Η ΣΥΡΙΖΑΐικη «Νέο-αριστερά» γερασμένη πρόωρα και… κουρασμένη από τους… ανυποχώρητους αγώνες – τρομάρα της – που έχει δώσει, «έκλεισε» οριστικά τους λογαριασμούς της με την αντιστασιακή και πατριωτική Αριστερά.
Αγκιστρωμένη στη νομή της εξουσίας και εξοικειωμένη με το ρόλο του δεσπότη στο εσωτερικό, έχει επιλέξει μαχητικά την προσχώρηση στο εθνομηδενιστικό κίνημα, την υποταγή στο γερμανικό ηγεμονισμό και στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό-ανθρωπισμό, τη δουλική συμμόρφωση με τα προτάγματα του Νεοφιλελευθερισμού και των δυνάμεων της αγοράς.
Ημιμαθείς, θρασείς και κομπλεξικοί με ό,τι αναφέρεται στην ιστορική μνήμη και συνέχεια, στη λαϊκή κουλτούρα και παράδοση, αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί. Ως αποδεικτικά της προοδευτικότητάς τους επισείουν πράγματα, που επιβεβαιώνουν την ιδεολογική τους κατάντια και την πολιτισμική τους αλλοτρίωση και απομόνωση από την κοινωνία, όπως είναι η προσήλωσή τους στα μετανεωτερικά ιδεώδη των ανοιχτών συνόρων, η αφοσίωσή τους στην πολιτική θρησκεία του ατομικού δικαιωματισμού και κάθε εκκεντρικής επιθυμίας, η στράτευσή τους στην αποκοπή του παρόντος και του μέλλοντος από το παρελθόν, ο ζήλος τους κατά της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας.
Ο όρος «προοδευτικός», όπως και τόσοι άλλοι επί των ημερών τους, έχει υποστεί τόση κατάχρηση, ώστε έχει καταντήσει ένα άδειο κέλυφος, που μπορεί να παραγεμιστεί με κάθε είδους πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο.
Υπηρέτες στο ίδιο αφεντικό
Νανουρίζονται με την ψευδαίσθηση ότι αντιπροσωπεύουν μία στρατηγική, που αφορά τόσο στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση όσο και στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές αξίες, η οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτή της Ν.Δ. Στην πραγματικότητα τα κοσμοείδωλά τους, με παραμετρικές διαφοροποιήσεις, ταυτίζονται.
Η κοινωνική τους ευαισθησία, που εκφράζεται με παροχές (θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε δεκάδες μέτρα και δράσεις τους που δείχνουν κοινωνική αναλγησία και απανθρωπιά), θα είχε αποδεικτικό έρεισμα, αν στο περίπλοκο οικονομικό πεδίο διαμόρφωναν τις πρακτικές τους, όχι στη βάση επικοινωνιακών αρχών και μεγιστοποίησης του μικρο-κομματικού κέρδους, αλλά της εγκαθιδρύσεως βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, δημιουργίας προνοιακών υποδομών και ανασύστασης του κοινωνικού κράτους.
Εννοούμε, αντί της μοιρασιάς «φιλοδωρημάτων» που για τους αποδέκτες τους είναι κάτι σαν τις τρύπες στην άσφαλτο, οι οποίες τη μία μέρα κλείνουν και μετά από μερικές μέρες ξανανοίγουν, να νοιαστούν να μην υπάρχουν μαθητές σε παμπάλαια και επικίνδυνα σχολεία, σε κοντέινερ (ναι, σε κοντέινερ) και χωρίς μέσα μεταφοράς τους. Σχολεία χωρίς θέρμανση και με ελλείψεις σε προσωπικό. Νοσοκομεία με κλειστές Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και με υπολειτουργούσες κλινικές. Άρρωστοι χωρίς γιατρό, συμβεβλημένο με το ταμείο τους.
Σωστά εντάχθηκαν οι ανασφάλιστοι στο ιατροφαρμακευτικό και νοσοκομειακό σύστημα, αλλά σε ποια νοσοκομεία και σε ποιους γιατρούς, όταν παράλληλα δεν αύξησαν τη χρηματοδότηση της υγείας, με αποτέλεσμα να έχουμε καταστάσεις, που εξευτελίζεται το ανθρώπινο πρόσωπο;
Άλλως τε, μεγάλο μέρος αναξιοπαθούντων μένει απ’ έξω, γιατί δεν έχουν πρόσβαση στις γραφειοκρατούμενες υπηρεσίες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ε.Ε. ως Χώρα έχουμε υψηλό ποσοστό προνοιακών δαπανών αλλά η φτώχεια διευρύνεται, γιατί δεν επωφελούνται αυτοί που πραγματικά έχουν ανάγκη.
