Η ιστορική μνήμη δεν χαρίζεται, δεν εκχωρείται, ούτε αποτελεί προϊόν προς δωρεά από κανέναν και σε κανέναν. Οι νεκροί της Καισαριανής πάτησαν το χώμα του Σκοπευτηρίου ποτίζοντας με το αίμα τους το βλαστό της δικής μας λευτεριάς.
Είναι το λαϊκό δημόσιο χώμα που χάρισαν με τις ζωές τους στο όνομα της λαοκρατίας ενάντια στη ναζιστική κατοχή και θηριωδία. Η μήτρα της ηρωικής ιστορικής μνήμης που γέννησε ήρωες «άπαρτα βουνά» μαζί με «άπαρτες ψυχές».
Στις μάντρες της Κοκκινιάς, του Χαϊδαρίου, στις πλατείες του Διστόμου, των Καλαβρύτων, της Καισαριανής και τόσων άλλων. Σε αυτές τις μάντρες και τις πλατείες που στέκουν ακόμα ως ζωντανοί μάρτυρες του θανατικού, με καρφωμένες τις πληγές καθώς έσκαγαν πάνω τους οι σφαίρες των εκτελεστών.
Αυτές οι πληγές, αυτό το αίμα είναι η συγκολλητική ουσία τού παρελθόντος ιστορικού χρόνου με τον σημερινό, αποτελούμενη από αγώνες, δάκρυα, κορμιά, και ψυχές που χάσκουν στα μνημεία των ηρώων. Ο ιστορικός χρόνος και η συλλογική ιστορική μνήμη δεν είναι οικόπεδο, δεν είναι δρόμοι, ούτε πλατείες.
Θυμάμαι ακόμα το επικοινωνιακό κόλπο αποπροσανατολισμού του Τσίπρα για τη δήθεν παραχώρηση τού Σκοπευτηρίου της Καισαριανής.
Κι αν την πρώτη φορά, τότε που προσκύνησε το μνημείο των ηρώων του Σκοπευτηρίου έπιασε, «δεύτερη φορά δεν έχει». Παραδίδοντας τότε, δήθεν, με τιμή και δόξα το χώρο των εκτελέσεων στους δημότες της Καισαριανής, ως νεκρό, άψυχο οικόπεδο.
Αυτό που πέρασε από γενιά σε γενιά μετά τη γερμανική κατοχή ως σύμβολο αγώνα και ελευθερίας για ολόκληρη τη ζωντανή Αριστερά και την εθνική μας Αντίσταση.
Κανένα συμβόλαιο παραχώρησης, καμιά κρατική νομικίστικη διάταξη δεν χρειαζόταν να φέρει την υπογραφή του -ούτε κανενός άλλου- για να παραδώσει το κεκτημένο των αγώνων της Αριστεράς και της Αντίστασης, στο λαό.
Καμιά γενιά δεν χρωστά στον Τσίπρα τη φυσική παραχώρηση του Σκοπευτηρίου ως το αυτονόητο της κληρονομιάς μας.
Καμιά υπογραφή δεν χρειαζόταν για να περάσει στα χέρια των κατοίκων της Καισαριανής και ολόκληρης της χώρας.
Το ανάποδο, μάλιστα, συμβαίνει καθώς ο ίδιος χρωστάει μια μεγάλη συγνώμη, για όσα οικειοποιήθηκε και χρησιμοποίησε στο όνομα της Αριστεράς και της ιστορικής μνήμης, ώστε να υπάρχει ο ίδιος στη καρέκλα του.
Η ιστορία θα γράψει ότι την πρώτη φορά συμπορεύτηκε με τη συνοδεία «συντρόφων» του, για να αποτίσει συμβολικά φόρο τιμής. Τη δεύτερη συμπορεύτηκε υπό τη φύλαξη και συνοδεία διμοιριών των ΜΑΤ, για να μπορέσει να εμφανιστεί ξανά στο ίδιο σημείο.
Κι αν εκείνος δεν βρίσκει καμιά διαφορά, ο λαός δεν ξεχνά.
Και τούτη τη φορά αυτό το συλλογικό ιστορικό υποκείμενο της μνήμης του λαού, δεν νοιάζεται για τις υπογραφές του. Το Σκοπευτήριο της Καισαριανής δεν είναι ούτε λιμάνι, ούτε Ελληνικό ούτε ΔΕΗ.
Το Σκοπευτήριο της Καισαριανής δεν είναι δημόσια έκταση ή δημόσια επιχείριση προς ιδιωτικοποίηση ώστε να την ξεπουλήσει.
Το Σκοπευτήριο, η Καισαριανή και η Εργατική Πρωτομαγιά είναι η μνήμη μας, οι νεκροί ήρωες της Κατοχής και της Αντίστασης, οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας, εμείς οι ίδιοι.
Ούτε καπηλεύεται, ούτε εκχωρείται και μα τον Άρη Βελουχιώτη, δεν θα την παραχωρήσουμε, ποτέ και σε κανέναν, ως λάφυρο για οποιαδήποτε επικοινωνιακή και προσωπική προβολή.
*Πηγή: tetartopress.gr
