Η ώρα του λογαριασμού πλησιάζει…

2322
τσίπρας

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, άρχιζαν ξανά στο Χίλτον οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των εκπροσώπων του «κουαρτέτου» (Κομισιόν, ΔΝΤ, ΕΚΤ, ESM) και της κυβέρνησης Τσίπρα σχετικά με την 4η αξιολόγηση, τα αποτελέσματα της οποίας θα συζητηθούν στο Eurogroup της 24ης Μαΐου.

Το «πλαί­σιο» της δια­πραγ­μά­τευ­σης είναι γνω­στό:

• Στο πα­ρα­μύ­θι περί «εξό­δου από τα μνη­μό­νια», απλώς ο δρά­κος θα αλ­λά­ξει όνομα. Σύμ­φω­να με τις πλη­ρο­φο­ρί­ες στον Τύπο, το Μνη­μό­νιο 3 θα με­το­νο­μα­στεί μετά τον Αύ­γου­στο του ’18 «ερ­γα­λείο πα­ρα­κο­λού­θη­σης». Και μά­λι­στα, όπως δή­λω­σε ο πρό­ε­δρος του Eurogroup, Μάριο Σε­ντέ­νο, θα πρό­κει­ται για τούρ­μπο-ερ­γα­λείο, για ένα «ερ­γα­λείο ενι­σχυ­μέ­νης επο­πτεί­ας».

• Η «έξο­δος» δεν θα είναι χωρίς πρό­σθε­τα μέτρα λι­τό­τη­τας. Ήδη οι κυ­βερ­νη­τι­κοί πα­ρα­τρε­χά­με­νοι στα­μά­τη­σαν τις δη­μα­γω­γί­ες των πε­ρα­σμέ­νων εβδο­μά­δων περί ανα­βο­λής ή ανα­στο­λής του σφα­γεί­ου στις κα­τα­βαλ­λό­με­νες συ­ντά­ξεις και συ­γκε­ντρώ­νο­νται στην προ­σπά­θεια να πεί­σουν την κοι­νω­νία ότι η με­γά­λη μεί­ω­ση στις συ­ντά­ξεις δεν θα έχει και τόσο τρο­με­ρές συ­νέ­πειες. Ίσως τα γε­μι­στά της κ. Φω­τί­ου να είναι μια κά­ποια λύσις… Όμως το καυτό ζή­τη­μα των συ­ντά­ξε­ων δεν είναι το μο­να­δι­κό πικρό πο­τή­ρι για το επι­τε­λείο Τσί­πρα. Μέσα στο δυ­σμε­νές διε­θνές οι­κο­νο­μι­κό κλίμα (πού να είναι όλοι εκεί­νοι που διέ­βλε­παν τη «με­σο­πρό­θε­σμη στα­θε­ρο­ποί­η­ση» του συ­στή­μα­τος…) το ΔΝΤ και –κατά τα κυ­ρια­κά­τι­κα δη­μο­σιεύ­μα­τα– πάνω από 10 ευ­ρω­παϊ­κές «δα­νεί­στριες» χώρες ζη­τούν τη μεί­ω­ση του αφο­ρο­λό­γη­του από την 1/1/2019, προ­κρί­νο­ντας την τα­κτι­κή του σοκ στην επερ­χό­με­νη μεί­ω­ση των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των. Και στα «ψιλά γράμ­μα­τα» κρύ­βο­νται κι άλλα: η ανα­προ­σαρ­μο­γή των αντι­κει­με­νι­κών αξιών των ακι­νή­των θα οδη­γή­σει σε αύ­ξη­ση και όχι μεί­ω­ση του ΕΝΦΙΑ για με­ρι­κές εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νοι­κο­κυ­ριά…

• Τα κυ­βερ­νη­τι­κά φλη­να­φή­μα­τα περί της εξό­δου στις αγο­ρές για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση των με­γά­λων –από το 2019 και μετά– πλη­ρω­μών χρέ­ους (όπως τις «ορ­γά­νω­σε» η συμ­φω­νία του 2015) δεν πεί­θουν κα­νέ­ναν.

