Η νέα «Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας» των ΗΠΑ δημοσιοποιήθηκε από την κυβέρνηση Τραμπ φέρνοντας κοσμογονικές αλλαγές στο δόγμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Το έγγραφο ζητά από τους Ευρωπαίους πολίτες «καλλιέργεια αντίστασης» στην Ευρώπη, προειδοποιώντας ότι «η ήπειρος υπονομεύει τη δημοκρατία, εμποδίζει την ειρήνη στην Ουκρανία και αντιμετωπίζει πολιτισμική εξαφάνιση από την υψηλή μετανάστευση και την πτώση των γεννήσεων»!
Με λίγα λόγια θεωρεί ότι η Ευρώπη έχει ημερομηνία λήξης και ότι σέρνεται προς τον αυταρχισμό και ζητά από όσους Ευρωπαίους έχουν απομείνει συνειδητοί δημοκράτες να παλέψουν ενάντια στα σχέδια των ευρωπαϊκών ελίτ.
Σύμφωνα με Αμερικανούς αναλυτές οι διατλαντικοί υποστηρικτές στην Ευρώπη πρέπει να έχουν ήδη πανικοβληθεί.
Η στρατηγική δίνει έμφαση στην επανεξισορρόπηση της παγκόσμιας προσοχής προς το Ινδο-Ειρηνικό και το Δυτικό Ημισφαίριο, αντανακλώντας μια μετατόπιση από την Ευρώπη που έως τώρα ήταν το κύριο θέατρο εμπλοκής των ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ «δεν θα στηρίζουν πλέον ολόκληρη την παγκόσμια τάξη όπως ο Άτλας» και αναμένουν από την Ευρώπη να επωμιστεί περισσότερα από τα δικά της αμυντικά βάρη.
Το έγγραφο ασκεί έντονη κριτική στην οικονομική στασιμότητα της Ευρώπης, τη δημογραφική παρακμή, την απώλεια κυριαρχίας υπέρ των θεσμών της ΕΕ και την «πολιτισμική εξάλειψη».
Οι ΗΠΑ επιδιώκουν μια «ταχεία παύση των εχθροπραξιών στην Ουκρανία» για τη σταθεροποίηση της Ευρώπης και την αποκατάσταση της στρατηγικής σταθερότητας με τη Ρωσία.
Η στρατηγική απαιτεί τον τερματισμό της αντίληψης του ΝΑΤΟ ως μιας συνεχώς επεκτεινόμενης συμμαχίας.
Το διατλαντικό εμπόριο παραμένει σημαντικό, αλλά οι ΗΠΑ θα δώσουν προτεραιότητα στα αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα και την αμοιβαιότητα.
Η αμερικανική διπλωματία θα παρέμβει για την πραγματική δημοκρατία, την ελευθερία του λόγου αντιτιθέμενη σε αυτό που θεωρεί ελιτίστικες, αντιδημοκρατικές τάσεις!
Το έγγραφο αμφισβητεί ανοιχτά εάν ορισμένα ευρωπαϊκά έθνη θα παραμείνουν αξιόπιστοι σύμμαχοι δεδομένης της τρέχουσας πορείας τους!
Το έγγραφο το ορίζει σαφώς ως την πρώτη προτεραιότητα των ΗΠΑ, την επιβολή ενός «Δόγματος Τραμπ» παράλληλου με το «Δόγμα Μονρόε»!
Αυτό σημαίνει επιστροφή στην… Λατινική Αμερική (Βλέπε Βενεζουέλα).
Όσον αφορά τη στρατιωτική παρουσία, αναφέρει ότι αυτό σημαίνει «αναπροσαρμογή της παγκόσμιας στρατιωτικής μας παρουσίας για την αντιμετώπιση επειγουσών απειλών στο Ημισφαίριό μας και μακριά από θέατρα των οποίων η σχετική σημασία στην αμερικανική εθνική ασφάλεια έχει μειωθεί τις τελευταίες δεκαετίες ή χρόνια».
Σχετικά με την Κίνα: Η Κίνα ΔΕΝ ορίζεται πλέον ως «η» κύρια απειλή, «η πιο επακόλουθη πρόκληση», ή παρόμοιες διατυπώσεις που χρησιμοποιήθηκαν σε προηγούμενα τέτοια έγγραφα.
Είναι σαφώς υποβαθμισμένη ως προτεραιότητα. Με βάση τη δομή και την έμφαση του εγγράφου, οι κορυφαίες προτεραιότητες των ΗΠΑ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως:
1) Εσωτερική ασφάλεια και σύνορα (μετανάστευση, καρτέλ κ.λπ.)
2) Δυτικό Ημισφαίριο (αποκατάσταση του Δόγματος Μονρόε)
3) Οικονομική ασφάλεια (επαναβιομηχάνιση, αλυσίδες εφοδιασμού)
4) Κίνα και Ινδο-Ειρηνικός.
