ΜΗΛΙΟΣ-ΚΚΕ: ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ 1 (ή για άλλη μια φορά το ΚΚΕ και το ζήτημα του ιμπεριαλισμού) Γ΄ ΜΕΡΟΣ

6. ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗ «ΝΕΑ» ΑΝΑΛΥΣΗ
Αλήθεια, η θεωρητική αντιπαράθεση γύρω από τον ιμπεριαλισμό και το χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού είναι μία σκιαμαχία; Μία συζήτηση για «το φύλλο των αγγέλων»; Μία άσκοπη βυζαντινολογία; Μπορεί και να φαίνεται ως τέτοια, αλλά είμαστε κατηγορηματικοί. Πρόκειται για μία αντιπαράθεση πίσω από την οποία υπάρχουν κρισιμότατα πολιτικά ζητήματα. Ζητήματα που αφορούν τη χάραξη της τακτικής ενός επαναστατικού φορέα: έχει νόημα η χρήση της έννοιας του πατριωτισμού; Θα πρέπει να συγκροτούνται αγώνες στη βάση αντιιμπεριαλιστικών αιτημάτων; Μπορεί τα εθνικοανεξαρτησιακά και αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα να πάνε πίσω τους κοινωνικούς αγώνες ή αποτελούν ένα απαραίτητο βήμα για να δημιουργηθούν συνειδησιακές ρηγματώσεις που θα μας φέρουν πιο κοντά στο μεγάλο στρατηγικό αίτημα;
Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ έχει απαντήσει μετά βεβαιότητας. Όταν το ΚΚΕ στο παρελθόν πρωτοστάτησε στους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες, στους αγώνες με δημοκρατικά και πατριωτικά αιτήματα, όταν μπλόκαρε τα νατοϊκά στρατεύματα που οργώνανε το ελληνικό έδαφος και τα έστελνε στη λαχαναγορά, όταν διεξήγαγε αγώνες για να φύγουν οι αμερικανικές βάσεις, όταν κατευθυνόταν στην αμερικανική πρεσβεία, τότε «διεξήγαγε αγώνες με οπορτουνιστικό περιεχόμενο». Δεν πρόκειται για αυθαίρετη άποψη, αφού φροντίζει το άρθρο του ΒΟ όλα αυτά να τα ξεκαθαρίσει. Στο συγκεκριμένο άρθρο πληροφορούμαστε ότι το ΚΚΕ κουβαλούσε στο παρελθόν «κάμποση “αρχαία σκουριά” από στρατηγικές επεξεργασίες προηγούμενων δεκαετιών»[1]. Πρόκειται για αυτήν την «αρχαία σκουριά» που μέσα στον πόλεμο γιγάντωσε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, με 400.000 και 1.500.000 μέλη αντίστοιχα. Αυτή η «αρχαία σκουριά» κράτησε το ΚΚΕ μετά τον πόλεμο μέσα σε ένα καθεστώς διώξεων, φυλακίσεων, βασανιστηρίων, εκτελέσεων και δολοφονιών. Αυτή η «αρχαία σκουριά» κράτησε το ΚΚΕ ζωντανό και μέσα στη δικτατορία. Αυτή η «αρχαία σκουριά» ανέδειξε το ΚΚΕ στη μεταπολίτευση σε ηγεμονική δύναμη στο χώρο της αριστεράς, καταδικάζοντας τον ευρωκομμουνισμό στην αφάνεια (την ώρα που κυριαρχούσε στην Ευρώπη) και αναδεικνύοντας τις δυνάμεις του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους Δήμους, το εργατικό κίνημα πρωτοπόρα δύναμη.
Μάλιστα, το ΚΚΕ από ότι φαίνεται «δεν ήταν μόνο οπορτουνιστική δύναμη αλλά και αντεπαναστατική». Υπερβολικό; Ας αφήσουμε να μιλήσει το ίδιο το κείμενο: «Τα διάφορα σχήματα “μητρόπολη-περιφέρεια” ή “ιμπεριαλιστικές-εξαρτημένες” χώρες έχουν μια ακόμη κεφαλαιώδη και στην ουσία της αντεπαναστατική αδυναμία. Παραγνωρίζουν την εκμετάλλευση που υφίσταται η μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, και που ποσοτικά (ως ποσοστό και μάζα υπεραξίας) είναι ογκωδέστερη από κάθε φόρο υποτέλειας που μπορεί να κατευθύνεται μέσω των μονοπωλιακών κερδών από “την περιφέρεια προς το κέντρο”»[2], η υπογράμμιση δική μας.
