Με το πολιτικό σλόγκαν το αρχαίο «Σώζειν» την Ελλάδα από τη χρεοκοπία η κυβέρνηση Παπανδρέου υπογράφει όπως είδαμε στην προηγούμενη δημοσίευση – Μέρος 3ο επί του Δημοσίου Χρέους – την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης την 10η Μαΐου 2010. Ήτοι, της δανειακής σύμβασης των € 110 δις του Α’ Μνημονίου που είχε προσυμφωνηθεί με τις ευρωπαϊκές αρχές και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) πριν την επίσημη εφαρμογή του προγράμματος. Έτσι επήλθε η απεμπόληση της εθνικής ανεξαρτησίας, η κατεδάφιση της οικονομίας και η σταδιακή ουσιαστική υποδούλωση και φτωχοποίηση της Ελλάδος. Το πρώτο επίσημο έγγραφο της Συμφωνίας της τρόικας με την ελληνική κυβέρνηση που οδήγησε στο Α’ Μνημόνιο είναι η Δήλωση των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της ζώνης του ευρώ της 25ης Μαρτίου του 2010.1
Η Δήλωση προσαρτήθηκε στο ν. 3845 της 6ης Μαΐου μεταφρασμένη στα ελληνικά, αλλά το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο κατά μυστηριώδη τρόπο απουσίαζε ολοσχερώς από το νόμο. Αξίζει λοιπόν να προσέξουμε τη μεθόδευση των Ελλήνων πολιτικών. Ο ίδιος νόμος ενώ εμπεριέχει αυτούσιο το κείμενο της Δήλωσης της 11ης Απριλίου 2010 για τη στήριξη της Ελλάδος από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης στα ελληνικά και στα Αγγλικά, το αυθεντικό αγγλικό κείμενο της Δήλωσης των Αρχηγών Κρατών δεν υπάρχει στο νόμο που ψηφίστηκε από την Ελληνική Βουλή!
Ο λόγος της μη ενσωμάτωσης του εγγράφου στο ν.3845 είναι σοβαρός, διότι αλλοιώθηκε η έννοια ενός σημαντικού αγγλικού όρου… στη μετάφραση και παραπληροφορήθηκε όχι μόνο η ελληνική κοινωνία, αλλά και τα διεθνή ΜΜΕ.
Τι ακριβώς συνέβη
Το θεμελιώδες πρώτο άρθρο, παράγραφος 1 του ν. 3845 αναφέρει ότι η δημιουργία του μηχανισμού στήριξης της Ελλάδος «αποφασίστηκε για την οικονομική και τη δημοσιονομική σταθερότητα της ευρώ-ζώνης». Ωστόσο, το αγγλικό κείμενο της Δήλωσης αναφέρει ότι η χρηματοδοτική στήριξη γίνεται «για την οικονομική και χρηματοοικονομική σταθερότητα της ζώνης του ευρώ».
Η φράση έχει ως εξής: “for the economic and financial stability in the area”. Είναι εύλογο οι πολιτικοί και οι επίσημες μεταφραστικές υπηρεσίες του κράτους να γνωρίζουν ότι «δημοσιονομική» σημαίνει “fiscal” και « χρηματοοικονομική» “financial”. Ατυχώς, οι Έλληνες πολιτικοί σε αυτή την κομβική στιγμή της σύγχρονης
ιστορίας της χώρας μας αποδείχτηκαν εκ νέου πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.
Παραπληροφόρηση
Έτσι ξεκίνησε η παραπληροφόρηση ότι η κραιπάλη και η ασωτία του ελληνικού δημοσίου υπήρξε το πρωταρχικό αίτιο του επαχθούς Μνημονίου, η οποία και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τηλεοπτικά δίκτυα, ο Τύπος και οι Αρχές αποκρύπτουν τα πραγματικά αίτια και ιθύνοντες, τους «πρωταίτιους» του οικονομικού «εγκλήματος» της σύγχρονης Ελλάδος. Και αποδεικνύεται ξεκάθαρα για ακόμη μια φορά, η χρόνια συμβίωση του πολιτικού συστήματος με το τραπεζικό κατεστημένο. Ο ιστός είναι πλεγμένος σε τέτοιο βαθμό, ούτως ώστε, οι ανάλγητοι πολιτικοί μας αποφάσισαν να μηχανορραφήσουν για να διασώσουν τις πολύ μεγάλες (too big to fail) να αποτύχουν τράπεζες και δεν γνώριζαν ότι ήταν too big να διασωθούν και θα θυσίαζαν έναν ολόκληρο λαό!