Δεν πεί­θουν την ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη, που αντι­λαμ­βά­νε­ται ότι στις διε­θνείς αγο­ρές αυτήν τη στιγ­μή πνέ­ουν θυ­ελ­λώ­δεις άνε­μοι (τί­ναγ­μα στον αέρα της συμ­φω­νί­ας με το Ιράν, σκέ­ψεις-μέ­τρα και αντί­με­τρα στρο­φής στον προ­στα­τευ­τι­σμό κ.ο.κ.). Που γνω­ρί­ζει ότι τα stress tests των τρα­πε­ζών ήταν αρ­κε­τά «μούφα» και ότι ο δρό­μος των «4 συ­στη­μι­κών» πα­ρα­μέ­νει έντο­να ανη­φο­ρι­κός. Που βλέ­πει, ξαφ­νι­κά, δη­λώ­σεις διε­θνών εκτι­μη­τών να κη­ρύσ­σουν ότι «η ΔΕΗ δεν είναι βιώ­σι­μη επι­χεί­ρη­ση». Που δια­πι­στώ­νει ότι αρκεί η εκτί­μη­ση ενός διε­θνούς fund περί ανα­ξιο­πι­στί­ας στα στοι­χεία για την κερ­δο­φο­ρία μιας μι­κρής επι­χεί­ρη­σης (της Folli Follie) για να γίνει άνω-κά­τω το χρη­μα­τι­στή­ριο της Αθή­νας.

Δεν πεί­θουν όμως και τους δα­νει­στές. Που δη­λώ­νουν ότι τα μέτρα για την «ελά­φρυν­ση» του χρέ­ους –όποια και όταν ανα­κοι­νω­θούν…– θα υλο­ποιού­νται στα­δια­κά, τμη­μα­τι­κά, και υπό τη διαρ­κή προ­ϋ­πό­θε­ση της απρό­σκο­πτης «προ­ό­δου» των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων. Και που, ως πρώτο μέτρο στην κα­τεύ­θυν­ση αυτήν, απαι­τούν από τον Τσί­πρα να υπο­γρά­ψει «ρήτρα» μο­νι­μό­τη­τας όλων των μνη­μο­νια­κών νόμων και ρυθ­μί­σε­ων, ανα­λαμ­βά­νο­ντας έτσι την «κυ­ριό­τη­τα» όλης της αντι­δρα­στι­κής πο­λι­τι­κής από το 2010 και μετά.

Τα­κτι­κι­σμοί

Απέ­να­ντι σε αυτήν τη σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ελ­πί­ζει ότι θα μπο­ρεί να επι­βιώ­σει με τα­κτι­κι­σμούς.

Μέχρι σή­με­ρα αυτή η μη­χα­νή δού­λευε. Δού­λευε αξιο­ποιώ­ντας τη βαθιά απέ­χθεια των λαϊ­κών μαζών απέ­να­ντι στη δο­κι­μα­σμέ­νη Δεξιά, δού­λευε αξιο­ποιώ­ντας τις αδυ­να­μί­ες συ­γκρό­τη­σης εναλ­λα­κτι­κής λύσης στα αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δού­λευε αξιο­ποιώ­ντας την υπο­στή­ρι­ξη των δα­νει­στών και τη φι­λι­κή «ανοχή» της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης μετά το κα­λο­καί­ρι του 2015.

Όμως, όταν μια κυ­βέρ­νη­ση μπαί­νει σε βαθιά κρίση, όταν έχει εξα­ντλή­σει όλο το από­θε­μα ψευ­δαι­σθή­σε­ων και αυ­τα­πα­τών της κοι­νω­νι­κής βάσης της, τότε η «τα­κτι­κή ικα­νό­τη­τα» αντι­στρέ­φε­ται. Τα κυ­βερ­νη­τι­κά και επι­κοι­νω­νια­κά επι­τε­λεία πιά­νουν θη­σαυ­ρούς και αυτοί με­τα­τρέ­πο­νται σε κάρ­βου­να. Η υπό­θε­ση Novartis ήταν μια προει­δο­ποί­η­ση: ακόμα και ο «πό­λε­μος κατά της δια­φθο­ράς», το πα­λιό­τε­ρα αγα­πη­μέ­νο πεδίο των αντε­πι­θέ­σε­ων του Τσί­πρα και της πα­ρέ­ας του, έχει ήδη στο­μώ­σει.

Αυτήν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αντα­να­κλά η πιο προ­σε­κτι­κή, πλέον, τα­κτι­κή της ηγε­σί­ας του ΚΙΝΑΛ υπό τη Φ. Γεν­νη­μα­τά. Εκεί που ο πα­λιός χώρος του ΠΑΣΟΚ έμοια­ζε σαν μια ευ­ρύ­χω­ρη δε­ξα­με­νή «εφε­δρειών» για τον Τσί­πρα (με το παι­χνί­δι να «στρώ­νε­ται» από πα­λιό­τε­ρες έμπει­ρες κα­ρα­βά­νες του πα­σο­κι­κού σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού), σή­με­ρα το Μα­ξί­μου δια­κι­νεί non papers που κα­λούν τη Φ. Γεν­νη­μα­τά να επι­λέ­ξει αν θα ρυ­μουλ­κη­θεί στο «προ­ο­δευ­τι­κό μέ­τω­πο» ή αν θα γίνει «μαζί με τον Ευ. Βε­νι­ζέ­λο έρ­μαιο της Δε­ξιάς», ενώ ο Στ. Θε­ο­δω­ρά­κης και οι λίγοι «πο­τα­μί­σιοι» που του απο­μέ­νουν δεν είναι αρ­κε­τοί για να αντι­σταθ­μί­σουν τα κενά.

