Η ώρα του λογαριασμού πλησιάζει…

Το «πλαί­σιο» της δια­πραγ­μά­τευ­σης είναι γνω­στό:

• Στο πα­ρα­μύ­θι περί «εξό­δου από τα μνη­μό­νια», απλώς ο δρά­κος θα αλ­λά­ξει όνομα. Σύμ­φω­να με τις πλη­ρο­φο­ρί­ες στον Τύπο, το Μνη­μό­νιο 3 θα με­το­νο­μα­στεί μετά τον Αύ­γου­στο του ’18 «ερ­γα­λείο πα­ρα­κο­λού­θη­σης». Και μά­λι­στα, όπως δή­λω­σε ο πρό­ε­δρος του Eurogroup, Μάριο Σε­ντέ­νο, θα πρό­κει­ται για τούρ­μπο-ερ­γα­λείο, για ένα «ερ­γα­λείο ενι­σχυ­μέ­νης επο­πτεί­ας».

• Η «έξο­δος» δεν θα είναι χωρίς πρό­σθε­τα μέτρα λι­τό­τη­τας. Ήδη οι κυ­βερ­νη­τι­κοί πα­ρα­τρε­χά­με­νοι στα­μά­τη­σαν τις δη­μα­γω­γί­ες των πε­ρα­σμέ­νων εβδο­μά­δων περί ανα­βο­λής ή ανα­στο­λής του σφα­γεί­ου στις κα­τα­βαλ­λό­με­νες συ­ντά­ξεις και συ­γκε­ντρώ­νο­νται στην προ­σπά­θεια να πεί­σουν την κοι­νω­νία ότι η με­γά­λη μεί­ω­ση στις συ­ντά­ξεις δεν θα έχει και τόσο τρο­με­ρές συ­νέ­πειες. Ίσως τα γε­μι­στά της κ. Φω­τί­ου να είναι μια κά­ποια λύσις… Όμως το καυτό ζή­τη­μα των συ­ντά­ξε­ων δεν είναι το μο­να­δι­κό πικρό πο­τή­ρι για το επι­τε­λείο Τσί­πρα. Μέσα στο δυ­σμε­νές διε­θνές οι­κο­νο­μι­κό κλίμα (πού να είναι όλοι εκεί­νοι που διέ­βλε­παν τη «με­σο­πρό­θε­σμη στα­θε­ρο­ποί­η­ση» του συ­στή­μα­τος…) το ΔΝΤ και –κατά τα κυ­ρια­κά­τι­κα δη­μο­σιεύ­μα­τα– πάνω από 10 ευ­ρω­παϊ­κές «δα­νεί­στριες» χώρες ζη­τούν τη μεί­ω­ση του αφο­ρο­λό­γη­του από την 1/1/2019, προ­κρί­νο­ντας την τα­κτι­κή του σοκ στην επερ­χό­με­νη μεί­ω­ση των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των. Και στα «ψιλά γράμ­μα­τα» κρύ­βο­νται κι άλλα: η ανα­προ­σαρ­μο­γή των αντι­κει­με­νι­κών αξιών των ακι­νή­των θα οδη­γή­σει σε αύ­ξη­ση και όχι μεί­ω­ση του ΕΝΦΙΑ για με­ρι­κές εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νοι­κο­κυ­ριά…

• Τα κυ­βερ­νη­τι­κά φλη­να­φή­μα­τα περί της εξό­δου στις αγο­ρές για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση των με­γά­λων –από το 2019 και μετά– πλη­ρω­μών χρέ­ους (όπως τις «ορ­γά­νω­σε» η συμ­φω­νία του 2015) δεν πεί­θουν κα­νέ­ναν.

Δεν πεί­θουν την ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη, που αντι­λαμ­βά­νε­ται ότι στις διε­θνείς αγο­ρές αυτήν τη στιγ­μή πνέ­ουν θυ­ελ­λώ­δεις άνε­μοι (τί­ναγ­μα στον αέρα της συμ­φω­νί­ας με το Ιράν, σκέ­ψεις-μέ­τρα και αντί­με­τρα στρο­φής στον προ­στα­τευ­τι­σμό κ.ο.κ.). Που γνω­ρί­ζει ότι τα stress tests των τρα­πε­ζών ήταν αρ­κε­τά «μούφα» και ότι ο δρό­μος των «4 συ­στη­μι­κών» πα­ρα­μέ­νει έντο­να ανη­φο­ρι­κός. Που βλέ­πει, ξαφ­νι­κά, δη­λώ­σεις διε­θνών εκτι­μη­τών να κη­ρύσ­σουν ότι «η ΔΕΗ δεν είναι βιώ­σι­μη επι­χεί­ρη­ση». Που δια­πι­στώ­νει ότι αρκεί η εκτί­μη­ση ενός διε­θνούς fund περί ανα­ξιο­πι­στί­ας στα στοι­χεία για την κερ­δο­φο­ρία μιας μι­κρής επι­χεί­ρη­σης (της Folli Follie) για να γίνει άνω-κά­τω το χρη­μα­τι­στή­ριο της Αθή­νας.

Δεν πεί­θουν όμως και τους δα­νει­στές. Που δη­λώ­νουν ότι τα μέτρα για την «ελά­φρυν­ση» του χρέ­ους –όποια και όταν ανα­κοι­νω­θούν…– θα υλο­ποιού­νται στα­δια­κά, τμη­μα­τι­κά, και υπό τη διαρ­κή προ­ϋ­πό­θε­ση της απρό­σκο­πτης «προ­ό­δου» των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων. Και που, ως πρώτο μέτρο στην κα­τεύ­θυν­ση αυτήν, απαι­τούν από τον Τσί­πρα να υπο­γρά­ψει «ρήτρα» μο­νι­μό­τη­τας όλων των μνη­μο­νια­κών νόμων και ρυθ­μί­σε­ων, ανα­λαμ­βά­νο­ντας έτσι την «κυ­ριό­τη­τα» όλης της αντι­δρα­στι­κής πο­λι­τι­κής από το 2010 και μετά.

Τα­κτι­κι­σμοί

Απέ­να­ντι σε αυτήν τη σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ελ­πί­ζει ότι θα μπο­ρεί να επι­βιώ­σει με τα­κτι­κι­σμούς.

Μέχρι σή­με­ρα αυτή η μη­χα­νή δού­λευε. Δού­λευε αξιο­ποιώ­ντας τη βαθιά απέ­χθεια των λαϊ­κών μαζών απέ­να­ντι στη δο­κι­μα­σμέ­νη Δεξιά, δού­λευε αξιο­ποιώ­ντας τις αδυ­να­μί­ες συ­γκρό­τη­σης εναλ­λα­κτι­κής λύσης στα αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δού­λευε αξιο­ποιώ­ντας την υπο­στή­ρι­ξη των δα­νει­στών και τη φι­λι­κή «ανοχή» της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης μετά το κα­λο­καί­ρι του 2015.

Όμως, όταν μια κυ­βέρ­νη­ση μπαί­νει σε βαθιά κρίση, όταν έχει εξα­ντλή­σει όλο το από­θε­μα ψευ­δαι­σθή­σε­ων και αυ­τα­πα­τών της κοι­νω­νι­κής βάσης της, τότε η «τα­κτι­κή ικα­νό­τη­τα» αντι­στρέ­φε­ται. Τα κυ­βερ­νη­τι­κά και επι­κοι­νω­νια­κά επι­τε­λεία πιά­νουν θη­σαυ­ρούς και αυτοί με­τα­τρέ­πο­νται σε κάρ­βου­να. Η υπό­θε­ση Novartis ήταν μια προει­δο­ποί­η­ση: ακόμα και ο «πό­λε­μος κατά της δια­φθο­ράς», το πα­λιό­τε­ρα αγα­πη­μέ­νο πεδίο των αντε­πι­θέ­σε­ων του Τσί­πρα και της πα­ρέ­ας του, έχει ήδη στο­μώ­σει.

Αυτήν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αντα­να­κλά η πιο προ­σε­κτι­κή, πλέον, τα­κτι­κή της ηγε­σί­ας του ΚΙΝΑΛ υπό τη Φ. Γεν­νη­μα­τά. Εκεί που ο πα­λιός χώρος του ΠΑΣΟΚ έμοια­ζε σαν μια ευ­ρύ­χω­ρη δε­ξα­με­νή «εφε­δρειών» για τον Τσί­πρα (με το παι­χνί­δι να «στρώ­νε­ται» από πα­λιό­τε­ρες έμπει­ρες κα­ρα­βά­νες του πα­σο­κι­κού σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού), σή­με­ρα το Μα­ξί­μου δια­κι­νεί non papers που κα­λούν τη Φ. Γεν­νη­μα­τά να επι­λέ­ξει αν θα ρυ­μουλ­κη­θεί στο «προ­ο­δευ­τι­κό μέ­τω­πο» ή αν θα γίνει «μαζί με τον Ευ. Βε­νι­ζέ­λο έρ­μαιο της Δε­ξιάς», ενώ ο Στ. Θε­ο­δω­ρά­κης και οι λίγοι «πο­τα­μί­σιοι» που του απο­μέ­νουν δεν είναι αρ­κε­τοί για να αντι­σταθ­μί­σουν τα κενά.

