Από την σκοπιά της Αριστερής διαφορετικότητας
Αναμφίβολα οι Ευρωεκλογές θα καθορίσουν τις πολιτικές εξελίξεις, σε μεγάλο βαθμό, στην Ελλάδα και στο σύνολο της Ε.Ε . Στο σημείωμα αυτό γίνεται αναφορά στις Ευρωεκλογές γιατί από αυτές θα εξαρτηθούν πολλά και για την ελληνική αριστερά στο σύνολο της, μετά την τραγική για την αριστερή διαφορετικότητα διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ του κυρίου Τσίπρα και της παρέας του.
Οι πάντες αντιλαμβάνονται πλέον ότι η κατάσταση στην Ευρώπη διαφοροποιείται προς το χειρότερο συνεχώς. Η διαίσθηση είναι ότι προωθείται συστηματικά η επίθεση στον κόσμο της εργασίας, συνταγματοποιώντας ακόμα και δημοκρατικές αντεργατικές εκτροπές, με τρόπο απαράδεκτο. Στο βωμό της ανταγωνιστικότητας η επίθεση στο κόστος εργασίας κτύπησε την πόρτα σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Η μείωση μισθών και συντάξεων και η δραστική συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους στο όνομα του «νοικοκυρέματος» και της αντιμετώπισης των ελλειμμάτων, έγινε η «σωτήρια» συνταγή, για όλους που υποτάσσονται στις επιλογές του άγριου νεοφιλελευθερισμού που προωθείται από την Γερμανία στην Ε.Ε. Η λαθεμένη αντίληψη περί ισοσκελισμένων προϋπολογισμών αποδεδείχθηκε αντιαναπτυξιακή και ακατάλληλη να δώσει απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας.
Σήμερα κύρια στην Νότια Ευρώπη έχουμε συγκλονιστικά γεγονότα, με προεξέχοντα την δράση των κίτρινων γιλέκων στην Γαλλία, που βάζουν σε αμφισβήτηση όχι μόνο την κυβέρνηση του Μακρόν αλλά όλο το παλιό πολιτικό στάτους εξουσίας και την ίδια την ύπαρξη της Ε.Ε.. Οι μύθοι για το πρόσωπο Μακρόν κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος.
Αυτή η γνωστή μας καπιταλιστική ολοκλήρωση της Ευρώπης κλονίζεται συθέμελα με νέες αποσχιστικές και αντισυστημικές τάσεις, που μετά το Brexit παρουσιάζονται με ένταση στην Ιταλία την Ισπανία και αλλού.
Τα μεσαία στρώματα φτωχοποιούνται και αναζητούν συμμαχίες με την εργατική τάξη , τους άνεργους , τους μικρο-συνταξιούχους και γενικότερα τα περιθωριοποιημένα τμήματα της κοινωνίας, για να αμφισβητήσουν από κοινού μαζικά και δυναμικά τα παλιά κοινωνικό- πολιτικά κέντρα εξουσίας.
Επομένως είναι ανάγκη, από αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, να απλωθεί με ευκαιρία και τις Ευρωεκλογές μια συζήτηση συνολικά στο χώρο της αριστεράς ,αλλά και σε όλη την ελληνική και ευρωπαϊκή κοινωνία, για το πώς θα αντιμετωπιστεί η νέα κατάσταση.
Ο Ελληνικός λαός οφείλει να πληροφορηθεί μέσα και από την δική του άμεσης συμμετοχή για το πώς εξελίσσονται οι καταστάσεις στην Ευρώπη. Ποιά Ευρώπη θέλει και γιατί. Κάθε μέρα που περνά όλο και περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιούν την αιτία όλων των δεινών που υφίστανται. Αγανακτούν και προσπαθούν να αντιδράσουν στις καταστροφικές πολιτικές που εκπορεύονται από τις Βρυξέλλες. Αυτές οι αντιδράσεις, αυτός ο «ευρωσκεπτικισμός», δεν μπορεί η ταξική αριστερά να τον αγνοεί αφήνοντας τη λαϊκή αυτή αγανάκτηση και οργή στα χέρια της άκρας δεξιάς της Λεπέν και του Σαλβίνι.
