«Η Τουρκία εφεύρε την θεωρία των «Γκρίζων Ζωνών» κυριαρχίας, ώστε να μπορεί να διεκδικεί από το 1996 (Ίμια) και μετά, μέχρι και 152 ελληνικά νησιά και νησίδες του Αιγαίου!»
Η Τουρκία, το τελευταίο εξάμηνο, έχει αποδυθεί σε μία διπλωματική και προπαγανδιστική εκστρατεία, με την οποία προσπαθεί θρασύτατα να υπερασπιστεί τις επεκτατικές της βλέψεις και πράξεις σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου, με δήθεν νομικά και πολιτικά επιχειρήματα, που φαλκιδεύουν το Διεθνές Δίκαιο, διαστρέφουν την Ιστορία και την σημερινή πραγματικότητα και στοχεύουν να κατασυκοφαντήσουν την Ελλάδα, τις εθνικές μας θέσεις και ενέργειες. Αναφέρει το anixneuseis.gr
Θα παραθέσουμε στη συνέχεια απαντήσεις στην τουρκική προπαγάνδα για να ανασκευάσουμε την επιχειρούμενη διεθνή και εσωτερική της παραπληροφόρηση.
Θα ασχοληθούμε σήμερα με την απαίτησή της για επαναφορά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου σε αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς.
α) Η Ελλάδα ουδέποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο αμφισβήτησε την ακεραιότητα και κυριαρχία της Τουρκίας στο Μικρασιατικά ή άλλα εδάφη της, σύμφωνα με τις Διεθνείς Συνθήκες (π.χ. Συνθήκη Λωζάννης 1923). Αντίθετα η Τουρκία και παλαιότερα, αλλά κυρίως από το 1974 και συνεχώς έκτοτε, με δηλώσεις αξιωματούχων της, μέχρι και στο ανώτατο επίπεδο, άμεσα ή έμμεσα, διεκδικεί τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, τις νησίδες και βράχους του Αρχιπελάγους και τις θαλάσσιες ζώνες που δικαιούνται.
β) Σε αντίθεση με την συμμαχική σχέση των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ, έχει δημιουργήσει στη Σμύρνη την 4η Στρατιά, με δύναμη 110.000 στρατιωτών και τεράστιο αποβατικό στόλο (ίσως τον μεγαλύτερο παγκοσμίως) και με συνεχή εξάσκηση σε αποβατικές επιχειρήσεις…! Επίσης παραβιάζει επί δεκαετίες καθημερινά τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο στο Αιγαίο, πραγματοποιεί παράνομες υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά και παραβαίνει τη διεθνή θεσμική αρμοδιότητα της Ελλάδος (δοθείσα από τον ICAO το 1952) να ελέγχει και να καθορίζει τις πολιτικές (και εύλογα) και τις στρατιωτικές πτήσεις στο FIR Αθηνών (που καλύπτει όλο το Αιγαίο). Επίσης καταχράται με δεσμεύσεις θαλασσίων και εναέριων περιοχών για μεγάλα χρονικά διαστήματα, τις στρατιωτικές ασκήσεις της, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα ασφαλείας στις διεθνείς συγκοινωνίες, σε μία περιοχή με αρχιπελαγική δομή που είναι διάσπαρτη από ελληνικά νησιά και ελληνικές ηπειρωτικές ακτές.
γ) Ουδέποτε εφάρμοσε, αλλά αντιθέτως ακύρωσε δολίως στην πράξη, το προβλεπόμενο στην Συνθήκη της Λωζάννης καθεστώς αυτοδιοίκησης της Ίμβρου και της Τενέδου, όπου, μετά τα τουρκικά καταπιεστικά μέτρα, σχεδόν δεν έχει απομείνει ελληνικός πληθυσμός…
δ) Με το πογκρόμ (1955), τις περιουσιακές κατασχέσεις και απελάσεις των Ομογενών Ρωμιών-Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (1964-1965) και τις φορολογικές διώξεις (Βαρλίκ 1942) εναντίον τους, κατάφερε να εξαφανίσει σχεδόν τους αυτόχθονες Έλληνες της Πόλης, από 230.000 παλαιότερα στις 2.500 ψυχές σήμερα!
