος – εν προ­κει­μέ­νω στην Ευ­ρώ­πη, που να δια­χω­ρί­ζε­ται με από­λυ­το τρόπο από τον εθνι­κι­σμό και την ακρο­δε­ξιά.
Το πε­ρι­στα­τι­κό στο γαλ­λι­κό ερ­γο­στά­σιο με τους ερ­γά­τες να γυ­ρί­ζουν την πλάτη στον Μα­κρόν αλλά ταυ­τό­χρο­να να απο­θε­ώ­νουν την Λεπέν απο­τε­λεί «ει­κο­νο­γρά­φι­ση»
της πρό­κλη­σης. Εξάλ­λου επει­δή ακρι­βώς τα κοι­νω­νι­κά ακρο­α­τή­ρια της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς διεκ­δι­κού­νται και από την ακρο­δε­ξιά επι­χει­ρεί­ται από τις συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις η γνω­στή προ­σέγ­γι­ση της «θε­ω­ρί­ας των άκρων» η οποία στο­χεύ­ει και χτυ­πά­ει την αρι­στε­ρά και βέ­βαια από πίσω (όχι φα­νε­ρά μέχρι την τε­λευ­ταία στιγ­μή) κάνει πλά­τες στης ακρο­δε­ξιά.
Οι κάθε εί­δους Μα­κρόν – υπη­ρέ­τες της σκλη­ρής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής της λι­τό­τη­τας οδη­γούν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στις κάθε εί­δους Λεπέν και αυτό ακρι­βώς είναι το στοι­χείο που πρέ­πει να απο­κα­λυ­φθεί στα μάτια της κοι­νω­νί­ας. Κάτι τέ­τοιο όμως έχει ορι­σμέ­νες αυ­στη­ρές προ­ϋ­πο­θέ­σεις:
Α) την οι­κο­δό­μη­ση πο­λι­τι­κών αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των και ορ­γα­νώ­σε­ων αντί για την ανα­ζή­τη­ση εύ­κο­λων τρό­πων εκλο­γι­κής προ­σέλ­κυ­σης είτε με τον δήθεν «χα­ρι­σμα­τι­κό» και επι­κοι­νω­νια­κά «αγώ­γι­μο» ηγέτη, είτε με τις όψιμα πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νες στον χώρο της Αρι­στε­ράς θε­ω­ρί­ες για τον αρι­στε­ρό λαϊ­κι­σμό, θε­ω­ρί­ες ρε­φορ­μι­σμού, υπο­κα­τά­στα­σης και εν τέλει ήττας του κι­νή­μα­τος και της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής, σο­σια­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής,
Β) την επι­λο­γή της ανά­δει­ξης με κάθε τρόπο και ευ­και­ρία της τα­ξι­κής δια­χω­ρι­στι­κής που η ίδια η κρίση εντεί­νει παρά την συ­σκό­τι­σή της μέσω ερ­γα­λεί­ων δα­νει­σμέ­νων από την αστι­κή ερ­γα­λειο­θή­κη όπως η εύ­ρυθ­μη λει­τουρ­γία της οι­κο­νο­μί­ας (της αγο­ράς), η προ­τε­ραιό­τη­τα της ανά­πτυ­ξης, ο ρόλος του νο­μί­σμα­τος, η προσ­δο­κία της «εθνι­κής λύσης» στον 21ο αιώνα… και,
Γ) την ανά­λη­ψη της ευ­θύ­νης μέσα από επι­λο­γές μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής, βα­σι­σμέ­νης στην ενιο­με­τω­πι­κή αντί­λη­ψη, στην με­τα­βα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση και πρό­γραμ­μα, με εμπι­στο­σύ­νη στην «κοι­νω­νι­κή ζή­τη­ση» που ολο­έ­να και συ­χνό­τε­ρα ανα­δει­κνύ­ε­ται μέσα στην κρίση, στην αυ­τε­νέρ­γεια των μαζών και πάνω απ’ όλα στην επι­και­ρό­τη­τα του Σο­σια­λι­σμού.
Στις τρέ­χου­σες συν­θή­κες στην Ελ­λά­δα, όπου το πλήγ­μα από την ήττα της ρι­ζο­σπα­στι­κής δυ­να­μι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την απο­γο­ή­τευ­ση που σκόρ­πι­σε πα­ρά­γει σε­χτα­ρι­σμό και ητ­το­πά­θεια στους κόλ­πους της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και πα­θη­τι­κή αμη­χα­νία στο μα­ζι­κό κί­νη­μα, το πρώτο βήμα είναι αναμ­φι­σβή­τη­τα η επι­μο­νή στις πλα­τιές, με­τω­πι­κές επι­λο­γές εξο­πλι­σμέ­νη με υπο­μο­νή και προ­σή­λω­ση στην εξέ­λι­ξη της τα­ξι­κής πάλης. Η Γαλ­λία δεί­χνει, για άλλη μια φορά τα όρια του ιστο­ρι­κού, κρι­σια­κού πλαι­σί­ου και δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια υπο­τί­μη­σης ούτε για τις δια­κυ­μάν­σεις της συ­στη­μι­κής αστά­θειας που συ­νο­δεύ­ο­νται από την κλι­μά­κω­ση της βαρ­βα­ρό­τη­τας και την απει­λή του φα­σι­σμού και του πο­λέ­μου ούτε για τις εν­δε­χό­με­νες κοι­νω­νι­κές εκρή­ξεις αλλά και ούτε για το πο­λι­τι­κό κενό που εμ­φα­νί­ζε­ται ως πρό­κλη­ση για την σύγ­χρο­νη, μα­ζι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά που χρεια­ζό­μα­στε.
Πηγή: rproject.gr