Ούτε οι ιστορικοί δεσμοί, ούτε οι κοινοί αγώνες για ελευθερία ενάντια στην Οθωμανική και τουρκική καταπίεση, ούτε τα επίκαιρα κοινά συμφέροντα αναχαίτισης του τουρκικού επεκτατισμού στάθηκαν ικανά να παρακινήσουν την ελληνική κυβέρνηση και τα κατεστημένα κόμματα να εγκαταλείψουν τη «Νατοϊκή αλληλεγγύη» και το φόβο διατάραξης του «καλού κλίματος» με την Τουρκία ώστε να εκφράσουν στα λόγια, τουλάχιστον, αν και θα έπρεπε να αναληφθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες, την ριζική αντίθεσή τους στην «αιφνίδια» και αστραπιαία βρώμικη επίθεση του Αζερμπαϊτζάν στο Αρτσάχ, που στόχο έχει σε πρώτη φάση την εγκατάλειψη κάθε Αυτονομίας του Αρτσάχ και σε δεύτερη την εκδίωξη με νέα προσφυγιά των Αρμενίων του Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Με τέτοια εξωτερική πολιτική σιωπής και Νατοϊκής συνενοχής προς την Τουρκία, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά ή καλύτερα δεν έχει κανένα μέλλον. Αν δεν μπορεί να σταθεί στο πλευρό του Αρμένικου λαού, τότε η απομόνωση και η πολιτική μας περιχαράκωση είναι τέλεια και καταστρεπτική.
Κ.Τ
