Τραμπ-Κένεντι: Και τώρα, τι;

Από
Αλφόνσος Πάγκας
-
198

Σκέψεις για το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ και τις προοπτικές που ανοίγει.

Οι εκλογές στις ΗΠΑ τέλειωσαν με μεγάλη νίκη του Τραμπ. Νίκη που φαίνεται ότι μάλλον δε θα είχε γίνει δυνατή αν ο Κένεντι δεν είχε αποφασίσει να αποσύρει την υποψηφιότητά του και να ζητήσει από τους οπαδούς του να ψηφίσουν Τραμπ. Ακόμη κι αν ήταν σχετικά μικρό, το ποσοστό του Κένεντι προστιθέμενο σε αυτό που είχε ούτως ή άλλως ο Τραμπ του έδωσε τη δυνατότητα να ξεπεράσει την Καμάλα, πιθανότατα σε όλες τις παραδοσιακά αμφίρροπες πολιτείες.

Η απόφαση αυτή φαίνεται ότι αρχικά δεν πάρθηκε λόγω κάποιας απόψεων, αλλά από τον τρόμο που προκαλούσε η σχεδιαζόμενη από τους μηχανισμούς που ελέγχουν το δημοκρατικό κόμμα δυστοπία. Καθ’ οδόν, ο Κένεντι διαπίστωσε ότι πολλές από τις θέσεις του είναι αποδεκτές από τον Τραμπ και ότι υπάρχει δυνατότητα, μέσω μίας συνεργασίας μαζί του, να προωθήσει μία σειρά ζητήματα που τον απασχολούν, ιδιαίτερα στον τομέα της δημόσιας υγείας και της διατροφής.

Σε πρόσφατη προεκλογική του συγκέντρωση ο Τραμπ, από τη μεριά του, δήλωσε:

“Ο Κένεντι θα συμμετάσχει στην κυβέρνησή μου. Θα τον αφήσω να αλωνίσει στον τομέα της υγείας. Θα τον αφήσω να αλωνίσει στα τρόφιμα. Θα τον αφήσω να αλωνίσει στα φάρμακα. Θα τον αφήσουμε να αλωνίσει για ένα διάστημα και μετά μπορεί να χρειαστεί να τον συγκρατήσω λίγο γιατί έχει μερικές πολύ φευγάτες ιδέες, αλλά οι περισσότερες είναι πραγματικά καλές.”

Το πρόγραμμα του Τραμπ από μόνο του, αν εφαρμοστεί θα φέρει τεράστιες αλλαγές, τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε όλο τον κόσμο. Αν προσθέσουμε σε αυτό και το πρόγραμμα του Κένεντι (που συμπυκνώνεται στο “Make America Healthy Again”), το οποίο ο Τραμπ φέρεται να έχει αποδεχτεί – εκτός από το σταμάτημα της εξόρυξης πετρελαίου – και να προτίθεται να εφαρμόσει, οι αλλαγές θα είναι πραγματικά κοσμογονικές.

Το “μόνο” πρόβλημα, τόσο για τον Τραμπ, όσο και για τον Κένεντι, είναι ότι τα δύσκολα τώρα αρχίζουν.

Πριν όμως ασχοληθούμε με αυτό, ας ρίξουμε μια ματιά στο ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα.

Οι εκλογές και το αποτέλεσμα

Σύμφωνα με στοιχεία που έχει παρουσιάσει ο Αμερικανός “δημοσιογράφος-αντάρτης” James O’ Keefe, ΚΑΙ σε αυτές τις εκλογές έγινε – τουλάχιστον στην Πενσιλβάνια, απόπειρα υποκλοπής των εκλογών με νοθεία. Είναι βέβαια φανερό ότι, αντίθετα με το 2020, η απόπειρα αυτή δε στέφτηκε με επιτυχία.

 

 

 

 

 

 

Οι λόγοι που δεν έγινε “επαρκής” νοθεία, κατά τη γνώμη του γράφοντος , είναι κυρίως δύο:

– Πρώτον, οι ρεπουμπλικάνοι ήταν προετοιμασμένοι και είχαν πάρει τα μέτρα τους, στο βαθμό που γινόταν, έχοντας κάνει τεράστια κινητοποίηση, έχοντας παντού παρατηρητές κλπ. Και βέβαια δεν υπήρχε αυτή τη φορά η δικαιολογία της “πανδημίας” που είχε χρησιμοποιηθεί το 2020.

