Η ναυτιλία αποκτά βαριές ταμειακές υποχρεώσεις εξαιτίας των «πράσινων» πολιτικών όπως και όλοι οι τομείς της οικονομίας.
Το Σύστημα Εμπορίας Δικαιωμάτων Εκπομπών (EU ETS), σε συνδυασμό με το επερχόμενο FuelEU Maritime (για χρήση εναλλακτικών καυσίμων) και τις υποχρεώσεις OPS (υποδομές παροχής ηλεκτρικής ενέργειας από ξηράς) των ευρωπαϊκών λιμανιών, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια.
Τα 2,9 δισ. δολάρια που αναμένεται να πληρώσουν φέτος οι ναυτιλιακές εταιρείες είναι μόνο η αρχή:
Μέχρι το 2026 το κόστος μπορεί να φτάσει τα 7,5 δισ., με το πλήρες καθεστώς εκπομπών να ισχύει για όλα τα αέρια θερμοκηπίου.
Οι μεγαλύτεροι «χαμένοι» είναι τα containerships, που αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο των εκπομπών, ενώ τα RoPax και επιβατηγά πλοία βλέπουν το κόστος να αγγίζει το 1 εκατ. δολάρια ανά πλοίο.
Οι λιμενικές αρχές, από την πλευρά τους, καλούνται να ξοδέψουν εκατομμύρια για ηλεκτροδότηση από ξηράς, δημιουργώντας δίκτυα που συχνά ισοδυναμούν με κατανάλωση μιας μικρής πόλης.
Στο παρασκήνιο, οι πλοιοκτήτες λένε πως η Ευρώπη προχωράει με ταχύτητα φωτός σε περιβαλλοντικά μέτρα, ενώ άλλες περιοχές του κόσμου παραμένουν πιο χαλαρές.
Το αποτέλεσμα είναι ένα ασύμμετρο οικονομικό πεδίο: αυξημένα λειτουργικά κόστη και επενδύσεις σε τεχνολογία, ενώ οι διεθνείς ανταγωνιστές εκμεταλλεύονται την ευρωπαϊκή αφέλεια.
Η οικολογική συνείδηση πληρώνεται ακριβά και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις κάνουν τις εκπομπές ρύπων ακόμη πιο ακριβές.
Τελικά στις Βρυξέλλες μόνο τα συμφέροντα της Ευρώπης δεν σκέφτονται.