Το μάθαμε κι αυτό! Το ΚΚΕ ήταν στην ουσία του αντεπαναστατική δύναμη, ενώ τώρα κάτω από τη «φωτεινή» καθοδήγηση μιας νέας ηγεσίας που αποτίναξε την «αρχαία σκουριά» έχει μετατραπεί σε μία συνεπή επαναστατική δύναμη. Πάντως, εμείς οι «άθλιοι οπορτουνιστές» να πληροφορήσουμε πως το σχήμα της «μητρόπολης-περιφέρειας» που εκφράστηκε από το περιοδικό Monthly Review, δεν ταυτίζεται με τη θεώρηση «ιμπεριαλιστικές-εξαρτημένες χώρες». Άλλωστε στο σχήμα μητρόπολη-περιφέρεια, ασκήθηκε κριτική τόσο από τους Σοβιετικούς όσο και από το ΚΚΕ τη δεκαετία του 1980[3].
Υπάρχει, όμως, και άλλη μία διάσταση: τόσο στον προσυνεδριακό του 19^ου όσο και σε αυτόν του 20^ουσυνεδρίου υπήρξαν κομματικά μέλη που στάθηκαν κριτικά απέναντι στα φληναφήματα περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας. Με το σκεπτικό του ΒΟ εύλογα μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι ο οπορτουνισμός ενυπάρχει ακόμη στο κόμμα, μάλιστα, όσοι άσκησαν κριτική θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως «αντεπαναστατική φωλιά, στηριζόμενη από το σύστημα».  Και ακόμη: στην κατηγορία του οπορτουνισμού πρέπει με τα κριτήρια του σημερινού ΚΚΕ να ενταχθεί ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Αντώνης Αμπατιέλος, ο Κώστας Λουλές, ο Στρατής Τσαμπής, ο Διονύσης Γεωργάτος, ο Άρης Βελουχιώτης (τι οπορτουνιστική ομιλία ήταν αυτή που έκανε στη Λαμία), ο Νίκος Μπελογιάννης (τι οπορτουνιστική δήλωση ήταν το «Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα»), ο Νίκος Ζαχαριάδης (τι απαράδεκτο ήταν αυτό το γράμμα που έστειλε για τον πόλεμο), ο Δημήτρης Σάρλης αλλά και όλη εκείνη η γενιά που έδωσε τη ζωή της για ένα «αδειανό πουκάμισο». Επίσης βέρος οπορτουνιστής πρέπει να θεωρηθεί ο Δημητρόφ καθώς και οι Τσε-Φιντέλ, όταν κεντρικό σύνθημα πριν την επανάσταση είχαν κάνει το «πατρίδα ή θάνατος».
Οι αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες στερούνται, λοιπόν, νοήματος και είναι χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού. Αυτό το δογματικό σχήμα ερμηνεύει και τη σημερινή θέση του ΚΚΕ που σχετίζεται με την έξοδο από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η χρήση αυτών των αντιιμπεριαλιστικών αιτημάτων έχει νόημα μόνον αν συνοδεύεται και από το αίτημα της λαϊκής εξουσίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου που δεν κατανοούμε γιατί μια επαναστατική δύναμη δεν την λέει με το όνομά της, αλλά χρησιμοποιεί το νοθευμένο όρο «λαϊκή εξουσία», (τουλάχιστον ας χρησιμοποιείται το «λιγότερο οπορτουνιστικό», «εργατική εξουσία»). Αν σήμερα κάποιος θέτει άμεσα το αίτημα της εξόδου από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τότε κατά το ΚΚΕ «ταυτίζεται με αστικές δυνάμεις που επιθυμούν κάτι ανάλογο». Ας δούμε μερικές πλευρές του ζητήματος:
1. Το ΚΚΕ με βάση τις πρότερες θέσεις του για έξοδο από την ΕΟΚ/ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ασφαλώς κρίνεται και πάλι ως οπορτουνιστικό. Η αντιπαράθεσή του με το ΚΚΕ «Εσωτερικού», το οποίο υποστήριζε τη μετατροπή της ΕΟΚ σε «ΕΟΚ των εργαζομένων», μάλλον δεν ήταν σωστή και θα έπρεπε τη δεκαετία του 1980 για να είναι ολοκληρωμένη να τίθεται με τον εξής τρόπο: «πρώτα κάνουμε επανάσταση, η εργατική τάξη κατακτά την εξουσία και στη συνέχεια βγαίνουμε από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς». Ακριβώς για αυτό το λόγο ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ είπε στην τελική του ομιλία στο 20^ο συνέδριο: «Οπωσδήποτε σήμερα θέτουμε το ζήτημα του ΝΑΤΟ ως στόχο πάλης του κινήματος, ορισμένες μάλιστα φορές αποκτά μεγάλη επικαιρότητα. Και από αυτήν την άποψη πρέπει να οργανώσουμε καλύτερα δράσεις, κινητοποιήσεις από το μαζικό κίνημα, τα συνδικάτα, την ΕΕΔΥΕ κ.λπ.
»Ταυτόχρονα με την προβολή αυτού του ζητήματος και της γραμμής πάλης και συσπείρωσης στο κίνημα, πρέπει να έχουμε καθαρό, βεβαίως, ότι και αυτό, όπως η έξοδος από το ευρώ, δεν μπορούν να αποτελέσουν τον κρίκο από όπου θα ανοίξει οπωσδήποτε τη βεντάλια της συνολικής αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
»Έξοδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ έγινε και με την κυβέρνηση Κων. Καραμανλή μετά τη δεύτερη τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το ’74.
»Η Γαλλία ήταν έξω από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, μέχρι πρόσφατα. Κράτη – μέλη της ΕΕ αρνήθηκαν να ενταχθούν στον Ευρωστρατό. Οπωσδήποτε, η ένταξη ενός καπιταλιστικού κράτους σε μια διακρατική ένωση δημιουργεί συγκεκριμένες δεσμεύσεις, απαιτεί εκχωρήσεις, που απορρέουν από τις συμφωνίες, αλλά η αποδέσμευση από μόνη της δεν σημαίνει ότι το κράτος, η χώρα αποκτά ανεξαρτησία, ότι ο λαός είναι ελεύθερος να αποφασίζει με κριτήριο το συμφέρον του, όπως προπαγανδίζουν διάφοροι οπορτουνιστές παραπλανητικά»[4].
Τι μας λέει με την παραπάνω παρέμβασή του ο Δ. Κουτσούμπας; Ότι σήμερα το αίτημα εξόδου από το ΝΑΤΟ δεν έχει πολιτική σημασία, ότι και πάλι παραπέμπεται όπως και το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ στις ελληνικές καλένδες, ότι μπορεί να είναι αστικό αίτημα και ότι δεν είναι σίγουρο ότι θα εξασφαλίσει την εθνική ανεξαρτησία. Επομένως το λαϊκό κίνημα δεν χρειάζεται να το βάζει ως αίτημα και μάλλον είναι προτιμότερο να το αφήνουμε για το απώτερο μέλλον. Προφανώς εκείνο το σύνθημα στην πύλη του Πολυτεχνείου που αναφερόταν σε έξοδο από το ΝΑΤΟ χωρίς να αναφέρεται στη λαϊκή εξουσία, ήταν ένα ακόμη οπορτουνιστικό σύνθημα… 
2. Σύμφωνα με τη σημερινή λογική της ηγεσίας του ΚΚΕ, α) στην καλύτερη περίπτωση δεν έχει κανένα νόημα αν έχουμε δραχμή ή ευρώ, αφού είτε το ένα είτε το άλλο θα υπάρχει εντός καπιταλιστικού πλαισίου ή β) στη χειρότερη περίπτωση η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα είναι πιο επώδυνη από την παραμονή στο ευρώ. Εφόσον, όμως, τα πράγματα είναι έτσι, τότε ο αγώνας που διεξήγαγε το ΚΚΕ κατά της ένταξης στο ευρώ στερείτο οποιουδήποτε νοήματος. Για ποιο λόγο το ΚΚΕ κατήγγειλε τη νομισματική ενοποίηση, τη θέσπιση του ευρώ και την ενσωμάτωση της Ελλάδας σε αυτά; Αν ήταν το ίδιο και με ευρώ και με δραχμή δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμία κινητοποίηση και καταγγελία. Αν από την άλλη εκτιμά σήμερα πως με την επιστροφή στη δραχμή τα πράγματα θα επιδεινωθούν, τότε θα μπορούσε να θεωρεί την υιοθέτηση του ευρώ από την ελληνική αστική τάξη ως προοδευτικό φαινόμενο. Η λογική της ηγεσίας του ΚΚΕ οδηγεί, το θέλει ή όχι, σε αυτά τα παράλογα συμπεράσματα. Κι αν συνεχίσουμε με το ίδιο σκεπτικό δεν θα έπρεπε να έχει καταγγελθεί ακόμη κι αυτή η ίδια η ένταξη στην ΕΟΚ, αφού καπιταλισμό είχαμε πριν, καπιταλισμό είχαμε και έπειτα.