– Δεύτερο και σημαντικότερο, φαίνεται ότι σημαντικό τμήμα του βαθέος κράτους, και ειδικά του στρατού, έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στον Τραμπ για να βγάλει τη χώρα από το βούρκο και για να αποφύγει τον τεμαχισμό της. Το πιθανότερο είναι ότι τίποτα από τα δύο δε θα καταφέρει – το πολύ-πολύ ίσως καταφέρει να καθυστερήσει τη στιγμή της έκρηξης, αν και ούτε αυτό είναι βέβαιο.

Όπως και να έχει, είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη μας τη στροφή μέρους του βαθέος κράτους το οποίο πριν από 4 χρόνια ήταν αρκετά συμπαγές. Αυτή η στροφή σίγουρα θα παίξει ρόλο, ενδεχομένως καθοριστικό, στις μελλοντικές εξελίξεις. Το ρήγμα αυτό φάνηκε, ίσως περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, με την υπόθεση του αιτήματος των Ουκροναζί να τους δοθεί η άδεια να πλήττουν με πυραύλους τα βάθη της Ρωσίας. Την εποχή που συζητιόταν το θέμα, ο υπουργός εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ του να δοθεί η άδεια. Το ίδιο και διάφορες μαριονέτες των ΗΠΑ όπως ο παλιός αλλά και ο νέος Γ.Γ. του Νάτο, η εξωλέστατη πρόεδρος της Κομισιόν, η πλειοψηφία του ευρωκυνοβουλίου και άλλοι. Αυτός που αντιτάχθηκε – και φαίνεται ότι τελικά του πέρασε – ήταν ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, Λόιντ Όστιν.

Αναφερόμενος στη διαφωνία σε πρόσφατη ομιλία του, ο Ρ. Κένεντι είπε σχετικά: “Ας ευχαριστούμε το Θεό που οι αξιωματικοί του Πενταγώνου εξεγέρθηκαν και στασίασαν και είπαν ‘Δε θα επιτρέψουμε να συμβεί αυτό'” (για να δείτε το σχετικό απόσπασμα, κάντε κλικ εδώ και πηγαίνετε στο 1:50:00).

Τελικά, με ή χωρίς νοθεία, ο Τραμπ φαίνεται ότι θα καταλήξει με 312 εκλέκτορες, έναντι 226 της Χάρις. Όση νοθεία να κάνουν στα τελειώματα (Στην Αριζόνα τα τελικά αποτελέσματα μπορεί να κάνουν και 15 μέρες να βγουν), όσους εκλέκτορες και να αγοράσουν, το αποτέλεσμα των προεδρικών δεν ανατρέπεται πλέον.

Στη γερουσία έχουν ήδη 52 έδρες από τις 50 που χρειάζονται. Μπορεί να κερδίσουν 2 ακόμη στις οποίες έχουν ελαφρό προβαδισμα (Νεβάδα και Πενσιλβάνια). Η κάθε ψήφος μετράει γιατί σε σημαντικά ζητήματα ενδέχεται να υπάρχουν διαρροές ψήφων ή και αποστασίες. Ας μην ξεχνάμε και τους λεγόμενους RINOs – τους πολιτευτές των ρεπουμπλικάνων των οποίων η πολιτική είναι κοντύτερα στων δημοκρατικών.

Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό

Και ενώ κάποιοι φαντάζονται ότι με την νίκη στις εκλογές μπήκε το νερό στ’ αυλάκι και από δω και πέρα τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα, στην πραγματικότητα τώρα αρχίζουν τα ζόρια. Ζόρια για τα οποία δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι είναι προετοιμασμένοι τόσο ο Τραμπ όσο και Κένεντι.

Πρώτα απ’ όλα, για να μπορέσουν να εφαρμόσουν ένα τόσο φιλόδοξο πρόγραμμα, θα πρέπει να κερδίσουν τον έλεγχο και της βουλής. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το στρατόπεδο του Τράμπ έχει εξασφαλίσει 206 από τις 218 έδρες που χρειάζεται. Σε άλλες 18 προηγείται χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα τις κερδίσει. Στην καλύτερη γι αυτό περίπτωση, θα μπορούσε να κερδίσει και κάποιες από τις 21 στις οποίες προηγούνται αυτή τη στιγμή οι δημοκρατικοί. Ας μην ξεχνάμε ότι ο έλεγχος της βουλής είναι ιδιαίτερα σημαντικός και για έναν ακόμη λόγο: αν βγουν από τη μέση ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος, σειρά για την προεδρία της χώρας έχει ο πρόεδρος της βουλής. Αν λοιπόν οι δημοκρατικοί καταφέρουν να πάρουν – με ή χωρίς νοθεία – την πλειοψηφία στη βουλή, δεν έχουν τελειώσει όλα γι αυτούς.

