Απόφθεγμα: Πόσα οφείλουμε σαν λαός στην Ρωσία;

“When the Greeks revolted, who decided the contest? Not the plots and rebellions of Ali Pasha of Janina, not the Battle of Navarino, not the French army in the Morea, not the conferences and protocols of London, but the march of Diebitcsch’s Russians across the Balkan into the valley of Maritza.

Όπως τουλάχιστον συνειδητοποιήσαμε το τελευταίο διάστημα, θα περάσει πολύς καιρός περισυλλογών και αυτοκριτικής για όλες τις απίστευτες –παρανοϊκά απίστευτες– καταστάσεις παραμυθολόγια, ψεμάτων και κίτρινης/μαύρης προπαγάνδας των Μέσων Ενημέρωσης, ελληνικών και διεθνών, όσον αφορά τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας–Ουκρανίας. Περιττό φυσικά να αναφερθούμε στη σιγή ιχθύος που τηρούν τα λεγόμενα «σοβαρά» Μέσα Ενημέρωσης και οι φωστήρες του Πανεπιστημιακού Μανδαρινάτου και των αγράμματων σχολιαστών και «αναλυτών» της κακιάς ώρας σχετικά με την δολοφονία της Δάρειας Ντούγκινα από Ουκρανούς και Αμερικανο/Ευρωπαίους πράκτορες. Γιατί είναι σίγουρο πως πίσω από τις Ουκρανικές Μυστικές Υπηρεσίες και τους δολοφόνους τους κρύβονται οι Αμερικανο/Ευρωπαίοι μέντορες που έχουν δημιουργήσει σχολή Πρακτόρων/Δολοφόνων για όσους «ξεφεύγουν από τις αμερικάνικες προδιαγραφές» και εντολές.

Όμως το εντυπωσιακότερο είναι η σιγή ιχθύος των Αμερικανο/Ευρωπαίων για τη δολοφονία και για την οποία δεν διαβάσαμε αλλά ούτε και ακούσαμε την παραμικρή καταδίκη! Έτσι, οι Αμερικανοί και οι υποτακτικοί τους που κόπτονται κατά τα άλλα για τα «δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα» όπως η ελευθερία του τύπου και της έκφρασης, η καταδίκη της τρομοκρατίας και άλλα πολλά, όμορφα και εύπεπτα, δεν έβγαλαν άχνα, δεν βρήκαν ούτε μισή λέξη για να καταδικάσουν την αποτρόπαιη πράξη! Εάν είχε δολοφονηθεί δημοσιογράφος –η Δάρεια Ντούγκινα ήταν δημοσιογράφος– Αμερικανόφιλος, Ουκρανός, Ευρωπαίος, γενικά εάν είχε δολοφονηθεί ένας «δημοσιογράφος, παιδί των Αμερικάνων» αυτή την στιγμή θα είχαμε Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ενημέρωση και «κατάρες» εναντίον της Ρωσίας, του «δικτάτορα» Πούτιν και της «Ρωσικής ανελευθερίας». Δεν θα ακούγαμε τίποτα άλλο 25 ώρες το εικοσιτετράωρο από καταδίκες εναντίον της Ρωσίας, απειλές και ασύστολα υβρεολόγια, συκοφαντίες και εμπρηστικά άρθρα ! Εδώ αντίθετα οι Αμερικανο/Ευρωπαίοι παριστάνουν τον Κινέζο, αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα!

Το θράσος των Αμερικάνων και Ευρωπαίων έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει ακόμη και την Κυβέρνηση Πούτιν (!) αλλά και μια Ρωσική (υποτίθεται) παράνομη και ανύπαρκτη μέχρι στιγμής οργάνωση για την δολοφονία! Ίσως θάπρεπε να αναρωτηθούμε για την ίδια την ύπαρξη των Μέσων Ενημέρωσης στη λεγομένη «Δύση» – ανύπαρκτη σαν όρος και γι’ αυτό την αποκαλούμε «Αμερικανο/Ευρώπη»– και για τις απερίγραπτες τερατωδίες τις οποίες «εκπέμπει», κυρίως μέσω των απόλυτα ελεγχόμενων Τηλεοπτικών Μέσων και των αργυρώνητων δημοσιογράφων που αυτοκαταργήθηκαν σαν «Ελεγκτές Εξουσίας» όπως παραδοσιακά τους ήθελε η Φιλελεύθερη Θεωρία και της οποίας προπαγανδιστές αυτοανακηρύσσονται. «Δημοσιογράφοι» που δεν αναπαράγουν απλώς στρεβλά την πραγματικότητα, αλλά κυριολεκτικά αναπαράγουν την πραγματικότητα εκ του μηδενός δηλαδή την κατασκευάζουν από το τίποτα χωρίς καν να υπάρχει.

