Patrick J. Buchanan,*12-8-21
*[Ο δημοσιολόγος Πάτρικ Μπιουκάναν διετέλεσε σύμβουλος και λογογράφος του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον και υπήρξε δύο φορές υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ. Η αρθρογραφία του εκφράζει έναν πεισματικό πατριωτικό αγώνα διείσδυσης της λογικής και της φρόνησης στην διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής της πατρίδας του.]
Μετάφραση:Μ.Μ.Στυλιανού
Πόσοι στρατηγοί των ΗΠΑ ήξεραν τι συνέβαινε, αλλά αρνήθηκαν να ρισκάρουν την καριέρα τους λέγοντας στο Κογκρέσο ή στη χώρα ότι ο αφγανικός στρατός και το καθεστώς που είχαμε εγκαταστήσει πιθανότατα θα κατέρρεαν σαν ένας χάρτινος πύργος μόλις οι Αμερικανοί έφευγαν και έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους Ταλιμπάν μόνοι τους;
Τον Απρίλιο, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δήλωσε στο έθνος ότι θα έχει όλα τα αμερικανικά στρατεύματα έξω από το Αφγανιστάν μέχρι τις 11 Σεπτεμβρίου, την 20η επέτειο της χειρότερης τρομοκρατικής επίθεσης που έχει γίνει ποτέ στις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεδομένης της τροπής των γεγονότων της περασμένης εβδομάδας, αυτή η 20ή επέτειος μπορεί να εορταστεί από έναν θριαμβευτή Ταλιμπάν, ο οποίος βρίσκεται τώρα στα πρόθυρα της νίκης επί των Αμερικανών και των Αφγανών συμμάχων τους, με φρικιαστικές δημόσιες εκτελέσεις των παραδομένων και αιχμάλωτων εχθρών τους.
Η 11η Σεπτεμβρίου 2021, θα μπορούσε να δει Αμερικανούς πεζοναύτες και διπλωμάτες να φεύγουν από την Καμπούλ για να ξεφύγουν από την τιμωρία των Ταλιμπάν τους οποίους εκδιώξαμε το 2001.
Από την Παρασκευή, πριν από μία εβδομάδα, μέχρι σήμερα, από τους Ταλιμπάν έχουν καταληφθεί οι 10 από τις 34 επαρχιακές πρωτεύουσες του Αφγανιστάν.
Ο Μαζάρ-ε-Σαρίφ στο βορρά είναι τώρα περικυκλωμένος. Η Κανταχάρ και η Χεράτ, δεύτερη και τρίτη μεγαλύτερη πόλη, βρίσκονται υπό πολιορκία (Κατελήφθησαν στο μεταξύ). Ο δρόμος Κανταχάρ-Καμπούλ έχει κοπεί. Ο υπουργός Άμυνας διέφυγε απόπειρας δολοφονίας στην πρωτεύουσα. Ο διευθυντής ΜΜΕ της κυβέρνησης δεν το κατόρθωσε. Οι Ταλιμπάν ελέγχουν τώρα τις μισές από τις 400 περιοχές του Αφγανιστάν και τα δύο τρίτα του εδάφους του.
Κάποιοι Αφγανοί στρατιώτες πολέμησαν γενναία. Άλλοι έχουν υποχωρήσει στις βάσεις τους, έχουν παραδοθεί ή έχουν διαφύγει σε γειτονικές χώρες όπως το Ιράν, το Τατζικιστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Πακιστάν. Ένα ολόκληρο σώμα του αφγανικού στρατού με αμερικανικά όπλα , εξοπλισμό και οχήματα παραδόθηκε στην πόλη Κουντούζ.
Ο αμερικανικός στρατός αναφέρει ότι η πτώση της Καμπούλ ενδέχεται να έρθει εντός 90 ημερών, με κάποιους να λένε ιδιαιτέρως ότι το καθεστώς μπορεί να πέσει στους Ταλιμπάν μέσα σε ένα μήνα.
Ο Δημοκρατικός Γερουσιαστής Κρις Μέρφι από το Κονέκτικατ συνόψισε την κατάσταση ως εξής:
«Η πλήρης, απόλυτη αποτυχία του αφγανικού εθνικού στρατού να υπερασπιστεί τη χώρα του χωρίς την βοήθειά μας είναι ένα αιμόφυρτο κατηγορητήριο για μια αποτυχημένη 20ετή στρατηγική που βασιζόταν στην πεποίθηση ότι δισεκατομμύρια δολάρια Αμερικανών φορολογουμένων θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια αποτελεσματική δημοκρατική κεντρική κυβέρνηση σε ένα έθνος που δεν την είχε ποτέ.»
Η πραγματικότητα αυτής της ζοφερής αξιολόγησης εγείρει πολλά ερωτήματα.
Ποιος ευθύνεται για την κολοσσιαία αποτυχία των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν; Ποιος ευθύνεται για την επικείμενη ήττα της Αμερικής στον μεγαλύτερο πόλεμό της;
Τα τελευταία 20 χρόνια, οι ΗΠΑ έχασαν 2.500 στρατιώτες με 20.000 τραυματίες και επένδυσαν 1 τρισεκατομμύριο δολάρια για να δημιουργήσουν έναν αφγανικό στρατό, μόνο και μόνο για να δουν αυτόν τον στρατό να καταρρέει και να διαλύεται μόλις αναχωρήσαμε.