3. Ποιος στα αλήθεια πιστεύει ότι σήμερα υπάρχει ένα αριθμητικά σοβαρό τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης το οποίο να θέτει ζήτημα εξόδου από την ΕΕ; Πώς εκφράζεται πολιτικά αυτό το τμήμα, δηλαδή μέσα από ποιον κομματικό φορέα; Κι αν όντως υπάρχει ένα τέτοιο τμήμα που για τους δικούς του λόγους θέτει ζήτημα εξόδου από την ΕΕ (προφανώς δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για το ΝΑΤΟ), αυτό σε τι εμποδίζει τους επαναστάτες να θέτουν το ίδιο αίτημα με το δικό τους περιεχόμενο; Υπάρχει σήμερα αστική δύναμη που να θέτει το ζήτημα της εξόδου και μαζί με αυτό την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κ.λπ.; Το πολιτικό πρόγραμμα του οποίου άξονες είναι αιτήματα όπως τα παραπάνω, μπορεί να αποτελέσει τη βάση μίας ριζοσπαστικής κυβέρνησης, όπως την περιέγραφε το 4^ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς[5] και όπως υλοποιήθηκε από την κυβέρνηση της Ελεύθερης Ελλάδας και αλλού. Δεν πρόκειται για ιστορική νομοτέλεια, αλλά για ένα άμεσο και αναγκαίο πολιτικό αίτημα που υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει το «σκαλοπάτι» για την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Ρωτάμε ευθέως: Μέχρι να πραγματοποιηθεί η κοινωνική επανάσταση (και αυτό δεν το λέμε με καμία ειρωνική διάθεση), ο επαναστατικός φορέας θα λέει στο λαό «περιμένετε εωσότου κερδίσουμε»; Και πόσο μπορεί να είναι πειστική, ελκυστική κι εν τέλει συσπειρωτική μία τέτοια άποψη;[6] 
4. Η στροφή που έχει γίνει και στα κομματικά ντοκουμέντα του ΚΚΕ είναι άκρως εντυπωσιακή. Στις Θέσεις του 20^ου συνεδρίου η φράση «αστική τάξη» υπάρχει 17 φορές, ενώ οι λέξεις οπορτουνισμός και ρεφορμισμός με όλα τους τα παράγωγα υπάρχουν 42 φορές! Επομένως, ο κύριος εχθρός του ΚΚΕ δεν είναι η αστική τάξη, αλλά ο οπορτουνισμός. Αν τώρα πάρουμε υπόψη μας πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως οπορτουνιστική δύναμη, αλλά ως μία πολιτική δύναμη που ενσωματώθηκε ταχύτατα και ασκεί αστική πολιτική, ενώ ως οπορτουνιστικές οντότητες θεωρηθούν η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες μικρές συλλογικότητες, δυνάμεις με μικρή επιρροή στον ελληνικό λαό, τότε είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι ρίχνεται τόση μεγάλη βαρύτητα στον οπορτουνισμό. Επιπλέον, υπάρχει και μία δεύτερη συνιστώσα του ζητήματος. Οι θεωρητικές επεξεργασίες του ΚΚΕ δεν αναφέρονται ποτέ στον αριστερό, αλλά μόνο στο δεξιό οπορτουνισμό. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία θεωρητική λαθροχειρία. Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να μαθαίναμε αν τα ηγετικά κλιμάκια του ΚΚΕ αποδέχονται τον «Αριστερισμό» του Λένιν ή αν το θεωρούν έργο ιστορικά ξεπερασμένο.