ε) Αρνείται να αποδεχθεί, παράνομα, το διεθνές Οικουμενικό καθεστώς του Οικουμενικού Πατριαρχείου και το αντιμετωπίζει με μύριους περιορισμούς, ως την Επισκοπή των εν Τουρκία (ελαχίστων πλέον) Ορθοδόξων, σε αντίθεση με την αποδοχή της Οικουμενικότητας από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, κ.λπ. και όλο τον Χριστιανικό κόσμο! Από το 1971 έχει κλείσει την Θεολογική Εκκλησιαστική Σχολή της Χάλκης, «στραγγαλίζοντας» έτσι την διαδοχή του Πατριάρχη (μόνο με Τούρκους υπηκόους) και την εκπαίδευση κληρικών από το σύνολο του Ορθόδοξου Κόσμου!
στ) Με την παράνομη εισβολή στην Κύπρο (1974) και παρά την διεθνή κατακραυγή και καταδίκη (ΟΗΕ, Συμβούλιο Ασφαλείας, Ευρωπαϊκή Ένωση, Συμβούλιο της Ευρώπης και Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κ.λπ.), συνεχίζει επί 47 χρόνια την κατοχή του 37% του εδάφους της Κύπρου και επιχειρεί να διευρύνει την κατοχή και στα Βαρώσια (της Αμμοχώστου), ενώ διατηρεί 35.000 κατοχικών στρατευμάτων, με εκατοντάδες τεθωρακισμένα στο νησί! Εσχάτως, ασύστολα, διεκδικεί την διεθνή αναγνώριση των παρανόμων «τετελεσμένων» της, διεκδικώντας νομιμοποίηση της διεθνώς παράνομης και μη αναγνωρισμένης «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου»!
ζ) Με όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι «νησιά που απειλούνται δεν αποστρατιωτικοποιούνται», όπως το έθεσε εύστοχα ο Υπουργός Αμύνης κ. Ν. Παναγιωτόπουλος! Ουσιαστικά δηλαδή, η μερική ή πλήρως αποστρατιωτικοποίηση ορισμένων νησιών του Ανατολικού Αιγαίου είχε τεθεί ως προληπτικό μέτρο για την μη υποτροπή σε ένοπλη αντιπαράθεση Ελλάδος-Τουρκίας, αμέσως μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο 1919-1922 και την Συνθήκη της Λωζάννης (1923) που επισφράγισε την ειρήνη. Οι υποχρεώσεις όμως ήταν προφανώς αμοιβαίες και απαιτούσαν καλή πίστη και καλή γειτονία. Παρά όμως την θεμελίωση (με φρούδες ελπίδες) από τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1930, της ελπιζόμενης ελληνοτουρκικής φιλίας (Συμφωνία της Άγκυρας), με τον Κεμάλ, η Τουρκία «ήρξατο χειρών αδίκων» και υπονόμευσε κάθε συμφιλίωση και καλή γειτονία με τη χώρα μας, με διαδοχικές παράνομες ενέργειες που δεν έπαψαν και διευρύνονται μέχρι σήμερα! Άρα, ιδίως μετά την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, την εξόντωση-εκδίωξη της Ελληνικής Ομογένειας και των μονομερών εκβιαστικών ενεργειών της Τουρκίας στο Αιγαίο (1973 και εφεξής), με κορύφωση το casus belli του 1995, τα Ίμια (1996) και το Τουρκολιβυκό μνημόνιο οριοθέτησης του 2019, η Ελλάδα θα ήταν επικίνδυνα αφελής αν δεν ελάμβανε αμυντικά μέτρα στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Άλλωστε, για την Λήμνο-Σαμοθράκη η Συνθήκη του Μοντρέ (1936), επέτρεψε την επαναστρατιωτικοποίησή τους (όπως πανηγυρικά δηλώθηκε στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση τότε), ενώ, έτσι κι αλλιώς επιτρεπόταν η ύπαρξη τοπικών στρατιωτικών δυνάμεων προστασίας-άμυνας και στα υπόλοιπα νησιά.
Η κατοχή της Βόρειας Κύπρου και η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας στο Αιγαίο και όχι μόνο (για να ξεχάσουμε προς στιγμήν την μειονοτική υποκίνηση των μουσουλμάνων στην Δυτική Θράκη), έχουν μετατρέψει την Τουρκία σε επιτιθέμενη χώρα, οδηγώντας σε πλήρη αποδυνάμωση την ελληνική δέσμευση για αποστρατιωτικοποίηση νησιών, δίνοντας πλήρως στην Ελλάδα το δικαίωμα για νόμιμη άμυνα του εδάφους της (και νησιωτικού) που προϋποθέτει και την προετοιμασία της νόμιμης άμυνας, όπως ερμηνεύεται πάγια το σχετικό άρθρο 51, θεμέλιο του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ! Άλλωστε, όπως δηλώνεται ρητά στα σχετικά διεθνή συμβατικά κείμενα (1923-1947), τα Δωδεκάνησα (και τα άλλα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου) δίδονται στην Ελλάδα «κατά πλήρη κυριαρχία» και χωρίς καμία «δουλεία» λόγω της, παρωχημένης πλέον, δέσμευσης αποστρατιωτικοποίησης! Αντίθετα επιβλήθηκε στην Τουρκία, η οποία το απεδέχθη το 1923 στη Λωζάννη, η μόνιμη παραίτηση από κάθε εδαφικό δικαίωμα επί κάθε εδάφους (νησιών) πέραν των 3 ναυτικών μιλίων από τις ακτές της, με εξαίρεση την Ίμβρο-Τένεδο, των οποίων το αυτοδιοίκητο καθεστώς ουδέποτε σεβάστηκε (δυστυχώς χωρίς καμία αντίδραση της Ελλάδος)!
η) Επιπλέον, μετά το 2017, η Τουρκία διεκδικεί ρητά την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης (αυτό σημαίνει και τις εδαφικές και τις συνοριακές ρυθμίσεις της, κάτι που απαγορεύεται ρητά από τη Συνθήκη της Βιέννης του 1969), παρουσιάζοντας επεκτατικές «θεωρίες» όπως η «Γαλάζια Πατρίδα», ο «Εθνικός Όρκος των Τούρκων», και αρνούμενη ρητά να προσχωρήσει στη Σύμβαση του ΟΗΕ (1982) για το Δίκαιο της Θάλασσας, που έχει αναγνωριστεί και ως εθιμικό δίκαιο γενικής ισχύος από τον ΟΗΕ λόγω της συντριπτικής επικύρωσής και εφαρμογής της από περισσότερα από 160 Κράτη. Άλλωστε, η Σύμβαση του 1982 αποτελεί πλέον αναπόσπαστο τμήμα του Κοινοτικού-Ενωσιακού Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που όλα τα υποψήφια προς ένταξη Κράτη (όπως η Τουρκία) οφείλουν να αποδεχθούν.
θ) Αντ’ αυτού, η Τουρκία εφεύρε την θεωρία των «Γκρίζων Ζωνών» κυριαρχίας (δηλαδή απροσδιόριστης), ώστε να μπορεί να διεκδικεί από το 1996 (Ίμια) και μετά, μέχρι και 152 ελληνικά νησιά και νησίδες του Αιγαίου! Επίσης διεκδικεί την μισή θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου από τον 25ο Μεσημβρινό προς τα Ανατολικά, εγκλωβίζοντας έτσι όλη την αλυσίδα των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου σε δική της ζώνη Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ και στερώντας από τα νησιά τα νόμιμα θαλάσσια δικαιώματά τους, πλην μόνο των 6 ναυτικών μιλίων Αιγιαλίτιδας που έχουν σήμερα. Άλλωστε, η γείτων, σε απόλυτη αντίθεση με το Δίκαιο της Θάλασσας, αρνείται σε όλα τα νησιά, ακόμη και στην Κρήτη, τη Ρόδο, κ.λπ. (και βέβαια την Κύπρο!) το νόμιμο συμβατικό και εθιμικό δικαίωμα επέκτασης της Αιγιαλίτιδας πέραν των 6 ναυτικών μιλίων, καθώς και την Υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ που νόμιμα δικαιούνται τα νησιά, ισότιμα με τα ηπειρωτικά εδάφη/ακτές! Αυτό το προβλέπει σαφέστατα το άρθρο 121 της Σύμβασης Δικαίου της Θάλασσας (1982), αλλά το αρνείται πλήρως η Τουρκία, γιατί απλά δεν την βολεύει! Η ίδια, βέβαια, έχει θεσπίσει από το 1964 Αιγιαλίτιδα Ζώνη 12 ναυτικών μιλίων, τόσο στη Μαύρη Θάλασσα όσο και στις Νότιες Μεσογειακές ακτές της! Αυτό που αρνείται στην Ελλάδα για το Αιγαίο και τα νησιά μας! Η αντιφατικότητα και η αυθαιρεσία της είναι απίστευτες και θρασύτατες!