Και εάν η παράδοση της υποταγής στα κελεύσματα των Αμερικάνων της εξουσίας είναι μια παράδοση του Αμερικανικού τύπου πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, στην Ελλάδα αναρωτιόμαστε όλοι όσοι προτάσσουμε την λογική ανάλυση και όχι την εμπαθή ψευδο–ανάλυση, γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό σε τέτοιο βαθμό; Εντάξει, γνωρίζουμε πως τα τηλεοπτικά μέσα στην χώρα μας ανήκουν σε μεγαλοκεφαλαιούχους καπιταλιστές, ειδικότερα του χώρου του διυλισμένου πετρελαίου και της ναυτιλίας. Γνωρίζουμε πως τεράστια συμφέροντα δισεκατομμυρίων εξαρτώνται από την μανιώδη και μανιακή προσπάθεια πειθούς των πλατιών στρωμάτων του ελληνικού λαού στα κελεύσματα της Ολιγαρχίας και των συμφερόντων της. Το «πόπολο» πρέπει να πεισθεί, να κατευθυνθεί και να ελεγχθεί υφιστάμενο μια απίστευτη πλύση εγκεφάλου σε εικοσιτετράωρη καθημερινή βάση και να μετατραπεί από λαός πολιτών σε μια αγελαία μάζα ανενημέρωτων, αστοιχείωτων, αγράμματων και κρεττινοποιημένων δηλαδή σε έναν όχλο. Όχλο της Τηλεόρασης ώστε να ψηφίζει Κυβέρνηση χωρίς να ενημερώνεται και να γνωρίζει αλλά και όχλο του Facebook ώστε να μετατραπεί από ενημερωμένο άνθρωπο/πολίτη σε αποβλακωμένο οπαδό και φανατικό που καταργεί την λογική και την σωστή ενημέρωση και να μεταπηδά εύκολα στον ρόλο του τρολ δηλαδή του ανεγκέφαλου.

Όλα τα παραπάνω «αναβαθμισμένα» σε μια χαβούζα τηλεοπτικού εμπαθούς, νοσηρού και ψυχωτικού αντιρωσισμού σε παράλληλη πορεία με την αγωνιώδη κατήχηση και αυτοπροβολή ενός γελοίου φιλοδυτικισμού από πλευράς σημαντικών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Συνήθως, όταν δεν είσαι αυτό που διαλαλείς το τονίζεις συνεχώς, χτυπώντας τα στήθη σου διαρκώς και ουρλιάζοντας σαν τους χιμπατζήδες «Είμαι Δυτικός! Είμαι Δυτικός!» Αυτή είναι η κατάντια δυστυχώς πολλών συμπατριωτών μας Νεοελλήνων, να γίνονται καταγέλαστοι και γελοιωδέστεροι των γελοίων! Και φυσικά, όλα τα προαναφερθέντα, έχουν έναν κοινό διπλό παρονομαστή, την ιδεολογική Αμερικανοδουλεία (λόγω έλλειψης ιστορικής γνώσης και δημοκρατικού πατριωτισμού) και τον εμπαθή αντιρωσισμό (λόγω ψυχολογικής/εγκεφαλικής κατάρρευσης από την συνεχή Τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου).

Και αν όλα τα παραπάνω αφορούν την «σαδομαζοχιστικά ερωτική σχέση» του Νεοέλληνα με την Τηλεόραση, τι να πούμε για τα βαριά κανόνια της λεγομένης Πανεπιστημιακής ιντελιγκέντσιας όπως ο πολύς κ. Βενιζέλος που σε εκπομπή με τον αξιότιμο κ. Κουβαρά (δημοσιογράφο) ανέφερε πως «Δεν οφείλεται η ίδρυση νεοελληνικού κράτους στους Ρώσους(!)».

