Κωνσταντίνος Χαλκιαδάκης
Πριν περίπου δύο δεκαετίες ο Αριέλ Σαρόν, σε μια προσπάθεια να πείσει την κοινή γνώμη ότι είναι υπέρ της ειρήνευσης με τους Παλαιστίνιους, έβγαλε τον στρατό στον δρόμο συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων, πρωτίστως για να καταστήσει σαφές στον αμερικανικό παράγοντα ότι ευθυγραμμίζεται πλήρως με το σχέδιο του. Άνθρωποι δακρυσμένοι μπροστά στα τηλεοπτικά συνεργεία αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους εποικισμούς, εκφράζοντας μάλιστα την ειλικρινή αγανάκτηση τους για την (ακατανόητη στα μάτια τους) απαίτηση του Σαρόν. Βέβαια, από όλη αυτή την παράσταση για χάρη των Αμερικάνων, ουδόλως βελτιώθηκε, η εικόνα του στα μάτια των Παλαιστινίων, ούτε σταμάτησαν να τον θεωρούν κάτι λιγότερο από «αμετανόητο σφαγέα».
Είκοσι χρόνια μετά, ο Λευκός Οίκος αναγκάζεται να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική του Ισραήλ, συρόμενος σε κακοτράχαλες οδούς στη Μέση Ανατολή. Απλά τώρα στο τιμόνι είναι ο άνθρωπος που το 1996 είχε υποχρεώσει τον Μπιλ Κλίντον να αναφωνήσει τη γνωστή φράση: «Ποιος στον διάβολο νομίζει ότι είναι; Ποια είναι η γ@@νη υπερδύναµη εδώ;»
Η ιστορία έμελλε να τον συστήσει (ευρύτερα) δικαιώνοντας τον «δημοκρατικό» πρόεδρο για το «ταλέντο» του Νετανιάχου που… ανέβλυζε πλούσιο καθότι καμία τριανταριά χρόνια αργότερα κατάφερε να οδηγήσει τα αμερικανικά Stealth πάνω από το Ιράν, σε ένα επικίνδυνο ντόμινο του οποίου τα χαρακτηριστικά μπορούν –εκ των υστέρων- να αναλυθούν και να αξιολογηθούν και με όρους σκηνοθετικούς.
Για να το πετύχει αυτό είχε στο πλάι τον «ειρηνοποιό» και το σενάριό του να βομβαρδίσει πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Ιράν. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι ανοικτό σε… ερμηνείες. Ακολούθησε ο ιρανικός βομβαρδισμός στην αμερικανική βάση στο Κατάρ (αφού προηγήθηκε ενημέρωση και στις ΗΠΑ), συναγερμός σε αρκετά κρατίδια του Κόλπου και πρόταση για κατάπαυση του πυρός. Όλα μοιάζουν να κρέμονται από μία κλωστή. Αμέσως μετά, με ύφος που προσομοιάζει περισσότερο σε άλλες εποχές της ελληνικής τηλεόρασης ο αμερικανός πρόεδρος επανέρχεται με τα αγαπημένα του… κεφαλαία στο Social Truth ως εξής: «ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΤΕ! DONALD J. TRUMP, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ!».
Ενόσω ο πλανήτης κρατούσε την ανάσα του, τη σκηνοθεσία και το σενάριο χειροκροτούσαν με θαυμασμό οι αγορές που δεν έδειξαν καμία απολύτως ανησυχία για όσα συνέβαιναν. Κατά (ίσως) παγκόσμια πρωτοτυπία.
Το σασπένς χάλασε, θα έλεγε κανείς, η αποδοχή της εκεχειρίας που ανακοίνωσε το Τελ Αβίβ και αυτή η παράσταση στο θέατρο πολέμου Δύσης-Ανατολής έλαβε τέλος. Μέχρι νεοτέρας. Ή έως ότου μεταφερθεί κάπου αλλού.
Χατζηαβατισμοί
Πάντως, πρωταγωνιστικό ρόλο στο σόου της Χάγης που ακολούθησε, διαδραμάτισε ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, πρώην πρωθυπουργός της Ολλανδίας, που έκανε τα πάντα για να δείξει πως παρότι γεννημένος στη διοικητική πρωτεύουσα της χώρας, η καρδιά του ανήκει πλέον στη σωστή πλευρά… του Ατλαντικού. Με το μονόπρακτο χατζηαβατισμού και υποτέλειας, ανέβασε τόσο ψηλά τον πήχη της αμερικανικής προσδοκίας που λογικά φαντάζει απίθανο να υπάρξει αντίπαλον δέος στο μέλλον. Γέλασε και ο θείος Σαμ…
Της… ερμηνείας
Βέβαια, καθόλου δε χαμογέλασε ο Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος, επιβιβαζόμενος στο Air Force One για να μεταβεί στη Χάγη, ναρκοθέτησε κανονικότατα το άρθρο 5 που ορίζει την άμυνα ενός κράτους μέλους της βορειοατλαντικής συμμαχίας που δέχεται επίθεση. Και τούτο διότι, όπως ισχυρίστηκε ο αμερικανός πρόεδρος, επιδέχεται (και αυτό) ερμηνείας. Για όλους όσοι (έκαναν πως) δεν έπιασαν το υπονοούμενο, όχι μόνο επανήλθε, αλλά πέρασε και η απαίτησή του αύξηση στους προϋπολογισμούς που ήθελε στο 5% ως το 2035.
Απορίας άξιον είναι τι «ερμηνεία» έχει να πέσει σε περίπτωση που τεθεί δίλημμα για την αντιπαράθεση μεταξύ δύο μελών της βορειοατλαντικής συμμαχίας. Στην Ελλάδα βέβαια, είμαστε συνηθισμένοι στις ερμηνείες. Άλλωστε, όλοι έχουμε από μία.
Επί παραδείγματι, αυτές τις ημέρες τα κόμματα θαυμάζουν, ως σπάνιο ενδημικό είδος το καραμπινάτο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Τα διαβάζετε…
Τι παράσταση δίνετε…
Δ