Στη συνέχεια θα πρέπει να φτάσουν ο Τραμπ και ο Κένεντι ζωντανοί στην ορκωμοσία. Πράγμα που δεν είναι δεδομένο, όπως έχουμε δει.

Και εκεί, αν προσπαθήσουν όντως να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους (που για τον Κένεντι τουλάχιστον το θεωρώ δεδομένο), θα αρχίσουν τα πολύ δύσκολα. Για να εφαρμοστεί το πρόγραμμα αυτό, ιδιαίτερα τα κομμάτια που θα αναλάβει ο Κένεντι, αλλά βέβαια και το σταμάτημα του πολέμου στην Ουκρανία, θα πρέπει όχι απλά να συγκρουστούν, αλλά να υπερισχύσουν στη μάχη με πανίσχυρα συμφέροντα – ιδιαίτερα με τη Blackrock και τη Vanguard, οι οποίες μαζί ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας των ΗΠΑ και σημαντικό μέρος του κρατικού μηχανισμού αλλά και διακρατικών οργανισμών, αλλά επίσης και με τον Bill Gates και τους υποτακτικούς του ο οποίος επίσης έχει τεράστια εξουσία, οικονομική και πολιτική. Πέραν του ότι είναι μάλλον ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο Γκέητς είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης καλλιεργήσιμης γης στις ΗΠΑ. Ας μην ξεχνάμε και την οικογένεια Σόρος, η οποία φέρεται να έχει αγοράσει μεγάλο μέρος του δικαστικού σώματος των ΗΠΑ.

Οι προαναφερθέντες είναι οι βασικοί μέτοχοι των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών οι οποίες έχουν δημιουργήσει το καθεστώς υγείας το οποίο θέλει να ανατρέψει ο Κένεντι. Ελέγχουν επίσης τις βιομηχανίες όπλων οι οποίες κερδοσκοπούν με τους πολέμους τους οποίους θέλει να σταματήσει ο Τραμπ. Πλουτίζουν από τη διατροφή την οποία θέλει να εξυγιάνει ο Κένεντι. Χωρίς σύγκρουση μαζί τους δε μπορεί να γίνει τίποτα απ’ όσα υπόσχεται ο Τραμπ και ο σύμμαχός του.

Δεν είναι σαφές σε ποιες ακριβώς δυνάμεις σκοπεύουν ή φαντάζονται ότι θα στηριχτούν ο Τραμπ και ο Κένεντι απέναντι στα προαναφερθέντα θηρία. Φοβάμαι ότι έχουν μία ασαφή αντίληψη ότι θα τους καλέσουν, θα τους πουν “έχετε δημοκρατική υποχρέωση να μας υπακούσετε γιατί ο λαός μας ψήφισε”, θα τους δείξουν ένα αντίτυπο του συντάγματος των ΗΠΑ (περιλαμβανομένων των 27 τροπολογιών) και οι απέναντι θα πέσουν ανάσκελα, σαν τον κόμη Δράκουλα όταν του δείχνουν σκόρδα και σταυρούς.

Δυστυχώς, στην πραγματική ζωή τα πράγματα δε δουλεύουν ακριβώς έτσι. Όταν η σύγκρουση φτάνει στα άκρα, όταν ο εχθρός σου έχει ήδη πετάξει στα σκουπίδια κάθε έννοια νομιμότητας, ή πρέπει να είσαι έτοιμος – και να μπορείς – να χρησιμοποιήσεις ωμή κρατική βία, όπως καλή ώρα έκανε ο Πούτιν όταν έκλεισε τον ολιγάρχη Χοντορκόφσκι σε ένα κλουβί, τον έστειλε στο δικαστήριο και από εκεί σε δέκα χρόνια κάτεργο προς συνετισμό και των ομοίων του, ή θα πρέπει να είσαι έτοιμος – και να καταφέρεις – να καλέσεις το λαό να χρησιμοποιήσει επαναστατική βία εναντίον του εχθρού σου. Φοβάμαι ότι ούτε ο Τραμπ ούτε ο Κένεντι είναι διατεθειμένοι και ικανοί να πράξουν είτε το ένα είτε το άλλο.