Φυσικά, δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από τον Θεσσαλονικιό μαέστρο της πολιτικής μαγειρικής και κομματικής διπλωματίας, τουλάχιστον αντάξιο του Metternich. Θα του θυμίσουμε όμως – παραθέτοντας μερικά αποσπάσματα – πως η Μεγάλη Βρετανία και για τον ρόλο της οποίας πιθανόν να αισθάνεται σαν πολιτικός κληρονόμος του Α. Μαυροκορδάτου, αναγκάστηκε :

(α) Με το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης (1826) και τη συνθήκη του Λονδίνου (1827) και μετά από μεγάλες πιέσεις της Ρωσίας να πιέσει την παραδοσιακή της φίλη, την Οθωμανική Αυτοκρατορία για ίδρυση ελληνικού κράτους, υποτελούς και με φόρο 1.500.000 γρόσια ετησίως στον Σουλτάνο. Ο Σουλτάνος όμως δεν «πολυχαμπάριαζε» ούτε και μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Πότε υπέκυψε; Μόνο όταν μετά την κήρυξη του Ρωσο–Τουρκικού Πολέμου οι στρατιές της Ρωσίας έφτασαν 60 χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη και κατέλαβαν – οι Ρώσοι– την Αδριανούπολη. Τότε ο Σουλτάνος, σαν φρόνιμο παιδί, υπάκουσε και αναγνώρισε την ελληνική ανεξαρτησία και τις προηγούμενες συνθήκες.

(β) Σημειωτέων, οι Άγγλοι – όπως και οι Τούρκοι– ήθελαν ανεξάρτητη μόνο την Πελοπόννησο με τα νησιά των Κυκλάδων. Όχι την Στερεά Ελλάδα στο νέο κράτος αλλά ούτε και την Κρήτη ! Ο Καποδίστριας επέμενε για την Στερεά και το κατάφερε, περιμένοντας την έκβαση του Ρωσο–Τουρκικού Πολέμου που ήταν νικηφόρος για τους Ρώσους και υπέρ των ελληνικών συμφερόντων.

Παραθέτουμε συνοπτικά αποσπάσματα από σχετική βιβλιογραφία.

«……..H Υψηλή Πύλη αναγκάστηκε να αποδεχθεί τις αποφάσεις του Λονδίνου όταν καταβλήθηκε οριστικά από τη Ρωσία. Ενώ στις 27 Ιουλίου του 1829 απέρριπτε υπεροπτικά»την φιλικήν μεσιτείαν των ξένων Αυλών» και δεν δεχόταν «μηδέ και την υποτελή αυτονομίαν των εν Πελοποννήσω Ελλήνων», ύστερα από 18 ημέρες, όταν οι Ρώσοι είχαν διαβεί τον Αίμο και πλησίαζαν προς την Αδριανούπολη, η οθωμανική Πύλη έσπευσε να δηλώσει ότι «υπό αισθημάτων καλοκαγαθίας ορμωμένη, συγκατατίθεται εις την Συνθήκην του Λονδίνου και δέχεται τας προτάσεις των Πρεσβευτών αλλά υπό όρους».

Λίγες ημέρες αργότερα, στο στρατηγείο του ρώσου αρχιστρατήγου στην Αδριανούπολη, οι εκπρόσωποι της οθωμανικής Πύλης υπέγραψαν το κείμενο της Συνθήκης της Αδριανούπολης της 14ης Σεπτεμβρίου του 1829 και αποδέχθηκαν με το άρθρο 10 της Συνθήκης αυτής όχι αόριστα μόνο τη Συνθήκη της 6ης Ιουλίου του 1827 αλλά και το Πρωτόκολλο της 10–22 Μαρτίου 1829, δηλαδή και τον καθορισμό της συνοριακής γραμμής Αμβρακικού – Παγασητικού κόλπου. Κατά τον μεγάλο άγγλο πολιτικό Γλάδστωνα, η Συνθήκη της Αδριανούπολης υπήρξε»το διεθνές συμβόλαιο της πολιτικής υπόστασης και αυτοτέλειας του ελληνικού κράτους».

H Συνθήκη της Αδριανούπολης, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε ταραχή και δυσφορία στην αγγλική κυβέρνηση δημιουργώντας αυξημένο γόητρο της ρωσικής αυτοκρατορίας στην Ελλάδα. Εξάλλου εμφανίστηκε στη σκέψη πολλών ως λύση του κενού από τη μελλοντική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η ύπαρξη ανεξάρτητου, ισχυρού ελληνικού κράτους…»

Και παρακάτω,

«…….Η βρετανική αντίδραση στην προοπτική περαιτέρω άσκησης βίας επί της Τουρκίας συνεχιζόταν τις αρχές του 1828, κατέληξε μάλιστα σε μια πρόταση προς τη Γαλλία (Διακοίνωση Ντάντλεϋ, 24 Μαρτίου 1828) για ένα φόρου υποτελές στον σουλτάνο κράτος που θα περιλάμβανε μόνον την Πελοπόννησο και τα παρακείμενα νησιά….

