Το δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι «φιλάνθρωπες» χώρες της Δύσης, περιγράφουν με γλαφυρό τρόπο, σε πρόσφατο δημοσίευμά τους οι New York Times:
«Να βοηθήσουμε τον Άσσαντ, ή να αφήσουμε τις πόλεις ερείπια;» (https://www.nytimes.com/2017/12/03/world/middleeast/syria-war-rebuilding-homs.html?mc=adintl&mcid=keywee&mccr=EU&ad-keywords=IntlAudDev&kwp_0=622876&kwp_4=2214905&kwp_1=925822)
Είναι ένα δίλημμα καυτό, οδυνηρό, που κάνει τους Δυτικούς ηγέτες να στριφογυρνούν τις νύχτες και ύπνος να μην τους παίρνει, διότι είναι, (πρωτίστως!) ένα δίλημμα ηθικής τάξης και σε θέματα ηθικής, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, δεν κάνουνε σκόντα…
Σε μια δακρύβρεχτη περιήγηση στην Χομς, οι ΝΥ Times ξεδιπλώνουν αυτό που ονομάζουν «η πολιτική της ανοικοδόμησης», η οποία συνοψίζεται ως εξής:
«Έχοντας αποτύχει στην ανατροπή του κ. Άσσαντ, ο οποίος (με τη βοήθεια της Ρωσίας και του Ιράν) ανέκτησε το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας που είχε χάσει κατά τη διάρκεια του 7ετούς πολέμου, μπορεί η Δύση να αφήσει τους κατοίκους της Συρίας να ζουν στα ερείπια;»
Ο εκπρόσωπος της Γαλλίας στον ΟΗΕ, Francois Delattre, αναρωτιέται «πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τον πληθυσμό της Συρίας που είναι σε κατάσταση ανάγκης, χωρίς να ισχυροποιήσουμε την εξουσία του Άσσαντ; Είναι μια δύσκολη εξίσωση, αλλά αυτό το στενό μονοπάτι πρέπει να βρούμε.»
Και, να οι εικόνες από τα ερείπια της Χομς, και να οι αναφορές για τα παιδάκια που πεινάνε, για τα νοσοκομεία που δεν μπορούν να λειτουργήσουν… καίγεται η καρδιά του κάθε φιλάνθρωπου, δημοκράτη δυτικού, αλλά…. πώς, πώς, ΠΩΣ, αντέχεις να βοηθήσεις, ένα καθεστώς που λιμοκτόνησε, βομβάρδισε και φλόμωσε στα χημικά τον ίδιο του τον λαό;
(Το βιολί βιολάκι της προπαγάνδας του «αιμοσταγούς χασάπη της Δαμασκού»… Κατά τα άλλα, 7 χρόνια τώρα, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο έκαναν την επέμβαση στη Συρία, ήταν ο ISIS και η συντριβή των τρομοκρατών!)
Τον πραγματικό λόγο για τον οποίο «κλαίει» η Δύση για τα ερείπια της Χομς, μας τον αποκαλύπτει ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Συρία, Staffan de Mistura: υπολόγισαν ότι η ανοικοδόμηση της Συρίας θα κοστίσει 250 δις δολάρια!
Μα, το φαντάζεστε; 250 δις δολάρια αναζητούν διέξοδο σε επενδύσεις, τόσες εταιρείες πολυεθνικές, κατασκευαστικές, ενέργειας, υποδομών κλπ έτοιμες να «συνδράμουν» στην ανάγκη τους καημένους τους φτωχούς Σύρους και να μην μπορούν…. Τι θα τα κάνουν αυτά τα 250 δις; Πού θα τα βάλουν;
Η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για τη Συρία μοιάζει σαν… μενού γκουρμέ για τους επίδοξους επενδυτές:
«Η σύγκρουση έχει προκαλέσει σημαντική ζημιά στο φυσικό κεφάλαιο της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας (7% των κατοικιών είναι κατεστραμμένες και επιπλέον 20% έχουν σημαντικές ζημιές), προκάλεσε μεγάλο αριθμό θυμάτων και εκτοπισμένων (ανάμεσα στις 400 και 470 χιλιάδες υπολογίζονται οι θάνατοι και περισσότερος από τον μισό πληθυσμό της Συρίας εξαναγκάστηκε σε εκτοπισμό), ενώ παράλληλα αποδυνάμωσε και απορρύθμισε την οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Από το 2011 μέχρι το τέλος του 2016, προσθετικά οι απώλειες στο ΑΕΠ υπολογίζονται στα 226 δις δολάρια, περίπου 4 φορές το ΑΕΠ της Συρίας το 2010.» (http://www.worldbank.org/en/country/syria/publication/the-toll-of-war-the-economic-and-social-consequences-of-the-conflict-in-syria)
Αυτό δεν είναι χώρα, μπαξές είναι! Και έχεις έναν Άσσαντ, να σε εμποδίζει να δρέψεις τους καρπούς! Να μη λέει να ανατραπεί να κάνουν τη δουλειά τους με την ησυχία τους!
Η κ. Federica Mogherini, Ύπατη Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας, αφού σκούπισε τα δάκρυά της για τα παιδάκια της Συρίας, ομολογεί με απόλυτη ειλικρίνεια ότι «η βοήθεια για την ανοικοδόμηση αποτελεί τον τελευταίο μοχλό πίεσης της Δύσης για το πολιτικό μέλλον της Συρίας, παρότι είναι αμφίβολο κατά πόσον η Δύση μπορεί να επηρεάσει την τύχη του ‘κ. Άσσαντ’…»
«Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το επόμενο βήμα», δήλωσε η κ. Μονγκερίνι σε ένα email της, υποστηρίζοντας τη βοήθεια προς τη Συρία για την ανοικοδόμηση. Πρόσθεσε όμως, ότι τα Δυτικά κράτη πρέπει να κάνουν ξεκάθαρο ότι η συμμετοχή τους «θα ξεκινήσει μόνο όταν η πολιτική μετάβαση συμφωνηθεί στη Γενεύη».
Ένα συμπέρασμα και μια απορία γεννούνται από όλα αυτά.
Το συμπέρασμα είναι ότι η επέμβαση των Δυτικών δυνάμεων στη Συρία ήταν επιτυχής, (αφού κατάφερε να δημιουργήσει τις «κατάλληλες» συνθήκες για τεράστιες επενδυτικές δραστηριότητες) αλλά μόνο κατά το ήμισυ (αφού δεν κατάφερε να ανατρέψει τον Άσσαντ και να αφήσει το έργο της ανοικοδόμησης στα νύχια των αρπακτικών).
Η απορία είναι η εξής και τη θέτω και ως υπόθεση εργασίας:
Αν ο «κ. Άσσαντ», υπό την πίεση της καταστροφής που έχει υποστεί η χώρα του, ήταν διατεθειμένος να ζητήσει ένα γενναίο «δάνειο» από την Παγκόσμια Τράπεζα, ή αν συμφωνούσε να υπογράψει λεόντιες συμβάσεις και αποικιοκρατικού τύπου συμφωνίες με τις εταιρίες που αδημονούν να… βοηθήσουν τους καημένους τους Σύρους… ΑΝ λέμε… θα είχαν τότε κανένα «ηθικό» δίλημμα οι… φιλάνθρωποι, δημοκράτες ηγέτες μας; Θα «καίγονταν» άραγε τόσο πολύ για την ανατροπή του;
*Η Αθανασία Πέτσα είναι μέλος του ΕΣΥΜ του ΕΠΑΜ.