Αν όντως τα πράγματα είναι όπως τα φαντάζομαι, απλά θα οδηγηθούν οι ΗΠΑ σε εκρηκτικές καταστάσεις, χωρίς ορατή διέξοδο. Πιθανόν να αποπειραθούν οι μεταρρυθμιστές να χρησιμοποιήσουν την υπάρχουσα αντιμονοπωλιακή νομοθεσία ή να την ενισχύσουν. Είναι αυτονόητο ότι οι αντίπαλοί τους θα χρησιμοποιήσουν κάθε όπλο που έχουν στην κατοχή τους. Από τα “σοφτ” και πανταχόθεν αποδεκτά όπλα, όπως την εξαγορά βουλευτών και γερουσιαστών και το filibuster στη γερουσία (χρήση διαδικαστικού “παράθυρου” που επιτρέπει στη μειοψηφία να συνεχίσει τη συζήτηση επ’ αόριστον εμποδίζοντας έτσι την ψηφοφορία στον αιώνα τον άπαντα), μέχρι τις πολιτικές δολοφονίες και, σαν τελευταία λύση, το πραξικόπημα. Κάπου στη μέση βρίσκεται η οπλοποίηση των δικαστηρίων, των διαφόρων τομέων του κρατικού μηχανισμού που ελέγχουν και – βέβαια – της ίδιας της ιερής και απαραβίαστης περιουσίας τους. Αν για παράδειγμα κηρύξουν λοκ-άουτ σε μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων που ελέγχουν, αφήσουν τον κόσμο στο δρόμο και διαλύσουν τις εφοδιαστικές αλυσίδες, θα πρέπει η κυβέρνηση είτε να υποχωρήσει είτε να κρατικοποιήσει τις επιχειρήσεις αυτές. Αν ο Γκέιτς φωνάξει τον Κένεντι στο γραφείο του και του εξηγήσει ότι αν δεν αποσύρει τα ενοχλητικά νομοσχέδια που ετοιμάζει, από την επόμενη μέρα στα χωράφια του θα καλλιεργείται μόνον ελαιοκράμβη για βιοντίζελ και θα εκτρέφονται μόνον κατσαρίδες και σκουλήκια για τη διατροφή μας, η κυβέρνηση θα βρεθεί στο ίδιο δίλημμα.  Αν απαιτήσουν από τον Τραμπ να απολύσει τον Κένεντι, διαφορετικά μέσα σε 5 χρόνια θα έχουν μεταφέρει το 60% της βιομηχανικής παραγωγής των ΗΠΑ στη φιλική προς τις επενδύσεις Αργεντινή του Μιλέι – το ίδιο. Ο Πούτιν, στον οποίο προαναφερθήκαμε, είχε τη δύναμη και τη θέληση να απειλήσει ακριβώς με κρατικοποίηση όταν χρειάστηκε. Δείτε το βίντεο στο οποίο απειλεί τον ολιγάρχη Ντεριπάσκα του οποίου οι εργάτες ορυχείων απεργούσαν, “ή θα λειτουργήσεις τα ορυχεία, ή θα τα πάρουμε και θα τα λειτουργήσουμε εμείς”:

Ο Πούτιν όμως δεν είχε τη δογματική προσέγγιση του Τραμπ προς την “ελεύθερη αγορά” (που βέβαια μόνον ελεύθερη δεν είναι στην εποχή μας που κυριαρχείται από μονοπώλια), ούτε τα αντικομμουνιστικά κολλήματα του Κένεντι. Ακόμη σημαντικότερο, ζει σε μία χώρα με τελείως διαφορετικές παραδόσεις, δομή και λειτουργία από τη Ρωσία του Πούτιν – αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…

