…με πρώτο θύμα την ντε φάκτο ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάνης, και με τη χώρα μας να βρίσκεται ενσωματωμένη στην περιδίνηση θεμελιωδών γεωπολιτικών ανατροπών.
Οι εξελίξεις προφανώς και δεν προσφέρονται για πανηγυρισμούς. Και η προσεκτική τους ανάγνωση είναι σε κάθε περίπτωση αποκαλυπτική, όχι μονάχα για το ρόλο που επιφυλάσσουν στη χώρα μας οι ισχυροί μας «σύμμαχοι»…
Αλλά κυρίως για την εντεταλμένη υπηρεσία την οποία εκτελεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας, με όρους δουλοπρέπειας και με προκλητικά καταφανή στρατηγική ανυπαρξία.
Όχι… Καμία αποφασιστικότητα απέναντι στον επιθετικό επιχειρησιακό σχεδιασμό του Ερντογάν δεν επέδειξαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Σε ένα βρώμικο παιχνίδι επικοινωνίας και ισορροπιών επιδίδονται, αναζητώντας διεξόδους στο ιδιότυπο μπρα ντε φερ της μπίζνας, ενώ η σιωπή τους υπήρξε χαρακτηριστική…
- Και όταν βιάστηκε για δεύτερη φορά το δικαίωμα της χώρας να ασκεί κυριαρχία πάνω στο εθνικό έδαφος των Ιμίων…
- Και όταν στο πλαίσιο καταφανούς πολεμικής επιθετικότητας, εμβολίστηκε το πλοίο του λιμενικού στα νερά του Αιγαίου…
- Και όταν με προφανή στοιχεία επιχειρησιακής δράσης, η Τουρκία προέβαλε την αξίωση να ασκήσει κυριαρχία εντός της Κυπριακής επικράτειας, αποπέμποντας ουσιαστικά το ερευνητικό σκάφος της ΕΝΙ από τα Κυπριακά ύδατα. Αλλά…
Και όταν στο πλαίσιο ενέδρας, αν και σε καθεστώς μη κηρυγμένου πολέμου, εισέβαλε στην Ελληνική Επικράτεια συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους δυο Έλληνες στρατιωτικούς.
Όχι… Καμία προσδοκία δεν επαληθεύτηκε απ όλους αυτούς που πίστευαν πως θα μεσολαβήσει ο μπάρμπα Σαμ για να περιορίσει την Τουρκία στα του οίκου της, επιτρέποντας στην Ελλάδα και την Κύπρο να πάρουν ανάσες ανακούφισης, μέσα από την υποτιθέμενη αποκλιμάκωση που θα ακολουθούσε.
Η τουρκική πειρατική προκλητικότητα αποσβήνεται γι ακόμη μια φορά στα απόνερα μιας εξοπλιστικής μπίζνας, τόσο με τους Αμερικανούς, όσο και με την γαλλο-ιταλική κοινοπραξία EUROSAM, και κάπου εκεί δηλώνουν όλοι ικανοποιημένοι.
Όλα τα παραπάνω βεβαίως δεν σημαίνουν πως τα πάντα είναι ρόδινα στις σχέσεις των Ευρωπαίων και των Αμερικανών με τον Ερντογάν. Τα πράγματα ωστόσο πρέπει να λέγονται με τα όνομά τους, σε ένα περιβάλλον δυναμικά εξελισσόμενο, και με διαρκώς μεταβαλλόμενες τις θεμελιώδεις στρατηγικές ισορροπίες που το αφορούν.
Ο Ερντογάν προφανώς και επιχειρεί να τροποποιήσει αυτές τις ισορροπίες διεκδικώντας έναν ισχυρό πρωταγωνιστικό ρόλο για την χώρα του ως περιφερειακής δύναμης, και αυτό βεβαίως συνιστά πρόβλημα ΚΑΙ για την Αμερικανική γεωστρατηγική, αλλά ΚΑΙ για την Ευρωπαϊκή μπίζνα.
Η Τουρκία ωστόσο παραμένει ένα ισχυρό γεωπολιτικό μέγεθος, με πολυδιάστατη χρηστικότητα και σημαντικό ειδικό βάρος και στη γεωστρατηγική και στη μπίζνα.
Επομένως η μεταβλητή της εξίσωσης για τους ισχυρούς μας συμμάχους, δεν είναι η πρόθεσή τους να μεταβάλουν τη θέση της Τουρκίας στο γεωστρατηγικό τους στερέωμα.
Η μεταβλητή της εξίσωσης, είναι η παρουσία του Ερντογάν στο τιμόνι αυτής της χώρας, και η επιδίωξή τους να απαλλαγούν απ αυτόν, πριν καταφέρει να τροχοδρομήσει τη στρατηγικής της μεταστροφή, διότι σε αυτή την περίπτωση θα έχει μετατραπεί ένας πολύτιμος σύμμαχος σε ανεξέλεγκτο ανταγωνιστικό πόλο.
Σε αυτό το περιβάλλον, το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, συνιστά μια καταστροφική παράμετρο, που δεν αντιστοιχίζει ούτε τη στάση του, ούτε τις προτεραιότητές του με τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας, και τις προκλήσεις της τρέχουσας εποχής.
