Άρθρο στο antapocrisis.gr του Δημήτρη Ζιαζιά, προέδρου της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας.
Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης για την παράταση και αυστηροποίηση του λοκ ντάουν μέχρι τουλάχιστον τις 11 Ιανουαρίου συμπίπτουν με τη χρεοκοπία του “σχεδίου” για τον εμβολιασμό. “Σχέδιο” και όχι σχέδιο, γιατί πέρα από την ανεπάρκεια των αριθμών των δόσεων που εξασφαλίστηκαν, το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη (το οποίο, ας θυμηθούμε, επί μήνες πόνταρε αποκλειστικά στη μαγική λύση του εμβολίου) στάθηκε ολοκληρωτικά ανίκανο να οργανώσει με γρήγορο, δίκαιο και υγειονομικά λογικό τρόπο τον εμβολιασμό. Τόσο η αυστηροποίηση του λοκ ντάουν, όσο και η αποτυχία της γρήγορης εμβολιαστικής κάλυψης, θέτουν εξ αντικειμένου στην ημερήσια διάταξη την απαίτηση να ανατραπεί η κυβερνητική πολιτική για τη δημόσια υγεία.
Απέτυχαν να ελέγξουν το δεύτερο κύμα της πανδημίας, έχοντας παραλάβει μια χώρα με σχεδόν μηδενικά κρούσματα στις αρχές του καλοκαιριού. Στην πραγματικότητα οι ίδιοι κυριολεκτικά το προκάλεσαν και το γιγάντωσαν με το ανεξέλεγκτο άνοιγμα των συνόρων.
Απέτυχαν να περιορίσουν τα κρούσματα, τους θανάτους και τις διασωληνώσεις, καθώς, αν και το λοκ ντάουν κλείνει δύο μήνες, οι καμπύλες αποκλιμάκωσης στους παραπάνω δείκτες ήταν εξαιρετικά αργές και είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές για το μέλλον. Η χώρα από θετικό σημείο αναφοράς, μετατράπηκε διεθνώς σε παράδειγμα προς αποφυγή, καταγράφοντας θλιβερές πρωτιές, με πολλαπλάσια θνητότητα από το μέσο όρο Ε.Ε και Η.Π.Α.
Απέτυχαν μέσα στις γιορτές να οργανώσουν και αυτήν ακόμα την κολοβή επιδημιολογική επιτήρηση που είχαμε μέχρι σήμερα, καθώς το άθροισμα των τεστ (PCR και rapid) έκανε στην κυριολεξία βουτιά. Το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει ουσιαστική εικόνα για την εξέλιξη της πανδημίας και η κυβέρνηση Μητσοτάκη να παίζει απλώς με τον διακόπτη του λοκ ντάουν σαν να είναι ανεύθυνο και ανίδεο σχολιαρόπαιδο.
Απέτυχαν να οργανώσουν τη στοιχειώδη υγειονομική άμυνα ενόψει του αναμενόμενου σφοδρότερου τρίτου κύματος. Ούτε σκέψη για σοβαρό μηχανισμό επιδημιολογικής επιτήρησης και ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας. Ούτε ενίσχυση με μόνιμο προσωπικό. Ούτε ανάπτυξη της χωρητικότητας του ΕΣΥ με νέες κλίνες ΜΕΘ και κοινές κλίνες Covid. Ούτε εξασφάλιση φαρμάκων και θεραπειών για τη μείωση της βαριάς νόσησης και την αποφυγή διασωληνώσεων.
Απέτυχαν να οργανώσουν το μόνο πράγμα που τους απέμεινε και το μόνο πράγμα στο οποίο είχαν ποντάρει, το εμβόλιο. Παρουσίασαν σχέδια της κακιάς ώρας, με δανεικά γραφιστικά από εταιρίες ψυγείων, με αστεία οργανογράμματα, ενώ σαν ακρίδες οι κυβερνητικοί παράγοντες έπεσαν πάνω στις πρώτες δόσεις, θεωρώντας εαυτούς χρησιμότερους από τους ανθρώπους που δίνουν τη μάχη στα νοσοκομεία.
Με τα στοιχεία που υπάρχουν, έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι σήμερα μόλις το 3,2% των εμβολίων που προς το παρόν έχει παραλάβει η χώρα (έχουν παραληφθεί 94.000 δόσεις και έχουν εμβολιαστεί 3.000). Είναι δεδομένο ότι χάνονται πολύτιμα εικοσιτετράωρα, ο εμβολιασμός προχωρά με ρυθμούς χελώνας, οι ακυρώσεις εμβολιασμών υγειονομικών στα νοσοκομεία διαδέχονται η μία την άλλη, προσθέτοντας έναν ακόμα κρίκο σε μια μακρά αλυσίδα αποτυχιών.
Εξαντλώντας κανείς κάθε ίχνος συναίνεσης εν μέσω υγειονομικής πίεσης και οικονομικής καταστροφής, θα έλεγε ότι το κυβερνητικό σχέδιο για την πανδημία και τον εμβολιασμό πρέπει να αλλάξει.
Ωστόσο γίνεται σαφές ότι κυβερνητικό σχέδιο δεν υπάρχει.
Υπάρχει σχέδιο απόσεισης των ευθυνών διαχείρισης της δημόσιας υγείας επενδύοντας αποκλειστικά στο εμβόλιο.
Υπάρχει σχέδιο επικοινωνιακής φασαρίας για τον εμβολιασμό αλλά όχι σχέδιο εμβολιαστικής κάλυψης του υγειονομικού δυναμικού και των ευπαθών ομάδων.
Υπάρχει σχέδιο υπόσκαψης των δημόσιων δομών υγείας και προβολής, ενίσχυσης, μανιώδους στήριξης του ιδιωτικού κεφαλαίου στο χώρο της υγείας. Μόνο που αυτό είναι σχέδιο ανταγωνιστικό με τις ανάγκες που έχουν προκύψει από την πανδημία.
Το λοκ ντάουν τέλος, δεν συνιστά σχέδιο. Είναι λύση έσχατης ανάγκης όταν τα πράγματα ξεφεύγουν. Όταν το λοκ ντάουν μετατρέπεται από ύστατο καταφύγιο σε μοναδική πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας, η χρεοκοπία είναι προφανής. Το δε λοκ ντάουν γίνεται αναποτελεσματικό.
Και επειδή ακριβώς το μόνο σχέδιο της κυβέρνησης για τη δημόσια υγεία είναι η έλλειψη σχεδίου, χρειάζεται ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής για την πανδημία.
Μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την πρόκληση η αντιπολίτευση; Μπορεί, ελλείψει αντιπολίτευσης, να θέσει αυτό το καθήκον το κίνημα του εργαζόμενου λαού; Μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά σε αυτή την κατεύθυνση το υγειονομικό κίνημα;
