Ο Αλέξης Τσίπρας, με τη φαινομενικά «γενναία» παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα, επιχειρεί να ντυθεί τον μανδύα του λαϊκού ήρωα, του ανθρώπου που δήθεν «ακούει την κοινωνία» και επιστρέφει στις ρίζες του.
Μα ποιες ρίζες;
Τις ρίζες της προδοσίας που έσπειρε ο ίδιος, όταν υπέγραψε με τα δύο χέρια τα μνημόνια της τρόικας, παραδίδοντας την πρώτη κατοικία χιλιάδων Ελλήνων στα αρπακτικά σαγόνια τραπεζιτών και ξένων κερδοσκόπων;
Η παραίτησή του δεν είναι κίνηση ανασύνθεσης, είναι μια καλοστημένη παράσταση υποκρισίας, ένας ακόμα ελιγμός για να ξεπλύνει το παρελθόν του και να επιστρέψει σαν μεσσίας σε μια κοινωνία που ο ίδιος συνέθλιψε.
Η περιοδεία του, με πρόσχημα ένα βιβλίο, δεν είναι επανασύνδεση με τον λαό, αλλά μια κυνική προσπάθεια να ξαναπουλήσει ελπίδα σε όσους ακόμα παρασύρονται από τη ρητορική του.
Πώς τολμά να μιλά για «ήρεμες θάλασσες» όταν οι πολιτικές του άφησαν πίσω ναυάγια;
Πώς τολμά να παρουσιάζεται ως φάρος προοδευτικής ενότητας, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του εξόντωσε κάθε ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης, μετατρέποντας τα «κόκκινα δάνεια» σε συνώνυμο ματωμένων ζωών, συντριμμένων από τον χρηματοπιστωτικό Μολώχ που ο ίδιος νομιμοποίησε;
Ας μην γελιόμαστε.
Ο Τσίπρας δεν είναι πολιτικό κεφάλαιο, είναι το ζωντανό σύμβολο της πολιτικής εξαπάτησης.
Οι επαίνους από στελέχη της Κεντροαριστεράς, όπως η Αθηνά Λινού, που τον χαρακτηρίζει «απαραίτητο» για την έλλειψη ισχυρής αντιπολίτευσης, δεν είναι παρά μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αναβιώσουν έναν αποτυχημένο μύθο.
Ποια αντιπολίτευση;
Αυτή που παρέδωσε την κοινωνία βορά στα νύχια του νεοφιλελευθερισμού, ντυμένη με αριστερή ρητορική;
Η κίνηση της παραίτησης δεν ταράζει το αντιπολιτευτικό πεδίο, όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του, αλλά αποκαλύπτει το κενό της πολιτικής του ύπαρξης.
Δεν ακούει την κοινωνία, όπως διατείνεται το περιβάλλον του.
Ακούει μόνο τον απόηχο των δικών του υποσχέσεων, που έσπασαν πάνω στα βράχια της διακυβέρνησής του.
Οι περιοδείες του δεν είναι γέφυρα με τον λαό, αλλά μια προσπάθεια να ξαναχτίσει την εικόνα του, πάνω στα ερείπια που ο ίδιος δημιούργησε. Κάθε λέξη του για “ηρεμία” είναι μια προσβολή στους ναυαγούς της πολιτικής του, στους ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, την αξιοπρέπειά τους, ενώ αυτός υπέγραφε συμφωνίες με την τρόικα και ευλογούσε τα αρπακτικά ταμεία.
Η δήθεν «απελευθέρωσή» του από μηχανισμούς και αξιώματα δεν είναι πράξη ανθρωπισμού, αλλά μια στρατηγική για να αποφύγει τη λογοδοσία.
Η κοινωνία δεν χρειάζεται τις περιοδείες του, χρειάζεται δικαιοσύνη.
Χρειάζεται πολιτικές που θα βάλουν τέλος στην ταξική αδικία, που θα προστατεύσουν τους αδύναμους από τα νύχια των τραπεζών, που θα επαναφέρουν την αξιοπρέπεια σε όσους την έχασαν εξαιτίας των πολιτικών που ο Τσίπρας υπηρέτησε.
Το «νέο στρατηγείο» του στη Λεωφόρο Αμαλίας, με τον στενό πυρήνα συνεργατών του,τον Μιχάλη Καλογήρου, τον Γιώργο Βασιλειάδη, τους οικονομολόγους Λιάκο και Χουλιαράκη, δεν είναι κέντρο προοδευτικής αναγέννησης.
Είναι το ορμητήριο μιας ακόμα πολιτικής φιλοδοξίας, που πατάει πάνω στις πληγές του λαού.
Η υποκρισία του φτάνει σε μεταφυσικά επίπεδα, όταν ονειρεύεται κομματικές αναγεννήσεις, ενώ οι άνθρωποι που κάποτε τον πίστεψαν, μετρούν τα συντρίμμια της ζωής τους.
Οι δηλώσεις του περιβάλλοντος του για «νέα ενότητα» και «προοδευτική διέξοδο» δεν είναι παρά κούφια λόγια, που προσπαθούν να κρύψουν το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα δεν πρόδωσε απλώς το εκλογικό του σώμα, αλλά εξόντωσε συστηματικά κάθε ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη.
Ποιος θα τον εμπιστευτεί ξανά;
Μόνο όσοι έχουν βραχύχρονη μνήμη ή αυταπάτες.
Η ιστορία δεν συγχωρεί όσους πουλάνε ελπίδα και παραδίδουν καταστροφή.
Ο Τσίπρας δεν αξίζει άλλη ευκαιρία, αξίζει την πολιτική του ταφόπλακα, μια διαρκή καταδίκη από όσους ονειρεύονται έναν κόσμο όπου η αλληλεγγύη και η δικαιοσύνη δεν είναι κενές λέξεις, αλλά πράξεις.
Αυτή δεν είναι προοδευτική αριστερά, είναι ο νεοφιλελευθερισμός με αριστερό προσωπείο.
Η κοινωνία δεν χρειάζεται τις περιοδείες του, ούτε τα βιβλία του. Χρειάζεται να πάρει πίσω τη φωνή της, να οργανωθεί, να αγωνιστεί για έναν κόσμο που δεν θα επιτρέπει σε ηγέτες σαν τον Τσίπρα να την προδίδουν ξανά.
Η αληθινή επανασύνδεση δεν γίνεται με επικοινωνιακά τεχνάσματα, αλλά με αγώνα στους δρόμους, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, εκεί όπου ο λαός μάχεται καθημερινά για επιβίωση.
Η ιστορία έχει ήδη γράψει το μνημόσυνο του Τσίπρα.
Εμείς, οι πολίτες, οφείλουμε να γράψουμε το μέλλον μας χωρίς αυτόν.