Αυτό το γεγονός επαναφέρει στην μνήμη μας την Έκθεση Πόρτερ2 που αφορούσε την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδος πριν 70 χρόνια. Και γράφτηκε σαν να ήταν σήμερα : «Απ’ ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμίαν άλλη πολιτική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος…[…….] στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα». 3
Επίλογος
Η ίδια αόρατη εξουσία οδήγησε τους έλληνες πολιτικούς να αλλοιώσουν το σκοπό της «δανειακής διευκόλυνσης» στη χώρα μας και μαζί, τη βασική αιτία του προβλήματος του μη βιώσιμου δημοσίου χρέους. Και τι σοφίστηκαν χωρίς σύνεση να κάνουν; Να την βαπτίσουν δημοσιονομική από χρηματοπιστωτική! Ίσως η άγνοια να αποτελεί το άλλοθι ότι οι “too big to fail” τράπεζες με έδρα την Ελλάδα και άδεια λειτουργίας από την Τράπεζα της Ελλάδος, ήταν όντως πολύ μεγάλες για να διασωθούν. Τα περιουσιακά τους στοιχεία ( δάνεια και επενδύσεις) το 2009 – ένα χρόνο μετά την κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης με τη χρεοκοπία της Lehman Brothers τον Σεπτέμβριο 2008 – ήταν άνω των € 500 δις, ενώ τα ίδια κεφάλαια (capital) ήταν λιγότερα των € 30 δις!4 Κερδοσκόπησαν με σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους και έχασαν. Γιατί οι ζημιές της κερδοσκοπίας τους να μεταβιβαστούν στους Έλληνες φορολογούμενους;
Ιδιαίτερα, όταν οι συνολικές υποχρεώσεις των ‘ελληνικών’ τραπεζών την περίοδο 2008-9 υπερέβησαν το 200% του ΑΕΠ της χώρας (ΑΕΠ €243 δις τέλη 2008). Μια σχέση υπερβολική και επικίνδυνη συγκρινόμενη με κριτήριο τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο δανεισμός των αμερικανικών τραπεζών σε σχέση με το ΑΕΠ το 2008 ήταν μικρότερος του 100%. 5 Η μεγάλη απορία είναι γιατί οι έλληνες πολιτικοί πέσανε τόσο χαμηλά αποκρύπτοντας τον πραγματικό σκοπό του Α’ Μνημονίου, αυτόν της διάσωσης των τραπεζών και την αποτροπή της διάχυσης της χρηματοπιστωτικής κρίσης στη ζώνη του ευρώ; Και η αντίφαση, στον ίδιο ν.3845 μπλεγμένο στις φορολογικές διατάξεις Φ.Π.Α είναι ένα δώρο: η παροχή στις τράπεζες €15 δις. Θαυμάστε τους!
Σπυρίδων Λαβδιώτης, Former Senior Financial Analyst at Bank of Canada
1 STATEMENT BY THE HEADS OF STATE AND GOVERNMENT OF THE EURO AREA, Brussels, 25 March 2010
2 Paul Porter (1904-1975). Αμερικανός δικηγόρος και πολιτικός. Επί προεδρίας Φ. Ρούσβελτ υπήρξε πρόεδρος της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Επιτροπής Επικοινωνιών στην περίοδο 1944-1946 και διορίστηκε από τον πρόεδρο Χ. Τρούμαν επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής στην Ελλάδα. Ο Πόρτερ ήρθε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο 1947 και συνέταξε την Έκθεση στις 14/2/1947.
3 Βικιπαίδεια, Η Έκθεση Πόρτερ ενόψει της οικονομικής βοήθειας του δόγματος Τρούμαν.
4 Το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα το 2009, Ελληνική Ένωση Τραπεζών, Ιούνιος 2010. Σύμφωνα με την Έκθεση, το συνολικό ενεργητικό του χρηματοπιστωτικού συστήματος ανήρχετο στα € 563.3 δις.
5 Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα το 2008 οι συνολικές υποχρεώσεις των τραπεζών των ΗΠΑ αντιστοιχούσαν στο 94% του ΑΕΠ. Για την Γερμανία οι υποχρεώσεις των τραπεζών ανέρχονταν στο 135% και για την Γαλλία στο 273% (A. Admati & M. Hellwig, The Bankers’ New Clothes, 2013, p.238).
