«Σπάει» η αμυντική διάταξη των Ουκρανών σε Βούλενταρ, Τσάσιβ Γιαρ και Ζαπορίζια και είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος ολοκληρωτικής κατάρρευσή τους.
Oι Ρώσοι κατέλαβαν τις φάρμες της Πομπέντα και το ομώνυμο χωριό (γίνονται ακόμα κάποιες εκκαθαρίσεις στο νότιο τμήμα), μία πολύ ισχυρά οχυρωμένη τοποθεσία, δυτικά της Μαρίνκα και άνοιξε ο δρόμος για τον εγκλωβισμό του Βούλενταρ από τα ανατολικά και εν συνεχεία του Κουράκοβο, των δύο πόλεων-φρουρίων των Ουκρανών στα όρια του Ντόνμπας και της Ζαπορίζια.
Στο Τσάσιβ Γιαρ, οι Ρώσοι επιδιώκουν την προσέγγισή του στο βόρειο και στο νότιο άκρο της πόλης, έχοντας ήδη βάλει «πόδι» στην ανατολική περίμετρο για να δημιουργήσουν μία ακόμα «τανάλια» όπως έκαναν και πριν στο Μπάκχμουτ και στην Αβντιίβκα.
Την ίδια στιγμή, στο μέτωπο του Ραμποτίνο, οι Ρώσοι απέχουν λίγες εκατοντάδες μέτρα από το να «κόψουν» τις ουκρανικές δυνάμεις στα δύο.
Μόλις αυτό επιτευχθεί θα περικυκλώσουν τα δύο μικρότερα μέρη με σκοπό την πλήρη καταστροφή τους.
Οι Ρώσοι θεωρούν ότι οι Ουκρανοί βρίσκονται σε πολύ άσχημη θέση στο Ραμποτίνο διότι αναγκάστηκαν να αποσύρουν δυνάμεις μετά την αποτυχημένη αντεπίθεση του καλοκαιριού και να τις μεταφέρουν σε Αβντιίβκα και Βούλενταρ.
Οι δυνάμεις που πήγαν στην Αβντιίβκα, υπέστησαν μεγάλη καταστροφή και οι δυνάμεις στο Βούλενταρ πλέον δεν επαρκούν.
Δεν επαρκούν όμως και στο Ραμποτίνο και για τον λόγο αυτόν οι Ουκρανοί απέσυραν 4 ταξιαρχίες πεζοναυτών από την βόρεια όχθη του Δνείπερου και τις έστειλαν στο Ραμποτίνο.
Πρόκειται για ταξιαρχίες που είχαν υποστεί μεγάλες απώλειες στην μάχη του Κρίνκι και τις αναπλήρωσαν με υποχρεωτικές επιστρατεύσεις ανδρών που δεν έχουν εκπαιδευτεί επαρκώς.
Η πραγματικότητα είναι πως αυτή την στιγμή, με βάση την εικόνα που παρουσιάζεται στα ουκρανικά μέτωπα, μακροπρόθεσμα η Ζαπορίζια τίθεται σε κίνδυνο, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το Χάρκοβο βορειότερα.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί, πως οι Ρώσοι κατά την διάρκεια του χειμώνα, για πρώτη φορά, διατήρησαν την επιθετική τους δραστηριότητα και διεξήγαγαν επιθετικής επιχειρήσεις σε όλο το ανατολικό μέτωπο με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν να ανακάμψουν οι Ουκρανοί και να έχουν χρόνο για αναδιοργάνωση κι αναπλήρωση απωλειών.
Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας των Ρώσων.
Στην Δύση και στο Κίεβο θεωρούσαν πως τον Δεκέμβριο οι Ρώσοι θα σταματούσαν λόγω της ουκρανικής λάσπης και θα επανέρχονταν τον Μάρτιο.
Πέρσι οι Ουκρανοί μετά την ανακατάληψη της Χερσώνας σταμάτησαν τις επιθετικές επιχειρήσεις (προφανώς δεν μπορούσαν να τις συνεχίσου) και επανήλθαν σε αυτές στις αρχές Ιουνίου με την έναρξη της αντεπίθεσής τους.
Οι Ρώσοι όμως φέτος ακολούθησαν έναν διαφορετικό σχεδιασμό που τους απέδωσε δύο πολύ μεγάλες νίκες σε Μαρίνκα και Αβντιίβκα που κόστισαν στους Ουκρανούς κατά διάφορες πηγές ίσως και 50.000 άνδρες.
Έτσι η άνοιξη τους βρίσκει σε πλεονεκτική θέση και τους Ουκρανούς με ακόμα μεγαλύτερες απώλειες από αυτές του καλοκαιριού, απώλειες που δεν έχουν αναπληρωθεί.
Πλέον το δόγμα που ακολουθεί η Μόσχα είναι συνεχής πίεση για να μην βρεθεί χρόνος ανάκαμψης.
Η ρωσική πολεμική μηχανή ήταν ανέτοιμη, στην αρχή του πολέμου, παρά το γεγονός ότι είχαν σχετικά πρόσφατες στρατιωτικές συγκρούσεις όπως στην Γεωργία το 2008, όπου όμως ο πόλεμος κράτησε μόλις πέντε ημέρες (άλλωστε ονομάζεται Πόλεμος των 5 Ημερών).
Οι δύο πόλεμοι της Τσετσενίας, την δεκαετία του ’90 και στις αρχές του 2000, ήταν μεγάλοι σε διάρκεια αλλά επρόκειτο για ένα διαφορετικό είδος πολέμου, κυρίως βασισμένο στις αντιαντάρτικες επιχειρήσεις.
Η επέμβαση στην Συρία το 2015, ήταν πολύ αποτελεσματική αλλά εκεί έγινε η χρήση κυρίως της ρωσικής Αεροπορίας και των ρωσικών ειδικών δυνάμεων.
Το θέμα είναι απλό. Για να είσαι ετοιμοπόλεμος πρέπει να… πολεμάς.
Εδώ τίθεται ζήτημα και για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, τω οποίων η τελευταία πολεμική εμπειρία ήταν στην Κύπρο το 1974.
Μία εμπειρία η οποία είναι μικρότερη από αυτήν της ρωσικής εμπλοκής στην Γεωργία, γιατί και στην Κύπρο, 5 ημέρες κράτησε ο πόλεμος.
Τρεις μέρες και δύο μέρες συνολικά και να είμαστε ακριβείς στις 20-21-22 Ιουλίου του 1974 διεξήχθη η πρώτη φάση του τουρκικού «Αττίλα» (στις 23 συμφωνήθηκε ανακωχή) και στις 14-15 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε (ανενόχλητα) η δεύτερη φάση του με την ανακωχή να συμφωνείται στις 16 Αυγούστου του 1974.
Οι τελευταίοι Έλληνες αξιωματικοί που πολέμησαν στην Κύπρο έχουν αποστρατευτεί εδώ και αρκετά χρόνια.