Παράλληλα, στην αναζήτηση της λέξης «αντικαπιταλισμός» διαπιστώνει κανείς πως υπάρχει 32 φορές, ενώ η λέξη «αντιιμπεριαλισμός» υπάρχει μόνο μία! Μάλιστα ανακύπτει μία τεράστια αντίφαση: ενώ από τη μία η έννοια του αντιιμπεριαλισμού είναι απορριπτέα στο «εσωτερικό», γίνεται αποδεκτή έστω και με δειλό τρόπο για το «εξωτερικό»: «Συνέβαλε (σ.σ. η ΚΕ του ΚΚΕ) στην ανάπτυξη του ελληνικού αντιπολεμικού κινήματος, μέσα από την ΕΕΔΥΕ και άλλους φορείς, συνδικάτα, συσπειρώσεις του διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, μέσα από το ΠΣΕ»[7]. Έτσι, καταλήγουμε στον εξής παραλογισμό: ο αντιιμπεριαλισμός εξισώνεται με τον οπορτουνισμό όταν μιλάμε για την ανάπτυξη των αγώνων στην Ελλάδα, ενώ όταν αναφερόμαστε στα διεθνιστικά καθήκοντα του κόμματος εκτιμάται πως η ΚΕ συνέβαλε στην ανάπτυξή του! Για να μην θεωρηθούμε και πάλι υπερβολικοί, ας αφήσουμε το υπό κρίση άρθρο να μιλήσει μόνο του: «Οι επιθετικοί προσδιορισμοί “δημοκρατικό” και “αντιιμπεριαλιστικό” (με την έννοια της πάλης ενάντια σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οργανισμούς) που χρησιμοποιούνταν σε παλαιότερες κομματικές επεξεργασίες για να προσδιορίσουν το χαρακτήρα της πολιτικής συμμαχιών δεν ανταποκρίνονταν σε κάποιες υπαρκτές αναγκαιότητες της ταξικής διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελούσαν περισσότερο λεκτικά υπολείμματα και συγχύσεις παλιότερων επεξεργασιών του Κόμματος. […]»[8], η υπογράμμιση δική μας.
Παρόμοια είναι η κατάσταση και στην Πολιτική Απόφαση: η λέξη αντικαπιταλισμός υπάρχει 17 φορές και η λέξη αντιιμπεριαλισμός δεν υπάρχει ούτε μία! 
Τελικά η Πολιτική Απόφαση του 20ου Συνεδρίου καταλήγει σε τραγικά πολιτικά συμπεράσματα. Διαβάζοντας κάποιος το κεφάλαιο με τίτλο «Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ», είναι εύλογο να αναρωτηθεί αν ο εχθρός του λαού, του κινήματος και του ΚΚΕ, είναι το πέρασμα σε κάποιο εθνικό νόμισμα ή η παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ. Η αναφορά για πάλη ενάντια στην ΕΕ είναι φτωχή, ενώ η κριτική για ενδεχόμενο πέρασμα σε εθνικό νόμισμα, είναι εκτενής[9].
Για να γίνει κατανοητό το εύρος και το βάθος της ιδεολογικής και πολιτικής στροφής του ΚΚΕ, αξίζει να δούμε την εξέλιξη στη χρήση των όρων «αντικαπιταλισμός» και «αντιιμπεριαλισμός», από το 16^ο ως το 20^οσυνέδριο.

 
Ακόμη, λοιπόν, και τα συνέδρια του κόμματος από το 16^ο ως το το18^ο  ήταν «κατάφορτα οπορτουνιστικών ιδεών» (δεν μιλάμε ασφαλώς για το 15^ο που με το στόχο του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, πρέπει να θεωρείται μνημείο οπορτουνισμού).
5. Στα ίδια αδιέξοδα και στις ίδιες αντιφάσεις οδηγείται η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και στο ζήτημα του πολέμου. Αν κατά την Πολιτική Απόφαση, διεξαχθεί πόλεμος στην Ελλάδα, «θα είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές», επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την άποψη περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας. Θέτει ως στόχο μία γενική πολιτική ζύμωση στο λαό, όπου δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση. Μάλιστα, χρησιμοποιείται η διαπίστωση πως το Κόμμα πρέπει «[…] συνεχώς να προσαρμόζει, να εξειδικεύει, να κλιμακώνει τα συνθήματα πάλης […]». Το κλειδί βρίσκεται στη λέξη «προσαρμόζει», όχι γιατί είναι προβληματικό να μετασχηματίζει κάποιος φορέας την τακτική του ανάλογα με τις συνθήκες, αλλά γιατί ελέω οπορτουνισμού υποκρύπτεται η πρόθεση «να τα λέμε όλα, οπότε να μην μπορεί κάποιος να μας πει οτιδήποτε»: Και αντίσταση κατά του επιτιθέμενου, και ιμπεριαλιστικός ο πόλεμος και από τις δυο πλευρές, και να υπονοείται η ανάγκη μετατροπής του πολέμου σε εμφύλιο, και πάλη για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, και υπεράσπιση των συνόρων…[10]. Το ερώτημα είναι απόλυτα σαφές και απαιτείται και μία απόλυτα σαφής απάντηση: Αν η τουρκική αστική τάξη διεκδικήσει ελληνικά εδάφη, τι θα πει το ΚΚΕ στα μέλη και τους οπαδούς του; Να πάνε ή όχι στο μέτωπο; Θα θέσει εξαρχής ζήτημα μετατροπής του πολέμου σε εμφύλιο; Δεν χρειάζεται να βασανίσουμε πολύ το μυαλό μας σχετικά με την απάντηση, αφού αυτή έχει δοθεί στο πόνημα του ιστορικού τμήματος της ΚΕ σχετικά με το γράμμα του Ζαχαριάδη και την τακτική του ΚΚΕ στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο[11].
7. ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚ ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ
Το αστικό μπλοκ, έμπειρο και έξυπνο μπορεί και αντιλαμβάνεται τις ιδεολογικές και πολιτικές στροφές κομμάτων που βρίσκονται ή υποτίθεται ότι βρίσκονται απέναντί του. Αυτός είναι και ο λόγος που επιφανείς δημοσιολογούντες αποδίδουν τα εύσημα στην ηγεσία του ΚΚΕ. Ο Μανώλης Κοττάκης γράφει χαρακτηριστικά: «Συστήνω σε συντηρητικούς πολίτες να μελετήσουν την ομιλία Κουτσούμπα στο 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Θα εντυπωσιαστείτε, αγαπητοί, με τη συμφωνία σας σε βασικές θέσεις του ΚΚΕ. Τη στιγμή που τμήματα της ημετέρας διαπλοκής προπαγανδίζουν την επιστροφή στη δραχμή, το ΚΚΕ τάσσεται κατά της δραχμής. Την ώρα που για κάποιους στα βόρεια προάστια η Θράκη κείται μακράν, το ΚΚΕ με πατριωτικό λόγο προτάσσει την ασφάλεια των συνόρων. Τη στιγμή που κάποιοι στην Αριστερά προπαγανδίζουν Βενεζουέλες και Μαδούρο, το ΚΚΕ υποστέλλει μέσα στην κρίσιμη συγκυρία το θεωρητικό έστω ενδεχόμενο της επανάστασης για την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας»[12], η υπογράμμιση δική μας.
Σε άρθρο της «Εφημερίδας των Συντακτών», ημιεπίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ,  με τίτλο «Ο ρεαλισμός του ΚΚΕ» αναφέρεται: «Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, οφείλει να το σέβεται για την ιστορία του, τους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες του, για τη σαφήνεια του λόγου του, για τον ρεαλισμό του. Χαρακτηριστικό δείγμα ρεαλισμού του ΚΚΕ είναι όσα είπε ο γενικός γραμματέας του, Δημήτρης Κουτσούμπας, παρουσιάζοντας την εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής στο 20ό συνέδριο του κόμματος, για το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ.
»Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα μπορούσε να είναι θετική εξέλιξη για το ΚΚΕ, εφόσον συνδυάζεται με την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος δηλαδή με το πέρασμα στον σοσιαλισμό. Οποιαδήποτε άλλη περίπτωση εξόδου από το κοινό νόμισμα, το ΚΚΕ τη θεωρεί απερίφραστα δυσμενή εξέλιξη για τα λαϊκά συμφέροντα.
»Η Κ.Ε. του κόμματος μέσω του γενικού γραμματέα δεν τσιγκουνεύτηκε στην περιγραφή της κατάστασης που θα προκύψει από μια πιθανή αποχώρηση από την ευρωζώνη, είτε με εσωτερική είτε με εξωτερική επιλογή. “Κοροϊδεύουν συνειδητά το λαό όσοι ισχυρίζονται ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη και η υιοθέτηση ενός πιο υποτιμημένου νομίσματος μπορεί να αποτελέσει κρίκο βελτίωσης της ζωής του λαού μέσω της ώθησης που θα δώσει στην ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη” είπε ο Δ. Κουτσούμπας.
»Εκτίμησε επίσης ότι μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα δημιουργήσει πρόβλημα στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, θα οδηγήσει σε “πιθανή τεχνητή έλλειψη τροφίμων, φαρμάκων κ.ά.”, σε φοροληστεία και θα τεθεί επί τάπητος ζήτημα επιβίωσης του λαού.
»Αναμφίβολα οι εκτιμήσεις αυτές του ΚΚΕ, όσο τραγικές κι αν ακούγονται, δεν συνιστούν κινδυνολογία. Είναι μια ωμή, ρεαλιστική αποτίμηση των επιπτώσεων μιας ενδεχόμενης εξέλιξης την οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τους και να προετοιμάζονται. Πολιτική σημαίνει προβλέπω και προβλέπω σημαίνει παίρνω τα μέτρα μου».[13]
Ακόμη και αυτή η «Αυγή», το επίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, εκθειάζει τη θέση του ΚΚΕ: «Παρ’ ότι δεν είναι η πρώτη φορά που παίρνει αυτή τη θέση, η σαφήνεια με την οποία διατυπώθηκε στο 20ό Συνέδριό του η αντίθεση του ΚΚΕ στην έξοδο από το ευρώ (έστω και στο ορατό μέλλον) δείχνει υπευθυνότητα και εντιμότητα. Εντιμότητα που παραδέχεται τη λανθασμένη ρητορική χρόνων “Είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, σε μια καπιταλιστική Ελλάδα, το μάρμαρο θα το πληρώνει ο λαός” και υπευθυνότητα, καθώς παραδέχτηκε ότι με τη δραχμή οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι (“Στην περίπτωση αλλαγής νομίσματος στη χώρα μας, το λαϊκό εισόδημα θα εξανεμιστεί μέσω της υποτίμησης του νέου νομίσματος, της αισχροκέρδειας, της ραγδαίας πτώσης της αγοραστικής δύναμης… Το μεγάλο κεφάλαιο είναι αυτό που θα βγει και σε αυτήν την περίπτωση κερδισμένο…”).
»Εκτός από υπευθυνότητα, έχουμε και μια γενναιότητα, εκείνη της παραδοχής ότι ορθώς, ορθότατα, απέφυγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τη ρήξη το καλοκαίρι του 2015, καθώς η αποπομπή της χώρας από το ευρώ, που επεδίωκε και ο Β. Σόιμπλε, θα έκανε, σύμφωνα με την ανάλυση του ΚΚΕ, τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους»[14], οι υπογραμμίσεις δικές μας.
Μάλλον, οποιοδήποτε επιπλέον σχόλιο περιττεύει…
*  *  *  *
Για όλους τους παραπάνω λόγους, λοιπόν, επιλέξαμε και τον συγκεκριμένο τίτλο στο κείμενό μας. Η προσπάθεια του Μηλιού και του ελληνικού τροτσκισμού να μας πείσει πως η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική έπιασε τόπο. Ο τροτσκισμός πήρε την εκδίκησή του για τη χρόνια αφάνειά του. Τώρα πια όλο το μικροαστικό συνονθύλευμα μπορεί να επιχαίρει και να αναφωνήσει: Μηλιός-ΚΚΕ, σημειώσατε 1.
*Πηγή: www.kordatos.org