Σε προεκλογικές παροχές, όμως, προέβαιναν και οι δάσκαλοι στο είδος Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και μάλιστα πιο γενναιόδωρες. Παθολογία που ενοχοποιείται, μεταξύ άλλων, για την εθνική συμφορά των Μνημονίων. Που είναι, λοιπόν, η στρατηγική διαφορά;
Όσο για την αύξηση του κατώτατου μισθού, ήρθε με Νόμο του 2013 (Νόμο-γαλέρα τον αποκαλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και τον καταψήφισε) και καθυστερημένα, αφού όριζε την 1-1-2017 ως ημερομηνία έναρξης.
Παρά ταύτα, θα είναι θετικό μέτρο με μόνιμο χαρακτήρα, αν συνδυαστεί με ακύρωση, πριν από τις Εκλογές, της προβλεπόμενης μείωσης του αφορολόγητου. Και αν καταφέρουν να ελέγξουν την Αγορά, όπου οργιάζει η μαύρη εργασία και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης τείνουν να γενικευτούν.
Το «αριστερό τους» κατάλοιπο
Στο νέο σύμπαν που διαμορφώνεται, μεταξύ των προϋποθέσεων που απαιτούνται για την κρατική και εθνική επιβίωση, εξέχουσα θέση κατέχουν οι εξής δύο:
* Η ανένδοτη και ακλόνητη φιλοπατρία που, αν χρειαστεί, μεταφράζεται σε αυτοθυσία.
* Η αρραγής πολιτική και κοινωνική συγκρότηση ήτοι κοινωνική συνοχή, εθνική ενότητα, πολιτισμική εγγύτητα, αίσθηση του συνανήκειν σε μία κοινότητα ηθών, εθίμων και παραδόσεων.
Προαπαιτούμενα που αδυνατούν να εκπληρώσουν πολιτικές δυνάμεις του χθες και του σήμερα, που τρέφονται και μεγαλώνουν με την πόλωση, το διχασμό και το εμφυλιοπολεμικό μίσος. Που υπηρετούν τον μετανεωτερικό, αποεθνικοποιημένο και αποεδαφοποιημένο «νέο» πατριωτισμό. Που αντλούν την εξουσία τους από ξένα κέντρα και σ’ αυτά λογοδοτούν.
Επιπρόσθετα, οι «Νέο-αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ εμπνεόμενοι από τη λενινιστική αντίληψη περί λαού, παρά την αντίθετη ρητορική τους, θεωρούν το λαό πολιτικά ανώριμο, αμαθή και ανίκανο να αποφασίζει για κρίσιμα ζητήματα. Γι’ αυτά μόνο αρμόδιοι είναι το κυβερνητικό κόμμα. Ο λαός πρέπει να αρκείται και πολύ του είναι, στην εθιμοτυπία των Εκλογών.
Και όταν «εκτρέπεται» διεκδικώντας να ασκήσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του ελέγχου και του εντολέα της εξουσίας, τότε ενεργοποιείται το ιδεολογικό δόγμα πειθάρχησής του, που συνοψίζεται σε χαρακτηρισμούς όπως: λαϊκιστής, ακροδεξιός, εθνικιστής, ακραίος…
Όχι, ότι έχουν εκλείψει. Απεναντίας, τους χρειάζονται, γιατί είναι το άλλοθι της αριστεροφροσύνης τους. Οι χορηγοί και οι σύμμαχοί τους στα δύσκολα της αδιέξοδης πολιτικής τους. Η Ακροδεξιά, μάλιστα, στην Ευρώπη και εδώ προετοιμάζεται ως συστηματικός πόλος εξουσίας, γι’ αυτό και μπαίνει στο παιχνίδι της θεσμικής κανονικότητας.
Χρήσιμοι, επίσης, για τον ίδιο λόγο και για το σύστημα είναι οι «κουκουλοφόροι» (γνωστής ταυτότητας και διαμονής) και αυτο-αποκαλούμενες συλλογικότητες, των οποίων οι καθοδηγητές είναι εγγεγραμμένοι στα μισθολόγια διαφόρων Ιδρυμάτων νεοφιλελεύθερων ανθρωπιστών τύπου Σόρος ή ψωμίζονται από τα κονδύλια μυστικών υπηρεσιών. Οι κατά καιρούς αφίσες τους προδίδουν μάλιστα τα αφεντικά τους. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν ασυλία και προστασία από όλες τις Κυβερνήσεις.
*Ο Ηρακλής Κανακάκης είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός, στέλεχος της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
**Πηγή: Εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ, φ. 1026 (7/2/2019).