Δεν είναι επίσης καθόλου σαφές το αν οι εν λόγω συμπαθείς (σχετικά) πολιτικοί (θα ήταν πολύ πιο συμπαθείς στον γράφοντα αν δεν υποστήριζαν φανατικά τη γενοκτονία της Παλαιστίνης και, ειδικά ο Τραμπ, δεν ευθυνόταν και προσωπικά για πάμπολλα εγκλήματα, όπως η κατοχή μέρους της Συρίας, η δολοφονία του στρατηγού Σολεϊμανί, η συνέχιση λειτουργίας του κολαστηρίου του Γκουαντάναμο, η αμέριστη υποστήριξη σε όλα τα σιωνιστικά εγκλήματα και πολλά άλλα) έχουν καταλάβει ότι τα όποια απομεινάρια σφρίγους της αμερικάνικης οικονομίας δε στηρίζονται σε δικές της ζωτικές δυνάμεις, αλλά στην καταλήστευση του υπόλοιπου πλανήτη. Ότι με τη στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, είναι σίγουρο ότι και οι εισερχόμενοι φόροι υποτελείας θα βρεθούν επίσης σε ελεύθερη πτώση. Αυτό βέβαια θα λύσει τελικά το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, αφού αργά η γρήγορα θα αλλάξει κατεύθυνση και θα είναι οι πολίτες των ΗΠΑ που θα προσπαθούν να πάνε, έστω και λαθραία, σε άλλες χώρες για να γλυτώσουν από την κατάρρευση της δικής τους. Δεν ξέρω αν είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίον ο Τραμπ (και πλέον και ο Κένεντι) θα ήθελαν να το λύσουν, αλλά ίσως τελικά αποδειχτεί η μόνη από τις προεκλογικές τους υποσχέσεις που θα τηρήσουν.

Για το μεσανατολικό, ας μη μιλήσουμε καλύτερα – αν και εκεί υπάρχει διέξοδος, αν ο Τραμπ κόψει τη στήριξη στο κατοχικό μόρφωμα. Δεν έχει δείξει όμως, ούτε αυτός ούτε ο Κένεντι τέτοια πρόθεση. Αν υποθέσουμε ότι είχε τη θέληση και τα “κάκαλα” να το πράξει, θα μπορούσε να κλείσει και το δεύτερο μέτωπο, πέρα από αυτό της πρώην Ουκρανίας, “τη μέρα που θα ορκιστεί πρόεδρος”. Και πάλι όμως θα έμπαινε το ερώτημα σε ποιες δυνάμεις θα μπορούσε να στηριχτεί για να το κάνει.

Τα προαναφερθέντα είναι βέβαια ένα μικρό μόνον μέρος από τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει. Ένα δεύτερο είναι η σύγκρουση με το μηχανισμό των δημοκρατικών που έχει εμπεδωμένες θέσεις σε καίρια σημεία του κρατικού μηχανισμού. Ο Κένεντι θα πρέπει να ζητήσει να συσταθεί εξεταστική επιτροπή για τα εγκλήματα που έγιναν την περίοδο της “πανδημίας”. Στα εγκλήματα όμως αυτά εμπλέκονται χιλιάδες άνθρωποι. Από το Φάουτσι, τη Μπλιξ και τον Γκέητς μέχρι τους χιλιάδες καθηγητάδες που αποδέχτηκαν την κατάργηση της επιστήμης τους, τους γραφειοκράτες του ιατρικού τομέα που έκαναν την πάπια για να σώσουν τις θέσεις τους, τους γιατρούς που υπέγραφαν ψευδή πιστοποιητικά θανάτου και συναινούσαν σε ιατρικές αγωγές θανάτου, τα στελέχη του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που απέλυαν όσους “δεν συνεμορφώνονταν προς τας υποδείξεις”, τους κλινικάρχες που διασωλήνωναν ασθενείς για να τσεπώνουν τις κρατικές αμοιβές, τους πολιτικούς που κλείδωναν το λαό στα σπίτια τους ενώ οι ίδιοι συμμετείχαν σε πολυπληθή γλέντια διαφόρων ειδών… Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Όλοι οι εμπλεκόμενοι στα εγκλήματα είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσουν να σαμποτάρουν τις προσπάθειες με κάθε τρόπο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, το κυβερνητικό έργο δε θα μπορεί να προχωρήσει ούτε μία ίντσα, επειδή η κάθε διοικητική πράξη, ο κάθε νόμος, η κάθε απόφαση θα προσβάλλονται νομικά. Στη χειρότερη, και πιθανότερη, θα επιστρατευτούν και άλλα μέσα. Από τη μεριά τους, τα θύματα της “υγειονομικής” χούντας, οι άνθρωποι που έχασαν συγγενείς τους από την κρατικής εμπνεύσεως “one size fits all” ιατρική, οι άνθρωποι που βασανίστηκαν οι ίδιοι από τις παρενέργειες και είτε έμειναν ανάπηροι είτε τελικά – οι πιο τυχεροί – αποθεραπεύτηκαν, αυτοί που κυνηγήθηκαν, που έχασαν τις δουλειές τους επειδή δε δέχτηκαν να υποστούν υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις (μάσκες, εμφόλια κλπ), αυτοί που καταστράφηκαν οικονομικά επειδή αναγκάστηκαν να κλείσουν τα “μη αναγκαία” μαγαζιά τους, όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι θα ζητήσουν δικαίωση και αποζημίωση – ήδη έχουν αρχίσει να το ζητάνε.