Την Τετάρτη, ο Μπάιντεν παραδέχθηκε αυτή την αλήθεια:
«Κοίτα, ξοδέψαμε πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια σε 20 χρόνια. εκπαιδεύσαμε και εξοπλίσαμε … πάνω από 300.000 αφγανικές δυνάμεις. Οι Αφγανοί ηγέτες πρέπει να ενωθούν. Πρέπει να πολεμήσουν για τον εαυτό τους.»
Αντιμετωπίζουμε στο Αφγανιστάν μια εξαέρωση της επένδυσης μιας γενιάς για τη μετατροπή του Αφγανιστάν σε δημοκρατία με την ικανότητα να διαθέτει την εμπιστοσύνη του λαού της και να υπερασπίζεται τον εαυτό της.
Γιατί αποτύχαμε;
Μήπως οι στρατηγοί, οι πολιτικοί ηγέτες, οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι των ΗΠΑ που πήγαν στο Αφγανιστάν τις τελευταίες δύο δεκαετίες, και επέστρεψαν για να καταθέσουν για τη σταθερή μας πρόοδο, παραπλανούσαν τους εαυτούς τους; Ή μας εξαπάτησαν;
Πόσοι στρατηγοί των ΗΠΑ ήξεραν τι συνέβαινε, αλλά αρνήθηκαν να ρισκάρουν την καριέρα τους λέγοντας στο Κογκρέσο ή στη χώρα ότι ο αφγανικός στρατός και το καθεστώς που είχαμε εγκαταστήσει πιθανότατα θα κατέρρεαν σαν ένας χάρτινος πύργος μόλις έφευγαν οι Αμερικανοί και έμεναν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τούς Ταλιμπάν;
Σήμερα, ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ για το Αφγανιστάν, Zalmay Khalilzad, βρίσκεται στο Κατάρ απειλώντας τους Ταλιμπάν ότι εάν κυριεύσουν τη χώρα και επιβάλουν την ειρήνη του νικητή, κινδυνεύουν να τους αρνηθούν τη διπλωματική αναγνώριση οι ΗΠΑ και οι Δυτικοί σύμμαχοί τους και να χάσουν τη μελλοντική ξένη βοήθεια.
Αλλά το να στιγματίζεις τους Ταλιμπάν ως τρομοκράτες και παρίες δεν είναι κάτι καινούργιο γι’ αυτούς. Αυτό που επιδιώκουν είναι κάτι για το οποίο έχουν αποδείξει ότι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν.
Αυτό που είναι κρίσιμο για αυτούς είναι να αποκαταστήσουν τους Ταλιμπάν στην προηγούμενη κυριαρχία τους· για τη δημιουργία ενός ισλαμικού εμιράτου, για να γίνουν οι ηθικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί διαιτητές ενός πιο καθαρά ισλαμικού Αφγανιστάν.
Και να ξεφορτωθούμε τους ξένους και τις εξωγήινες αξίες τους.
Θέλουν να είναι σε θέση να σηκωθούν και να πουν στον μουσουλμανικό κόσμο: «Σας δείξαμε πώς να το κάνετε. Πολεμήσαμε την Αμερική, την παγκόσμια υπερδύναμη, για 20 χρόνια μέχρι που αναγκάσαμε τους Αμερικανούς, να φύγουν από τη γη μας με την ουρά κάτω από τα σκέλια τους και στη συνέχεια να στήσουμε τις μαριονέτες τους μπροστά σε έναν τοίχο.
Ενώ η στρατηγική μας ήττα θα αφήσει τους Αμερικανούς απρόθυμους να επιχειρήσουν τέτοιες μελλοντικές αυτοκρατορικές επεμβάσεις, πρέπει να υπάρξει ένας απολογισμός..
Οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν:
Δεν ήταν η προσπάθεια μεταφύτευσης της δημοκρατίας του Μάντισον στο έδαφος της Μέσης και Εγγύς Ανατολής μια παλαβή περιπέτεια από την αρχή;
Πόσοι άλλοι σύμμαχοι των ΗΠΑ παρατάσσουν χάρτινους στρατούς, που θα καταρρεύσουν, αν δεν έχουν τους Αμερικανούς εκεί για να κάνουν την βαριά δουλειά;
Είναι αυτό που έχουμε να προσφέρουμε – η δημοκρατία ένας πολίτης-μια ψήφος– αυτό που πραγματικά αρέσει σε ένα τμήμα του κόσμου, από το Μαγκχρέμπ στην Μέση Ανατολή ως την Κεντρική Ασία, όπου η Δημοκρατία φαίνεται να μην μπορεί να ριζώσει;
Ο Θεός των Ταλιμπάν είναι ο Αλλάχ. Ο χρυσός μόσχος που είχαμε προσφέρει ήταν η δημοκρατία. Στο Ινδουιστικό Κους, ο Θεός τους έχει αποδειχθεί ισχυρότερος.
