Η Αρρώστια, τα Γηρατειά και ο Θάνατος: Οι αταξικές κοσμικές ισότητες

Φανταστείτε ένα κόμμα όπου η ιδεολογία δεν είναι απλώς μια ρητορική άσκηση, αλλά μια βρώμικη, αναπόφευκτη πραγματικότητα.
Κάποιοι το λένε «φύση», εμείς το λέμε «απλή δικαιοσύνη».
Γιατί ενώ οι άνθρωποι τσακώνονται για θρησκείες, χρώματα δέρματος και τραπεζικούς λογαριασμούς, η αρρώστια, το γήρας και ο θάνατος κάνουν ακριβώς αυτό που αδυνατεί να πετύχει κανένας πολιτικός: εφαρμόζουν την απόλυτη ισότητα.

Κανένας VIP πελάτης, καμία golden visa, κανένας Yπουργός «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» δεν σώζει κανέναν από τη σήψη.

Και αυτό, φίλοι μου, είναι ίσως η μοναδική παρηγοριά σε μια κοινωνία γεμάτη με ανίσχυρους που νομίζουν ότι είναι πανίσχυροι.

Η πίστη μας στο κράτος είναι σαν ένας γάμος με διαφορά: δεν υπάρχει διαζύγιο, μόνο υπομονή.
Αναρωτιέμαι πόσοι από εσάς θα συνεχίζατε να εμπιστεύεστε τον σύντροφο σας αν σας έλεγε: «Μην ανησυχείς, φροντίζω εγώ την ασφάλειά σου, την υγεία σου και την ευτυχία σου»… και μετά σας άφηνε με ένα κουβά νερό και μια ασπίδα από χαρτόνι.

Και ας μην κοροϊδευόμαστε: η ασφάλεια είναι το πρώτο πράγμα που ζητάει ο πολίτης.

Όχι γιατί είναι φοβισμένος, αλλά γιατί ξέρει ότι χωρίς αυτήν, όλα τα άλλα είναι θεωρία συνωμοσίας.

Ας μιλήσουμε ξανά για τη Δημόσια Υγεία, Το Ακριβό Πάρτι που Πληρώνουν Όλοι (Αλλά Μόνο Μερικοί Μπαίνουν),ναι αυτό το τεράστιο πείραμα κοινωνικής δικαιοσύνης που μοιάζει με εθελοντισμό χωρίς εθελοντές.

Οι Μεγάλες Δημόσιες Δομές οι οποίες είναι σαν τα «όπλα της Μαζικής Διάσωσης», αλλά χωρίς την επένδυση.

Κανείς ιδιώτης δεν θα έφτιαχνε νοσοκομεία για πανδημίες ή πολέμους. Γιατί; Γιατί δεν βγάζουν λεφτά.

Κι εδώ έρχεται το κράτος, ο μοναδικός τρελός που κρατάει ανοιχτό το μαγαζί όταν όλοι οι άλλοι τα έχουν κλείσει.

Το ιατρικό Προσωπικό στο οποίο η εμπειρία του δεν αγοράζεται από το Amazon.
Μπορείς να εκπαιδεύσεις έναν νοσηλευτή, αλλά δεν μπορείς να του πεις «φύγε τώρα, θα σε καλέσουμε όταν χρειαστείς».
Η ιατρική δεν είναι ντελίβερι.

Οι Γιατροί: Αν θέλεις καλούς γιατρούς, πρέπει να τους πληρώνεις και να τους σέβεσαι.
Ο πατριωτισμός τρέφει ψυχές, όχι οικογένειες.
Αν ο καλύτερος χειρουργός σου φεύγει στη Γερμανία, μην τον λες «προδότη»… ρώτα τον υπουργό σου γιατί του έδωσες μισθό πρακτόρευσης.

Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι η Δημόσια Υγεία δεν είναι φιλανθρωπία, είναι επένδυση για την ασφάλεια και τον σεβασμό προς τον λαό.

• Αν ο αγρότης πεθαίνει στον δρόμο γιατί δεν υπάρχει ασθενοφόρο και τους μεταφέρουν σε καρότσες αγροτικών η το νοσοκομείο είναι 100 χλμ. μακριά, αυτό δεν είναι «ατυχία», είναι πολιτική επιλογή.
• Αν ο φορολογούμενος πληρώνει, αλλά η μόνη «ποιοτική» υπηρεσία είναι σε ιδιωτική κλινική, τότε τι πληρώνουμε;
  Τα κουφάρια του συστήματος;

Και ναι, οι συνδικαλιστές του 1982 πρέπει να πάνε σπίτια τους.
Δεν χρειαζόμαστε επαγγελματίες στις διαμαρτυρίες, χρειαζόμαστε επαγγελματίες γιατρούς για να μας σώσουν όταν τους χρειαστούμε.

Το τελευταίο μάθημα είναι ότι όλοι θα περάσουμε από εδώ κάποια στιγμή, όλοι θα βρεθούμε σε ένα ασθενοφόρο, θα κρατήσουμε το χέρι ενός αγαπημένου μας, θα κοιτάξουμε έναν γιατρό στα μάτια και θα περιμένουμε.
Και εκείνη τη στιγμή, δεν θα έχουμε κόμμα, ούτε ιδεολογία, ούτε πλαστά διαβατήρια.

Θα έχουμε μόνο μια μοναδική ελπίδα ότι το σύστημα που πληρώσαμε όλη μας τη ζωή δεν θα μας προδώσει.

Και αν το κάνει, θα είμαστε ήδη νεκροί για να το θυμόμαστε.

Τι Κάνουμε;» – Η Ερώτηση που Θα Καθορίσει το Μέλλον μας

Δεν χρειάζονται επαναστάσεις. Χρειάζονται πράξεις.

1. Απαιτήστευγεία χωρίς ταξικές διακρίσεις.
2. Ελέγξτεπού πάνε οι φόροι σας.
3. Μην περιμένετενα πονέσει πρώτα ο άλλος.

Γιατί όλοι θα περάσουμε από εκεί.
Και όταν έρθει η στιγμή, θα θέλουμε να υπάρχει ακόμα ένας γιατρός, ένα κρεβάτι, μια ελπίδα.