Πριν από ένα χρόνο, για να αντιμετωπίσει τη μάστιγα της λαθρομετανάστευσης που ρήμαζε την πολιτεία του, ο κυβερνήτης του Τέξας, Γκρεγκ Άμποτ, υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε ενέργειες που υπό άλλες συνθήκες θα τον οδηγούσαν σε δίκη για αυτονομιστική δράση. Ουσιαστικά κατάργησε, σε μεγάλο βαθμό, την εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης αλλά και του ανωτάτου ομοσπονδιακού δικαστηρίου στην πολιτεία του. Μερικές μέρες μετά και ενώ επλανάτο η απειλή ένοπλης επέμβασης από την κυβέρνηση Μπιντέν, ο κυβερνήτης της Φλόριντα, Ρον Ντε Σάντις, έστειλε προς ενίσχυση του Άμποτ δυνάμεις της εθνοφρουράς της Φλόριντα. Εν μέσω κινήσεων τεθωρακισμένων τόσο του ομοσπονδιακού στρατού προς το Τέξας, όσο και της εθνοφρουράς του Τέξας προς τα σύνορα με τις άλλες πολιτείες, 25 κυβερνήτες άλλων πολιτειών υπέγραψαν δήλωση υποστήριξης του Άμποτ. Τελικά η ένοπλη σύγκρουση αποφεύχθηκε με την υποχώρηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η οποία δεν αποτόλμησε να προχωρήσει στη σύγκρουση λιγότερο από ένα χρόνο πριν τις εκλογές. Είναι περίπου βέβαιο ότι αν είχε επανεκλεγεί το δημοκρατικό κόμμα, θα υποχρεωνόταν να ξαναθέσει το θέμα της κυριαρχίας.

Είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι όταν αρχίσουν να παίρνουν μέτρα ο Τραμπ και ο Κένεντι και στριμωχτεί με την πλάτη στον τοίχο, δε θα πράξει το ίδιο ο Γκάβιν της Καλιφόρνιας; Και τι θα κάνει τότε ο Τραμπ; Θα αποδεχτεί την ντε φάκτο ανεξαρτητοποίηση της Καλιφόρνιας, ή θα προχωρήσει σε ένοπλη σύγκρουση; Αν κάνει το πρώτο, πολύ σύντομα η πραγματική κυριαρχία της κυβέρνησής του θα περιοριστεί στις πολιτείες που κυβερνώνται από ρεπουμπλικάνους και τελικά στο Mar-a-Lago και τα περίχωρά του.

Οι διαφορές που σπαράσσουν την κοινωνία των ΗΠΑ (και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλων των δυτικών κρατών) έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό όξυνσης που δεν είναι δυνατόν ούτε να υπάρξει συμβιβασμός ούτε να επιλυθούν με εσωθεσμικά μέσα. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που οδήγησε στην εκλογική νίκη του αποσυνάγωγου Τραμπ.

Ο Τραμπ αποδίδει σε παρέμβαση του Θεού το ότι γλύτωσε από τις 3 απόπειρες δολοφονίας. Μπορεί να είναι και έτσι. Το σίγουρο είναι ότι αν ο Τραμπ γλύτωσε τη φυλακή, τη δήμευση περιουσίας και – τουλάχιστον προς το παρόν – τη δολοφονία, από την άλλη μεριά κληρονομεί τόσες “καυτές πατάτες” που για να τις κρατήσει θα χρειαστεί πολλή περισσότερη βοήθεια από το Θεό του απ’ όση έχει ήδη πάρει. Έχει άραγε απεριόριστη πίστωση;

Από τη μεριά μας, όπως είχε πει ο Μεντβιέντεφ, μένει να πάρουμε μπόλικο ποπ κόρν και να κάτσουμε να παρακολουθούμε το νταβαντούρι διασκεδάζοντας.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ προσθέστε το σχόλιό σας
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας