Το συνδικαλιστικό κίνημα ήρθε στην πολιτική επικαιρότητα και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης καθημερινά το τελευταίο διάστημα και δυστυχώς με τον πιο αρνητικό τρόπο. Ενόψει του συνεδρίου της ΓΣΕΕ θα περίμενε κανείς ότι θα άνοιγε μία συζήτηση για τα μεγάλα προβλήματα των εργαζομένων, την προοπτική για την αντιμετώπισή τους και το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα και τα προβλήματα του. Αντ’ αυτού, μοναδικό θέμα στην επικαιρότητα είναι οι νόθοι σύνεδροι, οι νοθευτές και οι νοθείες και οι κινητοποιήσεις για την δυναμική παρεμπόδιση της διεξαγωγής του συνεδρίου, ποιος έκανε τα επεισόδια, ως τις ακραίες αθλιότητες των συνδικαλιστών της ΔΑΚΕ ότι το ΠΑΜΕ ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή.
Οι νόθοι σύνεδροι και τα σωματεία σφραγίδες είναι παράδοση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας. Το φαινόμενο πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις από τη δεκαετία του 1980 και ύστερα που η ΓΣΕΕ στράφηκε ανοιχτά και χωρίς κανένα ενδοιασμό εναντίον της εργατικής τάξης και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ταυτίστηκαν πλήρως με την αστική τάξη όχι μόνο πολιτικά, αλλά μεγάλος αριθμός στελεχών τους ανήκουν πλέον και ταξικά στην αστική τάξη.
Πλήθος σωματεία σφραγίδες, χιλιάδες μέλη ανύπαρκτα, διπλοψηφίσαντες ή τριπλοψηφίσαντες. Σε αυτή την αθλιότητα σημαιοφόρος υπήρξε ο εργοδοτικός συνδικαλισμός ευθύνες όμως έχουν το σύνολο των συνδικαλιστικών δυνάμεων και αυτές που αναφέρονται στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους, προφανώς όχι στο ίδιο επίπεδο. Ο Εργατικός Αγώνας με ανακοίνωσή του έδωσε ένα περίγραμμα των θέσεων του και της προοπτικής λύσης των προβλημάτων. Εδώ θα δώσουμε ορισμένες επιπλέον πλευρές και μία πρόσθετη επιχειρηματολογία.
Τα σωματεία σφραγίδες και οι νόθοι αντιπρόσωποι, τα σωματεία που δημιουργεί ή υποθάλπει τη δημιουργία τους η εργοδοσία είναι προφανές ότι πρέπει χωρίς δισταγμό να καταγγελθούν και να καταπολεμηθούν. Σ’ αυτό δεν χωράει καμία αντίρρηση και δεν θα σταθούμε περισσότερο. Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες πρακτικές που νοθεύουν τα εκλογικά αποτελέσματα και κυρίως υπονομεύουν το κύρος των συνδικάτων στα μάτια των εργαζομένων. Σημαντικός είναι ο αριθμός εργαζομένων που ψηφίζουν σε δύο και τρία σωματεία. Πλήθος συνταξιούχοι παίρνουν κανονικά μέρος στα σωματεία που ήταν παλαιότερα μέλη τους και από τα οποία έπρεπε να έχουν διαγραφεί. Εργαζόμενοι που άλλαξαν προ πολλού κλάδο ή επάγγελμα προ ετών συνεχίζουν να είναι μέλη τους και να ψηφίζουν και πολλές φορές και σ’ αυτά της νέας απασχόλησής τους. Θα δώσουμε ένα-δύο παραδείγματα.
Στο σωματείο των ΟΤΑ του νομού Ιωαννίνων συμμετέχουν πολλές εκατοντάδες εργαζόμενοι με κοινωφελή εργασία προκειμένου να ζήσουν τις οικογένειές τους. Όλοι αυτοί είναι μέλη του σωματείου των ΟΤΑ. Το σωματείο μπαίνει στη διαδικασία των αρχαιρεσιών. Τέθηκε ζήτημα αν μπορούν και πρέπει να ψηφίσουν όλοι αυτοί, πολλοί από τους οποίους είναι και σε άλλα σωματεία και πήραν μέρος στις αρχαιρεσίες τους. Οι συνδικαλιστές του σωματείου του μετάλλου δήλωσαν ότι ψήφισαν στις αρχαιρεσίες του σωματείου τους και δεν θα πάρουν μέρος και αυτό είναι προς τιμήν τους. Είναι στάση συνειδητών εργατών που τιμούν την τάξη τους και το συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν έκαναν όμως το ίδιο οι οικοδόμοι που είναι πολύ περισσότεροι και από ότι φαίνεται θα πάρουν κανονικά μέρος.