Το βα­σι­κό πεδίο για πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία που έχει απο­μεί­νει στον Τσί­πρα είναι η επι­λο­γή του χρό­νου των εκλο­γών. Όμως, με την κα­τεύ­θυν­ση που έχουν πάρει τα πράγ­μα­τα, αυτό αφορά πε­ρισ­σό­τε­ρο την επι­λο­γή με­τα­ξύ μιας πο­λι­τι­κής ήττας (εκλο­γές το φθι­νό­πω­ρο του ’18) ή μιας πο­λι­τι­κής συ­ντρι­βής (εκλο­γές από την άνοι­ξη ως το φθι­νό­πω­ρο του 2019), αφού θα έχουν συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­η­θεί τα σκλη­ρά συ­μπε­ρά­σμα­τα των αν­θρώ­πων για το τι επι­φυ­λάσ­σει η επό­με­νη μέρα.

Αντί­στα­ση-ανα­τρο­πή

Δεν έχει ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία η «μα­ντε­ψιά» για το χρόνο των εκλο­γών. Το πι­θα­νό­τε­ρο είναι ότι ούτε ο ίδιος ο Τσί­πρας δεν τον γνω­ρί­ζει, έχο­ντας ήδη γίνει έρ­μαιο των εξε­λί­ξε­ων και των απο­φά­σε­ων με­γα­λύ­τε­ρων δυ­νά­με­ων.

Ση­μα­σία έχει η συ­γκέ­ντρω­ση δύ­να­μης για αντί­στα­ση και πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πής αυτής της κα­τά­στα­σης.

Είναι κα­τά­πτυ­στη η από­φα­ση της ηγε­σί­ας της ΓΣΕΕ να απα­ντή­σει σε αυτήν τη συ­γκυ­ρία με την «κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία» με τους ερ­γο­δό­τες. Τέ­τοιες πρω­το­βου­λί­ες πάντα οδη­γούν στην υπο­τα­γή του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και των συν­δι­κά­των στην ερ­γο­δο­τι­κή πο­λι­τι­κή. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν αυτό γί­νε­ται στο ξε­κί­νη­μα της δια­δι­κα­σί­ας για το πώς πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί η εποχή μετά την τυ­πι­κή και ψευ­δε­πί­γρα­φη λήξη του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος, από το κα­λο­καί­ρι του ’18.

Στις 30 Μάη, οι δυ­νά­μεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος οφεί­λουν να πα­ρου­σιά­σουν μια πρώτη εκ­δο­χή του προ­γράμ­μα­τος διεκ­δι­κή­σε­ων, αι­τη­μά­των, ανα­γκών για την επό­με­νη μέρα. Και να υπο­γραμ­μί­σουν αυτά τα αι­τή­μα­τα με την όσο το δυ­να­τόν πιο πε­τυ­χη­μέ­νη απερ­γία, ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση, ενά­ντια στους ερ­γο­δό­τες, ενά­ντια στους συμ­βι­βα­σμούς της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας. Δη­λώ­νο­ντας ότι οι δικές μας προ­ο­πτι­κές είναι στη συ­νέ­χεια και στην κλι­μά­κω­ση των αγώ­νων των συμ­βα­σιού­χων, των νο­σο­κο­μεί­ων, της εκ­παί­δευ­σης, και στη διεύ­ρυν­ση αυτών των αγώ­νων σε όλη την κοι­νω­νία.

Όμως αυτή η σύ­γκρου­ση αφορά ανα­πό­φευ­κτα και στο πο­λι­τι­κό πεδίο. Η ώρα του λο­γα­ρια­σμού έρ­χε­ται. Θα προ­σπα­θή­σουν να την πα­ρου­σιά­σουν ως δί­λημ­μα: Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης; Θα είναι απο­λύ­τως κρί­σι­μο να υπάρ­χει μα­ζι­κή, ου­σια­στι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κά αρι­στε­ρή εναλ­λα­κτι­κή λύση. Η μάχη για την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων –νέων και πα­λιών– θα συ­νε­χι­στεί σε νέες συν­θή­κες. Όλοι θα με­τρη­θούν από το «τι θα κά­νου­με» για να διευ­κο­λύ­νου­με τον κόσμο μας σε αυτόν τον αγώνα.

*Πηγή: rproject.gr – Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά (φ. 409).

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ προσθέστε το σχόλιό σας
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας