Τι πανηγύρι ήταν πάλι αυτό! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η πρόεδρος της Κομισιόν
Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο πρόεδρος του Eurogroup Πασκάλ Ντόναχιου, ο επίτροπος για την Οικονομία Πάολο Τζεντιλόνι και πολλοί άλλοι, με διθυραμβικές δηλώσεις τους, εξήραν το «ιστορικό γεγονός» ότι η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα γίνεται πλέον ανά εξάμηνο και όχι ανά τρίμηνο όπως μέχρι σήμερα.
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας διαμαρτυρήθηκε γιατί η
κυβέρνηση δεν αναγνώρισε ότι η τετραετής, ανά τρίμηνο, εποπτεία οφείλεται σ’ αυτόν, που είχε υπογράψει τη σχετική συμφωνία το 2018. Θεώρησε ότι του κλέβουν τη δόξα!
Η αρχική παρόρμησή μου να ανοίξω μια γαλλική σαμπάνια για να γιορτάσω το «ιστορικό γεγονός», υποχώρησε γρήγορα, όταν σκέφτηκα ότι η εξαμηνιαία δημοσιονομική εποπτεία
(Επιτήρηση μετά το Πρόγραμμα – Post Program Surveillance) θα διαρκέσει έως και το 2059 όταν η Ελλάδα θα έχει αποπληρώσει το 75% των δανείων που έχει λάβει από τα κράτη και τους μηχανισμούς της Ευρωζώνης.
Ο Κ. Μητσοτάκης στη δημόσια δήλωσή του (20-8-22) είπε μεταξύ άλλων: «Η σημερινή
εξέλιξη σηματοδοτεί το τέλος των μνημονίων και όσων επιβλήθηκαν στο όνομά τους: Δυσβάσταχτοι φόροι και περικοπές μισθών και συντάξεων. Τραπεζικοί έλεγχοι και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Υποβάθμιση της Εθνικής Άμυνας, της Δημόσιας Παιδείας και Υγείας, αλλά και περιθωριοποίηση της θέσης της Ελλάδας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Όλα αυτά ανήκουν, ευτυχώς, στο παρελθόν». Θα συμφωνήσουμε μαζί του σε όλα, εκτός από την τελευταία φράση. Δεν ανήκουν στο παρελθόν, δυστυχώς είναι το παρόν και το μέλλον της χώρας μας. Τα «πέτρινα χρόνια» δεν τελειώνουν, αλλά συνεχίζονται.
Η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια με ΑΕΠ 237,8 δις και Δημόσιο Χρέος 298,5 δις (31-12-
2009). Σήμερα το ΑΕΠ έχει μειωθεί σε 188,8 δις και το Χρέος έχει εκτοξευτεί σε 394,5 δις (τελευταία στοιχεία 31-3-22). Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι το 2010 και σύντομα αυτό θα γίνει αντιληπτό από τους πολίτες όταν υποχρεωτικά επανέλθει η σκληρή δημοσιονομική λιτότητα με αναγκαστική επίτευξη πρωτογενούς αποτελέσματος – πριν την πληρωμή των τόκων του χρέους –στον προϋπολογισμό (αυτό που παραπλανητικά αποκαλούν πρωτογενές πλεόνασμα).
Η Ελλάδα εκβιάστηκε, υπό την απειλή χρεοκοπίας, να υπογράψει τις τρεις Δανειακές
Συμβάσεις – Μνημόνια προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση του ευρω-χρέους που σάρωνε την Ευρωζώνη, ως συνέπεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. Με τις τρεις Δανειακές Συμβάσεις δόθηκαν στη χώρα μας, μέχρι τον Αύγουστο του 2018, συνολικά δάνεια 290,2 δις ευρώ. Από τότε, ο δανεισμός συνεχίζεται από τις αγορές με έκδοση ομολόγων.
Παράλληλα, τα 12 τελευταία χρόνια, από το 2010 και παρά το PSI (κούρεμα ομολόγων)
του 2012, η Ελλάδα πλήρωσε στους δανειστές 289,2 δις για χρεολύσια και άλλα 94,2 για τόκους. Σύνολο 383,4 δις ευρώ για να εξυπηρετεί, όχι να αποπληρώνει, το συναλλαγματικό ευρω-χρέος της, που συνεχίζει να αυξάνεται. Συμπληρωματικά πουλήθηκαν όλα «τα φιλέτα» των δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών, αφελληνίστηκε το τραπεζικό σύστημα, πτωχεύσανε δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά και επιχειρήσεις, περίπου 500.000 Έλληνες μετανάστευσαν (brain drain) και αντικαταστάθηκαν από υπερδιπλάσιους αλλοεθνείς – αλλόθρησκους πληθυσμούς από την Ασία και την Αφρική. Σωστά δηλώσατε κ. Μητσοτάκη ότι: «Η Ελλάδα σήμερα είναι μια άλλη Ελλάδα» και αυτό όχι επειδή, όπως προσπαθείτε να μας πείσετε, «έχει μετατραπεί σ’ ένα απέραντο εργοτάξιο».