…….Η Αγγλία όμως αποδοκίμασε τον πρέσβη της Στράτφορδ Κάνιγγ και επέμενε να εξαιρεί τη Στερεά Ελλάδα από το νέο κράτος. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η αγγλική αντίδραση και στο ζήτημα της Κρήτης, το οποίο ο Άμπερντην θεωρούσε» σπουδαιότερο από το όλο ελληνικό ζήτημα» (επιστολή προς Ουέλλιγκτον, 28.10.1828)…..

…..Μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί η Στερεά, ο Καποδίστριας, με δύο υπομνήματα (προς τον Τσάρο στις 14 Δεκεμβρίου 1828 και προς Λαφεροναί, 3.1.1829), απέσπασε τη ρωσική και τη γαλλική υποστήριξη τόσο για τη συνοριακή γραμμή Παγασητικού – Αμβρακικού όσο και για την ανεξαρτησία. Μόνο η Αγγλία αντιδρούσε πλέον και προχωρούσε σε υποκίνηση της αντιπολίτευσης για να τεθεί ο Καποδίστριας υπό εσωτερική πίεση. Ντόπιοι ολιγαρχικοί θα φτάσουν στο σημείο να προσεγγίζουν τους πρέσβεις και να τους παρακαλούν να μην ακούν τον «ρωσόφρονα» κυβερνήτη αλλά να αποφασίσουν να κλείσουν τάχιστα το ζήτημα των συνόρων έστω με τη στενότερη εκδοχή [Σπηλιάδης, τ. Η΄, κεφ. Δ΄ 174].….

… Ο Καποδίστριας δεν εκάμφθη. Με άοκνες προσπάθειες απέτρεψε την εφαρμογή του δυσμενούς Πρωτοκόλλου του Νοεμβρίου του 1828 και πέτυχε την υπογραφή νέου (10/22 Μαρτίου 1829) που περιλάμβανε τη Στερεά Ελλάδα….….».

Επιμύθιο. Για να μάθουν οι Νεοέλληνες ιστορία απαιτείται χρόνος, αν ποτέ το καταφέρουν. Τότε θα θυμηθούν το απόσπασμα από τραγωδία του Ευριπίδη «Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν». Δηλαδή, είναι ευτυχισμένος – «όλβιος»– αυτός που γνωρίζει ιστορία δηλαδή τον κόσμο. Μέχρι τότε θα έχουν υποστεί την νοητική στρέβλωση της Αγγλοσαξονικής προπαγάνδας περί «καθοριστικής για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ναυμαχίας του Ναυαρίνου». Όταν μάθουν ιστορία θα καταλάβουν πως εάν δεν συνέβαινε ο Ρωσο–Τουρκικός πόλεμος του 1828–29 και δεν υπήρχε ο μεγάλος κυβερνήτης Καποδίστριας και παλαιός υπουργός της Ρωσίας, η εξέλιξη θα ήταν πολύ χειρότερη για την Ελλάδα. Και τότε θα καταλάβουν – ίσως, υποθετικά μιλάμε και ελπίζουμε– πόσα οφείλουν στην Ρωσία. Τέλος, αφιερώνουμε στους οπαδούς του ΚΚΕ, ένα απόσπασμα από άρθρο του Ενγκελς στους Νew York Times το 1853, μήπως και σταματήσουν να παριστάνουν τους αθώους «Πόντιους Πιλάτους» στον πόλεμο Αμερικής/Ουκρανίας και Ρωσίας αλλά και μήπως καταλάβουν την διαχρονική οφειλή των Ελλήνων στην Ρωσία.

«….. Ποιος έκρινε τον αγώνα όταν εξεγέρθηκαν οι Έλληνες; Όχι βέβαια οι συνωμοσίες και οι ξεσηκωμοί του Αλή πασά στα Γιάννενα, όχι βέβαια η ναυμαχία του Ναβαρίνου, όχι βέβαια η παρουσία του Γαλλικού στρατού στο Μοριά, ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, παρά ο Ντίμπιτς που προέλασε με τον ρωσικό στρατό μέχρι την κοιλάδα της Μαρίτσας (Έβρου) περνώντας τον Αίμο…..»

https://resaltomag.blogspot.com