Ένα δεύτερο παράδειγμα: Συνδικαλιστικό στέλεχος στο ΔΣ Εργατικού Κέντρου άλλαξε προ καιρού εργασία, έγινε επαγγελματίας και ασφαλίστηκε στο ΤΕΒΕ, παίρνει μέρος στο σωματείο του χώρου που εργάζεται σήμερα και παράλληλα παραμένει στο ΔΣ του Εργατικού Kέντρου παίρνοντας μέρος στις ψηφοφορίες και σε όλες τις διαδικασίες του.
Πανελλαδικά ο αριθμός τέτοιων περιπτώσεων είναι πολύ μεγάλος και έκφραση αυτού είναι σωματεία που εμφανίζονται πανίσχυρα στα χαρτιά και στα οποία ψηφίζουν χίλια ή χιλιάδες μέλη, όμως μέρος στις γενικές συνελεύσεις παίρνουν μόνο 20-25 εργαζόμενοι και στις κινητοποιήσεις λιγότεροι.
Η ιδιότητα του εργάτη που συνειδητοποιεί την ανάγκη να συνδικαλιστεί και να υπερασπίσει μέσα από το φορέα του την επιβίωση τη δική του και της οικογένειάς του έχει χτυπηθεί ανελέητα και καταρρακωθεί.
Το επιχείρημα ότι όλοι αυτοί που δεν εργάζονται σήμερα, όχι φυσικά γιατί βρίσκονται στην ανεργία, ήταν κάποτε εργαζόμενοι ή εν δυνάμει θα’ναι εργαζόμενοι στο μέλλον αφού εκεί βρίσκεται η προοπτική της νεολαίας είναι εντελώς αστείο. Στο συνδικαλιστικό κίνημα παίρνουν μέρος όσοι θέλουν, όσοι είναι διατεθειμένοι να αγωνιστούν και να πάρουν μέρος στις διαδικασίες του και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι είναι εν δυνάμει απεργοί.
Η παρέμβαση του κράτους στα συνδικάτα και η αξιοποίησή της δικαιοσύνης για αυτό το σκοπό αποτέλεσε μάστιγα για το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας. Το σύνθημα «έξω το κράτος από τα συνδικάτα, καμία δουλειά δεν έχει η δικαιοσύνη στο συνδικαλιστικό κίνημα» πρέπει να είναι μόνιμος οδηγός, οι εργάτες πρέπει να λύνουν μόνοι τους τα προβλήματά τους. Πρόσφατα όμως στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων γίναμε μάρτυρες σ’ ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο: να μην προσφεύγουν στη δικαιοσύνη για διορισμό ΔΣ μόνο εργοδοτικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, αλλά και σωματεία που ανήκουν στο ΠΑΜΕ για να διορίσουν στελέχη του στην προσωρινή διοίκηση.
Η σύγκρουση για την διεξαγωγή ή τη ματαίωση του συνεδρίου της ΓΣΕΕ με δυναμικές μεθόδους καταρχήν δεν μας βρίσκει αντίθετους, πολλές φορές οι δυναμικές παρεμβάσεις είναι εντελώς αναγκαίες. Στην περίπτωση όμως αυτή η σύγκρουση φαίνεται να είναι μόνο για την διαμόρφωση των συσχετισμών πάνω σε πεθαμένες η ημιθανείς συνδικαλιστικές οργανώσεις και αυτό είναι το απαράδεκτο. Αυτό φαίνεται να μην το αντιλαμβάνονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό πολλές δυνάμεις της αριστεράς και να ικανοποιούνται μόνο από τη δυναμική ματαίωση του συνεδρίου. Έτσι όμως έχει χαθεί η ουσία.
Πρέπει οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που αναφέρονται σε αυτούς να αναρωτηθούν αν μόνο οι νόθοι δίνουν τη μεγάλη πλειοψηφία στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, πολλών ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων στις εργοδοτικές δυνάμεις και αν δεν υπάρχουν άλλες αιτίες που σχετίζονται με τις ίδιες αυτές συνδικαλιστικές παρατάξεις και τους πολιτικούς φορείς τους. Μόνο οι νόθοι ευθύνονται για την τεράστια απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος ή ακόμη και οι δύσκολες αντικειμενικές συνθήκες που συχνά επικαλούνται;
Φτάσαμε στην εποχή των μνημονίων να έχουν προκηρυχθεί πολλές δεκάδες απεργίες πανελλαδικές πανεργατικές, όπως είναι ο βαρύγδουπος τίτλος τους, που όμως είχαν ελάχιστους ή καθόλου απεργούς, απεργίες χωρίς απεργούς, όπως τις αποκάλεσαν. Σε κάθε απεργία και στις περισσότερες πόλεις γινόταν δύο, τρεις και τέσσερις πολλές φορές συγκεντρώσεις κατά κανόνα ισχνές, τη στιγμή που υπήρχε η δυνατότητα να διαμορφωθεί ένας μεγάλος συντονισμός συνδικαλιστικών οργανώσεων σε τοπική και πανελλαδική κλίμακα που θα κινητοποιούσε πλατιά τους εργαζόμενους, θα αναζωογονούσε τα σωματεία και θα υπονόμευε αποφασιστικά την επιρροή των εργοδοτικών πλειοψηφιών στις τριτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες οργανώσεις. Σήμερα οι εργοδοτικές ηγεσίες διατηρούν τις δυνάμεις τους τη στιγμή που οι εργαζόμενοι δεν τους έχουν καμία εμπιστοσύνη, αλλά θεωρούν ότι δεν έχουν πού να ακουμπήσουν. Αυτή η τακτική της πολυδιάσπασης, της επιμονής σε λανθασμένες τακτικές, που ακολούθησαν οι φιλεργατικές ηγεσίες, φαινομενικά είναι συνεπής ταξικά. Επί της ουσίας όμως αβαντάρουν την πολιτική του κράτους και της εργοδοσίας, αρνούνται πεισματικά να την επανεξετάσουν.
Σήμερα όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, πλην των εργοδοτικών, μιλούν για την αναγκαία ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Πώς όμως την εννοούν; Σε άρθρο του ΠΡΙΝ πρόσφατα αναφέρεται ρητά η ανάγκη ανασυγκρότησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος έξω και ενάντια από τους θεσμούς του. Παρομοίως και το ΠΑΜΕ δεν αναφέρεται μεν ανοιχτά σε αποχώρηση από τη ΓΣΕΕ, αλλά ολόκληρη η τακτική του εκεί κατατείνει και αυτό με το επιχείρημα ότι η αστική τάξη δεν πρόκειται να παραδώσει την ηγεσία των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και άρα το συνδικαλιστικό κίνημα θα είναι πρακτικά, αφοπλισμένο και η εργατική τάξη χωρίς την εκπροσώπηση της. Αυτά, αν συνδυαστούν με την πλατιά διαδεδομένη αντίληψη ότι οι οικονομικές κατακτήσεις είναι πλέον αδύνατες και η αστική τάξη δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα αιτήματα και τις ανάγκες των εργαζομένων, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το συνδικαλιστικό κίνημα με την κλασσική μορφή του όπως τη γνωρίσαμε, ως την πρωτοβάθμια μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης για τη διεξαγωγή των οικονομικών αγώνων της, έχει τελειώσει. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, τα σωματεία πρέπει να πάρουν ένα νέο ρόλο ως δυνάμεις που θα συμμετάσχουν σε ένα κοινωνικό μέτωπο για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Αυτή όμως είναι η θεωρητική θεμελίωση της διάσπασης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Μία τέτοια εξέλιξη όμως θα έχει εξαιρετικά αρνητικά αποτελέσματα, αφού θα κατεβάσει τη διάσπαση μέχρι τον τελευταίο εργαζόμενο, θα εκτοξευθεί η απογοήτευση και η απαξίωση θα ολοκληρωθεί.
Λύσεις στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργεί η κατάληψη των συνδικαλιστικών οργάνων από τις εργοδοτικές δυνάμεις το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας έχει βρει, υπάρχει πλούσια πείρα από τα ΣΑΔΕΟ, τα 114 σωματεία κλπ.
Η λύση είναι ο συντονισμός των αγωνιστικών συνδικαλιστικών οργανώσεων σε πανελλαδικό και τοπικό επίπεδο όπου θα συμμετέχουν όλες οι δυνάμεις και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συμφωνούν να αγωνιστούν για τα ζέοντα προβλήματα των εργαζομένων, για την ανατροπή των μνημονίων και εναντίον της ΕΕ με σταθερό μέτωπο εναντίον του εργοδοτικού συνδικαλισμού δρώντας μέσα από τις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και αυτόνομα όταν αυτό είναι αναγκαίο.
Αυτό όμως απαιτεί επίμονη και σταθερή δουλειά από τα κάτω σε κάθε χώρο και κλάδο, εργαζόμενο τον εργαζόμενο, ανάληψη πρωτοβουλιών και στενούς δεσμούς με τους εργαζόμενους, κατάκτηση της εμπιστοσύνη τους και δράση για την εξυγίανση του συνδικαλιστικού κινήματος αταλάντευτα και με συνέπεια.
Οι ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι ηγεσίες τους πρέπει να είναι το παράδειγμα εναρμόνισης λόγων και έργων, η πρωτοπορία στην πράξη.
Ένας συνδικαλιστής
*Πηγή: ergatikosagwnas.gr