- Η Ελληνική κοινωνία παραμυθιάζεται συστηματικά, με την απατηλή ρητορική περί του δήθεν αναβαθμισμένου ρόλου της χώρας στις εξελίξεις της επόμενης μέρας. Η αλήθεια ωστόσο είναι πως…
- Η πατρίδα μας υποβαθμίζεται δραματικά δια της «αναβάθμισής» σε ορμητήριο πολέμου στο πλαίσιο των Αμερικανονατοϊκών σχεδιασμών…
- Η προστιθέμενη αξία της απομοιούται επίσης δραματικά, αφού ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε μια απέραντη στρατιωτική εγκατάσταση απωλεσθείσας κυριαρχίας, από την Αλεξανδρούπολή μέχρι το Άραξο κι από τη Σύρο μέχρι τη Λάρισα και τη Σούδα, σε μια καταφανώς επιθετική διάταξη με στόχο τη Ρωσία αλλά και τη Μέση Ανατολή. Και…
Η συνολική της υπόσταση παραδίδεται σε ένα υβριδικό καθεστώς διαρκούς γεωπολιτικής ομηρίας μέσα στον ίδιο τον γεωπολιτικό της περίγυρο, και μάλιστα με τους χειρότερους όρους αφού αυτή τη φορά, οι κορυφαίες εθνικές υποχωρήσεις μεθοδεύεται να φέρουν πανηγυρικά τις υπογραφές εκλεγμένων πολιτικών προσώπων, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου, με τρόπο που ναρκοθετεί αμετάκλητα ολόκληρη την Ήπειρο, τη Μακεδονία και τη Θράκη, κάνοντας το όνειδος της Μαδρίτης του 1997 των Σημίτη και Πάγκαλου, να μοιάζει με παραμύθι των παιδικών μας χρόνων.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που αλυσοδένει τη χώρα στις τριπλές Συμπληγάδες μιας αποδομητικής διαδικασίας, που χορογραφείται απόλυτα στο πλαίσιο της γερμανικής στρατηγικής, που διευκολύνει απεριόριστα τους Αμερικανικούς σχεδιασμούς για τον πολλαπλό στρατηγικό έλεγχο των Βαλκανίων, και που λειτουργεί συμπληρωματικά στην προώθηση της στρατηγικής του Ισλαμικού τόξου και του Τουρκικού εισοδισμού στη Βαλκανική με πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αυτή η εξέλιξη πρέπει να αποτραπεί. Αυτοί οι επικίνδυνοι σχεδιασμοί μπορούν να οδηγηθούν σε πλήρη κατάρρευση. Και θα οδηγηθούν σε πλήρη κατάρρευση αν η Ελλάδα αποπνεύσει αποφασιστικότητα και θέληση να μη τους επιτρέψει.
Τα όσα μεσολάβησαν την περασμένη εβδομάδα με την κλιμάκωση της Τουρκικής εισβολής στη Συρία και την κατάληψη της Αφρίν, δεν αφήνουν πλέον περιθώριο για κανέναν εφησυχασμό.
- Η Διεθνής κοινότητα έλαμψε δια της σιωπής της…
- Η Τουρκική επιθετικότητα θα κλιμακωθεί έτι περαιτέρω, ενισχυμένη από την ανοχή και τη σιωπηλή συγκατάβαση των ισχυρών…
Η κατάληψη της Αφρίν, ανοίγει το δρόμο για την πλήρη κατάρρευση του Διεθνούς Δικαίου, με πρώτο θύμα την ντε φάκτο ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάνης, και με τη χώρα μας να βρίσκεται ενσωματωμένη στην περιδίνηση θεμελιωδών γεωπολιτικών ανατροπών.
Αν δεν βροντοφωνάξουμε τώρα το «ως εδώ», δεν πρόκειται να το φωνάξει κανείς άλλος για λογαριασμό μας.
Πρόκειται για μια πρόκληση ταυτισμένη με την εθνική μας επιβίωση. Πρόκειται για μια ευθύνη, εθνική και ταυτόχρονα ιστορική. Αλλά και για μια κραυγαλέα αναντιστοιχία, ανάμεσα σε αυτή την πρόκληση από τη μια, και στο συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό από την άλλη, που αποδεικνύεται ελάχιστο, ανίκανο και άτολμο να τη διαχειριστεί, και αυτό συνιστά μέγα θέμα.
Σε αυτές ακριβώς τις συνθήκες, η ανάγκη της πολιτικής ανατροπής και της ανάδειξης μιας Δημοκρατικής Πατριωτικής Εξουσίας, τίθεται εκ των πραγμάτων σε κορυφαίο θέμα στην ημερήσια διάταξη του κινήματος και της καθημερινής πολιτικής δράσης όλων μας.
Σε αυτές ακριβώς τις συνθήκες, οφείλουμε να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο την δημιουργία ενός ρωμαλέου, αυθεντικού, γνήσια λαϊκού πατριωτικού κινήματος, ικανού και αποφασισμένου…
- Να φράξει το δρόμο στα επικίνδυνα σχέδια του «μαύρου μετώπου» των σκοτεινών κύκλων της ακροδεξιάς αλλά και κάθε εθνομηδενιστικής καρικατούρας…
- Να ανακόψει τα επικίνδυνα σχέδια όλων εκείνων που επιχειρούν να επενδύσουν σε έναν κατευθυνόμενο εθνικό διχασμό, προκειμένου να διευκολύνουν επιδιώξεις που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στο διαμελισμό της χώρας…
- Να αποτρέψει την ανεξέλεγκτη κατρακύλα στον πολιτικό εκφασισμό, που βαδίζει σε δρόμους παράλληλους με επιλογές δουλοπρέπειας και εθνικής μειοδοσίας. Και εν τέλει…
Να ενδυναμώσει μια διαφορετική κουλτούρα, μια κουλτούρα επίγνωσης της πραγματικής ισχύος της χώρας, ως μόνης ικανής να παραμερίσει λογικές ηττοπάθειας, συμβιβασμού, φοβικά σύνδρομα και κάθε λογής ατολμίες, απέναντι στις μεγάλες γεωπολιτικές προκλήσεις που συνθλίβουν την πατρίδα μας.