Δεν ορίζουν την Κίνα ως σύμμαχο ή εταίρο με οποιοδήποτε σχήμα ή μορφή, αλλά κυρίως ως 1) οικονομικό ανταγωνιστή, 2) πηγή τρωτών σημείων στην αλυσίδα εφοδιασμού (αλλά και εμπορικό εταίρο) και 3) παίκτη του οποίου η περιφερειακή κυριαρχία θα έπρεπε «ιδανικά» να αποκλειστεί επειδή «έχει σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία των ΗΠΑ».
Για πρώτη φορά, αναφέρουν την πιθανότητα να μην επικρατήσουν στρατιωτικά καθώς στο έγγραφο έχει γραφτεί ότι «η αποτροπή μιας σύγκρουσης για την Ταϊβάν, ιδανικά διατηρώντας την στρατιωτική υπεροχή, είναι προτεραιότητα».
Το «ιδανικά» σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητα δεδομένο.
Το γεγονός ότι αποκαλούν την αποτροπή της σύγκρουσης για την Ταϊβάν απλώς «προτεραιότητα» υποδηλώνει επίσης, εξ ορισμού, ότι δεν αποτελεί πλέον κορυφαία στρατηγική προτεραιότητα ή ζωτικό συμφέρον, όπως αναφέρονταν παλαιότερα.
Όσον αφορά την Ταϊβάν, υπονοούν επίσης σαφώς ότι εάν οι «σύμμαχοι της Πρώτης Αλυσίδας Νησιών» δεν «εντείνουν τις προσπάθειές τους και δεν δαπανήσουν – και, το πιο σημαντικό, δεν κάνουν πολύ περισσότερα για τη συλλογική άμυνα», τότε μπορεί να υπάρξει «μια ισορροπία δυνάμεων τόσο δυσμενής για εμάς που να καθιστά αδύνατη την υπεράσπιση αυτού του νησιού».
Εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν υποστηρίζουν καμία μονομερή αλλαγή στο status quo στο Στενό της Ταϊβάν», αλλά, σαφώς, υπάρχει ένα διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ αυτού που οι ΗΠΑ λένε πως αντιτίθενται και αυτού που είναι πραγματικά πρόθυμες να κάνουν γι’ αυτό.
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι, σε αντίθεση με προηγούμενο παρόμοιο έγγραφο, δεν υπάρχει μηδενική ιδεολογική διάσταση στο έγγραφο όσον αφορά την Κίνα.
Δεν υπάρχει πλαίσιο «δημοκρατίας έναντι αυταρχισμού», δεν υπάρχει «διεθνής τάξη βασισμένη σε κανόνες» προς υπεράσπιση, δεν υπάρχει σταυροφορία βασισμένη σε αξίες.
Η Κίνα αντιμετωπίζεται ως ένα πρακτικό ζήτημα που πρέπει να διαχειριστούν οι ΗΠΑ, όχι ως ένας ιδεολογικός αντίπαλος που πρέπει να νικηθεί.
Στην πραγματικότητα, το έγγραφο αναφέρει ρητά, ότι η πολιτική των ΗΠΑ τώρα «δεν βασίζεται σε παραδοσιακή, πολιτική ιδεολογία» ότι «επιδιώκουν καλές σχέσεις και ειρηνικές εμπορικές σχέσεις με τα έθνη του κόσμου χωρίς να τους επιβάλλουν δημοκρατικές ή άλλες κοινωνικές αλλαγές που διαφέρουν σημαντικά από τις παραδόσεις και τις ιστορίες τους» και ότι επιδιώκουν «καλές σχέσεις με έθνη των οποίων τα συστήματα διακυβέρνησης διαφέρουν από τα δικά μας».
Πράγμα που αποτελεί μια εντυπωσιακή απόκλιση από τη ρητορική των τελευταίων δεκαετιών.
Ο ανταγωνισμός με την Κίνα περιγράφεται κυρίως με οικονομικούς όρους. Γράφουν ότι ο ανταγωνισμός αφορά την «κατάκτηση του οικονομικού μέλλοντος» και ότι τα οικονομικά είναι «τα τελικά διακυβεύματα».
Αξιοσημείωτο είναι ότι παραδέχονται ότι η προσέγγιση των δασμών «που ξεκίνησε το 2017» όσον αφορά την Κίνα ουσιαστικά απέτυχε επειδή «η Κίνα προσαρμόστηκε» και «ενίσχυσε την κυριαρχία της στις αλυσίδες εφοδιασμού».
Η νέα στρατηγική, όπως περιγράφεται στο έγγραφο, είναι η οικοδόμηση ενός οικονομικού συνασπισμού εναντίον της Κίνας που μπορεί να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή από την οικονομία των ΗΠΑ από μόνη της – μια σιωπηρή παραδοχή ότι δεν είναι πλέον αρκετά ισχυρές από μόνες τους.
Το έγγραφο όντως επιφέρει καταλυτικές και ιστορικές αλλαγές!
