Δύο πράγματα επέδειξε η κυβέρνηση απέναντι στις τράπεζες αυτά τα τρία χρόνια: απίστευτη ασχετοσύνη και εγκληματική εύνοια στους τραπεζίτες. Από μόνο του το ότι την ευθύνη την είχε ο Γιάννης Δραγασάκης και στη συνέχεια, προ ημερών μόλις, την ανέλαβε ο Αλέκος Φλαμπουράρης επιβεβαιώνουν το συμπέρασμα.
Γι’ αυτό και όταν ήρθε η ώρα της ανακεφαλαιποίησης το 2016 δεν διέθεσε το μεγαλύτερο μέρος του δανείου από τον ESM και άφησε τις τράπεζες στα χέρια των πιο επιθετικών και κερδοσκοπικών funds. Τα οποία ενδιαφέρονται μόνο για γρήγορες και άγριες αποδόσεις και συμπεριφέρονται βίαια όταν δεν τους βγαίνουν – ας μην εκπλήσσεται τώρα με τα… κερδοσκοπικά παιχνίδια στο χρηματιστήριο.
Η κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε ποτέ με την εφαρμογή ενός εξυγιαντικού σχεδίου και την επιβολή ενός αυστηρού πλαισίου στις τράπεζες. Προτίμησε να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί, πιστεύοντας ανοήτως ότι αυτό θα το έλυναν οι γύπες των αγορών.
Έτσι, η διαχείριση των κόκκινων δανείων έγινε με αμφιλεγόμενο και αναποτελεσματικό τρόπο. Υποθέσεις που κανονικά είναι για τον εισαγγελέα.
Τα γκόλντεν μπόις την ίδια ώρα ζουν και βασιλεύουν, σαν να μην υπάρχει κρίση, σαν να μην χρεοκόπησαν οι εταιρίες τους (οι τράπεζες) και απολαμβάνουν αδιανόητα προνόμια και μπόνους. Απλώς για να υπάρχουν, γιατί δουλειά να κάνουν δεν υπάρχει.
Η κυβέρνηση εξυπηρέτησε και ευνόησε μία άρρωστη κατάσταση με απίστευτη ελαφρότητα στα όρια του εγκλήματος. Ο αναβαλλόμενος φόρος για παράδειγμα, δηλαδή το ότι επέτρεψε στις τράπεζες να μην πληρώνουν φόρους για είκοσι χρόνια (!!!!!!!) ήταν ένα μέτρο, που αν το έκανε ο Μητσοτάκης, ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος θα ξεσηκώνονταν ακόμα και τα τσιμέντα κάθε νεόδμητης οικοδομής από τον Πϋργο έως την Αλεξανδρούπολη και θα στήνονταν αγχόνες στο Σύνταγμα! Με τους δήθεν αριστερούς που μπλέξαμε, όλα είναι μέρος του… επαναστατικού προτσές.
Το ότι οι τράπεζες είναι άρρωστες, εξ ου και η πλήρης αδυναμία τους να χρηματοδοτήσουν την ελληνική οικονομία, ήταν γνωστό από καιρό. Και ότι πιθανόν θα χρειαστούν νέα ανακεφαλαιοποίηση ή τέλος πάντως μία σοβαρή, σοκαριστική λύση, ακόμα και επανακρατικοποίηση. Η κυβέρνηση όμως κώφευε όταν χτυπούσε το καμπανάκι ο Μπενουά Κερέ της ΕΚΤ πριν ενάμισι μήνα. Ακόμα και στην περίπτωση που η ΕΚΤ πιέζει τα πράγματα για δικούς της λόγους και κάνει παιχνίδια, το πρόβλημα είναι υπαρκτό.
Και δεν λύνεται με φραπεδιές, ούτε με τεμενάδες στους τραπεζίτες. Αφού δεν μπορούν ούτε οι ιδιώτες να το λύσουν – οι οποίοι προτιμούν να κάνουν προσοδοφόρα για τους ίδιους παιχνιδάκια με τα κόκκινα δάνεια και να απομυζούν κρατικές ενισχύσεις, κυνηγώντας τους αδύναμους με τις πρώτες κατοικίες – η μοναδική λύση είναι το κράτος. Κι ας σηκώνεται η τρίχα των νεοφιλελέδων. Να μην τολμήσει μόνο η κυβέρνηση να χορηγήσει νέα προνόμια και να κάνει νέα χατίρια, αφήνοντας τις τράπεζες στα κοράκια.
