Το ότι ο ισραηλινός στρατός προβαίνει συχνά σε άγριες δολοφονικές επιθέσεις εναντίον Παλαιστινίων είναι σύνηθες πλέον φαινόμενο και είναι γελοία τα περί αυτοάμυνας που επικαλείται. Ειρωνικό είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της [χέρια που υπογράφουν αδίστακτα τα πάντα πια, χωρίς ντροπή, ξετσίπωτα].
Πώς να μη συμφωνήσει κανείς με τη θέση του κ. Κουτσούμπα στην Ολομέλεια της Βουλής; «Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, έχετε σπάσει κάθε ρεκόρ υποκρισίας· από τη μια κλαίτε για τους Παλαιστίνιους και από την άλλη αναπτύσσετε σχέσεις με αυτούς που τους εξοντώνουν».
Χύνουν μαύρα δάκρυα οι ευαίσθητοι, οι ουμανιστές. Ως και βουλευτής του κόμματος τα «έψαλε» στο «ναι μεν, αλλά» που προέκυψε από την ανακοίνωση του υπουργού Εξωτερικών.
Αυτό δεν είναι στρατηγική [ισορροπίες τάχα, ελιγμοί και άλλες ανισορροπίες διπλωματικές, γεωαναπτυξιακές κ.τ.λ.], αυτό είναι συμβιβασμός και ανυπαρξία σθένους.
Το λουτρό αίματος αποκαλείται «δυσανάλογη βία» και το ελληνικό υπουργείο προτείνει αυτοσυγκράτηση [μας έφαγαν η σύνεση και η ειρηνευτική πολιτική].
Εδώ, στη Γάζα, γίνονται σφαγές και ακόμα πιο εδώ [στην Ελλάδα] ακούγονται εξωφρενικά, δήθεν πασιφιστικά, λόγια από τις επίσημες [ανώτατες] αρχές.
Και γιατί αυτή η στάση και συμπεριφορά; Μα γιατί έχουν υπογραφεί συμφωνίες με το κράτος του Ισραήλ για στρατιωτική συνεργασία [κράτος με στρατό που δεν διστάζει να πνίξει στο αίμα μια απλή διαδήλωση].
Δεν φαίνεται να είναι τυχαίο ότι οι δολοφονίες έρχονται παράλληλα με την απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν και τη σχεδόν ταυτόχρονη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ.
Με την απρόκλητη κλιμάκωση βίας επιχειρείται να αποτελέσει [αυτή η βία] -διαβάζουμε σε ανακοίνωση του περιοδικού «Αρδην»- «τον πυροκροτητή σε μια αλληλουχία γεγονότων που θα εμπλέξουν τη Χεσμπολάχ, τον Λίβανο, τις ιρανικές δυνάμεις των Φρουρών της Επανάστασης και το καθεστώς Ασαντ στη Συρία, με τελικό στόχο την εμπλοκή και τη συντριβή του Ιράν, που στα μάτια των Ισραηλινών αποτελεί τον μέγιστο κίνδυνο».
Δεν ξέρω αν η ερμηνεία του περιοδικού είναι η πλέον κατάλληλη να (ανα)γνωστεί στον δημόσιο χώρο -υποθέτω πως ναι, αν και αυτό είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στη φρικιαστική αλήθεια των ισραηλινών δολοφονιών και με την ακόμη πιο ανατριχιαστική αλήθεια ότι η ελληνική κυβέρνηση [σχεδόν] συγκατανεύει σε αυτές τις δολοφονίες. Πώς μπορείς να ταυτίζεσαι με δολοφόνους;
Και ας μας κάνουν τη χάρη οι κύριοι της ισραηλινής πρεσβείας να μην ξαναστείλουν επιστολές στην εφημερίδα ότι τάχα μου δεν ερμηνεύουμε σωστά τις «αμυντικές» προσπάθειες του ισραηλινού στρατού [θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι – ισραηλινό, ελληνικό και οικουμενικό].
Η κατακλείς από το ίδιο περιοδικό: «Η ειρήνη στη γειτονιά, τόσο αναγκαία για τη χώρα των συνόρων στην οποία ζούμε, μοιάζει πιο μακρινή από ποτέ. Και με την κυβέρνηση που διαθέτουμε τα πράγματα μοιάζουν ακόμη πιο δυσοίωνα. Αυτές οι εξελίξεις κάνουν για μια φορά ακόμη προφανές το γεγονός ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμιά πολιτική της Ελλάδας που να στηρίζεται σε ξένα, άλλοτε σάπια κι άλλοτε εγκληματικά δεκανίκια. Μόνο στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να προχωρήσουμε».
«Δικές μας δυνάμεις»; Πού ’ν’ τες;
*Πηγή: efsyn.gr
