Τα χρόνια του Μνημονίου υπάρχει ένας πολιτικός, ο οποίος έχει συνδεθεί πέραν πάσης αμφιβολίας με τη σταθερή πορεία του ελληνικού λαού προς την εξαθλίωση: ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Πραγματικά, ας ψάξει κανείς πόσα «επιτεύγματα» έχουν αποδοθεί στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών.
Μόνο το τελευταίο διάστημα μάθαμε από το Γιάνη Βαρουφάκη ότι αυτός ήταν που έριξε τον Αντώνη Σαμαρά, ενώ βλέπουμε τα κυβερνητικά στελέχη, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, να βάλλουν σε καθημερινή βάση εναντίον του με αφορμή τη σκληρή στάση που τηρεί για μια ακόμη φορά απέναντι στη χώρα μας. Αν ανατρέξουμε παράλληλα στο πρόσφατο παρελθόν, δε γίνεται να μην ανασύρουμε στη μνήμη μας το «σχέδιο για σκληρό Grexit» που του έχουν κατά καιρούς αποδώσει διάφοροι Έλληνες πολιτικοί, από τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι και το Βαγγέλη Βενιζέλο.
Η αλήθεια είναι πως η ύπαρξη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι άκρως βολική για όσους κλήθηκαν να εφαρμόσουν τις πολιτικές ακραίας λιτότητας των τελευταίων εξήμισι χρόνων. Προφανώς όχι γιατί δεν ισχύουν όσα του καταμαρτυρούν. Ο ίδιος είναι, άλλωστε, ως γνωστόν ένας από τους βασικούς εμπνευστές της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής που επιβλήθηκε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Όπως είναι κι ένας από τους κύριους υπεύθυνους για την τερατογένεση της Deutsche Bank, η οποία λειτουργεί εδώ κι αρκετό καιρό ως μια βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας. Τα δε «εγκλήματα» ακόμη κι εκείνων των περιπτώσεων που παρουσιάζει ως επιτυχημένες είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, όταν στην Ιρλανδία σχηματίζονται ουρές χιλιάδων ατόμων για τα χριστουγεννιάτικα συσσίτια ή όταν η Πορτογαλία οδεύει ολοταχώς προς νέο μνημόνιο.
Από την άλλη, είναι επίσης ηλίου φαεινότερο πως κανείς, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν είχε ποτέ την πραγματική βούληση να έρθει σε ουσιαστική ρήξη με όλα πρεσβεύει κι επιβάλλει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος, που αρκετοί από τους Ευρωπαίους πολιτικούς, που επιχείρησαν να αμφισβητήσουν στα λόγια και μόνο τη στρατηγική του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αποδείχτηκαν σχετικά γρήγορα αναλώσιμοι. Θυμηθείτε τις κορώνες του Ματέο Ρέντσι εναντίον της γερμανικής λιτότητας. Αναλογιστείτε της διακριτικές διαφοροποιήσεις εκ μέρους του Φρανσουά Ολάντ από τις επιταγές για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Σκεφτείτε επιπλέον πόσο ραγδαία είναι η απαξίωση του Αλέξη Τσίπρα από τη στιγμή που από τις διακηρύξεις περί ευθείας απόρριψης των μνημονιακών πολιτικών πέρασε στην πιστή εφαρμογή τους.
Όλοι οι παραπάνω επέλεξαν να εξαπολύουν κάθε τόσο «άσφαιρα πυρά» εναντίον του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Στην πραγματικότητα όμως ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών πάντοτε περνούσε σχετικά εύκολα τη γραμμή του, καθώς εκείνοι εφάρμοζαν (κι εξακολουθούν να εφαρμόζουν) ακόμη και τις πιο σκληρές επιταγές του.
Για «έλλειψη πολιτικών συσχετισμών» θα μιλήσουν αρκετοί. Θα μπορούσε να ισχύει σε ένα βαθμό, αν δεν είχε αποδειχτεί επανειλημμένα πως ο Σόιμπλε, ο Γιούνκερ, ο Μπαρόζο ή ο Σουλτς είναι όλοι απλά οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ίδιας οικονομικής ελίτ, που είναι υπεύθυνη για τη χειρότερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Με άλλα λόγια, η Deutsche Bank και η Goldman Sachs όλο και κάποιον θα έβρισκαν να τους κάνει τη «βρώμικη δουλειά».
Είναι εύκολο λοιπόν να καταγγέλλεις το Σόιμπλε, την ώρα που δεσμεύεσαι εγγράφως πως δε θα προχωρήσεις σε καμιά καινούργια παροχή, αν δεν πάρεις πρώτα την άδειά του. Είναι ανέξοδο να στέλνεις «αυστηρά μηνύματα προς το Βερολίνο» πως δε θα δεχτείς επ’ ουδενί νέα μείωση μισθών και συντάξεων, την ώρα που κόβεις κατά το ήμισυ το ΕΚΑΣ σε εκατοντάδες χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχους. Μήπως τελικά είναι αρκετά «χρήσιμη» η παρουσία του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε;