Οι εποχές της άκριτης αποδοχής, με μικρές εξαιρέσεις, της ευρωπαϊκής αριστεράς των πολιτικών της Ε.Ε. πρέπει να ξεπεραστούν. Η ευρωλαγνεία οδήγησε στο παρελθόν πολλές δυνάμεις της ευρωπαϊκής «αριστεράς» να αποδεχθούν διαχειριστικές συστημικές λογικές, με αποτέλεσμα με το πέρασμα του χρόνου να μεταλλαχτούν και να εξαφανισθούν στην κυριολεξία από τον πολιτικό χάρτη.
Οι αυταπάτες που καλλιεργούνται σκόπιμα από ορισμένους ότι μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα χωρίς να αλλάξουν ριζικά και οι πολιτικές που είναι ηγεμονικές σήμερα, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν το λιγότερο ως πολιτική αφέλεια. Η εμπειρία του ελληνικού 2015 αποδεικνύει ότι είναι απολύτως αδιέξοδη η στρατηγική της μεταρρύθμισης, της επιδίωξης δηλαδή της αλλαγής της ΕΕ «από τα μέσα». Η Γερμανία πάνω απ όλα θέλει να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα και αδιαφορεί πλήρως για την οποιαδήποτε οικονομική και κοινωνική σύγκληση μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Το αντίθετο μάλιστα, η ευημερία της Γερμανικής άρχουσας τάξις σήμερα περνά μέσα από την εξαθλίωση και την υποταγή κύρια των λαών της Ν. Ευρώπης, αυτών που έχουν και μια κουλτούρα ενός πολιτικού πολιτισμού μπολιασμένου από τους αγώνες του εργατικού σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος. Αυτές τις χώρες περισσότερο από τον οποιοδήποτε άλλον θέλει η Γερμανική μονοπωλιακή ολιγαρχία να υποτάξει πλήρως, παίρνοντας την άτυπη «ρεβάνς» της ήττας της από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο εγκλωβισμός στην πολιτική της «πάση θυσία στο Ευρώ» οδηγεί εκτός των άλλων στην αποδοχή της κατάργησης της λαϊκής κυριαρχίας, στην υποβάθμιση του δικαιώματος των λαών να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους.
Όποιοι τρέφουν την αυταπάτη ότι μπορούν να διαπραγματευτούν εύκολα και να έχουν ένα θετικό αποτέλεσμα με την οικονομική και πολιτική ελίτ της Ε.Ε και ιδικά της Γερμανίας για την αναθεώρηση των πολιτικών του άγριου νεοφιλελευθερισμού που προωθούνται, κάνουν τεράστιο λάθος. Η Γερμανία θα «διαπραγματευτεί» τότε και μόνων τότε όταν θα αλλάξουν σημαντικά οι συσχετισμοί δύναμης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με στόχο να περισώσει ότι μπορεί από τα κέρδη της. Όταν δηλαδή θα βλέπει την περίπτωση πλήρους ανατροπής και ήττας της αντιευρωπαϊκής πολιτικής της. Ας μη το ξεχνάμε πριν από λίγους μήνες, γνωρίσαμε την μανιασμένη αντίδραση και τους εκβιασμούς των επιτελείων της Ε.Ε και του ίδιου του Ιταλού μεγαλοτραπεζίτη Ντραγκι ,όταν η γειτονική μας Ιταλία προσπάθησε να διαφοροποιηθεί από τις πολιτικές της άγριας λιτότητας που θέλησαν να της επιβάλουν.
Στην νότια Ευρώπη όμως υπάρχει και μια παράδοση δημοκρατικών και εργατικών κινημάτων που μπορεί να διαμορφώσουν συνθήκες ανατροπής αυτών των πολιτικών από την μια στιγμή στην άλλη . Ορισμένα δήγματα τα είδαμε στην Γαλλία με το γιγάντωμα σχετικά σε μικρό χρονικό διάστημα του κινήματος των κίτρινων γιλέκων και το ίδιο έγινε στο Βέλγιο, στην Ιταλία αλλά και στην Ισπανία με την Καταλονία. Πρέπει επίσης να προσέξουμε και το γεγονός του ότι εκτός από τα πλατιά λαϊκά εργατικά στρώματα και σημαντικά τμήματα των εθνικών αστικών τάξεων πολλών Ευρωπαϊκών χωρών αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση μέσα στην Ευρωζώνη γίνεται επιζήμια και για τα δικά τους συμφέροντα. Οι αντιδράσεις βιομηχάνων στην Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία και όχι μόνο, που έχασαν ή χάνουν τα παλιά τους προνόμια, πρώτα και κύρια από ένα διατραπεζικό σύστημα απόλυτα ελεγχόμενο από την Γερμανία που κερδοσκοπεί επωφελούμενη τον με αρνητικά επιτόκια δανδισμού της, αρχίζουν να αυξάνουν. Τα τμήματα αυτά των εθνικών αστικών τάξεων της Ευρώπης διαπιστώνουν και την δική τους καταστροφή από τις πολιτικές οικονομικής εξαθλίωσης των εργαζομένων και αναζητούν εξισορροπητικές διεξόδους. Πολιτικές εκφράσεις συνδεδεμένες με αυτά τα τμήματα της μικρομεσαίας και όχι μόνο επιχειρηματικότητας, κάνουν άλλες οικονομικές επιλογές, και βάζουν ανοικτά πλέον θέμα επιστροφής ακόμα και στα εθνικά τους νομίσματα. Ποτέ η ευρωζώνη δεν πέρασε τέτοια αμφισβήτηση σαν αυτή που περνά τα τελευταία χρόνια.
Σ΄ αυτή την πραγματικότητα το πειραματόζωο Ελλάς εξακολουθεί να είναι στο μάτι του κυκλώνα με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν είναι και τυχαίο το μεγάλο ενδιαφέρον που δείχνουν οι πάντες για την αναμενόμενη και εκλογική αντίδραση του ελληνικού λαού που δεινοπαθεί όσο κανείς άλλος απ΄ αυτή την κατάσταση, αλλά και τα αδιέξοδα της πλήρως υποταγμένης ελληνικής κυβέρνησης. Όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι η υποταγμένη κυβέρνηση του Τσίπρα στην Μέρκελ έχει τις μέρες μετρημένες . Το πολιτικό σύστημα θα επιδιώξει και επιδιώκει να ξαναστήσει το παλιό γνωστό δικομματικό ή διπολικό σύστημά του. Από την μια η δεξιά της Ν.Δ γνήσιος εκφραστής του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, που υλοποιεί σήμερα την δεξιά πολιτική, αυτή των μνημονίων και προωθεί τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με τρόπο ποιο πιστικό αλλά και δουλικό ακόμα και από την Ν.Δ. όπως έδειξε και με την συμφωνία των Πρεσπών .
Οι αντιθέσεις λοιπόν μέσα στους κόλπους της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης, μπορεί και πρέπει από την ελληνική και ευρωπαϊκή αριστερά να εκτιμηθούν και να χρησιμοποιηθούν σωστά προς όφελος όλου του κόσμου της εργασίας στην Ευρώπη. Καμιά φυσικά εθνική περιχαράκωση για την Ελληνική και την ευρωπαϊκή αριστερά, αλλά και καμιά υποχώρηση η ψευδαίσθηση διαπραγμάτευσης με τους διεθνείς τοκογλύφους και την Γερμανία .
Είναι μοναδική επιλογή για μια προοδευτική διέξοδο , όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη την Ευρώπη ένας δρόμος που θα ακολουθεί μια ανεξάρτητη δημοκρατική αντιμονοπωλιακή και αντιιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική και πολιτική οικονομικών συνεργασιών που θα υπηρετούν την ειρήνη και την οικονομική πρόοδο για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Κάθετη αντίθεση λοιπόν στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των μνημονίων και στις Γερμανικές επιλογές που καταστρέφουν την κοινωνική συνοχή στην Ευρώπη.
Κάθετη αντίθεση επίσης και με όσους προσπαθούν να σπείρουν ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να αλλάξει αυτό το καπιταλιστικό μόρφωμα της Ευρωζώνης και της Ε.Ε
Στην Ελλάδα το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία αν στηριχθούν δυνάμεις όπως και η ΛΑΕ που με συνέπεια δίνουν την μάχη με την δική τους ταξική αριστερή διαφορετικότητα.
*Ο Βασίλης Πριμικίρης είναι μέλος της Π.Γ του Αριστερού Ρεύματος και του Π.Σ της ΛΑΕ
