Χρειάσθηκε προχθές να φύγω για λίγο απ’ τα γραφεία της εφημερίδας. Καθ’ οδόν, απ’ το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, άρχισα να ακούω για τα γεγονότα στη Γάζα, απ’ τα ερτζιανά άρχισαν να φθάνουν σαν μαύρα πουλιά οι πρώτοι αριθμοί για νεκρούς. Είκοσι δύο οι νεκροί, λέει, εκατοντάδες οι τραυματίες – δεν μπορεί, σκέφθηκα, κάποιο λάθος θα έχει γίνει, δεν μπορεί να δέχθηκε εισβολή το Ισραήλ, όμως
οι πρώτοι αριθμοί κατέφθαναν και μαζί τους οι πρώτες λέξεις: σφαγή, σφαγείο, μακελειό. Συνηθισμένες λέξεις – λουτρό αίματος – διότι όλο αυτό το κακό έχει συμβεί στην αιμάσσουσα Παλαιστίνη επανειλημμένως και κατά κόρον – παρ’ ότι ακόρεστη η κόλαση. Ώσπου να φθάσω στον προορισμό μου, οι νεκροί είχαν γίνει σαράντα, οι
τραυματίες χιλιάδες. Κι ώσπου να επιστρέψω πίσω στην εφημερίδα, απομεσήμερο, οι νεκροί είχαν φθάσει να είναι πενήντα – λες και οι Ισραηλινοί σκότωναν κουνούπια.
Μέσα σε λίγες ώρες πενήντα άνθρωποι, πενήντα σύμπαντα είχαν πεθάνει, είχαν σβήσει, είχαν δολοφονηθεί, είχαν γίνει στατιστική για τις συνηθισμένες ειδήσεις, τα συνηθισμένα σχόλια που κάνουμε εδώ και πολλά χρόνια για μια τραγωδία δίχως τέλος. «Είμαστε σε αυτοάμυνα» δήλωσε ο Νετανιάχου, οι ΗΠΑ εμπόδισαν την καταδίκη του Ισραήλ στον ΟΗΕ, ένα μωρό ξεψύχησε, η Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησε αυτοσυγκράτηση από τις σφαίρες, η κυβέρνηση (και η μείζων αντιπολίτευση) στην Ελλάδα πήραν αγκαλιά τη σιωπή τους και πέσαμε όλοι μαζί για ύπνο,
όχι τον ύπνο του θανάτου των άλλων, αλλά τον αδελφό του, εκείνον που έχει επόμενο πρωινό, ώστε να συνεχίσουμε να σκοτώνουμε Παλαιστίνιους ή όποιους άλλους άμοιρους χρειάζεται να τρώνε τα κανόνια για να γεμίζουν οι σάπιες κοιλιές.
Η Γάζα είναι ένα γιγάντιο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης σε σχήμα Φερέτρου. Αντιθέτως το Ισραήλ είναι ένα ευρωπαϊκό κράτος που μετέχει σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είναι επίσης ένα δισυπόστατο κράτος (μισό στην Παλαιστίνη, μισό στις ΗΠΑ), ένα κράτος ακροβολισμένο γύρω από ανθρώπους που πρέπει να εξοντώνει για να υπάρχει, έχει δηλαδή από χέρι δίκιο, ένα δίκιο δυτικό και οικείο. Η ύπαρξη του Ισραήλ και η (μη;) ύπαρξη της Παλαιστίνης αποτελούν έναν γόρδιο δεσμό που θα λυθεί δίκαια (ίσως) μόνον αν εμφανισθεί ένα νέο είδος ανθρώπου
για το οποίο η ιστορία θα είναι σοφία κι όχι συμβόλαιο θανάτων. Για την ώρα νέο αίμα, νέα φαντάσματα, πρόσθετο μίσος, νέα παρακαταθήκη μελλοντικών δεινών. Και το σπουδαιότερο: το Τελ Αβίβ μπορεί να αισθάνεται ακόμα πιο απενοχοποιημένο για τις φασιστικές και ναζιστικές μεθόδους που χρησιμοποιεί. Δεν είναι καλύτερη η Ουάσιγκτον ή το Παρίσι ή το Λονδίνο – μαύρες τρύπες από τα έργα τους χαίνουν η Συρία, το Ιράκ και τόσες άλλες χώρες. Δεν είναι καλύτερη η Τουρκία που ανακαλεί τον πρέσβη της από το Ισραήλ για να τον τοποθετήσει στο… Αφρίν. Μία ημέρα φρίκης προχθές
που προδιαγράφει μια επόμενη μέρα φρίκης αύριο. Και γελοιότητος. Στο Παρίσι είμαστε όλοι Σαρλί Εμπντό και στη Δαμασκό είμαστε όλοι Αρμαγεδδών βομβών. Και η ζωή συνεχίζεται με τον θάνατο να παίρνει τις αποφάσεις, τον θάνατο Τραμπ, τον θάνατο Νετανιάχου, τον θάνατο – δεν – γίνεται – αλλιώς, είναι πολλά τα λεφτά, ανθρωπάκι μου.
Αυτός είναι ο τοξικός ταξικός μας κόσμος. Πενήντα άνθρωποι, πενήντα σύμπαντα χάθηκαν διά μιας, χιλιάδες τραυματίσθηκαν, αυτό
γίνεται παντού συνεχώς, βουβές μάς επισκέπτονται οι λέξεις, θλίψη, θρήνος, πένθος, οργή, εκδίκηση, μακελειό, σφαγή, λουτρό αίματος, βουβοί χάνονται και οι αριθμοί μέσα στην καταχνιά των αριθμών. Uberalles ο θάνατος. Τόσο λογικά, τόσο ηθικά συσκευασμένος, με την προσφορά να καλύπτει πάντα τη ζήτηση – διότι σε αυτές τις Σκαιές Πύλες και σε αυτά τα Αφεντικά πηγαίνουμε πάντα πελάτες…
*Πηγή: topontiki.gr