Ο Πρωθυπουργός, σ’ ένα άλλο σημείο της δήλωσής του, έκανε μια πολύ σωστή
διαπίστωση: «Τελικά η οικονομική ανεξαρτησία συμβαδίζει με την εθνική…». Βεβαίως δε θα
μπορούσε να παραδεχτεί ότι ο σημαντικότερος συντελεστής οικονομικής ανεξαρτησίας
παραχωρήθηκε στις Βρυξέλλες και τη Φραγκφούρτη όχι το 2010, αλλά το 2002 όταν η Ελλάδα
εγκατέλειψε το εθνικό νόμισμά της και υιοθέτησε το ευρώ. Στις 31-12-2001 το σύνολο του τότε δραχμικού χρέους (75% του συνόλου) μετατράπηκε σε ευρώ, δηλαδή σ’ ένα νόμισμα που δεν μπορεί να εκδώσει η χώρα. Έτσι το σύνολο του χρέους έγινε ουσιαστικά συναλλαγματικό και η εξυπηρέτησή του μπορεί να γίνεται μόνο με ανακυκλούμενο δανεισμό ή δημοσιονομικά πλεονάσματα.
Οι Δανειακές Συμβάσεις-Μνημόνια δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Επιβλήθηκαν επίσης
στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Κύπρο, ενώ η Ιταλία και η Ισπανία, λόγω μεγέθους,
υποχρεώθηκαν σε άτυπες μνημονιακές πολιτικές. Χαρακτηριστικό είναι ότι κανένα από τα 9 τότε κράτη της ΕΕ, εκτός της Ευρωζώνης, δεν αναγκάστηκε να υπογράψει μνημόνια.
Η «αχίλλειος πτέρνα» του ευρώ, για όλες τις χώρες που το έχουν υιοθετήσει, είναι το
δημόσιο χρέος. Καμιά χώρα στον κόσμο, πέραν από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, δεν έχει το σύνολο του χρέους της σε συνάλλαγμα, δηλαδή σ’ ένα νόμισμα που η ίδια δεν μπορεί να εκδώσει. Αυτό αποτελεί την ασφαλέστερη συνταγή χρεοκοπίας, εξάρτησης και οικονομικής υποδούλωσης. Την αλήθεια αυτή, όπως είναι φυσικό, δεν αποδέχονται οι κάθε κατηγορίας ευρωφετιχιστές, αλλά δυστυχώς δεν την κατανοούν και τα περισσότερα κόμματα, οργανώσεις και προσωπικότητες του αυτοαποκαλούμενου πατριωτικού χώρου. Αυτό είναι το πρόβλημα του σημερινού ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.
Όταν έγινε, το καλοκαίρι του 2018, η συμφωνία λήξης και της 3 ης Δανειακής Σύμβασης
–Μνημονίου, η αμερικανική εβδομαδιαία εφημερίδα Barron’s (εκδίδεται από το 1921, από την εταιρεία
Dow Jones & Company) σε άρθρο της (25-8-18) επισήμαινε μεταξύ άλλων: «Αν η Ελλάδα είχε δικό
της νόμισμα, η κεντρική τράπεζά της θα μπορούσε να είχε ρίξει ρευστότητα ώστε να αποτρέψει μια
απότομη κατάρρευση των δαπανών. Όμως, η συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ καθιστούσε αδύνατη μια
τέτοια κίνηση. Κυβέρνηση και τράπεζες στην Ελλάδα χρωστούσαν σ’ ένα νόμισμα το οποίο η Τράπεζα
της Ελλάδας δεν μπορούσε να τυπώσει, ενώ η ΕΚΤ δε φαινόταν πολύ διατεθειμένη να βοηθήσει».
Την ίδια περίοδο, σε άρθρο της (22-6-18) η γαλλική εφημερίδα Le Monde έγραψε: «Το
πρόγραμμα που συμφωνήθηκε το 2010 ήταν καταστροφικό, η χώρα κατέρρευσε, η οικονομία μπήκε στην εντατική, η ανεργία σημείωσε έκρηξη, ειδικά ανάμεσα στους νέους, το ηθικό των Ελλήνων έπεσε πολύ χαμηλά. Αλλά η Ελλάδα επέζησε (σ.σ. ως αποικία των δανειστών), το Grexit αποφεύχθηκε, η Ευρωζώνη δεν εξερράγη».
Συμπέρασμα
Όλες οι θυσίες και οι καταστροφές των τελευταίων 12 χρόνων έγιναν για τη σωτηρία του
ευρώ και τη διατήρηση της αξιοπιστίας της Ευρωζώνης. Το πρόβλημα δεν είναι τι έχει γίνει, αλλά, τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον εφ’ όσον η δομή του Ευρωσυστήματος παραμένει ουσιαστικά αναλλοίωτη. Το μόνο που άλλαξε, από το Μάρτιο του 2020, είναι η προσωρινή και μόνο αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας που επιτρέπει στις Κυβερνήσεις να δανείζονται αφειδώς. Αλλά τα νέα χρέη μαζί με τα παλαιότερα θα πρέπει να πληρωθούν. Τότε τι θα γίνει; Θα εξακολουθούμε να υπερασπιζόμαστε το φετίχ του ευρώ με αντίτιμο την υπαρξιακή επιβίωσή μας; Ο καθένας ας απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα.