Το βα­σι­κό πεδίο για πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία που έχει απο­μεί­νει στον Τσί­πρα είναι η επι­λο­γή του χρό­νου των εκλο­γών. Όμως, με την κα­τεύ­θυν­ση που έχουν πάρει τα πράγ­μα­τα, αυτό αφορά πε­ρισ­σό­τε­ρο την επι­λο­γή με­τα­ξύ μιας πο­λι­τι­κής ήττας (εκλο­γές το φθι­νό­πω­ρο του ’18) ή μιας πο­λι­τι­κής συ­ντρι­βής (εκλο­γές από την άνοι­ξη ως το φθι­νό­πω­ρο του 2019), αφού θα έχουν συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­η­θεί τα σκλη­ρά συ­μπε­ρά­σμα­τα των αν­θρώ­πων για το τι επι­φυ­λάσ­σει η επό­με­νη μέρα.

Αντί­στα­ση-ανα­τρο­πή

Δεν έχει ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία η «μα­ντε­ψιά» για το χρόνο των εκλο­γών. Το πι­θα­νό­τε­ρο είναι ότι ούτε ο ίδιος ο Τσί­πρας δεν τον γνω­ρί­ζει, έχο­ντας ήδη γίνει έρ­μαιο των εξε­λί­ξε­ων και των απο­φά­σε­ων με­γα­λύ­τε­ρων δυ­νά­με­ων.

Ση­μα­σία έχει η συ­γκέ­ντρω­ση δύ­να­μης για αντί­στα­ση και πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πής αυτής της κα­τά­στα­σης.

Είναι κα­τά­πτυ­στη η από­φα­ση της ηγε­σί­ας της ΓΣΕΕ να απα­ντή­σει σε αυτήν τη συ­γκυ­ρία με την «κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία» με τους ερ­γο­δό­τες. Τέ­τοιες πρω­το­βου­λί­ες πάντα οδη­γούν στην υπο­τα­γή του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και των συν­δι­κά­των στην ερ­γο­δο­τι­κή πο­λι­τι­κή. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν αυτό γί­νε­ται στο ξε­κί­νη­μα της δια­δι­κα­σί­ας για το πώς πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί η εποχή μετά την τυ­πι­κή και ψευ­δε­πί­γρα­φη λήξη του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος, από το κα­λο­καί­ρι του ’18.

Στις 30 Μάη, οι δυ­νά­μεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος οφεί­λουν να πα­ρου­σιά­σουν μια πρώτη εκ­δο­χή του προ­γράμ­μα­τος διεκ­δι­κή­σε­ων, αι­τη­μά­των, ανα­γκών για την επό­με­νη μέρα. Και να υπο­γραμ­μί­σουν αυτά τα αι­τή­μα­τα με την όσο το δυ­να­τόν πιο πε­τυ­χη­μέ­νη απερ­γία, ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση, ενά­ντια στους ερ­γο­δό­τες, ενά­ντια στους συμ­βι­βα­σμούς της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας. Δη­λώ­νο­ντας ότι οι δικές μας προ­ο­πτι­κές είναι στη συ­νέ­χεια και στην κλι­μά­κω­ση των αγώ­νων των συμ­βα­σιού­χων, των νο­σο­κο­μεί­ων, της εκ­παί­δευ­σης, και στη διεύ­ρυν­ση αυτών των αγώ­νων σε όλη την κοι­νω­νία.

Όμως αυτή η σύ­γκρου­ση αφορά ανα­πό­φευ­κτα και στο πο­λι­τι­κό πεδίο. Η ώρα του λο­γα­ρια­σμού έρ­χε­ται. Θα προ­σπα­θή­σουν να την πα­ρου­σιά­σουν ως δί­λημ­μα: Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης; Θα είναι απο­λύ­τως κρί­σι­μο να υπάρ­χει μα­ζι­κή, ου­σια­στι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κά αρι­στε­ρή εναλ­λα­κτι­κή λύση. Η μάχη για την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων –νέων και πα­λιών– θα συ­νε­χι­στεί σε νέες συν­θή­κες. Όλοι θα με­τρη­θούν από το «τι θα κά­νου­με» για να διευ­κο­λύ­νου­με τον κόσμο μας σε αυτόν τον αγώνα.

*Πηγή: rproject.gr – Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά (φ. 409).