Η τουρκική αμυντική βιομηχανία παρουσίασε ένα νέο drone που είναι εξοπλισμένο με πολυβόλα και το οποίο αναπτύσσεται και ελέγχεται μέσα από θωρακισμένα οχήματα. Πρόκειται για την τελευταία κίνηση της Τουρκίας να κυριαρχήσει στον τομέα των drones.
Άλλωστε, το τουρκικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος Bayraktar TB-2, αντίστοιχο του αμερικανικού Predator, έχει λάβει τα εύσημα για τη συμβολή του στη νίκη του Αζερμπαϊτζάν έναντι της Αρμενίας στον πρόσφατο μεταξύ τους πόλεμο, καθώς και για τη διάσπαση της -ρωσικής κατασκευής- αντιαεροπορικής άμυνας στη Συρία. Το δε μικρότερο Kargu -ένα περιπλανώμενο, εξοπλισμένο με εκρηκτικά drone-καμικάζι που εντοπίζει στόχους και “βουτά” για να τους καταστρέψει- φαίνεται ότι απέδωσε καλά στα μέτωπα της Λιβύης.
Το Songar, όμως, που παρουσιάστηκε πέρυσι, εξελίσσεται με ταχείς ρυθμούς σε μια νέου τύπου απειλή.
Τα νέας γενιάς τουρκικά πολύπτερα είναι εξοπλισμένα με όπλα υποστήριξης πεζικού, όπως πολυβόλα, που τα μετατρέπουν ουσιαστικά σε “ιπτάμενους ελεύθερους σκοπευτές”. Το Songar, που κατασκευάζει η εταιρεία ηλεκτρονικών αμυντικών συστημάτων και συστημάτων ασφαλείας Asisquard, με έδρα την Άγκυρα, είναι το πρώτο drone του είδους του που έχει τεθεί σε “υπηρεσία”, με τον τουρκικό στρατό να έχει λάβει τα πρώτα ήδη από το 2020.
Η εταιρεία ισχυρίζεται ότι έχει ξεπεράσει τον “σκόπελο” της ακριβούς στόχευσης χάρη σε ένα σετ ρομποτικών βραχιόνων που απορροφά την ανάκρουση των όπλων, σε συνδυασμό με έναν μετρητή αποστάσεων λέιζερ που παρέχει πληροφορίες για την ακριβή απόσταση του στόχου και την απαιτούμενη γωνία σκόπευσης ώστε να αντισταθμιστεί η πτώση της σφαίρας λόγω βαρύτητας.
Το Songar ήταν αρχικά εξοπλισμένο με ένα ελαφρύ πολυβόλο 5,56 χλστ. Το 2019 οι κατασκευαστές του ισχυρίστηκαν ότι, σε ρύθμιση κατά βολάς, μπορούσε κάθε σφαίρα να πλήξει στόχο διαμέτρου 15 εκατοστών από απόσταση 200 μέτρων, προσθέτοντας ότι προσπαθούσαν να επιτύχουν αντίστοιχη ακρίβεια και στις βολές από αποστάσεις 400 μέτρων.
Η Asisquard πρόσφατα ανακοίνωσε ότι προχώρησε σε δύο αναβαθμίσεις. Η πρώτη είναι ότι αντί για πολυβόλο, το Songar μπορεί να εξοπλιστεί με τέσσερις εκτοξευτές οπλοβομβίδων 40 χλστ. – και συγκεκριμένα με τέσσερα AK40-GL της επίσης τουρκικής εταιρείας Akdas. Η χρήση μεγαλύτερης διαμέτρου όπλων σημαίνει ότι το Songar μπορεί να πλήξει μεγαλύτερους στόχους, όπως ελαφρώς θωρακισμένα οχήματα· ο εκτοξευτής οπλοβομβίδων έχει εμβέλεια 400 μέτρων. Ο συγκεκριμένος εκτοξευτής μπορεί να ρίξει αντιαρματικές οπλοβομβίδες, οπλοβομβίδες διασποράς κατά προσωπικού καθώς και άλλους τύπους, όπως οπλοβομβίδες σήμανσης καπνού και δακρυγόνα.
Αυτού του είδους ο οπλισμός σημαίνει ότι το Songar μπορεί να διατηρεί απόσταση από τους στόχους του, καθιστώντας έτσι δυσκολότερο τον οπτικό ή ηχητικό εντοπισμό του και την κατάρριψή του.
Το δε γεγονός ότι όλα τα εξαρτήματα του είναι τουρκικής κατασκευής σημαίνει ότι η παραγωγή του δεν επηρεάζεται από τους ελέγχους στις εξαγωγές από τρίτες χώρες που έχουν επιβληθεί για τα αμερικανικής κατασκευής εξαρτήματα και ηλεκτρονικά στοιχεία.
Η δεύτερη αναβάθμιση που ανακοίνωσε η Asisguard και η οποία αφορά την ενσωμάτωση του Sognar σε θωρακισμένα οχήματα, είναι πιθανότατα πιο σημαντική. Βίντεο δείχνει την ανάπτυξη του Songar από ένα μίνι ελικοδρόμιο στην οροφή ενός θωρακισμένου οχήματα BMC Amazon 4×4 -επίσης τουρκικής κατασκευής- με τον χειριστή του να παραμένει μέσα στο όχημα καθ’ όλη τη διάρκεια της επιχείρησης.
Αυτή η πλατφόρμα εκτόξευσης μετατρέπει ουσιαστικά το Songar σε κινητό μέσο αναγνώρισης και εντοπισμού στόχων, εξασφαλίζοντας εναέρια επιτήρηση σε σχηματισμούς θωρακισμένων οχημάτων ή σε στρατιωτικά κομβόι. Χάρη δε στον οπλισμό που φέρει μπορεί να εμπλακεί και να πλήξει στόχους ή να εξουδετερώσει εχθρικά πυρά σε περίπτωση ενέδρας.
Το Songar θα μπορούσε να θεωρηθεί η εξέλιξη του οπλικού συστήματος απομακρυσμένου ελέγχου που φέρουν στην οροφή τους πολλά θωρακισμένα οχήματα των ΗΠΑ – με τη διαφορά το συγκεκριμένο οπλικό σύστημα μπορεί να αποσπαστεί και να απογειωθεί από το όχημα ώστε να προσφέρει εναέρια επιτήρηση της περιοχής.
Πολλές ακόμη χώρες προωθούν την ενσωμάτωση drones σε στρατιωτικά οχήματα, με στόχο να εφοδιάσουν τις επίγειες ένοπλες δυνάμεις τους με ένα εναέριο μέσο επιτήρησης. Τον ίδιο στόχο έχουν τόσο η Φινλανδία που αναπτύσσει έναν συνδυασμό του οχήματος μεταφοράς προσωπικού M113 με drone, καθώς και αρκετά κινεζικά πρότζεκτς, αλλά και η ευρωπαϊκή εταιρεία Nexter’s που αναπτύσσει ένα όχημα επαυξημένης πραγματικότητας. Αντίστοιχο σχέδιο έχει και ο στρατός των ΗΠΑ, που θέλει να εξοπλίσει τη νέα γενιά αρμάτων μάχης M1 Abrams με drones.
Ωστόσο, όλα αυτά τα πρότζεκτς βρίσκονται σε αρχικό στάδιο ανάπτυξης και σε γενικές γραμμές βασίζονται σε πρωτότυπα οχήματα που δεν έχουν τεθεί ακόμη σε επιχειρησιακή λειτουργία, ενώ αντίθετα και οι δύο εκδοχές του τουρκικού Sognar χρησιμοποιούνται ήδη από τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Μάλιστα, η Τουρκία συνεχίζει τις αναβαθμίσεις του Sognar, καθώς προωθεί την ενσωμάτωση λειτουργίας συλλογής δεδομένων για τη βελτίωση της αναγνώρισης και καταστροφής στόχων. Το ίδιο άλλωστε πράττει και με τα Bayraktar TB2 και Kargu, καθώς συνεχίζει την περαιτέρω ανάπτυξή τους, ενώ προωθεί επιθετικά και την εξαγωγή τους.
Τα τακτικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη επιτρέπουν στα επίγεια σώματα στρατού να εμπλακούν με εχθρικές δυνάμεις πολύ πριν επιτευχθεί οπτική επαφή, είτε απευθείας μέσω οπλισμένων drones είτε έμμεσα παρέχοντας πληροφορίες σε επίγεια πυραυλικά αντιαρματικά συστήματα και άλλα όπλα για την καταστροφή απομακρυσμένων στόχων.
Το ενσωματωμένο σε οχήματα Songar προσθέτει ένα ακόμη προϊόν στο εξαγωγικό χαρτοφυλάκιο της Τουρκίας, ενισχύοντας τη θέση της ως αναδυόμενη “υπερδύναμη drone” και θέτει τον πήχη που πρέπει να φτάσουν οι άλλες χώρες που προωθούν ανάλογα πρότζεκτς.
Έπεται δε και συνέχεια: Οι κατασκευαστές του Songar λένε ότι το drone θα σε θέσει να λειτουργήσει και σε σχηματισμό σμήνους, όπου ένας χειριστής μπορεί να ελέγχει μια ομάδα drones που βάλει κατά του ίδιου στόχου.